Ακολουθώντας τις καρδιές των ανθρώπων

Η Ελλάδα απέκτησε μεγάλες και πιο μικρές πόλεις. Κατά κάποιο τρόπο σχεδίασε την δική της αστικοποίηση παραβλέποντας κάποιους παράγοντες που συνηγορούσαν υπέρ της διατήρησης των δομών του παρελθόντος. Χωριά ερήμωσαν και η ύπαιθρος παρέμεινε δίχως το ανθρώπινο εργατικό χάδι. Η συγκέντρωση των πληθυσμών σε οροθετημένες γεωγραφικά περιοχές είναι η πιο εύκολη μέθοδος για να ελέγξεις την ανομία, να διοικήσεις και να ομογενοποιήσεις τις ποικιλόμορφες συμπεριφορές μέσα από την θέσπιση κάποιων κανονιστικών νόμων. Η αλήθεια της ανθρώπινης καρδιάς αποσκορακίζεται ως ανακόλουθη, ασταθής, ασυνεπής. Οι νέες μυσταγωγίες προς την ενηλικίωση, σύμφυτες με την ανάπτυξη της αγοράς, περιλαμβάνουν την ανάδυση ενός αγέρωχου ανδρισμού καθαρού από προσμίξεις συμπεριφοριστικών αστοχιών. Για τις γυναίκες οι ίδιες αυτές μυσταγωγίες οδηγούν στην μετάλλαξη τους σε θηλυκές φαλλοκράτισσες. Η αναδόμηση των αστικών περιοχών περιθωριοποίησε τις ομάδες των ανέντακτων και δυνητικά –πιο πολύ κατά μια συλλογική φαντασίωση- επικίνδυνων στις παρυφές, στους μυχούς και τις «παράγκες» των πόλεων.

Στην Αθήνα ένας θύλακας τέτοιος, παρηκμασμένος, αδίκως στιγματισμένος ως τέτοιος,  είναι και το τσοντάδικο Κοσμοπολίτ. Από εκεί περνάνε ηλικιωμένοι ομοφυλόφιλοι και εκδιδόμενα αγόρια. Εκεί ξεθυμαίνει η μοναξιά των καταραμένων. Εκεί βρήκα κι εγώ την συναισθηματική μου καβάτζα. Ένα υπήνεμο καταφύγιο γεμάτο ανθρώπους ζεστούς. Τις μέρες που είμαι μόνος μου δεν είμαι πια μόνος μου. Έχω φτιάξει μια ωραία παρέα στο Κοσμοπολίτ με τα συγκεκριμένα αγόρια και τους γεροντότερους. Τα χέρια απλώνονται στις πλάτες φιλικά και αφειδώλευτα. Ξεσκονίζουν τους ώμους μου από τα ψυχικά βάρη της ημέρα. Δεν έκρυψα ποτέ από κανέναν ότι έχω προβλήματα ψυχικής υγείας. Και πάντα θα ανοίγομαι γιατί ο κόσμος μόνο ως διάπλατα ανοιχτός μπορεί να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο. Υπάρξεις σαν τη δική μου φαντάζουν έως και αναρχικές, παραβατικές.  Ταράζουν τα λιμνάζοντα ύδατα του συντηρητισμού που υπάρχει ακριβώς για να κρύβει την υποδόρια και μόνη αληθινή σαπίλα της επιβίωσης και επιτυχίας εντός του νέου υπό διαμόρφωση οικονομικού πλαισίου.

Κι όσο διογκώνεται η αγορά τόσο θα εκδιώκεται ο συναισθηματικός λόγος των ανθρώπων της. Το υποκείμενο του συναισθηματικού λόγου ρισκάρει να μιλήσει για τις αδυναμίες του και σήμερα περισσότερο από ποτέ γυναίκες και άντρες πρέπει να είναι ΑΝΤΡΕΣ. Να μην δείχνουν το ευμετάβλητο του χαρακτήρα τους, τα αδύναμα σημεία τους. Λυπάμαι πολύ, αλλά αν θες να γνωρίσεις καλούς ανθρώπους, πρέπει να περπατήσεις σε κάτι σκοτεινές παρυφές πίσω απ' τα φώτα της πόλης. Πόσες φορές δεν σου ‘χει τύχει να ακούς δυο καλλιτέχνες ή δυο μοναχούς ή δυο εξαρτημένους να μιλάνε και να κουνάς το κεφάλι σου αποδοκιμαστικά. Είναι γιατί έχεις ήδη ηττηθεί. Έδωσες τη ψυχή σου για να μην σε πουν αδύναμο... (από στάτους μου στο Facebook)

Το Κοσμοπολίτ βρίσκεται στην καρδιά της Ομόνοιας καλά κρυμμένο πίσω από κάτι φυλλωσιές. Δεν θα μπορούσε να μην ήταν κρυμμένο. Και στην τελική καλύτερα. Όλες αυτές οι ομορφιές που ανθίζουν εκεί μέσα δεν πρέπει να μολύνονται από τον φαύλο προδότη κόσμο των πολλών.  Θυμάμαι ακόμη σαν μεθυσμένος το χάδι του ξένου ερωτιδέα στο λαιμό μου την ώρα που στα μάτια μου παιζόταν η συντέλεια του έσω κόσμου μου. Η μικροκοινωνία του σινεμά είναι θετική στην περίθαλψη της δύστηνης ζωής. Λόγια πολύχρωμα από ένα ετερόκλητο πλήθος θωπεύουν τις ψυχές και φαιδρύνουν τις όψεις. Το σινεμά είναι μια λύση, ένα καφενείο,  ένα απάγκιο με τις δικές του αλήθειες και τους νόμους του. Είναι απίστευτος ο σεβασμός εκεί μέσα προς τον κάθε αδύναμο επισκέπτη.

Προχωρώντας το άρθρο μου και σε πιο ανθρωπολογικές πληροφορίες για το υπό ανάπτυξη θέμα, θέλω να γράψω πως οι αρσενικές πόρνες είναι κυρίως αλλοδαποί άντρες που μιλάνε τέλεια σε μια ιδιόλεκτο της ελληνικής που ενδεχομένως αναγνώστη δεν κατέχεις. Είναι η λαλιά της αγάπης. «Ακούγεται» υπερβολικό μα τελικά δεν είναι.  Αυτοί οι νέοι μεταξύ τους αναπτύσσουν μορφές συγγένειας. Συγγένειες εδραιωμένες πάνω στις κοινές οικονομικές αγωνίες τους, στον κοινό πολλές φορές τόπο καταγωγής τους ή ακόμη και σε κοινές αναμνήσεις απ’ την παιδική τους ηλικία στην Ελλάδα. Τίποτα απ’ αυτά δεν λειτουργεί σαν πρόσκομμα για κάποιον νεοφερμένο μοναχικό στην παρέα τους. Η ερωτική απελευθέρωση δίνει δύναμη σε κάθε άνθρωπο.

Θέλησα πριν κλείσω αυτό το κείμενο μου να πάω μια ακόμη βόλτα απ’ το σινεμά. Να έχω φρέσκιες εικόνες να αναλύσω. Δεν ευοδώθηκαν οι προσδοκίες μου. Το σινεμά ήταν κλειστό για το καλοκαίρι, έχει κι αυτό τους ολότελα ανθρώπινους υπαλλήλους του. Αποφάσισα να μείνω στην περιοχή της Ομόνοιας και να κάνω μια βόλτα για να θυμηθώ τα περασμένα, τότε που όλο το ετερόκλητο πλήθος της ήταν πηγή έμπνευσής μου για τη δημιουργία του βιβλίου μου Λούπα.

Ορθώς σκέφτηκα να περπατήσω το παλιό πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας. Είδα μια παράξενη επιγραφή κρεμασμένη σ’ ένα κτίριο που έγραφε «αντερ κονστραξιον». Γέλασα! Έκατσα σ’ ένα πεζοδρόμιο δίπλα σ’ ένα Σύριο μετανάστη. Τράκα στην τράκα κάπνισε 5 μου τσιγάρα. Γελούσε όμως κι αυτός ήταν ο στόχος μου. Ένας χαλύβδινος γερανός σε ύψος περίπου τριάντα μέτρων κρατούσε τον ουρανό μας ψηλά. Κάποια στιγμή ένα φτερό μικρό σαν πούπουλο από γέμισμα μαξιλαριού προσγειώθηκε στο δάχτυλο μου. Έμεινε για λίγο πάνω μου, να ξεκουραστεί απ’ τις ευχές των ανθρώπων που κουβαλούσε στην πλάτη του. Με μια μου εκπνοή ξαναπέταξε. Τί παράξενη η μοίρα των ανθρώπων. Μεγαλειώδης και συνάμα έκπτωτη.

www.toportal.gr/?i=toportal.el.politismos&id=8679#sthash.GY7eJc7t.dpuf

Δημοσίευση: Αυγούστου 12, 2015