Δελφινάριο έκανε τον ιερό χώρο του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου ο Γιάννης Μπέζος

Πήγα χθες το βράδυ στην Επίδαυρο για να παρακολουθήσω τις "Εκκλησιάζουσες" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μπέζου που είχε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν είμαι κριτικός θεάτρου η, κινηματογράφου και θα εκφραστώ σαν ένας απλός πολίτης που αποφάσισε να πάει στον αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου να δει μια παράσταση που υποτίθεται ότι θα αφορούσε την εποχή εκείνη και συγκεκριμένα το τι γινόταν στην Αθήνα μετά την ήττα της στον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Η απογοήτευσή μου, λοιπόν, ήταν σε όλη της το μεγαλείο. Αν δεν ήταν ο τιμημένος αυτός χώρος της Επιδαύρου και τα αρχαία ονόματα των ηθοποιών θα νόμιζα ότι ήμουν στο Δελφινάριο η, σε κάποιο άλλο θέατρο της χώρας και παρακολούθησα μία επιθεώρηση.

Πιστέψτε με, δεν υπερβάλλω καθόλου. Είδα μια κλασικότατη επιθεώρηση με υβρεολόγιο, τραγούδια, χορούς και σύγχρονη ενδυμασία.

Ουδεμία σχέση με το χθες. Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε ότι ο Αριστοφάνης ήταν πολύ προχωρημένος και τα κείμενά του τα χαρακτήριζαν οι καυτοί διάλογοι και σεξιστικές εκφράσεις.

Χθες, όμως, ο Μπέζος ξέφυγε από τα όρια και υπήρχαν σκηνές πολύ αποκαλυπτικές και πρόστυχες για τον χώρο του αρχαίου θεάτρου.

Και πραγματικά απορώ πώς γίνεται στην Επίδαυρο να επιτρέπεται να παίζονται τέτοιες παραστάσεις που δεν έχουν καμία σχέση με την τότε ζωή και αυτά που ήθελε να περάσει ο Αριστοφάνης και ο κάθε ποιητής.

Να φανταστείτε ότι ο Μπέζος ούτε καν αναφέρθηκε πώς ήταν η κατάσταση στην Αθήνα μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο για να βάλει στο κλίμα τους θεατές και τους πολλούς ξένους.

Το νόημα της παράστασης ήταν ότι οι γυναίκες της Αθήνας συγκεντρώθηκαν κρυφά στην Εκκλησία της πόλης και με ψήφισμα αποφάσισαν να πάρουν την εξουσία, όμως στην πράξη αυτό αποδείχθηκε ουτοπικό, δεδομένου ότι η Πραξαγόρα ντυμένη σαν σύγχρονη Ζωή Κωνσταντοπούλου προσπάθησε να τα δώσει όλα στον λαό για να μην υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί και οι πάντες να μοιράζονται τα πάντα.

Μέχρι νόμος ψηφίστηκε οι νέοι πρώτα να ικανοποιούν ερωτικά τις ηλικιωμένες και μετά τα κοριτσόπουλα!

Η πλειοψηφία των κειμένων ήταν για το πώς θα ικανοποιείται σεξουαλικά ο κόσμος. Αυτό, δηλαδή, ήταν το πρόβλημα της Αθήνας που τότε η διαφθορά και οι κοινωνικές ανισότητες την είχαν ισοπεδώσει.

Προσωπικά είδα μια παράσταση που ήδη την έχω ξεχάσει.

Απολύτως τίποτα δεν μου έχει μείνει και σαν Έλληνας νιώθω άσχημα που κάποιοι εκμεταλλεύονται εμπορικά ανάλογους χώρους και θέατρα, τα οποία έχουν κάνει την χώρα μας ξακουστή σε όλο τον κόσμο.

Το μόνο που έχουμε σαν λαός είναι ο πολιτισμός μας και γι' αυτό είμαστε ακόμα όρθιοι.

Επιβάλλεται σεβασμός στα ήθη και τα έθιμά μας, στις συγκλονιστικές αρχαίες μας παραστάσεις.

Έχω την αίσθηση ότι είναι αναγκαία η αλλαγή φιλοσοφίας του Υπουργείου Πολιτισμού όσον αφορά την επιλογή των έργων που θα ανεβαίνουν στην Επίδαυρο και σε άλλα αρχαία θέατρα.

Για εμένα είναι ιεροσυλία να χρησιμοποιείται το όνομα ενός κλασικού έργου για να παρουσιαστεί κάτι το τελείως διαφορετικό που στην ουσία του το προσβάλλει.

Ειδικά στην Επίδαυρο πρέπει να παίζονται παραστάσεις μόνο της εποχής εκείνης.

Και για να γίνω πιο σαφής εννοώ με την γλώσσα της εποχής, με τα προβλήματα, την κουλτούρα και τη νοοτροπία της εποχής, με την ενδυμασία της εποχής.

Σαν θεατής θέλω να ταξιδέψω πίσω στον χρόνο κι όχι σε αυτόν τον ιερό χώρο να δω σε επιθεώρηση μια πολιτική σάτιρα που παίζεται και στη τηλεόραση.

Το μόνο που θα δεχθώ είναι μία σύγκριση του χθες με το σήμερα, όμως χωρίς να αλλοιώνεται η πραγματική εικόνα της τότε εποχής.

Δημοσίευση: Αυγούστου 04, 2015