ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΚΑΝΕΛΛΟ

ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ

Έπαιξα πολλά χρόνια ποδόσφαιρο σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Είχα περάσματα απο πολλές ομάδες. Άλλες υφίστανται ακόμα, άλλες έχουν διαλυθεί. "Όργωσα" όλα τα γήπεδα της Κορινθίας και για ένα χρόνο έπαιξα και στο πρωτάθλημα της Ε. Π. Σ. Αχαΐας. Τότε τα γήπεδα βέβαια ήταν χωμάτινα νταμάρια. Πάντα αφιλοκερδώς, πάντα για την φανέλα. Όπου πήγα τους σεβάστηκα και τους αγάπησα. Η "προίκα" που αποκόμισα ήταν δυό βαρύτατοι τραυματισμοί στο δεξί γόνατο, εκτός απο τους μικρότερους. Γνώρισα δεκάδες συμπαίκτες και αντιπάλους,διαιτητές και παράγοντες. 

Δυό παράγοντες αγάπησα. Ο ένας ήταν ο Κώστας Βυζάς, πρόεδρος του Αστέρα Δερβενίου και αγαπημένος φίλος. Έφυγε απο τον μάταιο τούτο κόσμο, χτυπημένος απο τον καρκίνο σε νεαρή ηλικία.

Ο έτερος ήταν ο Σταύρος Κανέλλος, εσαεί και διά βίου πρόεδρος του "Ορφέα Κιάτου". Τον Σταύρο τον γνώριζα απο παιδί. Σαν παράγοντα τον έμαθα στα βαθιά ποδοσφαιρικά μου γεράματα, όταν καμμία άλλη ομάδα δεν διεκδικούσε πλέον τις ποδοσφαιρικές μου δεξιότητες. Γελάσαμε, τσακωθήκαμε,φάγαμε ξύλο, ρίξαμε ξύλο,χάσαμε συμπαίκτες και στο τέλος κάθε χρονιάς πάντα μα πάντα σώναμε και την ομάδα απο τον υποβιβασμό. Ο Σταύρος ήταν παράγοντας παλιάς κοπής. Πιονιέρος του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, ένας ευπατρίδης, ένας άοκνος εργάτης. Στόν ΟΡΦΕΑ έπαιξε ποδόσφαιρο κάθε "πικραμένος". Μάζευε τα παιδιά απο τις καφετέριες και τα χαμαιτυπεία, απ'το χασίς και τίς ουσίες. Επιτέλεσαι μέγα έργο στην περιοχή μας. Ευγνώμονες όλοι για την προσφορά του. Ποδοσφαιριστές και γονείς. Μα πιο πολύ εγώ, που την τελευταία μου χρονιά στα γήπεδα, με δική του επιμέλεια και φροντίδα με τίμησε με αναμνηστική πλακέτα. 28 χρόνια ποδοσφαίρου δεν το έκανε κανείς άλλος. 

Σήμερα τα ξημερώματα σε ηλικία 65 χρόνων ο Σταύρος Κανέλλος μας εγκατέλειψε για να ιδρύσει τον ΟΡΦΕΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ. 

Για τις φανέλες που πλύναμε. Για τις μπάλες που μας έκλεψαν και αυτές που κλέψαμε εμείς. Για το ξύλο που ρίξαμε και αυτό που φάγαμε. Για τις ατέλειωτες πλάκες. Για το απίστευτο γέλιο. Για τους φίλους που χάσαμε. Για τα δάκρυα που χύσαμε. Για τις ατέλειωτες μπύρες. Για τις εμπνευσμένες βρισιές που εκστομίσαμε. Για όλα αυτά και αλλα τόσα, θα σε θυμάμαι πάντα Σταύρο Κανέλλο, φίλε μου!!!

Χαιρετισμούς στον Χρήστο Τζιμοτόλη και τον Τάκη Παρτσάλη. Καλό κατευόδιο. 

Υ. Γ. 

Και όπως σου έλεγα πάντα όταν ανταμώναμε: Πόσο μεγάλο λάθος έκανα που δεν ενέδωσα στις πιέσεις σου για να έρθω στον ΟΡΦΕΑ στην ποδοσφαιρική μου ακμή, παρά στα τελειώματα.

Κείμενο φωτο: Παναγιώτης Χαλκιάς

Δημοσίευση: Αυγούστου 08, 2015