«Μάνα μου Ελλάς»

Που οδηγούμεθα τελικά;
Τι βλέπουν τα ματάκια μου και τι ακούν τ’ αυτιά μου;
Τι έχεις να τραβήξεις ακόμα μάνα μου Ελλάς που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς;
Ήρθε η μεταπολίτευση το 1974 και είπαμε επιτέλους να ηρεμήσουμε και να φτιάξουμε μια Δημοκρατία και μια Ελλάς από την αρχή.
Και αντ’ αυτού πλησιάζουμε ξανά σε αβέβαιες ατραπούς λόγω ιστορικής λήθης και εσωτερικού βλακώδους σπαραγμού.
Θα πάνε τελικά όλα καλά η θα γράψουμε πάλι μαύρη ιστορία ως Έθνος;
Από τη μια έχεις μια Ευρώπη που σφάζει φάλαινες από έθιμο κάπου εκεί στα νησιά Φερόε θυμίζοντας μεσαίωνα, μια Ευρώπη των ολιγαρχών βορείων που επικαλούνται άπλετου πολιτισμού ζώντας εις βάρος όλων των νοτίων περιοχών της, με κεντρικό της πείραμα αποτελμάτωσης και εξαθλίωσης μιας κουκίδας στον παγκόσμιο χάρτη που ονομάζεται Ελλάδα.
Από την άλλη έχεις μια παγκόσμια κοινότητα που βράζει από πολέμους, πείνα, δυστυχία, σκοτεινά πολιτικά παιχνίδια και όλα αυτά κυρίως γύρω και κοντά στην Ελλάδα.
Τι πάνε να κάνουν άραγε;
Μήπως δεν βλέπουμε το γενικότερο κάδρο τελικά και έχουμε χαθεί στην γνωστή μας παθογένεια της υπέρμετρης πολιτικής μας ανωριμότητας;
Ήρθε λοιπόν μέσα σε όλη αυτήν την αβεβαιότητα ένας ''πιτσιρικάς'' από  την Κυψέλη, το όνομα του Αλέξης, και μόνος του εναντίον όλων προφανώς και ολίγον φοβισμένος (ποιός δεν θα ήταν άλλωστε αν ήταν στη θέση του) και τους τα πε ένα χεράκι όπως μπορούσε.
Και ξαφνικά λοιπόν τους ψιλοχαλάει την σουπίτσα τους και τα λαρύγγια τους έχουν αρχίσει να στεγνώνουν.
Και βάρα αυτοί και βάρα αυτός στο τέλος, για τώρα όμως, βαράνε ένα καλό κροσέ αυτοί και κερδίζουν αυτόν τον γύρο.
Έχει όμως πολλούς γύρους ακόμα μέχρι το νοκ- άουτ, η τελικά δεν έχει;
Μα πρέπει να έχει, γιατί σε ένα τόσο σημαντικό «τελικό» το «πλήθος» αναζητά και απαιτεί άφθονο θέαμα.
Και που λέτε αφού τελειώνει αυτός ο γύρος όλοι μας γινόμαστε ξαφνικά προπονητές και μάνατζερ και αρχίζουμε ο καθένας να δίνουμε τις δικές μας εκδοχές για το πως πρέπει να αγωνιστεί ο παίκτης μας (Αλέξης) στον επόμενο γύρο.
Και ερωτώ:
Πως να πάει στον επόμενο γύρο αφού όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε το μεγάλο μπαμ σαν Έθνος, για άλλη μια φορά ως λαός χωριστήκαμε στα δυο;
Και τώρα σαν να μην έφταναν όλα αυτά ξεκίνησε και η γνωστή μαλακία που μας δέρνει, η «αλληλοφαγωμάρα», τα μανιφέστα, οι λόγοι της αμπελοφιλοσοφίας, οι εγωϊσμοί, οι ψευτοηρωϊσμοί, η αλαζονεία, το κατιναριό, η ψευτομαγκιά και η δηθενοκουλτούρα.
Άσε να μην ξεχάσω και το σύνδρομο του καφενείου που έχουμε ως λαός επίσης των σεναρίων περί συνομωσιών και όλα φτιαχτά είναι και όλοι για το πέος και άντε γεια μας να τσουγκρίζουμε τα ποτήρια της μιζέριας και να κλαίμε που δεν έχουμε να φάμε και άντε πάλι στο μνημόσυνο, στον καναπέ και να βλέπουμε μισοκοιμισμένοι τα φρικαλέα δελτία των 8,περιμένοντας να ακούσουμε κάνα μέτρο ανακούφισης (ψίχουλα), έτσι ώστε να πάμε για κάνα μπάνιο να τραβήξουμε καμιά μνημονιακή selfie ως ενθύμιο.
Επίσης τι έγινε ξαφνικά;
Εκεί που ήμασταν όλοι συμμέτοχοι στα πολιτικά δρώμενα πριν λίγες ημέρες με παλμό και ένταση, τώρα ησυχία και πάλι όπως και πριν.
Τα ΑΤΜ άδειασαν, οι παραλίες γέμισαν, τα πλοία γεμάτα φεύγουν για τα νησιά και τα εξοχικά, ξενερωμένοι όλοι βέβαια γιατί δεν μας έσωσε πάλι ο ένας, γιατί έτσι μάθαμε ως λαός να περιμένουμε πάντα τον ένα να κάνει την διάφορα και εμείς από πίσω του ως κοπάδι και ότι γίνει.
Και μόλις φτάσει ο Σεπτέμβρης, αν φτάσει, πάλι στα σκατά. Πάλι στην αβεβαιότητα πάλι στην εμφύλια διαμάχη, γιατί για άλλη μια φορά είπαμε δεν βαριέσαι αδερφέ, δεν γαμιέται, εγώ θα σώσω την φάση, πάω για ψάρεμα.
Κάνουμε μια αρχή πάντα και μόλις ξενερώσουμε την αφήνουμε στη μέση, είμαστε ριψάσπιδες και συνεχώς αναβάλλουμε το τέλος του εφιάλτη μας.
μαζόχες του κερατά είμαστε,
γιατί δεν λειτουργούμε ποτέ συλλογικά με αλληλεγγύη και δύναμη ψυχική, με πείσμα και αυταπάρνηση, με όραμα και εξυπνάδα, με πολιτισμό και παιδεία.
Θα μου πείτε «..δεν μας γαμείς και εσύ ρε μεγάλε, κουραστήκαμε στα αρχίδια μας όλα, όπως την βγάλει ο καθένας και όποιος αντέξει, ο θάνατος σου η ζωή μου..»
Εγώ να δείτε πόσο κουρασμένος είμαι, πόσο απογοητευμένος, πόσο οργισμένος, πόσο λυπημένος και πόσο βαλτωμένος.
Αλλά οφείλω στον εαυτό μου ως πολίτης και νέος, τούτης της ένδοξης και πανέμορφης χώρας που τυγχάνει να είναι η πατρίδα μου, και ας με σκοτώνει ασταμάτητα, να κάνω ότι μπορώ, όπως μπορώ, για να αλλάξω το ρουν της, όπως θέλω να πιστεύω όλοι μας πρέπει να κάνουμε από όποιο μετερίζι και αν βρισκόμαστε.
Εν κατακλείδι,
Νομίζω ότι τα πράγματα αύτη την συγκεκριμένη στιγμή που διάγουμε είναι στο μεταίχμιο η να καταστραφούμε όπως η Πομπηΐα  μονομιάς η να βαδίσουμε προς το φώς, αλλά μόνο όλοι μαζί ενωμένοι αφού αποφασίσουμε έστω για μια φόρα επιτέλους τι θέλουμε από την ζωή μας.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος προς το φώς, την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό, την αλήθεια, την αγάπη.
Οι ιστορίες στα «βιβλία» των λαών γράφονται συλλογικά και όχι ατομικά.
Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε έρχεται μεσαίωνας και σκοτάδι και μάλιστα πολύ σύντομα.
Ο εχθρός είναι προ των πυλών, και ο χειρότερος όλων είναι ο κακός μας εαυτός και η ημιμάθεια.
Πρέπει να αποφασίσουμε σύντομα.
Όλα είναι αποκλειστικά στα χέρια μας.
Εσείς τι λέτε;

Μετά τιμής,
Ρούσκας Οδυσσεύς,
Τραγουδοποιός, Αθήνα 27/07/2015

www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=8617#sthash.LPiZ4IXB.dpuf

Δημοσίευση: Αυγούστου 07, 2015