Επιπόλαιος, καλόκαρδος, εγωπαθής, αθώος Βαρουφάκης

Θα ερχότανε βέβαια και αυτή η ώρα της μεγάλης εμπλοκής και του βραχυκυκλώματος, μόνο που δεν το φανταζόμασταν πως θα βιαζότανε τόσο πολύ. Ένα μικρό κόμμα με νέο αρχηγό, αγαπητό σε πολύ κόσμο, έκανε την έκπληξη και από το ελάχιστο μονοψήφιο ποσοστό του εκτοξεύτηκε, παρέα με τον Αλέξη Τσίπρα, στην αξιωματική αντιπολίτευση, έγινε πρώτο κόμμα στις Ευρωεκλογές και έφτιαξε μια σχεδόν αυτοδύναμη κυβέρνηση (149 βουλευτές) στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015.

Από εκείνη την  ημέρα και μέχρι σήμερα δεν ησυχάσαμε ούτε λεπτό. Γίναμε παγκόσμιο πρώτο θέμα, καθημερινό πανευρωπαϊκό πρωτοσέλιδο, ενοχλήσαμε, μοιράσαμε ελπίδες στους αριστερούς της υπόλοιπης Ευρώπης – και το πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα (αλλά και του Γιάνη Βαρουφάκη) έγινε οικείο και αναγνωρίσιμο και στο τελευταίο μικρό χωριό της ηπείρου μας, μέσα από τα μεγάλα και τα τοπικά κανάλια που διαχέουν πια παντού την «πληροφορία». Το «θέμα» ήταν (και είναι) ερεθιστικό. Ένας νέος ωραίος Έλληνας χωρίς γραβάτα αλλά με όλα τα άλλα, ουσιαστικά προσόντα, άρχισε να συμμετέχει στις συνόδους κορυφής και να κερδίζει ισχυρές συμπάθειες – παρά την «αριστερή» του δηλωμένη τοποθέτηση που συνήθως διόλου δεν γοητεύει τους ισχυρούς του κόσμου αυτού. Και ένας πολύ παράξενος υπουργός Οικονομικών με διεθνείς γνωριμίες, πολύ καλές σπουδές, εξαιρετικός χρήστης «κωδικών» στις συμπεριφορές και τις τοποθετήσεις, με Αμερικάνικα αγγλικά και Αγγλικά αμερικάνικα συγχρόνως, εκτοξεύτηκε στον ουρανό των «στάρ» καβάλα σε μια μηχανή, φορώντας ένα σακάκι που είχε πίσω απ’ τον σηκωμένο του γιακά μια κόκκινη γραμμή – σαν αυτή της Prada ή, αν το θέλετε αλλοιώς, σαν δήλωση ότι «εμείς μέχρι ένα σημείο κουβεντιάζουμε, παραπέρα δεν πάμε».

Οι διαπραγματεύσεις που σε επίπεδο Eurogroup (υπουργών οικονομικών) τις έκανε ο Βαρουφάκης και σε επίπεδο αρχηγών κρατών (Σύνοδοι Κορυφής αλλά και διμερείς, τριμερείς και άλλες έκτακτες συναντήσεις και τηλεδιασκέψεις) ο πολύ συμπαθής σε όλους Αλέξης Τσίπρας, οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και αποτύχανε πλήρως. Ο Τσίπρας κατάφερε να παραμείνει ο εαυτός του σε όλες τις επαφές που είχε εκπροσωπώντας την Ελλάδα και αυτό τον έκανε αγαπητό γιατί είναι άμεσος, φωτεινός, χαμογελάει, γελάει  και, άμα πρέπει, θυμώνει – χωρίς όμως να προκαλεί οξύτητες γιατί οι θυμοί του είναι ανθρώπινοι και γενικά αποδεκτοί. Ο Βαρουφάκης, κατάφερε να δημιουργήσει εχθρότητες και αντιπάθειες παντού, συχνά χωρίς λόγο, οδηγώντας συνεχώς τις διαπραγματεύσεις σε αδιέξοδα και καθυστερήσεις, πολύ βολικές για τους «απέναντι» και πολύ αρνητικές για εμάς που εξαντλούσαμε πια καθώς περνούσαν οι μήνες και τα τελευταία μας αποθέματα σε χρήμα, μέχρι που καταφέραμε να στριμωχτούμε σε μια στενή γωνιά, ελεύθεροι πολιορκημένοι. Έτσι είπαμε το «ναι σε όλα» υπογράφοντας και ένα τρίτο μνημόνιο που υποτίθεται ότι θα μας ξελασπώσει και θα επανακινήσει της οικονομία μας, καθώς θα προχωράμε πια στις συμφωνημένες και  απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και προσαρμογές στις οποίες δεν προχώρησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις παρα τις υποσχέσεις τους στους δανειστές-εταίρους.

Ξαφνικά, φέτος το καλοκαίρι, 5 Ιουλίου συγκεκριμένα, κληθήκαμε στις κάλπες να πούμε «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε ένα ερώτημα εντελώς ακατανόητο. Με συνοπτικές διαδικασίες η κάλπη γέννησε ένα τεράστιο «ΟΧΙ» - που δεν έχει ερμηνευθεί ακόμα επίσημα. Σε  τι είπατε ΟΧΙ εσείς οι περισσότεροι και σε τι είπαμε ΝΑΙ εμείς οι μειοψηφήσαντες μένει να εξηγηθεί κάποια στιγμή. Η πιο λογική εξήγηση είναι να χρειάστηκε ο πρωθυπουργός μιαν επιβεβαίωση εμπιστοσύνης γιατί είχε βρεθεί πια σε αδιέξοδο. Με την ανανέωση της εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του (σε ποσοστό 62%), ο Τσίπρας πήγε και δέχτηκε να υπογράψει αφού ήταν πια φανερό πως δεν υπήρχε plan B – και θα αναλάμβανε την ιστορική ευθύνη να απομονώσει την Ελλάδα από τον φυσικό της χώρο που είναι, βέβαια,  η Ευρώπη.

Η πολύ δύσκολη (για τον ίδιον πρώτα απ’ όλα) απόφαση που πήρε, μεταμόρφωσε τον Τσίπρα σε ώριμο πολιτικό, συμπαθή και αγαπητό από μια συντριπτική πλειοψηφία. Όμως το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ, βρέθηκε πολύ εκτεθειμένος γιατί δεν θέλησε να καταλάβει (και μετά να εξηγήσει στους «οπαδούς» του) πως στον ρεαλισμό δεν υπάρχει άλλη λύση από αυτήν που επέλεξε ο πρωθυπουργός. Η Γερμανική Ευρώπη  κάνει κουμάντο προς το παρόν – αλλά όχι και για πάντα. Ο Σόιμπλε πολύ σύντομα θα φύγει από την μέση και η Μέρκελ θα φθαρεί και τα αποτελέσματα της πολιτικής τους θα είναι μόνο πόνος και δυστυχία για όλους τους Ευρωπαίους. Μια άλλη ηγεσία θα εκλεγεί, άλλα μυαλά θα επικρατήσουν, άλλες ιδέες θα καθορίσουνε την Γερμανική πολιτική. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι (και Αμερικανοί) το ξέρουν αυτό και περιμένουνε να φυσήξει κάποια στιγμή ούριος άνεμος –πράγμα που νομοτελειακά θα συμβεί- και δεν θα αργήσει να συμβεί.

Ένας ώριμος, προσγειωμένος, ρεαλιστής πρωθυπουργός ποτέ δεν θα οδηγούσε την χώρα του σε φριχτές περιπέτειες από πείσμα (Βαρουφάκης) ή από πίστη σε κάτι νεκρό (Λαφαζάνης). Όσοι έχουνε βάλει μπροστά τον Βαρουφάκη ελπίζοντας πως θα φθαρεί έτσι ο Τσίπρας, υπολογίζουνε χωρίς τον ξενοδόχο, που είναι το εκλογικό σώμα. Μπορούν όμως να  ελπίζουν στην διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε και την επανίδρυσή του από την αρχή (το πιθανότερο σε δύο κόμματα). Όσο για τους real αριστερούς που «βλέπουνε» συνεργασία Βαρουφάκη- Κωνσταντοπούλου- Λαφαζάνη θα περιμένουνε πολύ.

Ο Βαρουφάκης λοιπόν είναι ένας καλός, έξυπνος, χρήσιμος άνθρωπος με ισχυρότατο «εγώ» αλλά όπως είπε και ο Τσίπρας διακριτικότατα «μπορεί να μην κάνει για πολιτικός». Μέχρι εκεί όμως.

«Εθνικές προδοσίες» και άλλες ανοησίες περιττεύουν και γελοιοποιούν αυτούς που τις κατασκευάζουν και τις υποστηρίζουν στα ΜΜΕ (τα λεγόμενα και «συστημικά»). Ούτε προδότης είναι ο Βαρουφάκης, ούτε θα μπορούσε ποτέ «να μας πάει στη δραχμή» - ακόμα και αν συνεργαζότανε με τον Λαφαζάνη. Θέλει να είναι πρώτη μούρη παγκοσμίως και γι’ αυτό προκαλεί και κάνει συνεχώς δηλώσεις και δίνει συνεντεύξεις και δεν θυμάται και αυτοδιαψεύδεται. Όχι από δόλο.

Από αθωότητα, ματαιοδοξία, ανοησία και επιπολαιότητα πρώτης.

http://www.toportal.gr/?i=toportal.el.politikh&id=8626#sthash.ruKMnopo.dpuf

Δημοσίευση: Αυγούστου 10, 2015