Δικαιοσύνη και δημοκρατία

Διότι τους βασιλείς τους φυλάνε οπλισμένοι πολίτες, ενώ τους τυράννους ξένοι μισθοφόροι. Διότι οι μεν άρχουν νόμιμα και με την θέληση, ενώ οι άλλοι παρά την θέληση των πολιτών, ώστε οι μεν φυλάσσονται από πολίτες και οι άλλοι από τους πολίτες.

Η δικαιοσύνη στον τόπο μας και όχι μόνο, φαίνεται ότι βρίσκεται σε κακά χάλια.Το ξίφος στόμωσε, η ζυγαριά πειράχτηκε και η τυφλή Θεά περιπαίζεται από ανοιχτομάτηδες και αετονύχηδες μέσα στον Ναό της. Πάρα τις διαβεβαιώσεις περί του αντίθετου, που υποκριτικά γίνονται από κακώς εννοούμενο ενδιαφέρον για την εύρυθμη λειτουργία του ξεχαρβαλωμένου κράτους, η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί.

Ακόμη και αν αγνοήσουμε τις περιπτώσεις διαφθοράς των δικαστικών λειτουργών, που είτε βλέπουν το φως της δημοσιότητας είτε υποπίπτουν στην αντίληψη του καθενός μας στον καθημερινό του βίο, το τελικό αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Είμαστε από τις πιο διεφθαρμένες χώρες ενός σήποντος και πυορραγούντος κόσμου. Προφανώς κάτι δεν πάει καλά. Όπως και σε προηγούμενο άρθρο μου ( Δημοκρατία είναι να ΚΡΑΤΕΙ ο ΔΗΜΟΣ) έγραφα τα πράγματα είναι άπλα αν βγάλουμε τις σάλτσες , και δούμε γυμνό το θέμα μας.

Τι εγγυήσεις έχουμε ότι οι δικαστές δικάζουν σωστά; Τι τιμωρία μπορούμε να τους επιβάλουμε αν δεν το κάνουν; Έχουμε βάλει διορισμένους και γι αυτό ελεγχόμενους από την κυβέρνηση δικαστές να δικάζουν «εξ ονόματος» του λάου χωρίς όμως και να λογοδοτούν σ αυτόν. Τελικά ποια είναι η δικαιοσύνη; Η αποφάσεις των διορισμένων δικαστών ή η θέληση του δικαζόμενου λάου;Ο χρόνος τελειώνει και ερωτήματα που σπρώχνουμε κάτω από το χάλι πρέπει οπωσδήποτε να απαντηθούν.

Ο Ελληνικός λαός καταληστεύεται, ξεπουλιέται και αφανίζεται από την δράση των δυο πρώτων εξουσιών, με την αγαστή συνεργασία της ανεξάρτητης τρίτης, και υπό τις επευφημίες και την κάλυψη της άτυπης τετάρτης. Οι γεμάτες σωφροσύνη άλλα και ξεκάθαρη υποκρισία φωνές που επιτιμούν τις τέτοιες γενικεύσεις, χρησιμοποιούν τις ελάχιστες εξαιρέσεις όχι προς έπαινό των αντιστεκόμενων άλλα προς διαιώνιση της σαπίλας και της διαφθοράς της οποίας είναι συνήθως εξέχοντα μέλη. Εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία, με την βοήθεια του τύπου αποτελούν μια εγκληματική οργάνωση με σκοπό την λεηλασία των Ελλήνων, τους οποίους «αντιπροσωπεύουν».

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί πρέπει να μας αντιπροσωπεύει κάποιος, και αν οπωσδήποτε πρέπει, με ποιους όρους του επιτρέπουμε να το κάνει.

Θα παραθέσω μερικές σκέψεις αρχαίων φιλοσόφων για την δικαιοσύνη, πιστεύοντας ότι η ανάγνωση της αρχαίας γραμματείας πάντα βοηθάει. Όχι μόνο επιτρέπει να παρουσιαστεί ένα θέμα ξεκάθαρα και χωρίς σάλτσες που κρύβουν την ουσία, αλλά και να δούμε με τα μάτια μιας άλλης εποχής.

Ξεκινάμε από την σχέση Δικαιοσύνης και Δημοκρατίας.

Ο Ξενοφών μας εξηγεί, πως από τους νόμους του Σόλωνος για τα δικαστήρια, γεννήθηκε η δημοκρατία και ο Αισχίνης μας προειδοποιεί για το πώς από την αδυναμία του λαού να τα ελέγξει, πεθαίνει.

ΤΡΙΤΟΝ ΔΩ ΜΑΛΙΣΤΑ ΦΑΣΙΝ ΙΣΧΥΚΕΝΑΙ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ, Η ΕΙΣ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΝ ΕΦΕΣΙΣ. ΚΥΡΙΟΣ ΓΑΡ ΩΝ Ο ΔΗΜΟΣ ΤΗΣ ΨΗΦΟΥ, ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΓΝΕΤΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ (Τρίτον δε, που σ αυτό μάλιστα λένε ότι οφείλεται η δύναμη που απέκτησε ο λαός, η δυνατότητα να καταφύγεις στα δικαστήρια (που ήταν λαϊκά). Διότι αφού ο λαός ήταν κύριος της ψήφου έγινε και κύριος του πολιτεύματος.)

ΟΥ ΜΕΜΝΗΣΕΣ ΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΠΩΠΟΤΕ ΕΠΕΘΕΤΟ ΠΡΟΤΕΡΟΝ ΔΗΜΟΥ ΚΑΤΑΛΥΣΕΙ, ΠΡΙΝ ΑΝ ΜΕΙΖΟΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ ΙΣΧΥΣΗ; (Δεν ξέρετε ότι κανένας δεν επιχείρησε να καταλύσει την δημοκρατία πριν να γίνει ισχυρότερος από τα (λαϊκά) δικαστήρια;)

Έτσι λοιπόν η δικαστική εξουσία παρουσιάζεται όχι μόνο προστάτης της δικαιοσύνης αλλά και στυλοβάτης της δημοκρατίας. Όχι όμως αυτή που δικάζει «εξ ονόματος» και «αντιπροσωπεύοντας» τον λαό, αλλά αυτή που βρίσκεται άμεσα στα χέρια του. Η δι' αντιπρόσωπων άσκηση εξουσίας δεν μπορεί να ονομάζεται δημοκρατία και για να είναι ανεκτή (θεωρούμενη πάντα ως ολιγαρχία) πρέπει να δίνονται όλες οι εγγυήσεις λαϊκού ελέγχου των αρχόντων. Σήμερα οι δικαστές δικάζουν τους εαυτούς τους , οι υπουργοί φέρνουν νόμους που κάνουν αδύνατη την λογοδοσία των πολιτικών και οι βουλευτές τους υπερψηφίζουν πανηγυρικά και πάντα «δημοκρατικότατα».

Ο κυρίαρχος λαός ανακυκλώνει τους απατεώνες των δυο εξουσιών από την κυβέρνηση στην αντιπολίτευση και τούμπαλιν, ενώ περιμένει από τους σαλταδόρους της τρίτης να αποδώσουν εξ ονόματός του δικαιοσύνη, κατακεραυνώνοντας οποίον τολμήσει να κατηγορήσει την «δημοκρατία»του.

Από τον Αισχύνη διαβάζουμε:

ΤΡΕΙΣ ΕΙΣΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑΙ ΠΑΡΑ ΠΑΣΙΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙΣ, ΤΥΡΑΝΝΙΣ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΑΙ Δ ΑΙ ΜΕΝ ΤΥΡΑΝΝΙΔΕΣ ΚΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΙ ΤΟΙΣ ΤΡΟΠΟΙΣ ΤΩΝ ΕΦΕΣΤΗΚΟΤΩΝ, ΑΙ ΔΕ ΠΟΛΕΙΣ ΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΑΙ ΤΟΙΣ ΝΟΜΟΙΣ ΤΟΙΣ ΚΕΙΜΕΝΟΙΣ. (Τρία είναι τα πολιτεύματα σ όλους τους ανθρώπους, η τυραννία, η ολιγαρχία και η δημοκρατία. Διοικούνται δε οι μεν τυραννίες και ολιγαρχίες όπως θέλουν οι κατέχοντες την εξουσία, οι δε πόλεις οι δημοκρατούμενες σύμφωνα με τους κείμενους νομούς.)

Κείμενοι νόμοι δεν υπάρχουν πια, αλλά η βουλή ψηφίζει καθημερινά καινούργιους. Σήμερα οι εκλεγμένοι άρχοντες διοικούν την πολιτεία όπως αυτοί νομίζουν, είτε καταπατώντας χωρίς έλεγχο, είτε αλλάζοντας τους νόμους, οι οποίοι αντί για να είναι σταθεροί και ηγεμόνες και προστάτες των πολιτών γίνονται υποχείρια και εργαλεία της ολιγαρχίας.

Στους ολιγαρχικούς «Νόμους» του Πλάτωνα όπου όλοι οι άρχοντες από τους «νομοφύλακες» μέχρι και τους ιερείς είναι αιρετοί, οι νόμοι είναι (όπως παντού στην αρχαία Ελλάδα) κατά το δυνατόν σταθεροί, ενώ η δικαιοσύνη αφήνεται να είναι άμεσα δημοκρατική, ειδικά για τα δημόσια εγκλήματα.

ΠΕΡΙ ΔΕ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ ΜΕΝ ΤΩ ΠΛΗΘΕΙ ΜΕΤΕΔΙΔΟΝΑΙ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ - ΟΙ ΓΑΡ ΑΔΙΚΟΥΜΕΝΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΙΣΙΝ, ΟΠΟΤΑΝ ΤΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΑΔΙΚΗ, ΚΑΙ ΧΑΛΕΠΩΣ ΑΝ ΕΝ ΔΙΚΗ ΦΕΡΟΙΕΝ ΑΜΟΙΡΟΙ ΓΙΓΝΟΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΤΟΙΟΥΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ. (Για τα δημόσια εγκλήματα αναγκαίον μεν είναι στο λαό να δώσουμε την κρίση. Διότι οι αδικούμενοι είναι όλοι όταν η πόλη αδικείται και δίκαια θα το έφεραν βαρέως αν ήταν άμοιροι της κρίσης.)

ΔΕΙ ΔΕ ΔΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΔΙΚΩΝ ΚΟΙΝΩΝΕΙΝ ΚΑΤΑ ΔΥΝΑΜΙΝ ΑΠΑΝΤΑΣ. Ο ΓΑΡ ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΣ ΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΖΕΙΝ ΗΓΗΤΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΟΥ ΜΕΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ. (Πρέπει δε και των ιδιωτικών δικών να μετέχουν κατά το δυνατόν όλοι. Διότι όποιος είναι αμέτοχος του συνδικάζειν νομίζει ότι είναι αμέτοχος και της πολιτείας.)

Το τυπικό δικαίωμα του οποιουδήποτε να συμμετέχει στις εκλογές δεν σημαίνει ότι υπάρχει υπολογίσιμη πιθανότητα να εκλεγεί και να μετάσχει της νομοθετικής εξουσίας κάποιος μη αρεστός στην ολιγαρχία που ελέγχει μέσω του πλούτου τα μέσα προβολής. Ακόμη περισσότερο απίθανο είναι να βρει θέση στην εκτελεστική εξουσία. Εντελώς αδύνατον να παραμείνει αν δεν την εξυπηρετεί. Η δικαστική δε εξουσία είναι στα χέρια μιας συντεχνίας που ελέγχεται μέσω της επιλογής των ανώτατων δικαστών από την εκτελεστική.

Με την αφαίρεση και της δικαστικής εξουσίας από τον λαό, αυτός μετέχει του πολιτεύματος μόνο ως ψηφοφόρος. Θεωρητικά ο λαός μπορεί να αλλάξει με την ψήφο του την ηγεσία αλλά στην ουσία διαλέγει μόνο με ποιο κόμμα θα εκπροσωπείται στην επόμενη τετραετία η ίδια η σχεδόν ίδια ολιγαρχία. Ακόμη και σε περιπτώσεις όπου ο λαός, συνήθως όχι με εκλογές, ανατρέπει την υπάρχουσα ολιγαρχία, παραδίδει την κυβέρνηση σε μια καινούργια η οποία αργά η γρήγορα θα θεωρήσει δικαίωμα της να πλουτίζει εις βάρος του.

Ο λαός δεν μπορεί να μην κατέχει καμιά εξουσία και η δικαστική όχι μόνο είναι η πιο ισχυρή αλλά και η πιο προσιτή. Το μεγάλο πλήθος που αποτελεί μειονέκτημα στην δυνατότητα άσκησης της εκτελεστικής εξουσίας, είναι πλεονέκτημα για την δικαστική. Όχι μόνο αποδίδεται καλύτερα το δίκαιο, αλλά και πιο αδιάβλητα, ενώ διατηρείται και το γενικό πλεονέκτημα της δημοκρατίας να αποφασίζει ο σίγουρα ενδιαφερόμενος για τα συμφέροντα του λαός και όχι οι έχοντες δικά τους συμφέροντα αντιπρόσωποι. Το κυριότερο όμως είναι ότι μέσω αυτής μπορούν να ελέγχονται πραγματικά οι άλλες δυο.

Ο ιδανικός πολίτης στο ιδανικό πολίτευμα σύμφωνα με το παρακάτω απόσπασμα από τον Αριστοτέλη πρέπει να άρχει και να άρχεται εκ περιτροπής.

ΠΟΛΙΤΗΣ ΔΕ ΚΟΙΝΗ ΜΕΝ Ο ΜΕΤΕΧΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΝ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΕΣΤΙ, ΚΑΘ ΕΚΑΣΤΗΝ ΔΕ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΕΤΕΡΟΣ, ΠΡΟΣ ΔΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗΝ Ο ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΑΙΡΟΥΜΕΝΟΣ ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΙΟΝ ΤΟΝ ΚΑΤ ΑΡΕΤΗΝ. (Πολίτης δε κοινώς είναι ο μετέχων του άρχειν και άρχεσθαι, καθ έκαστο δε πολίτευμα διαφορετικός, στο δε άριστο ο δυνάμενος και επιθυμών να άρχεται και να άρχει με στόχο τον κατ αρετήν βίο.)

Ίσως υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη να διανυθεί μέχρι να μπορέσουν όλοι οι πολίτες να μετέχουν σ όλα τα αξιώματα. Νομίζω ότι η συμμετοχή τουλάχιστον στην δικαστική εξουσία θα ήταν μια καλή αρχή. Παράλληλα θα πρέπει να εκπαιδεύουμε την νέα γενιά όχι με θολά και μπερδεμένα δόγματα, άλλα διδάσκοντας αυτά που ο Πλάτων ονόμαζε «μόνην παιδείαν».

ΕΠΙΘΥΜΗΤΗΝ ΤΕ ΚΑΙ ΕΡΑΣΤΗΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗΝ ΓΕΝΕΣΘΑΙ ΤΕΛΕΟΝ, ΑΡΧΕΙΝ ΤΕ ΚΑΙ ΑΡΧΕΣΘΑΙ ΕΠΙΣΤΑΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΙΚΗΣ. (Αυτή που κάνει τον νέο να γίνεται επιθυμητής και εραστής του να γίνει τέλειος πολίτης, γνωρίζοντας να άρχει και να άρχεται με δικαιοσύνη.)

Μέχρι τότε θα μας κυβερνάνε τυραννίσκοι που δεν τολμάνε να βγουν στο δρόμο από το φόβο των πολιτών που υποτίθεται ότι τους επιλέγουν, δίνοντας ακόμη ένα στοιχείο για το είδος του πολιτεύματος.

ΟΙ ΓΑΡ ΠΟΛΙΤΑΙ ΦΥΛΑΤΤΟΥΣΙΝ ΟΠΛΟΙΣ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ, ΤΟΥΣ ΔΕ ΤΥΡΑΝΝΟΥΣ ΞΕΝΙΚΟΝ. ΟΙ ΜΕΝ ΓΑΡ ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΝ ΚΑΙ ΕΚΟΝΤΩΝ ΟΙ Δ ΑΚΟΝΤΩΝ ΑΡΧΟΥΣΙΝ, ΩΣΘ ΟΙ ΜΕΝ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΟΙ Δ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΑΣ ΕΧΟΥΣΙ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗΝ.  (Διότι τους βασιλείς τους φυλάνε οπλισμένοι πολίτες, ενώ τους τυράννους ξένοι μισθοφόροι. Διότι οι μεν άρχουν νόμιμα και με την θέληση, ενώ οι άλλοι παρά την θέληση των πολιτών, ώστε οι μεν φυλάσσονται από πολίτες και οι άλλοι από τους πολίτες.)

Γιάγκος Γιώργος

Δημοσίευση: Αυγούστου 25, 2015