Η «αριστερά», ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου

Κάθε φορά που σε μια συζήτηση για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα ακούγεται η λέξη «αριστερά», σχηματίζεται μια ορατή ρωγμή στον νοερό τοίχο της σοβαρότητας των συζητητών.

Κι αν το φέρει η γκαντεμιά να ακουστεί η λέξη για δεύτερη και τρίτη φορά, ο τοίχος σωριάζεται με πάταγο και πλακώνει τους ατυχείς συζητητές.

Ποια «αριστερά» ρε παιδιά – για τ’ όνομα της γαϊδούρας!

Αν τη πιάσεις και τη στύψεις όλη μαζί, με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές σέχτες και τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ αποπάνω, με το ζόρι ξεπερνάς το 10%.

ΑΝ το ξεπερνάς.

Και ΑΝ παραβλέψεις το γεγονός ότι οι αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» δυνάμεις μισούνται θανάσιμα μεταξύ τους και η μία θεωρεί την άλλη γελοία (στην καλή περίπτωση) ή προδοτική δύναμη (συνήθως).

Είναι δυνατόν το «αριστερό» παραμύθι να απασχολεί μια ολόκληρη χώρα και να γίνεται κεντρικό θέμα στις (ανόητες) εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου;

Φαίνεται πως είναι. Και η μόνη λογική εξήγηση γι’ αυτό είναι η απόλυτη απαξίωση (μπορείς να την πεις και ξεφτίλα) των «άλλων» πολιτικών δυνάμεων.

Για να είμαστε συγκεκριμένοι, της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ.

Οι οποίοι ένωσαν τις δυνάμεις τους, πήραν και όσες μεταγραφές ημεδαπών και αλλοδαπών ήταν διαθέσιμες και κατάφεραν με το ζόρι να ξεπεράσουν το 38% στις 5 Ιουλίου 2015.

Αυτό το 38% θα διαγωνιστούν για να μοιράσουν στις 20/9. ΔΕΝ υπάρχει κάτι παραπάνω γι’ αυτούς – εκτός αν το ποσοστό ανεβεί ελάχιστες μονάδες λόγω της αποχής, ΑΝ η αποχή τους ευνοήσει.

Διότι, πλάκα πλάκα υπάρχει και ο Λεβέντης.

Πλην, όσο εκτός πραγματικότητας φαίνεται ο πολιτικός λόγος των τριών που αναφέρθηκαν (κι ένας θεός ξέρει γιατί δεν κατεβαίνουν σε ενιαίο σχήμα, μαζί με τον ΓΑΠ και άλλες μικρότερες δυνάμεις του χώρου) άλλο τόσο είναι εκτός πραγματικότητας η ρητορική περί «αριστεράς».

Και δεν φτάνει που είναι εκτός πραγματικότητας, είναι και βαθύτατα απωθητική.

Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να αποκλείονται ως εταίροι για μια κυβέρνηση (αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία) οι ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ και να υπονοείται (εμμέσως πλην σαφώς) ως πιθανοί εταίροι οι λαφαζαναραίοι, οι οποίοι έριξαν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;

Είναι δυνατόν να ζητείται η ψήφος των πολιτών (που επιμένουν, αφελώς ίσως, στον Τσίπρα) με βάση την ίδια απολύτως χρεοκοπημένη πολιτικά αφήγηση περί «αριστεράς»;

Είναι λογικό να καθορίζεται η εκλογική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ με βάση τις υποτιθέμενες προσδοκίες του «αριστερού κόσμου», δηλαδή του ελάχιστου τμήματος του 10% που αναφέραμε και που ακολουθεί ακόμα τον ΣΥΡΙΖΑ και να αγνοείται η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που δεν είναι «αριστερή» ούτε γι’ αστείο; Και η οποία, παρεμπιπτόντως, αποτελείται κυρίως από δυνητικούς υποστηριχτές του Τσίπρα – αλλά μόνο για το λόγο ότι αρνείται να επιστρέψει στο κάρβουνο των ΝΔ- Ποταμιού – ΠΑΣΟΚ και απεχθάνεται τους ναζιστές τραμπούκους της ΧΑ;

Ακόμα κι αν το παραμύθι της «αριστεράς» δικαιωθεί δήθεν στις επόμενες εκλογές με την αναμενόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, θα πρόκειται για μια ακόμα μεγάλη παρεξήγηση.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν τεράστιο πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης. Θα ήταν τεράστιο λάθος  η πιθανή προτίμηση στον Τσίπρα (και δευτερευόντως) στον υπολειπόμενο ΣΥΡΙΖΑ να εκληφθεί ως «αριστερή» επιλογή.

Εκτός αν πρόκειται για κάποιο συνώνυμο της αμηχανίας ή / και της απελπισίας.

Αλλά αυτές οι καταστάσεις έχουν ΠΟΛΥ κοντά ποδάρια. Και μηδαμινή πολιτική δυναμική.

Που σημαίνει ότι ακόμα και η τυχόν αυτοδυναμία του Τσίπρα θα είναι τρίχες κατσαρές αν διαβαστεί ως «αριστερή» επιλογή.

Η χώρα, η κοινωνία και οι πολίτες αναζητούν (έχουν ανάγκη) κάτι εντελώς διαφορετικό.

Για το οποίο, αν είμαστε καλά, θα μιλήσουμε με λεπτομέρειες σε επόμενα comments της καλύβας.

Πηγή: https://panosz.wordpress.com/2015/08/24/comment-358/

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 07, 2015