Η Εντροπία και η ξεδιαντροπιά

Η «Εντροπία» είναι όρος της θερμοδυναμικής, που επεκτάθηκε και στην φιλοσοφία και σημαίνει την τάση των πραγμάτων να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε οι ίδιοι την εφαρμογή του όρου στην Ελλάδα και όλα δείχνουν ότι θα δούμε γεωμετρική εξέλιξη του φαινόμενου.

Η «ξεδιαντροπιά» είναι ευρύτερα γνωστός όρος και αποτελεί γενεσιουργό αίτιο της Εντροπίας. Είναι η απαραίτητη ιδιότητα όποιου θέλει να ανέβει, ή να παραμείνει στην εξουσία σε αυτήν την χώρα. Ελάχιστοι πολιτικοί, που γνωρίσαμε μετά την μεταπολίτευση δεν χαρακτηρίζονταν από ξεδιαντροπιά (Κ. Στεφανόπουλος, Γ. Ράλλης, Η. Ηλιού, Λ. Κύρκος, Μ. Δρεττάκης κ.α.). Από την άλλη μεριά, ο κατάλογος όσων μετέρχονται της ιδιότητας, είναι πραγματικά ατέλειωτος και διαρκώς διευρύνεται με νέα φυντάνια.

Ετσι ήλθε και η σειρά της αριστεράς να προσθέσει τα δικά της καμάρια, που πλέον θαυμάζουμε όλοι… Για πότε μετέτρεψε το «όχι» σε «ναι» ο πρόεδρος του δεκαπενταμελούς, ούτε ο ικανότερος ταχυδακτυλουργός δεν θα το κατάφερνε· τύφλα να `χει ο Κόπερφιλδ μπροστά στα μαγικά του Αλέξη. Κρίμα την χαρά που έκανε ο Φιντέλ και τα κορίτσια στο Σύνταγμα…

Μόνο που η ζωή εκδικείται την ύβρι και στο τέλος θα τον δούμε με αδαμιαία πολιτική περιβολή να παραδίδεται πρώτα στην οργή, ύστερα στην χλεύη και κατόπιν στην λήθη. Αυτό είναι συνήθως το τέλος της έπαρσης και της αλαζονείας.



Το πότε θα έλθει αυτό το τέλος δεν το ξέρω, το συμφέρον του λαού και της Ελλάδας όμως, είναι να συμβεί σε αυτές τις εκλογές, έστω κι αν ο άμεσος κίνδυνος είναι να αναλάβει ο Βαγγέλας. Τι χειρότερο μπορεί να μας κάνει, όταν μάλιστα θα κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη της λαϊκής οργής πάνω από το κεφάλι του; Αντίθετα η επιβράβευση των απατεώνων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχει και άμεσες και μακροπρόθεσμες οδυνηρότατες επιπτώσεις για τον λαό, γιατί θα δώσει σύνθημα, ότι η εξαπάτηση των ψηφοφόρων εξακολουθεί να είναι η καλύτερη μέθοδος του πολιτεύεσθαι.

Στο «δίλλημα» ποιος θα μας πονέσει περισσότερο, που μας θέτουν ανερυθρίαστα τα υπερφίαλα κωλόπαιδα, η απάντηση πρέπει να πονέσει τους ίδιους τους προδότες και αυτό να γίνει μάθημα στους επόμενους. Στο κάτω κάτω, γιατί να βγεί ο Βαγγέλας αντί του Αλέξη και να μην κάνουμε ξανά την έκπληξη, όπως στο δημοψήφισμα, μεταφέροντας μαζικά την ψήφο μας στα εναπομείναντα αντιμνημονιακά κόμματα;

Βέβαια τίθεται το ερώτημα, κατά πόσον τα αυτοπροσδιοριζόμενα ως αντιμνημονιακά κόμματα είναι πράγματι τέτοια και δεν θα μας τα γυρίσουν, αν βρεθούν στην εξουσία; Προσωπικά δεν έχω αυταπάτες. Η μετάλλαξη είναι σίγουρη, όχι ντε και καλά προς την κατεύθυνση που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το φιλολαϊκό πέπλο θα έπεφτε πολύ γρήγορα, καθώς τα λεφτά που μπορούν να αρπαχτούν από τον λαό είναι πολύ λίγα πλέον και θα δίνονταν κατά κύριο λόγο στην εξυπηρέτηση του κομματικού πελατειακού κράτους. Μάλιστα το ΚΚΕ και η ΧΑ δεν πρόκειται να μας επιτρέψουν, να τους ανατρέψουμε με εκλογές, αν δεν μας αρέσουν. Απομένει η ΛΑΕ, ως η πιο ακίνδυνη «λύση», όχι απλά για να εκφράσουμε την διαμαρτυρία μας, αλλά για να διατρανώσουμε την αποφασιστικότητα μας τόσο απέναντι στα προεκλογικά ψέματα, όσο και στα προγράμματα «σωτηρίας», που θυσιάζουν τα πιο αδύναμα στρώματα του λαού.

Τίθεται βέβαια το ερώτημα: αν βάζαμε την ΛΑΕ στην θέση που βάλαμε τον ΣΥΡΙΖΑ στις προηγούμενες εκλογές, πόσο γρήγορα θα έπρεπε να τους διώξουμε κι αυτούς και που θα πάει το βιολί των συνεχόμενων εκλογών; Η απάντηση είναι, ότι και με πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, ή της ΝΔ, πάλι θα έχουμε σύντομα εκλογές, γιατί πάλι θα έχουμε μετανιώσει για την επιλογή μας. Αντίθετα, αν ταπεινώναμε τους κωλοτούμπες, υπάρχει κάποια πιθανότητα η επόμενη συγκυβέρνηση, να πάρει το μήνυμα και να επιδείξει μικρότερο ζήλο στην εξόντωση της φτωχολογιάς.

Αυτό είναι το περισσότερο, που μπορούμε να καταφέρουμε, όσο θα επιμένουμε στις μαγικές «λύσεις» και τους «ανιδιοτελείς Σωτήρες». Αν και όταν γίνουμε πολιτικά όντα και όχι απλώς μια μάζα, που αντιδρά, όταν την πονάς, αν κάποτε απαιτήσουμε και επιβάλουμε την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΑΦΗΝΕΙΑ στους υποψήφιους και τα κόμματα, τότε θα αναφανούν στο προσκήνιο σοβαροί και έντιμοι άνθρωποι, που δεν θα χρειάζεται κάθε τόσο, να τους ρίχνουμε από την κυβέρνηση.



Παρότι θα ψηφίσω αντιμνημονιακό κόμμα, απέχω παρασάγγας από τις απόψεις τους για την έξοδο από την κρίση μέσω του νομισματικού πληθωρισμού, της κατανάλωσης, των αυξήσεων, των προσλήψεων σε μη παραγωγικές θέσεις εργασίας και πολλά άλλα. Θα έλεγα μάλιστα ότι σε κάποια από αυτά τα θέματα συμφωνώ περισσότερο με τους μνημονιακούς.

Θα ήταν αντίφαση λοιπόν για εμένα, να απαιτώ από τα κόμματα εύκολες λύσεις, ενώ ο ίδιος προκρίνω ως μόνη λύση, την παραγωγική και δημιουργική εργασία, την λιτότητα και την προσφορά μέχρι θυσίας στην πατρίδα. Όμως τα οφέλη των παραπάνω πρέπει να περιέλθουν στο σύνολο τους στον Ελληνικό λαό και όχι στους ψευτοδανειστές. Αυτή είναι η κύρια διαφορά μου με τους μνημονιακούς και τους νεομνημονιακούς, καθώς επίσης και ότι όλοι αυτοί είναι της «στοχευμένης πολιτικής», δηλαδή «φέρτα εσύ – πάρτα εσύ»… [Η «στοχευμένη πολιτική» για την οποία καμαρώνουν κιόλας, είναι ο ορισμός του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής, του παρασιτισμού και της ανισότητας με μοντέρνο, δήθεν επιστημονικό, προσωπείο.]

Αυτονόητα, δεν πιστεύω τις παρλαπίπες των αντιμνημονιακών, ούτε τους θεωρώ αξιόπιστους. Θα τους ψηφίσω μόνο και μόνο, γιατί δεν μπορώ να ανεχθώ την αμαχητί παράδοση της Ελλάδας, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και των ίδιων των Ελλήνων ως δουλοπάροικων του 4ου Ράιχ. Κάνω δηλαδή κάτι παρόμοιο με την εθνική αντίσταση, όπου εκατοντάδες χιλιάδες δημοκράτες, ή απλά πατριώτες, συντάχθηκαν με τους κομμουνιστές στο ΕΑΜ.

Εάν για κάποιους «βυσσοδομώ» συγκρίνοντας την ΛΑΕ με το ΕΑΜ, τους λέω, ότι είναι βαθειά ανιστόρητοι, ή αθεράπευτα ρομαντικοί. Σε τίποτα δεν ήταν καλύτερο το ΕΑΜ από την ΛΑΕ. Την ιστορική του αξία την απέκτησε ακριβώς χάρη στην αξία και το ψυχικό μεγαλείο των εκατοντάδων χιλιάδων δημοκρατών και πατριωτών, που δεν δίστασαν να συνταχτούν πίσω από τους κομμουνιστές ΠΡΟΣ ΧΑΡΙΝ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.



Εννοείται, ότι αυτή η μονομερής «συμμαχία» μου με τους αντιμνημονιακούς δεν έχει μακρύ μέλλον. Τώρα όμως είναι η ώρα της πατρίδας. Η τραγωδία είναι, ότι το σύνολο σχεδόν της Ελληνικής ελίτ έχει προσχωρήσει στο στρατόπεδο του εχθρού. Ακόμα και οι λίγοι, που είναι με το μέρος της φτωχολογιάς είναι απλά αριβίστες, που ποντάρουν στην αντιμνημονιακή πελατεία, μία πελατεία εξαιρετικά πολυποίκιλη και πολλές φορές με αντικρουόμενα ταξικά (και προσωπικά) συμφέροντα. Π.χ. ο αντιμνημονιακός αγρότης, ή επαγγελματίας, έχει αντικρουόμενα συμφέροντα με τον αντιμνημονιακό γραφειοκράτη, το βάρος του οποίου θα κληθεί να σηκώσει, είτε σε μνημονιακό, είτε σε αντιμνημονιακό περιβάλλον. Η διαφορά του πρώτου με το δεύτερο, είναι ότι με το μνημόνιο πρέπει να πληρώσει και όλα τα δημόσια «χρέη».

Βέβαια μία σύγχρονη κοινωνία χρειάζεται μία ανάλογη δημόσια διοίκηση, που θα διευκολύνει ουσιαστικά τις παραγωγικές δυνάμεις και δεν θα αποτελεί ξεχωριστή γραφειοκρατική τάξη, που εξυπηρετεί μόνο τα συντεχνιακά της συμφέροντα σε βάρος των παραγωγικών τάξεων. Υπ αυτήν την έννοια, ο συνειδητοποιημένος αντιμνημονιακός γραφειοκράτης δεν είναι βάρος, αλλά μέρος των παραγωγικών τάξεων, γιατί ούτε ο ίδιος επιθυμεί τον παρασιτικό ρόλο, που του «προσφέρει» το σημερινό σύστημα.

Και ενώ τα «χρέη» δημιουργήθηκαν ακριβώς για την καλοπέραση της ελίτ και το βόλεμα της γραφειοκρατικής τάξης κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα απαιτούν: και να είναι η Ελλάδα συνεπής στα χρέη της και να τα πληρώσουν οι ασθενέστεροι κατά κύριο λόγο και να παραγράψουμε τα χρέη των Γερμανών από τις πολεμικές επανορθώσεις!!!!!!!!!!



Τέλος· η ριζική μεταρρύθμιση της οικονομίας και της νομοθεσίας είναι αναντίρρητη αναγκαιότητα, στην οποία όλοι «συμφωνούν», αλλά τόσο τα μνημονιακά, όσο και τα αντιμνημονιακά κόμματα ελάχιστες και δευτερεύουσες μεταβολές έχουν προτείνει, τις οποίες ούτε καν πραγματοποιούν, όταν αναλαμβάνουν την εξουσία. Γι αυτό και δεν υπάρχει μέλλον ούτε με τους μνημονιακούς, ούτε με τους αντιμνημονιακούς…

Για να υπάρξει κάποιο μέλλον, κάποια στοιχειώδης ελπίδα, σε αυτές τις εκλογές την μεγάλη μούντζα πρέπει να την φάνε οι πρόσφατα Αντζελοκρουσμένοι. [Μα τι τους κάνει και τους μεταμορφώνει τον έναν Μερκελομάχο μετά τον άλλο; Η Κίρκη είναι;] Μη ξεχάσουμε όμως με το άλλο χέρι να παρασημοφορήσουμε και τις παλιές καραβάνες της εθνικής υποτέλειας.

Οσοι σκέφτονται, ότι είναι προτιμότερο να κρατήσουν στην εξουσία τους «άφθαρτους αριστερούς», για να μην επανέλθουν οι σκληροπυρηνικοί μνημονιακοί, ας σκεφτούν πιο μήνυμα θα δώσει ο Ελληνικός λαός με κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση μνημονιακές. Αν επαληθευτούν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, θα είμαστε το πιο φιλομνημονιακό έθνος της Ευρώπης… Αντίθετα, η καθίζηση των εξωμοτών θα είναι ένα πολύ σοβαρό μήνυμα του λαού στους επίδοξους επιβήτορες.



ΥΓ. Η «ελπίδα», ότι οι «αριστεροί» νεομνημονιακοί θα χρησιμοποιήσουν βαζελίνη, είναι η ελπίδα του ξεφτίλα, που αξίζει αυτά που παθαίνει.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 12, 2015