Να Σταθώ στα Πόδια μου: Μα γιατί αποθεώνουν όλοι αυτή την κλαπαρχιδιά;

Με το που πάτησα το play όταν μου έστειλαν το βίντεο, κατάλαβα αμέσως περί τίνος επρόκειτο.
Όχι επειδή είμαι έξυπνος (που είμαι τώρα, σας πρκλ πλ δλδ), αλλά επειδή το οπτικοακουστικό πόνημα φέρει σε κραυγαλέο βαθμό όλα εκείνα τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά που γνωρίζω και απεχθάνομαι από το Πανεπιστήμιο: Νεοφολκλόρ αισθητική (ξέρετε, μια άτεχνη μίξη παράδοσης και μοντερνισμού με εαακίτικο περίβλημα, το σύγχρονο καλλιτεχνικό ισοδύναμο της λαϊκοπόπ της προηγούμενης δεκαετίας, δηλαδή), καφενειακή μιζέρια, απλυσιά, μαγκιά κλανιά, στιχουργική ένδεια αλλά μπόλικη δηθενιά, ρυθμό που ασθμαίνει προσπαθώντας να συντονιστεί με τους στίχους, κακά, επιτηδευμένα και μπαφιάρικα φωνητικά, ΚΑΙ ΑΦΘΟΝΗ ΑΝΤΡΙΛΑ ΡΕ ΜΟΥΝΙΑ.
Ένα λαϊκίστικο κόνσεπτ για ευερέθιστους ψεκασμένους σε εισάγει (με μεγάλη ακρίβεια, για να είμαστε ειλικρινείς) στην διάσταση εκείνη της Ελλάδας για την οποία εγώ προσωπικά ντρέπομαι, όπου για όλα φταίει κάποιος διεφθαρμένος πολιτικός, αλλά στο τέλος θριαμβεύει ο γενναίος και τίμιος άντρακλας που πίνει πολλές μπύρες ΚΑΙ ΑΜΑ ΤΑ ΠΑΡΕΙ ΚΡΑΝΙΟ ΤΟΥΣ ΓΑΜΕΙ ΟΛΟΥΣ ΡΙ.
Όλο αυτό είναι ένας λυτρωτικός συμβολισμός της φτωχιάς Ελλάδας μας – το πιο δραστικό φίλτρο συγκίνησης, δηλαδή, όλων όσοι εκστασιάζονται με τη στερεοτυπική και μονολιθική εθνική μας καφρίλα. Ανθρωπολογικά πάντως, μέσα σ’ ένα άλλο (π.χ σατιρικό ανναγουλικό κόντεξτ) θα ήταν ενδιαφέρον.

http://thecurlysue.com/2015/09/07/na-stathw-sta-podia-mou-mi-soseis/

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 08, 2015