Απάθεια, αγανάκτηση, λύπη, οργή, τα συναισθήματα περισσεύουν στην Ευρώπη για τους πρόσφυγες

Ποιος δεν έχει συγκινηθεί με το δράμα των ανθρώπων που κυνηγημένοι για να γλιτώσουν το θάνατο, στοιβάζονται εδώ και κει, με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής -το οξύμωρο-, για να φτάσουν στη γη της επαγγελίας που ονειρεύονται;


Εικόνες που μας στοιχειώνουν, εικόνες που ανατρέπουν το επίπεδο του τάχα πολιτισμού μας, ιστορίες τρέλας και απόγνωσης.


Από τη μια μεριά η τραγωδία δίχως τέλος και από την άλλη η αδυναμία της αμήχανης Ευρώπης να δώσει λύση.


Γιατί φτάσαμε όμως μέχρις εδώ;


Απλές εξηγήσεις δεν υπάρχουν, υπάρχουν όμως ευθύνες και υπεύθυνοι.


Σαφέστατα ο φανατισμός και η μέθη της εξουσίας, τα συμφέροντα, ο ιμπεριαλισμός και τα κέρδη που όλοι προσδοκούν να εισπράξουν.


Οι δυτικές κοινωνίες παρακολουθούσαν αμέτοχες τις κυβερνήσεις τους και τα οικονομικά συμφέροντα να «παίζουν» τα παιχνίδια τους σε αυτή την πολύπαθη περιοχή.


Μέχρι που το πρόβλημα έφτασε στην αυλή τους, μπήκε στο σπίτι τους.


Αναμενόμενο, φώναζε άλλωστε από καιρό.


Απροετοίμαστοι λοιπόν και γιατί με τους κυνηγημένους πρόσφυγες μπαίνουν και κάθε είδους μετανάστες, όσοι ψάχνουν μια καινούργια ζωή, όσοι φεύγουν από τις χώρες τους με στόχο την επιβίωση.


Εκρηκτικό το μείγμα και πολυάνθρωπο, σε πέντε έξι χρόνια η Ευρώπη θα έχει αλλάξει, οι επιρροές θα είναι πολλές και κρίσιμες, ακόμα και για το επίπεδο ζωής στις κοινωνίες της και της κουλτούρας τους.


Αν δεν υπάρξει τέλος στη βία, τη βαρβαρότητα, στις περιοχές που χρόνια βρίσκονται σε αναταραχή, δεν θα υπάρξει και λύση, τουλάχιστον στο προσφυγικό.


Πως όμως να παραμεριστούν τα συμφέροντα; Πως να σταματήσει η κερδοσκοπία σε βάρος των χωρών και των λαών της περιοχής; Θυμάται κανείς από πότε έχουν να δουν ειρήνη;


Αλλά και στο δράμα, την τραγωδία που συντελείται, η εκμετάλλευση είναι όχι απλώς παρούσα, έχει γίνει εύκολος τρόπος πλουτισμού για τον όποιο ασυνείδητο και οργανωμένες ομάδες.


Σκεφτείτε, κάθε Σύρος που φεύγει, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ανθρώπους, παίρνει μαζί του λίγα πράγματα, συνήθως ρουχισμό, ότι πολύτιμο σε κοσμήματα και όσα χρήματα έχει.


Φτάνοντας, αν καταφέρει να φτάσει, στον τελικό του προορισμό, πιστεύει κανείς ότι θα εξακολουθήσει να έχει ότι είχε φεύγοντας από το σπίτι του;


Όσο η απληστία, το πάθος για κέρδος και εξουσία, η εκμετάλλευση θα ζυγίζουν περισσότερο από την κοινωνική αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, από τη δικαιοσύνη και την άμβλυνση των αντιθέσεων, μην περιμένετε να σταματήσει καμιά μετανάστευση, καμιά φυγή, όλα στη ζωή πληρώνονται.


Κυρίως από αυτούς που δεν φταίνε και από αυτούς που απαθώς καταγράφουν τα γεγονότα.


Έστω και αν λυπούνται προσωρινά.


Prefadoros

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 07, 2015