Για τους φίλους των κινημάτων αλληλεγγύης και τις εκλογές

Στα έτη 2005-2010 η Πάτρα είχε ζήσει έντονα καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που γνωρίζει τώρα η Ευρώπη με τους πρόσφυγες.

Υπήρξαν κι εδώ θάνατοι παιδιών. Την 1η Απριλίου 2007 ένας δεκάχρονος που κρύφτηκε σε λάθος φορτηγό που κατευθυνόταν στην Αθήνα κι όχι στην Ιταλία πήδηξε εν κινήσει και έμεινε στον τόπο.

Υπήρξε τα χρόνια εκείνα ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Από γυναίκες και άντρες όλων των κομμάτων και των εξωκοινοβουλευτικών σχηματισμών της αριστεράς.

Κινήματα αλληλεγγύης προς όλους τους αναξιοπαθούντες και μειονεκτούντες είχαν σχηματιστεί τότε στην Ελλάδα από αριστερούς κάθε αποχρώσεως.

Ήταν ένα αυθόρμητο πολιτικό αντίδοτο στην αρτηριοσκλήρωση της κοινωνίας που είχαν επιφέρει οι δράσεις και τα ιδεολογήματα των αστικών κομμάτων.

Επιζητούσαν οι δημοκρατικοί πολίτες το άλλο ήθος και το έβλεπαν στα κινήματα της αλληλεγγύης.

Όταν, λοιπόν, είδαν ότι τα χρέη και τα αδιέξοδα τα 'φεραν αυτοί που μέχρι τότε έτρεχαν πίσω από το παραμικρό σφύριγμα του κέρδους και της συναλλαγής εστράφησαν σε αυτούς που κρυφοθαύμαζαν. Στα ωραία παιδιά των κινημάτων, στους άνδρες και τις γυναίκες που θυσίαζαν χρόνο και χρήμα για τους συνανθρώπους μας. Οταν μάλιστα συναθροίστηκε η πλειοψηφία της Αριστεράς στον ΣΥΡΙΖΑ, με ηγέτη ένα νέο άνθρωπο, με πρόσωπο σαν των παιδιών των κινημάτων και ιδεολογία το ειρηνικό πέρασμα σε δικαιότερη σοσιαλιστική κοινωνία η πλειοψηφία των δημοκρατικών Ελλήνων εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ. Οχι τόσο για τον αντιμνημονιακό λόγο όσο για το ήθος.

Τώρα που η μάχη κατά των μνημονίων εχάθη οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι οι αριστεροί πολίτες παραμένουν στο ΣΥΡΙΖΑ -κι ας χρειαστεί να εφαρμόσει σκληρά μέτρα.

Εμένα η καρδιά μου είναι με όλους τους συντρόφους των κινημάτων. Βέβαια, δεν συγκαταλέγω σε αυτούς τη Ραχήλ Μακρή και τις φιλενάδες της, όμως περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ανάγκη να ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ που λοιδορείται από τους υπαιτίους της οικονομικής κρίσης, από επιδοτούμενους διανοούμενους και από αργόμισθους πρώην αριστερούς.

Για τους εξής λόγους:

Α) Διότι όπως πάντα λέγαμε «Η εξουσία είναι ισορροπία δυνάμεων». Που σημαίνει ότι μια κυβέρνηση είναι μέρος των δυνάμεων εξουσίας κι Αριστερά στην κυβέρνηση δεν σημαίνει αριστερά στην εξουσία. Είναι υποχρεωμένη η Αριστερά να αναμετρηθεί, να συμβιβαστεί όπου χρειαστεί, να ισορροπήσει για να επιτύχει όπου μπορεί συγκεκριμένους εφικτούς στόχους κι από εκεί να μεγαλώσει τη δύναμή της στη ζυγαριά. Ειδάλλως θα χτυπάει γροθιά στο μαχαίρι. Δεν είναι καταστροφή η εφαρμογή των οικονομικών μέτρων. Οικογένειες, επιχειρήσεις, λαοί, σφίγγουν το ζωνάρι όταν χρειαστεί.

β) Διότι από την προδιδακτορική ΕΔΑ λέγαμε ότι «Η Ελλάδα χρειάζεται πρώτα από όλα εκσυγχρονισμό του κράτους». Μέχρι σήμερα δεν έγινε από τις κυβερνήσεις των ρουσφετιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και οφείλει να το κάνει.

Γ) Διότι πάντα λέγαμε «Ανθρώπινο πρόσωπο στην εξουσία». Το ήθος δηλαδή των κινημάτων που ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε συνάνθρωπό μας Ελληνα και μη. Και η ανάδειξη του προσώπου αυτού είναι ο μεγάλος εχθρός του φασισμού και της Χρυσής Αυγής που ξανασηκώνει το κεφάλι της. Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι ο μέγας κίνδυνος είναι ο φασισμός και όχι τα οικονομικά μέτρα. Ούτε πιστεύω ότι τον φασισμό τον γιγάντωσε η φτώχεια. Τα οικονομικά μέτρα ήρθαν κι αργά ή γρήγορα θα φύγουν. Αν έρθει ο φασισμός πού θα καταλήξουμε;

Θεωρώ φίλους όσους βρεθήκαμε μαζί στα κοινωνικά κινήματα όπου και αν είναι τώρα. Εμπνεύστηκα στα βιβλία μου από αυτούς. Ας μην μείνουμε σπίτι. Να ξαναβρεθούμε.

Πηγή: http://pelop.gr/?page=article&docid=242957&srv=28

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 19, 2015