Debate or not debate (Νο2)

Συνεχίζοντας από το προηγούμενο άρθρο και μετά το 1ο debate, θυμίζω ότι ο Bill Clinton σχολίασε κάποτε ότι τα τρία debates στα οποία συμμετείχε το 1992 τον βοήθησαν να γίνει καλύτερος πρόεδρος, ενώ ο George Bush πατήρ, που είχε χάσει εκείνη τη μάχη, αποφάνθηκε ότι τα debates ήταν απλώς μια υπόθεση «show business».

Για τα debates o καθένας λέει ότι θέλει από τη σκοπιά του... και εκ των υστέρων! Όπως και στη χώρα μας όπως θυμάμαι, τα debates καυτηριάζονται πάντα για τους ασφυκτικούς τους όρους, από όλους τους συντελεστές, αμέσως την επόμενη μέρα διεξαγωγής τους! Ας έχουμε όμως υπόψη ότι πουθενά στον κόσμο, δεν γίνεται debate χωρίς πλήρως συμφωνημένους κανόνες. Και είναι ένα θέμα προς συζήτηση ότι πουθενά οι δημοσιογράφοι δεν βάζουν αυτοί τους κανόνες, όπως πραγματικά θα έπρεπε. Κι εδώ αναφύεται ένα παράδοξο. Ενώ στις γνωστές συνεντεύξεις που γίνονται κατά κανόνα δεν τίθενται υποχρεωτικοί όροι, στην προοπτική των debate οι πολιτικοί αμέσως εγείρουν απαιτήσεις και αναθέτουν τη διαχείριση σε ενδιάμεσους. Εκπροσώπους, διακομματικές επιτροπές κλπ.

Εντάξει, θα συμφωνήσω ότι το διακύβευμα (αυτή η πολυφορεμένη λέξη) είναι μεγάλο. Κρίνεται η εξουσία. Γιατί ναι, τα debates μπορούν να καθορίσουν ως ένα βαθμό το εκλογικό αποτέλεσμα, με την έννοια ότι μπορούν να επηρεάσουν τους αναποφάσιστους περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα. Ειδικά στην περίπτωσή μας που οι εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου, έρχονται σε ένα προεκλογικό περιβάλλον αμηχανίας με τα δημοσκοπικά ευρήματα να μιλούν για ντέρμπι και αρκετούς αναποφάσιστους.

Τι περιμένουμε να δούμε λοιπόν εμείς στο debate της Δευτέρας και τι θα πρέπει να κάνουν ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, για να κερδίσουν το μεγαλύτερο μέρος όσων δηλώνουν αναποφάσιστοι; Συνοπτικά και τηλεγραφικά: Το ηγετικό προφίλ που εκφράζεται κυρίως με τον έλεγχο του εαυτού, του περιβάλλοντος, και σχετικά του αντιπάλου, είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο που μπορεί να αντιληφθεί ο τηλεθεατής και έτσι να αναγνωρίσει το νικητή. Έχοντας αντίληψη από τους διαξιφισμούς των δύο ανδρών στη κοινοβουλευτική διαδικασία, αλλά και στο 1ο debate, κανείς δεν ξεκινάει με το χαρακτηρισμό του φαβορί.
Διευκρινίζω ότι έλεγχος σημαίνει ηρεμία και νηφαλιότητα. Άρα οι υπεραντιδράσεις δεν συνεισφέρουν. Ο εκνευρισμός απαγορεύεται. Και εδώ ξένισε λίγο ο τρόπος αντίδρασης του Αλέξη Τσίπρα σε «ενοχλητικές» ερωτήσεις στο 1ο debate, ενώ και o Βαγγέλης Μεϊμαράκης παρασύρθηκε στην κοκορομαχία με τον Πάνο Καμμένο, και μάλλον έχασε πόντους, αν και δεν έβγαλε εκνευρισμό. Στην ίδια λογική οι χειρονομίες πρέπει να είναι μετρημένες και να υπηρετούν το λόγο και τις κρίσιμες λέξεις. Αυτό νομίζω και οι δύο το κάνουν αρκετά, έως πολύ καλά, αλλά όχι τέλεια.

Επίσης, καλό θα είναι να είναι όσο μπορούν, ακριβείς και πάνω από όλα να συνδέονται συναισθηματικά με το κοινό, με τον Αλέξη Τσίπρα να έχει δείξει μέχρι στιγμής ότι διαθέτει ένα «χάρισμα». Θεωρώ ότι και οι δύο θα ρισκάρουν λόγω της δημοσκοπικής εικόνας που υπάρχει, αλλά θα πρέπει να ξέρουν ότι κάθε προσπάθεια πρόκλησης του αντιπάλου θα πρέπει να γίνεται ώστε να μην ενοχλεί το κοινό.

Εκτιμώ ότι τα επιτελεία τους θα τους προετοιμάσουν ώστε να μπορούν να δράσουν και επιθετικά και αμυντικά για να μπορέσουν να «αρπάξουν» την ευκαιρία να πάρουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και να τοποθετήσουν τον αντίπαλο σε δεύτερη μοίρα. Το δημοσκοπικό περιβάλλον και οι προσωπικότητες με κάνουν να εκτιμώ ότι το 10ο debate στην ιστορίας μας, θα είναι και το πιο ενδιαφέρον. Να θυμόμαστε πάντως πως ένας καλός debater, δεν γίνεται κατ' ανάγκη και ένας καλός πρωθυπουργός. Απλώς μπορεί να κερδίσει τις εκλογές!

http://www.huffingtonpost.gr/manos-sifonios/debate-or-not-debate-2_b_8126526.html?utm_hp_ref=greece

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 13, 2015