Έλια Ζερβού: "Πόσα έπαιρνα ως μη βουλευτής"

Με αφορμή το άρθρο της Χριστίνας Ταχιάου που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων επειδή ομολογούσε πως δεν της έφτανε η βουλευτική αποζημίωση για να ζήσει, εγώ ως υποψήφια βουλευτής με τη Δημιουργία Ξανά από το 2012 που δεν εκλέχτηκε ποτέ, σκέφτηκα να γράψω τα δικά μου έσοδα ως μη βουλευτής.
Θα πατήσω λέξη-λέξη σχεδόν, πάνω στο άρθρο της, για να γίνει πιο εύκολα η σύγκριση.
--------------

Το 2014 είχα εισόδημα 360 ευρώ και ως μπλοκάκιας, φορολογήθηκα άγρια.
500 ευρώ εισφορά αλληλεγγύης.
Το 2013 είχα εισόδημα (ως μπλοκάκιας πάλι) 550 ευρώ, και πληρώνω ακόμα κάθε μήνα τη ρύθμιση των δόσεων για το φόρο εκείνης της χρονιάς.
Ανήκω στους πολίτες οι οποίοι υφίστανται από το 2010, τις επιπτώσεις της «κρίσης».

Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να κατεβώ στις εκλογές.
Το έκανα χάρη στη βοήθεια μιας φίλης μου, η οποία μου δάνεισε 5 ευρώ να πάρω κάρτα για το κινητό, ώστε να μπορέσω να ενημερώσω τον Τζήμερο, γιατί μου είχαν κόψει το σταθερό.
Το έκανε με το ρίσκο να μην πάρει τα χρήματά της πίσω εάν δεν εκλεγώ, αλλά ήταν η πίστη της σε μένα, που με έκανε να το ρισκάρω κι εγώ και να κατέβω υποψήφια και την ευγνωμονώ.

Ξόδεψα απειροελάχιστα για προεκλογική καμπάνια τελικά, μόνο τα 65 ευρώ ελάχιστη καταβολή στον ΟΤΕ για να μου συνδέσει το σταθερό και να ανακοινώσω την υποψηφιότητά μου στο facebook.
Σε μια εκλογική περιφέρεια (Β’ ΑΘΗΝΩΝ), στην οποία έπεσαν πολλά λεφτά από τους υποψήφιους.

Οι φίλοι που με βοηθούσαν με κοινοποιήσεις της υποψηφιότητάς μου τραβούσαν τα μαλλιά τους, δεν πίστευαν ότι θα βγω, επειδή δεν είχα budget να ξοδέψω.
Τους αντέτεινα ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποδείξει ότι ακόμη και μη ευκατάστατοι μπορούν να συμμετέχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αλλιώς να το κλείσουμε το μαγαζί.

Κι ενάντια σε όλες προβλέψεις, το κλείσαμε το μαγαζί.
Οι πολίτες της Β’ ΑΘΗΝΩΝ αλλά και της χώρας ολόκληρης, μας έκαναν την τεράστια τιμή να μην εκλέξουν τη Δημιουργία Ξανά για να τους εκπροσωπεί.
Επέστρεψα τα 5 ευρώ στη φίλη μου και προσπάθησα να ανταποκριθώ στην ήττα.

Η βουλευτική μου αποζημίωση ήταν -καθαρά- 0 ευρώ.
Σε αυτήν συμπεριλαμβάνονταν όλα τα επιδόματα, γραφείου, έξοδα κίνησης κλπ.
Σε όλο το διάστημα, δεν πρέπει να πήρα περισσότερα από 0 ευρώ από επιτροπές σε θέματα της Δημιουργίας Ξανά, κάθε συνεδρίαση της οποίας χρεώνεται με 75 ευρώ, αν πάμε μετά μαζί 4 άτομα για μακαρονάδα.

Τον πρώτο καιρό ζούσα έξω απ΄ τη Βουλή, αλλά θεωρητικά έμενα σε ξενοδοχείο το οποίο δεν πλήρωνε η Βουλή, καθώς έμενα στο σπίτι μου στην Αθήνα.
Το Μάιο έμενα ακόμη σπίτι μου και σε περίπτωση που διαφεύγει στους αναγνώστες, το σπίτι έχει ανάγκες, εξοπλισμό, λογαριασμούς κλπ.

Η Βουλή δίνει επίδομα ενοικίου σε βουλευτές οι οποίοι δε διαθέτουν σπίτι και καθώς εγώ δεν βγήκα βουλευτής και διαθέτω δικό μου σπίτι, έπαιρνα 0 ευρώ κάθε μήνα επίδομα ενοικίου, από το Μάιο έως και τον Αύγουστο.
Βρέθηκα, λοιπόν, με δυο σπίτια (βάζω και του σκύλου μου) και διπλούς λογαριασμούς απλήρωτους.

Ως μη βουλευτής δεν δικαιούμουν δυο επιστημονικούς συνεργάτες, έπρεπε να σκέφτομαι μόνη μου.
Ο πρώην σύζυγός μου, μου ζήτησε να εξασφαλίσω έναν, κάτι που έκανα ευχαρίστως.
Βρέθηκα με έναν επιστημονικό συνεργάτη, εξαιρετικό δικηγόρο και απολύτως απαραίτητο για τη διατροφή των 300 ευρώ που δεν μου δίνει 1 χρόνο τώρα.
Έτσι, πλήρωνα δικηγόρο για να έχω την απαραίτητη επαφή με τους αστυνομικούς και το τμήμα και να του ρίχνω μηνύσεις.
Ξόδευα για το γραφείο του αξιωματικού υπηρεσίας (το οποίο, φυσικά, χρειαζόταν εξοπλισμό όπως φακέλους) και φωτοτυπίες της δικαστικής απόφασης, πολύ περισσότερα χρήματα από εκείνα που περιλαμβάνονται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης.

Η Βουλή δεν μου πλήρωνε το τηλέφωνο του γραφείου μου και του σπιτιού μου (παρόλο που θα δικαιούμουν 8 γραμμές αν είχα εκλεγεί), αλλά με τα κομμένα τηλέφωνα που είχα συνέχεια, ζήτημα να μου κόστιζε 100 ευρώ το χρόνο για όλα.
Η Βουλή δεν πλήρωνε και το κινητό μου.

Ζούσα στην Αθήνα από Δευτέρα πρωί έως Κυριακή βράδυ.
Με αεροπορικά εισιτήρια με τα οποία φυσικά δεν με προμήθευε η Aegean μέσω της Βουλής, έκανα τις μετακινήσεις από και προς την εξώπορτα.
Μη έχοντας αυτοκίνητο, πήρα εκείνο που μου διέθεσε η Βουλή, το γνωστό Πεζό 2.
Το είχα σχεδόν αποκλειστικά για τις ανάγκες του σώματος.

Στην Αθήνα δεν είχα κανενός είδους «ζωή».
Αν ήμουν στη Βουλή, θα εργαζόμουν στο γραφείο που θα μου είχε παραχωρήσει η Βουλή στο κτίριο της οδού Μητροπόλεως, και θα βρισκόμουν σε κάποια συνάντηση ή θα κοιμόμουν.
Θα έτρωγα στη Βουλή ή στο γραφείο.
Θα πήγαινα 3 φορές στο γυμναστήριο της Βουλής, και θα έκανα μαθήματα αγγλικών και γερμανικών με δασκάλες τις οποίες θα έστελνε η Βουλή στο γραφείο μου, καθώς θεωρώ τον εαυτό μου υποχρεωμένο να μπορεί να διαβάζει ορολογία μνημονίων στα αγγλικά ή να καταλαβαίνει τι ακριβώς είπε ο Σόιμπλε.

Στην Αθήνα, δεν είχα λεπτό ελεύθερο.
Μονίμως συναντούσα κάποιους στο fb, είχα προβλήματα ή διάβασμα.
Παρασκευή ή Σάββατο πήγαινα σπανίως σε κανένα μπαράκι ή παράσταση και, με την ψυχή στο στόμα, στις 7.15 το πρωί της Δευτέρας και της Παρασκευής –αν ήμουν στη Θεσσαλονίκη- (αλλά τι δουλειά έχω στη Θεσσαλονίκη;) στο κολυμβητήριο.

Υπήρχαν σαββατοκύριακα που δεν είχα απορρυπαντικό να βάλω πλυντήριο και να απλώσω τα ρούχα και να στεγνώσουν και να τα σιδερώσω και να τα τακτοποιήσω και να τα φορέσω, οπότε έπρεπε να τα αερίζω αρκετά, προκειμένου να έχω να ντύνομαι.
Καλά που δεν έγινα βουλευτής, γιατί είχα ρούχα είτε για σπορ είτε για σινεμά και μπαρ, όλα απολύτως ακατάλληλα για βουλευτή, άρα δεν χρειαζόμουν καινούργια γκαρνταρόμπα.
Άσε δε, που αδιαφορώντας για μένα μονίμως οι κάμερες, φωτογράφοι και όλες οι Μισίκο Κακουτάνι των social media, μπορούσα να είμαι πάντα κακοντυμένη και απεριποίητη.

Το επίδομα των 0 ευρώ για έξοδα κίνησης που περιλαμβάνεται στα 0 ευρώ της αποζημίωσης, δεν έφτανε ούτε μέχρι την 1η του μηνός.
Ως μη βουλευτής, χωρίς λεπτό ελεύθερο στο πορτοφόλι, δεν είχα την πολυτέλεια να πηγαίνω με το λεωφορείο, με το μετρό ή με το ποδήλατο. Δεν έχω αυτοκίνητο, φυσικά δεν έπαιρνα ταξί, και αγγάρεψα τους φίλους μου να με μεταφέρουν.

Βρέθηκα να ξοδεύω ασύλληπτα -για τα δικά μου δεδομένα- ποσά για καφέ και νερό στη Βουλή, σε εκείνες στις συγκεντρώσεις του ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ το καλοκαίρι, που αγόρασα και μια σφυρίχτρα.
Επίσης, στις κοινωνικές μου εξόδους αλλά και στις παρέες μου, μου πλήρωναν σχεδόν πάντα τα τραπέζια.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που, στην παλαιότερη ζωή μου, δε δεχόμουν κέρασμα, μου έκαναν οι φίλοι πλέον το τραπέζι, διότι δεν ήμουν βουλευτής (για το τι σημαίνει αυτό στον περίγυρο, θα κάνω αναφορά σε άλλο άρθρο).
Άρχισαν να με πληρώνουν ακόμη και για παροχές που ήταν μια ζωή δωρεάν.
Για παράδειγμα, ως μέλος της Ελληνικής κοινωνίας, έχω δωρεάν έξοδο από κινηματογράφους και κολυμβητήρια.
Ως άνθρωπος όμως πλήρωνα κανονικά είσοδο για να μπω, θα ντρεπόμουν να μπω τζάμπα.

Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς της Αθήνας, επίσης, τα οποία τιμούσα τον πρώτο καιρό, είχα βγάλει κάρτα μηνιαίων διαδρομών των 45 ευρώ, παρόλο που οι βουλευτές μετακινούνται δωρεάν.
Σκεφτόμουν το ρεζιλίκι του να μπει ελεγκτής και να μην έχω εισιτήριο.

Τελευταία φορά πληρώθηκα στις 27 Ιουλίου του 2007 και δεν ξέρω πότε θα ξαναπληρωθώ από οποιαδήποτε δουλειά, διότι δεν είχα και δεν έχω καμιά έτοιμη δουλειά να με περιμένει.

Πες μου, σε παρακαλώ, Χριστίνα Ταχιάου, εξακολουθείς να θεωρείς ότι πέρασα πλουσιοπάροχα ως μη βουλευτής;

Όσο για μένα, δεν είμαι πλέον σίγουρη ότι λιγότερο ευκατάστατοι άνθρωποι από σένα, μπορούν να αντέξουν στην κεντρική πολιτική σκηνή.


ΥΓ.
Τη φωτό εξωφύλλου την έβαλα για να ξεπετάξω και την απάντηση προς το λαό που θέλει να συγκρίνει το στήθος μου με της Περιστέρας, για να σιγουρευτεί πως έχω το δικαίωμα να της κάνω κριτική για την εμφάνισή της στο Λευκό Οίκο ως παρτάλι.

Έλια Ζερβού

Στιχουργός, κειμενογράφος, σεναριογράφος, δασκάλα δημιουργικής γραφής.
Επιρροές από René Goscinny (Asterix), Woody Allen, Neil Simon και το DNA μου.
Το γράψιμο (με την καλή έννοια) δεν είναι προνόμιο, είναι δικαίωμα και το ασκώ συνέχεια.

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 08, 2015