Οι φράχτες της (Ε)Ενωμένης ντροπής

Κάποτε λοιδορούσαμε τους συνοριακούς φράχτες ως στοιχείο διαχωρισμού, όχι απλά των κρατών, αλλά των ίδιων των λαών. Δεν είναι τυχαίο ότι η άρση του τείχους του Βερολίνου και η καταστροφή των συρματοπλεγμάτων στα σύνορα των δυτικοευρωπαϊκών κρατών με τα πάλαι ποτέ κράτη του κομμουνιστικού παραπετάσματος αποτέλεσε από τις πλέον σημαντικές συμβολικές κινήσεις της ουσιαστικής επανένωσης της Γηραιάς Ηπείρου.

Γράφει:  Μαριλίζ Φασουλοπούλου
Η αντιστροφή της τάσης αυτής είναι, λοιπόν, συγκλονιστική. Και το πιθανότερο είναι ότι τα πραγματικά αποτελέσματα της στην ευρωπαϊκή κοινωνία και τη ψυχοσύνθεση των λαών της θα φανούν πολύ αργότερα και θα έχουν πολύ βαθύτερη επίδραση από ότι νομίζουμε. Διότι δεν είναι οι ίδιοι οι φράχτες, όσο το τι αντιπροσωπεύουν, και η καλλιέργεια της αίσθησης του «αυτοί» κόντρα στο «εμείς» που γαλουχεί μια αίσθηση απομόνωσης του ενός λαού από τον γείτονα του, η οποία σταδιακά διεισδύει στη συνείδηση των πολιτών τους. Με τον τρόπο αυτό η αίσθηση της εθνικής ταυτότητας ενισχύεται εις βάρος της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας που οι πατέρες του ευρωπαϊκού οράματος πάλεψαν επί χρόνια να δημιουργήσουν θεωρώντας ότι θα αποτελούσε την καλύτερη βάση για την διατήρηση της ομόνοιας και της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης.

Είναι, αλήθεια, θλιβερό ότι δεκαετίες προσπάθειας για τη πολιτική και κοινωνική σύγκλιση ανατρέπονται τόσο γρήγορα, τόσο ραγδαία, σηματοδοτώντας ίσως την χειρότερη πληγή που θα αφήσει πίσω της η οικονομική κρίση με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην ευρωπαϊκή κοινωνία. Άλλωστε, η ανάπτυξη μπορεί κάποια στιγμή (έστω και με μεγάλη καθυστέρηση) να επιστρέψει, οι οικονομίες και οι αγορές να ανακάμψουν και τα νοικοκυριά να ξανασταθούν στα πόδια τους, όμως η διάβρωση της ευρωπαϊκής ταυτότητας δεν θα είναι μια ζημιά που θα μπορεί να αποκατασταθεί εύκολα.

Η ανέγερση εκ νέου των συρματοπλεγμάτων στα σύνορα θα έρθει να λειτουργήσει και να επισφραγίσει την αποδόμηση της ενωμένης Ένωσης. Διότι μην γελιόμαστε από την στιγμή που έγινε η αρχή, οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Και αυτό φάνηκε ήδη από το πώς οι φράχτες άρχισαν να ξεπηδούν σαν… μανιτάρια, πλέον ακόμη και στη καρδιά της Ε.Ε.

Από τους περιφερειακούς φράχτες της Βουλγαρίας και της Ελλάδας (στον Έβρο) πήγαμε στην περίπτωση της σκληροπυρηνικής Ουγγαρίας, η οποία μετά το φράχτη στα σύνορα της Ρουμανίας θέλει να κατασκευάσει και νέο στα σύνορα με την Ουγγαρία, και κατόπιν στη πρόθεση και της Κροατίας να φτιάξει φράχτη στα σύνορα με τη Σερβία, αλλά και την τωρινή συγκλονιστική ανακοίνωση της Αυστρίας ότι θα ανεγείρει φράχτη στα σύνορα με τη Σλοβενία. Ανακοίνωση που τρομοκράτησε την Ιταλία που φοβάται ότι θα βρεθεί με δύο διαδρόμους των ροών προς το βορρά (τόσο νότια, από τη θάλασσα, όσο και βόρεια, από τη Σλοβενία) φουντώνοντας τη συζήτηση για «καλύτερη ασφάλιση» (ίσως με φράχτη;) των συνόρων της με τη Σλοβενία. Και βέβαια μην ξεχνάμε το τοίχος συρματοπλεγμάτων που κατασκευάζει η Βρετανία στη γραμμή της ζώνης της στην είσοδο του Eurotunnel στη Γαλλία για να κρατήσει μακριά τους μετανάστες.

Κάπως έτσι ο αυταρχικός Ούγγρος ηγέτης, Βίκτορ Όρμπαν, που οι ομόλογοι του δείχνουν ακόμη και δημοσίως να περιφρονούν, μάλλον θα καταλήξει να τους κουνάει το δάχτυλο. Όμως, τα πολιτικά ή και μικροπολιτικά παιχνίδια δεν έχουν τόσο σημασία, όσο η πραγματική ουσία της υπόθεσης. Το γεγονός ότι οι φράχτες που ανεγείρονται για να κρατήσουν μακριά τους «ξένους», τους μετανάστες, όχι μόνο οδηγούν στην κατάρρευση των ιστορικών ευρωπαϊκών συνθηκών (διότι ειδικά η περίπτωση του φράχτη μεταξύ Αυστρίας και Σλοβενίας, δύο κρατών μελών της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης συνιστά κατάφορη παραβίαση της Σένγκεν), αλλά σταδιακά θα απομακρύνουν και τους γείτονες μεταξύ τους, διαλύοντας κάθε αίσθηση της «ευρωπαϊκής οικογένειας» μεταξύ των λαών της.

Το σκοτάδι απλώνεται και βαθαίνει πάνω από την Ευρώπη, και οι «γραφιάδες» των Βρυξελλών και του Βερολίνου προτιμούν ακόμη να αναλώνονται στο να μετρούν μπίλιες στο δημοσιονομικό άβακα!

http://www.fmvoice.gr

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 31, 2015