Είμαστε από καλή γενιά

Μέχρι τον τρέχοντα Σεπτέμβριο έχουν περάσει σε ελληνικό έδαφος περίπου 400.000 μετανάστες, υπερδιπλάσιοι, δηλαδή, από αυτούς που έφτασαν εδω συνολικά το 2014. Μέχρι η e-αρχηγός Άνγκελα Μέρκελ να φωτογραφηθεί με Σύρους στη Γερμανία, η ελληνική καφροδεξιά πίστευε ότι για τους σιχαμένους ξεβρασμένους σκούρους άπλυτους που "πλήττουν τον τουρισμό μας" έφταιγε το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας (χωρητικότητας 1000 ατόμων), η "κυρά-Τασία" που δεν έκανε τίποτα και γενικά ο τρισκατάρατος ΣΥΡΙΖΑ που δεν μπορεί να φέρει βόλτα μερικά ψωρομιλιούνια πρόσφυγες. [Μετά τη φωτογράφιση της e-αρχηγού, οι Σύροι εξαιρέθηκαν των αποδιοπομπαίων και έγιναν καλοί αλλά άτυχοι νοικοκυραίοι πρόσφυγες από το Χαλέπι, με το πιάνο τα γαλλικά και τα δικαιωματάκια τους].

Οι άκυρες δηλώσεις της Χριστοδουλοπούλου για μετανάστες που λιάζονται στην ομόνοια, οι by the book ενέργειές της με τη συνακόλουθη χρονοκαθυστέρηση για αποδέσμευση κονδυλίων και οι αντι-επικοινωνιακές επιλογές της να φεύγει για Βρυξέλλες ζητώντας "συνολική λύση", αντί να τρέχει σαν τον Καμμένο στην Κω για ασκήσεις εφαρμοσμένου λαϊκισμού (που κατέληξαν σε αυγόκομα) ενίσχυαν τους αμυγδαλέζους και έριχναν νερό στο μύλο τους κυρίως, όμως, στο μύλο της χρυσής αυγής. Γιατί το ακροκαφροδεξιό σκέλος της ελληνικής καφροδεξιάς που όμνυε σε φράχτες, πλαστικές σφαίρες, μεσοπέλαγη καταβύθιση των πλοίων και έβλεπε δαιμονικά τζιχαντομωρά στα πρόσωπα των πεινασμένων προσφυγόπουλων, έκανε πάρτυ όλο αυτό τον καιρό σπέρνοντας πανικό και σπέκουλα πάνω στην ταραχή του μέσου αδιάβαστου έλληνα που κοιτάει με κόλλημα φτιαγμένου χασικλή το θραύσμα της μικρής ψηφίδας που επιλέγεται να του δείχνουν ΜΜΕ και δεν μπορεί να σηκώσει τα μάτια και να δει τη μεγάλη εικόνα που βρίσκεται μπροστά στα μάτια του.

Και η μεγάλη εικόνα είναι διπλή και κάθε σκέλος της πολυεπίπεδο: από τη μία ο εμφύλιος στη Συρία. Ξεκίνησε ως παρακλάδι της αραβικής άνοιξης ή ως αποτέλεσμα ενός παρατεταμένου αραβικού καλοκαιριού (υπάρχουν -αμφισβητούμενες- έρευνες που λένε πως "για όλα φταίει το γκαζόν" -για την ακρίβεια η έλλειψή του, που προκλήθηκε από παρατεταμένη ξηρασία λόγω της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, η οποία σκότωσε τη συριακή γεωργοκτηνοτροφία και προκάλεσε αστυφιλία]. Στην πορεία απέκτησε, πέραν των πολιτικών και θρησκευτικές προεκτάσεις (Ασαντικοί, ξε-Ασαντικοι, σουνίτες, σιίτες, χριστιανοί μπερδεύτηκαν σε ετερόκλητες συμμαχίες και αλληλοεξουδετερώνονται σε πρωτοφανές μένος). Όλο αυτό το εν βρασμώ καζάνι επηρέασε και θορύβησε τη "γειτονιά" -Ισραήλ, Τουρκία, Ιράν, Ιράκ και κατ επέκταση έβαλε φιτιλιές στην υπόλοιπη δύση που επισήμως και ανεπισήμως διχάστηκε -- άλλοι στηρίζουν τον παλαβό δικτάτορα και άλλοι τους μαχαιροβγάλτες τους ισλαμικού κράτους, με αποτέλεσμα να υφίσταται αυτή τη στιγμή στην περιοχή μία "ισορροπία δυνάμεων" που καθιστά απαγορευτική οποιαδήποτε κατάσταση πέραν της επίσημης αδράνειας και της ανεπίσημης μανιώδους τροφοδοσίας με χρήματα και όπλα των φίλα προσκείμενων σε κάθε ενδιαφερόμενη υπερδύναμη παρατάξεων. Αυτό έχει σα συνέπεια όλες οι πλευρές των αντιμαχόμενων να διαθέτουν πόρους και λόγους για περαιτέρω σφαξίδι στο οποίο και επιδίδονται, με τους φανατικούς του μουσουλμανικού κράτους να ξεπερνούν τους εαυτούς τους σε απάνθρωπη βαρβαρότητα.

Από την άλλη, η ΕΕ. Καλώς ή κακώς, η ΕΕ είναι το πρώτο κομμάτι της δύσης που υποδέχεται τις συνέπειες της πολυεπίπεδης ανθρωπιστικής κρίσης στη Συρία και την εγγύς ανατολή. Η ΕΕ, όμως, είναι, όπως αποδεικνύεται, μία κοινότητα που μπορεί κουτσά στραβά να διαχειρίζεται συμφέροντα, δεν μπορεί, όμως, ούτε και θέλει να μοιράζεται κινδύνους. Η ΕΕ παρατηρούσε σκεπτική το πρόβλημα να εξελίσσεται, να γιγαντώνεται, να σκάει, να πνίγει τα "κράτη υποδοχής" του Δουβλίνου ΙΙ και το μόνο που έκανε στο Δουβλίνο ΙΙΙ ήταν να ρυθμίσει τα περί κράτησης των μεταναστών (όχι κακώς, αφού στην Ελλάδα πχ είχαμε στήσει Αμυγδαλέζες). Τώρα που οι μεταναστευτικές ροές από ρεύμα έγιναν χείμαρρος και στους κλασσικούς πρόσφυγες (Αφγανιστάν, Ιράκ) και οικονομικούς μετανάστες (Πακιστάν, Ινδία) προστέθηκαν στα στίφη από Συρία, έγκειται στα συμφέροντα εκάστου κράτους η αντιμετώπιση των προσφύγων. Το σχέδιο Γιουνκέρ ήρθε αργά και δεν το αποδέχονται όλοι, ενώ ο ευρωπαίος επίτροπος για τη μετανάστευση κρίνεται γενικώς ανεπαρκής, ανέτοιμος και αποτυχημένος (γεγονός που στην Ελλάδα δεν πολυπροβάλλεται, μιας και μιλάμε για το νεοδημοκρατικό asset Δημήτρη Αβραμόπουλο, που φυλάσσεται στα δεξιά εικονοστάσια ως ultimum refigium αν στραβώσουν πολύ τα πράγματα με το λαϊκό παρατράγουδο και τρόφιμο του ερωτοδικείου Μεϊμαράκη Βαγγέλα). Ο νότος απλώς βουλιάζει, η Γερμανία επιλέγει να ανοίξει μερικώς τα σύνορά της και να αναστείλει de facto την ισχύ του Δουβλίνου ΙΙ, η Πολωνία και η Ουγγαρία το παίζουν ντίβες και δε θέλουν ποσόστωση, η Βρετανία επιλέγει στην "εισφορά σε γη και χρήμα" να δώσει μόνο χρήμα. Τρομαγμένη, αναφουφουλιασμένη, ανέτοιμη, συμφεροντολόγα και, ως συνήθως, πολλών ταχυτήτων η Ευρώπη "της αλληλεγγύης", δλδ.

Και η Ελλάδα; Στο σταυροδρόμι. Στο ενδιάμεσο, όπως πάντα. Παρατημένη εδώ και χρόνια να λύσει, χαρτζιλικωμένη αλλά μόνη, ένα πρόβλημα που υποβιβάστηκε σε ελληνικό (σε πρόβλημα του νότου, για την ακρίβεια), ενώ είναι ευρωπαϊκό. Ανάμεσα στην αναβράζουσα ανατολή και την ψυχρή δύση, κινούμενη σαν εκκρεμές από την ξενοφοβία και το ρατσισμό στην αλληλεγγύη και την ανθρωπιά, η Ελλάδα έχει μάθει να χωράει ταυτόχρονα τον χρυσαυγίτη που ονειρεύεται *φούρνους*, και τα παιδιά στο στέκι αλληλεγγύης μεταναστών που πέρασαν το καλοκαίρι τους φουρνίζοντας το *ψωμί* των προσφύγων. Ενδιάμεσα στα δύο αυτά αντίθετα άκρα, μια τεράστια γκάμα μαγκωμένων μπροστά στην τεράστια ροή μεταναστών, νοικοκυραίων, που εξαπλώνονται σε όλα τα μήκη του φάσματος, από τον σκατόψυχο ή τον δικαιολογημένο φόβο μέχρι την απόλυτη ή σκεπτικιστική αποδοχή του φαινομένου ή των ανθρώπων που συνιστούν το φαινόμενο.

Είμαστε μια εβδομάδα πριν τις εκλογές. Είναι τόσο δυνατή η μάχη για την ανάληψη της (ηλεκτρικής) καρέκλας, ώστε περνιέται στα ψιλά η σταθεροποίηση, σχεδόν, της χρυσής αυγής στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων. Το σύστημα την αβαντάρει δια παραλείψεων (ο αποκλεισμός Μιχαλολιάκου από το debate-φιάσκο λειτούργησε, θεωρητικά, υπέρ της), το momentum την ευνοεί λόγω του φόβου που προκαλεί η εθνική και ευρωπαϊκή αδυναμία διαχείρισης της πλημμυρίδας προσφύγων, οι αριστεροί δεν πολυθίγουν το θέμα της μετανάστευσης γιατί απέτυχαν να διαχειριστούν έγκαιρα τα καραβάνια των απελπισμένων, οι "δημοκράτες" και "φιλοευρωπαϊστές" του ναι (νδ-πασοκ) είναι πολύ απασχολημένοι να χτυπάν αυτόν (Τσίπρα) με τον οποίο αύριο επιθυμούν να συγκυβερνήσουν και ξεχνάν τον -ενίοτε φασιστικό- αντιφασισμό που τους έδερνε αλύπητα, αλλά υποκριτικά, το προηγούμενο διάστημα. Μιθριδατικά συνηθίσαμε τη χρυσή αυγή να υπάρχει, να ανεβαίνει, να φτάνει στην τρίτη θέση των δημοσκοπήσεων και τώρα, κοροϊδεύουμε και καλά την Ουγγαρία, αλλά, ταυτόχρονα, κινδυνεύουμε να ξεφτιλιστούμε διεθνώς βγάζοντας τρίτη δύναμη το κόμμα των φασιστών φιλοναζί μαχαιροβγαλτών. Αντί να σκιζόμαστε να ανακόψουμε την πορεία τους, καμωνόμαστε ότι δεν πήρε το μάτι μας τον ελέφαντα που αλωνίζει στο δωμάτιο --έχουμε, άλλωστε, να ασχοληθούμε με σημαντικότερα ζητήματα, όπως αν είναι σοβαρά, εμπνευσμένα ή αστεία τα σποτάκια των κομμάτων.

Σε αυτές τις εκλογές, πρώτος στόχος κάθε δημοκρατικού πολίτη παραμένει, νομίζω, η υπενθύμιση σε κάθε τρομαγμένο, θυμωμένο, απελπισμένο φίλο, γείτονα, συγγενή που σκέφτεται να ψηφίσει χρυσή αυγή ότι, το εθνικό ιστορικό προσφυγιάς και μετανάστευσης μας απαγορεύει να καταντήσουμε "ξαδέλφια" της Λεπέν, παιδιά του Χίτλερ, ψηφοφόροι του Μιχαλολιάκου.

Ήμασταν, είμαστε και θα παραμείνουμε όσο μεγάλο και αν είναι το πρόβλημα παιδιά του διαφωτισμού, παιδιά εμιγκρέδων, εκτοπισμένων μικρασιατών ή γκασταμπάϊντερ, παιδιά του "δραπέτη της φτώχειας", φίλοι οικονομικών μεταναστών, *εγγόνια* του παπα-Στρατή από τη Μυτιλήνη και ψηφοφόροι των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου. Μην το ξεχνάμε,
"Είμαστε από καλή γενιά".

www.toportal.gr/?i=toportal.el.koinwnia&id=8884#sthash.GydrmFZK.dpuf

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 03, 2015