Ο Νάρκισσος σήμερα είναι παντού...

«Ημουν 12 χρόνων και τρώγαμε με τους γονείς μου σε ένα εστιατόριο, όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε έναν μεθυσμένο στο μπαρ. Ηταν τόσο πιωμένος που προσπαθούσε επί ώρα, χωρίς αποτέλεσμα, να φέρει το τσιγάρο στο στόμα του. Με είχε συναρπάσει αυτή η εικόνα. Είκοσι χρόνια μετά, σε μια ταινία χρειάστηκε να υποδυθώ έναν μεθυσμένο και τότε απλώς, θυμήθηκα αυτήν την εικόνα».

Ο Πολ Τζιαμάτι διάλεξε έναν ανορθόδοξο τρόπο για να προσεγγίσει το θέμα της συζήτησης στην οποία τον είχαν προσκαλέσει και είχε τίτλο «Νάρκισσος και υποκριτική». Ο Αμερικανός σταρ (Truman Show, Sideways κ.ά.) μας είπε εν ολίγοις, πόσο ναρκισσιστικό είναι το να θεωρείς ότι αλλάζεις δέρμα για τις ανάγκες κάθε ρόλου.

Η αίθουσα στο Οlympic Tower –το κτίριο στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης όπου κυματίζουν πλάι πλάι η ελληνική και η αμερικανική σημαία– ήταν γεμάτη. Και όχι μόνο για τα... μάτια του Πολ Τζιαμάτι, αλλά και σε όσες εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Ο Νάρκισσος σήμερα: μια ανάπλαση του μύθου», που έγινε από 8 έως 11 Οκτωβρίου στο πρόσφατα ανακαινισμένο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο, στην καρδιά του Μανχάταν.

Ο μύθος του Νάρκισσου παραμένει διαχρονικά σαγηνευτικός. Η πιο γνωστή αφήγηση προέρχεται από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβιδίου: ένας πανέμορφος, νέος Ελληνας ερωτεύεται το είδωλό του, μαραζώνει από τον πόθο του που δεν εκπληρώνεται και επιλέγει να αυτοκτονήσει. Στη θέση του φυτρώνει ο νάρκισσος.

Οι άνθρωποι του Ιδρύματος Ωνάση γιορτάζοντας φέτος τα 15 χρόνια του Πολιτιστικού Κέντρου στη Νέα Υόρκη, σκέφτηκαν, επίσης, ανορθόδοξα, βρίσκοντας σ’ αυτήν την επέτειο μια ευκαιρία για αναστοχασμό. Και ο νέος στόχος είναι πιο σαφής από ποτέ: Το πάντρεμα της αρχαίας Ελλάδας με τη σύγχρονη, η ισότιμη παρουσία της πολιτιστικής κληρονομιάς και της τέχνης που παράγεται σήμερα, με σκοπό τη δημιουργία ενός δικτύου που θα φέρει σε διάλογο Ελληνες και ξένους δημιουργούς.

Ο Αντώνης Παπαδημητρίου, πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση, ήταν εξαιρετικά χαρούμενος τη βραδιά των εγκαινίων όπου παρακολουθήσαμε τη χορευτική παράσταση «Triple Echo», σε χορογραφία του Τζόνα Μπόκαερ και μουσική του Σταύρου Γασπαράτου. Ο χώρος ήταν κατάμεστος, η ανταπόκριση Ελλήνων αλλά και Αμερικανών θερμή, και πολύ δυναμική η παρουσία δημοσιογράφων από τα μεγαλύτερα έντυπα της Αμερικής. Ο κ. Παπαδημητρίου ήταν επίσης και απόλυτα ξεκάθαρος:

«Θέλουμε να παρουσιάσουμε τη σύγχρονη Ελλάδα. Ολοι μιλούν για την αρχαία Ελλάδα. Κι εγώ φυσικά ανάμεσά τους. Αλλά σήμερα τι κάνουμε; Παράγεται πολύ καλή δουλειά από πολλούς Ελληνες, ζωγράφους, χορευτές, ηθοποιούς, χορογράφους. Γιατί να μην τους φέρουμε έξω; Ειδικά για τη Νέα Υόρκη θέλουμε να εκμεταλλευτούμε το ενδιαφέρον που υπάρχει για την αρχαιότητα και να τους συστήσουμε το σήμερα. Και με αυτόν τον τρόπο πιστεύω ότι θα κερδίσουμε δύο κοινά: Τους καλλιεργημένους Αμερικανούς, και τους Ελληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που θα έρθουν μόνο αν τους παρουσιάσεις κάτι που θα άξιζε να το δουν και ως Αμερικανοί. Μπαίνουμε λοιπόν στη λογική της απελευθέρωσης δυνάμεων, των Ελλήνων διανοουμένων και καλλιτεχνών, αλλά και σ’ αυτήν των συμπαραγωγών με πολιτιστικούς οργανισμούς όπως είναι το Brooklyn Academy of Music, η New York Library ή το Barbican του Λονδίνου και το Almeida όπως κάνουμε και με τη Στέγη».

Στο ίδιο μήκος κύματος και η Αμαλία Κοσμετάτου, εκτελεστική διευθύντρια του Θυγατρικού Ιδρύματος Ωνάση στις ΗΠΑ: «Θα προσφέρουμε ευκαιρίες σε Ελληνες και Αμερικανούς καλλιτέχνες να δουλέψουν πλάι-πλάι και να διερευνήσουν το πώς η ελληνική κουλτούρα εμπνέει τις δημιουργικές τέχνες και σφυρηλατεί τη ζωή μας».

Η διάθεση για δημιουργική ανάμειξη εκφράζεται και στο ανανεωμένο Διοικητικό Συμβούλιο, όπου μεταξύ άλλων συναντάει κανείς τον Σάιμον Κρίτσλεϊ, καθηγητή φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και την Κάρεν Μπρουκς Χόπκινς, πρόεδρο για 16 χρόνια και ψυχή του Brooklyn Academy of Music.

Το Φεστιβάλ «Ο Νάρκισσος σήμερα» είχε πληθώρα εκδηλώσεων και πολλές εκπαιδευτικές δράσεις. Ελληνες και Αμερικανοί εικαστικοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, διερεύνησαν τον μύθο του Νάρκισσου στον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, τον χορό, τη μόδα, την αρχιτεκτονική, το τραγούδι ακόμη και το... Διάστημα σε μια εκδήλωση όπου ο πρώην αστροναύτης Τζέφρι Χόφμαν απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού. Δεν είναι ναρκισσιστικό να θεωρείς ότι μπορείς να κατακτήσεις το σύμπαν;

«Την ιστορία του Νάρκισσου τη συναντάς παντού σήμερα», είπε η Violaine Huisman, επιμελήτρια του φεστιβάλ. «Στις σέλφις και στις υπερβολές των social media». Στα «Εγώ» των σχεδιαστών μόδας, υπογράμμισε η διεθνής σχεδιάστρια Μαίρη Κατράντζου στη συζήτηση που είχε με τη συγγραφέα Σάρα Λιούις και τον εικονογράφο Κωνσταντίνο Κακανιά, στη σχέση έρωτα και μίσους της χορεύτριας με τον καθρέφτη της, εξομολογήθηκε η Ελεν Αλεξόπουλος, επί πολλά χρόνια πρίμα μπαλαρίνα στα μπαλέτα της Νέας Υόρκης.

«Το αίνιγμα του Νάρκισσου εγείρει το ζήτημα του εαυτού μας και της αναπαράστασής του σήμερα» συμπλήρωσε η Violaine Huisman. «Σε μια κοινωνία μουδιασμένη από τις τόσες εικόνες μας μιλάει τόσο συλλογικά, όσο και προσωπικά, καθώς... ανταγωνιζόμαστε με το διαδικτυακό προφίλ μας αλλά και με το είδωλό μας στον καθρέφτη. Για να χρησιμοποιήσω έναν φροϋδικό όρο, ο ναρκισσισμός είναι πια ανεξέλεγκτος: είναι παντού, έχει καταλάβει τους πάντες».

Είμαστε όλοι νάρκισσοι;

Πηγή: http://www.kathimerini.gr/834954/article/politismos/eikastika/o-narkissos-shmera-einai-pantoy

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 30, 2015