Ναι, να ματώσουμε

Είναι αδιανόητο πολιτικά αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας: μια εκλεγμένη -για δεύτερη φορά και με το ίδιο ποσοστό- κυβέρνηση της Αριστεράς απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του λαού της για να διαχειριστεί την κοινή ήττα απέναντι στους πιστωτές της χώρας. Δλδ για να εφαρμόσει το μνημόνιο που της επεβλήθη, το οποίο είναι σχεδιασμένο με την ίδια αποτυχημένη συνταγή της λιτότητας και ταυτόχρονα να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του!

Η μοίρα ήταν σκληρή με την Αριστερά. Την έφερε στην εξουσία την χειρότερη στιγμή – όταν τα πέντε χρόνια μνημόνια και τα οκτώ χρόνια ύφεσης έδειχναν αδιανόητη την ανάκαμψη κάτω από το βάρος βουνό του χρέους. Σαράντα χρόνια διακυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σαράντα καταστροφικά χρόνια συνδυασμένα με την πολυετή κρίση χρέους και μνημονιακής διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έφεραν την στροφή του εκλογικού σώματος αριστερά. Και την Αριστερά χωρίς κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο ανάκαμψης πέραν ενός ακόμη δανείου από τους συνήθεις ύποπτους: τους ευρωπαίους πιστωτές και το ΔΝΤ – όλων σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και υπό γερμανική διεύθυνση…

Την δυσκολία της συγκυρίας μοιράζονται λαός και κυβέρνηση, έχοντας κοινή συνείδηση ότι η μάχη της διαπραγμάτευσης χάθηκε παρότι δόθηκε και δόθηκε αποφασιστικά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ Οικολόγων Πράσινων χρησιμοποίησε ότι όπλα είχε και δεν είχε κι ότι συμμαχίες μπόρεσε να δημιουργήσει. Και ηττήθηκε κάτω από έναν συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων όταν η σοσιαλδημοκρατία ελάχιστα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο δεξιό μπλοκ. Ολάντ και Ρέντζι κοιμόντουσαν τον ύπνο της «ποσοτικής χαλάρωσης» και ήσαν εχθρικοί στην χώρα μας όταν ξεκίνησε η διαπραγμάτευση για να αντιδράσουν στο παρά πέντε του grexit που δεν πίστευαν ότι μπορούσε να συμβεί. Και κράτησαν την Ελλάδα στο ευρώ ως οι καλοί μπάτσοι της ιστορίας – όταν ο κρατούμενος έγραφε ήδη την ομολογία του ζητώντας απλά να αναβληθεί η εκτέλεσή του για λίγα χρόνια ή και μήνες ακόμα.

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Οι υπό γερμανική διεύθυνση εταίροι δεν επιθυμούν την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Προτείνουν πεισματικά και επιβάλλουν χάρη στον ωμό εκβιασμό την ίδια αποτυχημένη πολιτική των μνημονίων. Η ελληνική αριστερή κυβέρνηση σηκώνει υποχρεωτικά το γάντι ποντάροντας σε κάποιες λίγες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις της άλλης πλευράς και στην ρητή υπόσχεση αναδιάρθρωσης και απομείωσης του χρέους που περιλαμβάνεται στην συμφωνία. Κυρίως επειδή καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ελάχιστα θετικά της συμφωνίας και κυρίως να συνεχίσει στην ίδια γραμμή διαπραγμάτευσης με τις ίδιες προτεραιότητες και στοχεύσεις.

Η Αριστερά εκλέχθηκε για να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του μνημονίου που θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση και θα αντιπολιτεύεται ως κόμμα. Η Αριστερά καλείται να κάνει το αδιανόητο: να εφαρμόζει προαπαιτούμενα και να τα εξουδετερώνει την ίδια στιγμή με παράλληλες προβλέψεις και μέτρα. Και ταυτόχρονα να προλάβει να χτυπήσει καίρια την διαφθορά και την διαπλοκή πριν χάσει την δύναμή της από τις παράπλευρες απώλειες σε λαϊκή στήριξη από την εφαρμογή του μνημονίου… Κι όμως, αυτή είναι η εντολή της: να ματώσει (όπως συχνά λέει και ο Αλέξης Τσίπρας) σε έναν άνισο αγώνα, μια απελπισμένη αντεπίθεση για φυγή προς το μέλλον και την ανάπτυξη που ακόμη δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα!

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στα πολιτικά μας χρονικά. Ένας λαός συνειδητοποιημένος, χτυπάει στην πλάτη και ενθαρρύνει την κυβέρνησή του που γυρίζει ηττημένη από την μάχη, να συνεχίσει έστω και με λιγοστές ελπίδες το αδιανόητο: τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ, την άνιση διαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του μη βιώσιμου χρέους, την απίθανα δύσκολη παραγωγική ανασυγκρότηση με μια δημόσια κρατική μηχανή κατεστραμμένη από τον πελατειασμό την διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Για πρώτη φορά ο λαός ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική κατάσταση και τις λιγοστές δυνατότητες ανάκαμψης – αγνοεί ΜΜΕ, δημοσκόπους, κεντροαριστερούς και ποταμίσιους «συστηματικούς» και αναγεννημένους (νεο)κομσομόλους της ρήξης. Αναγνωρίζει την ειλικρίνεια της διαπραγμάτευσης που έκανε η Αριστερά και της δίνει την ευκαιρία και να κυβερνήσει στο ίδιο στυλ: με διαφάνεια και αποφασιστικότητα. Της συγχωρεί και τους συμβιβασμούς της σε φλέγοντα αλλά αυτήν την στιγμή όχι πρώτα θέματα όπως το εκκλησιαστικό. Και περιμένει να ματώσει μαζί του – όπως εκείνος πνίγεται καθημερινά στην χρεοκοπία και ματώνει με τους φόρους και τις περικοπές, την ανεργία και την απουσία χρηματοδότησης.

Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα δούμε την πραγματική Αριστερά – την Αριστερά που βουτάει μέσα στον βούρκο της καθημερινότητας για να παλέψει να σώσει τον πνιγμένο – την Αριστερά που συμβιβάζεται και με τον διάβολο για να γλυτώσει την χώρα από το θανατηφόρο σπιράλ του χρέους – την Αριστερά που πληγώνεται το ίδιο θανάσιμα με τον Πολίτη που χάνει την δουλειά του ή το σπίτι του, που δεν έχει ρεύμα ή φαγητό. Και που δεν παραδίδει τον αγώνα όπως έκαναν κατά σειρά η ΝΔ επί Κ.Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ επί Γ.Παπανδρέου και οι συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ επί Σαμαρά Βενιζέλου προσδοκώντας να πληρώσει άλλος τον λογαριασμό.

Έχουμε τεράστια υπομονή να συμμετάσχουμε στις μάχες που έρχονται. Και σε όσες ακόμη επιμέρους ήττες κι αν χρειαστεί μέχρι να ξημερώσει μια άλλη Ελλάδα, των δικαιωμάτων, της δημιουργίας, της ισότητας και της ανάπτυξης – η Ελλάδα των εργαζομένων, των μαστόρων, των εφευρετών και των παραγωγών.

Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που ακόμη και να συμφωνούσαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με το πρόγραμμα της Αριστεράς πάλι αμφίβολη θα ήταν η επιτυχία – πόσο μάλλον τώρα που εκείνες συνεχίζουν να υπηρετούν τις παρασιτικές ελίτ που κατέστρεψαν και διέφθειραν τον τόπο.

Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Είναι αδιανόητο πολιτικά αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας: μια εκλεγμένη -για δεύτερη φορά και με το ίδιο ποσοστό- κυβέρνηση της Αριστεράς απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του λαού της για να διαχειριστεί την κοινή ήττα απέναντι στους πιστωτές της χώρας. Δλδ για να εφαρμόσει το μνημόνιο που της επεβλήθη, το οποίο είναι σχεδιασμένο με την ίδια αποτυχημένη συνταγή της λιτότητας και ταυτόχρονα να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του!

Η μοίρα ήταν σκληρή με την Αριστερά. Την έφερε στην εξουσία την χειρότερη στιγμή – όταν τα πέντε χρόνια μνημόνια και τα οκτώ χρόνια ύφεσης έδειχναν αδιανόητη την ανάκαμψη κάτω από το βάρος βουνό του χρέους. Σαράντα χρόνια διακυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σαράντα καταστροφικά χρόνια συνδυασμένα με την πολυετή κρίση χρέους και μνημονιακής διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έφεραν την στροφή του εκλογικού σώματος αριστερά. Και την Αριστερά χωρίς κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο ανάκαμψης πέραν ενός ακόμη δανείου από τους συνήθεις ύποπτους: τους ευρωπαίους πιστωτές και το ΔΝΤ – όλων σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και υπό γερμανική διεύθυνση…

Την δυσκολία της συγκυρίας μοιράζονται λαός και κυβέρνηση, έχοντας κοινή συνείδηση ότι η μάχη της διαπραγμάτευσης χάθηκε παρότι δόθηκε και δόθηκε αποφασιστικά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ Οικολόγων Πράσινων χρησιμοποίησε ότι όπλα είχε και δεν είχε κι ότι συμμαχίες μπόρεσε να δημιουργήσει. Και ηττήθηκε κάτω από έναν συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων όταν η σοσιαλδημοκρατία ελάχιστα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο δεξιό μπλοκ. Ολάντ και Ρέντζι κοιμόντουσαν τον ύπνο της «ποσοτικής χαλάρωσης» και ήσαν εχθρικοί στην χώρα μας όταν ξεκίνησε η διαπραγμάτευση για να αντιδράσουν στο παρά πέντε του grexit που δεν πίστευαν ότι μπορούσε να συμβεί. Και κράτησαν την Ελλάδα στο ευρώ ως οι καλοί μπάτσοι της ιστορίας – όταν ο κρατούμενος έγραφε ήδη την ομολογία του ζητώντας απλά να αναβληθεί η εκτέλεσή του για λίγα χρόνια ή και μήνες ακόμα.

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Οι υπό γερμανική διεύθυνση εταίροι δεν επιθυμούν την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Προτείνουν πεισματικά και επιβάλλουν χάρη στον ωμό εκβιασμό την ίδια αποτυχημένη πολιτική των μνημονίων. Η ελληνική αριστερή κυβέρνηση σηκώνει υποχρεωτικά το γάντι ποντάροντας σε κάποιες λίγες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις της άλλης πλευράς και στην ρητή υπόσχεση αναδιάρθρωσης και απομείωσης του χρέους που περιλαμβάνεται στην συμφωνία. Κυρίως επειδή καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ελάχιστα θετικά της συμφωνίας και κυρίως να συνεχίσει στην ίδια γραμμή διαπραγμάτευσης με τις ίδιες προτεραιότητες και στοχεύσεις.

Η Αριστερά εκλέχθηκε για να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του μνημονίου που θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση και θα αντιπολιτεύεται ως κόμμα. Η Αριστερά καλείται να κάνει το αδιανόητο: να εφαρμόζει προαπαιτούμενα και να τα εξουδετερώνει την ίδια στιγμή με παράλληλες προβλέψεις και μέτρα. Και ταυτόχρονα να προλάβει να χτυπήσει καίρια την διαφθορά και την διαπλοκή πριν χάσει την δύναμή της από τις παράπλευρες απώλειες σε λαϊκή στήριξη από την εφαρμογή του μνημονίου… Κι όμως, αυτή είναι η εντολή της: να ματώσει (όπως συχνά λέει και ο Αλέξης Τσίπρας) σε έναν άνισο αγώνα, μια απελπισμένη αντεπίθεση για φυγή προς το μέλλον και την ανάπτυξη που ακόμη δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα!

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στα πολιτικά μας χρονικά. Ένας λαός συνειδητοποιημένος, χτυπάει στην πλάτη και ενθαρρύνει την κυβέρνησή του που γυρίζει ηττημένη από την μάχη, να συνεχίσει έστω και με λιγοστές ελπίδες το αδιανόητο: τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ, την άνιση διαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του μη βιώσιμου χρέους, την απίθανα δύσκολη παραγωγική ανασυγκρότηση με μια δημόσια κρατική μηχανή κατεστραμμένη από τον πελατειασμό την διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Για πρώτη φορά ο λαός ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική κατάσταση και τις λιγοστές δυνατότητες ανάκαμψης – αγνοεί ΜΜΕ, δημοσκόπους, κεντροαριστερούς και ποταμίσιους «συστηματικούς» και αναγεννημένους (νεο)κομσομόλους της ρήξης. Αναγνωρίζει την ειλικρίνεια της διαπραγμάτευσης που έκανε η Αριστερά και της δίνει την ευκαιρία και να κυβερνήσει στο ίδιο στυλ: με διαφάνεια και αποφασιστικότητα. Της συγχωρεί και τους συμβιβασμούς της σε φλέγοντα αλλά αυτήν την στιγμή όχι πρώτα θέματα όπως το εκκλησιαστικό. Και περιμένει να ματώσει μαζί του – όπως εκείνος πνίγεται καθημερινά στην χρεοκοπία και ματώνει με τους φόρους και τις περικοπές, την ανεργία και την απουσία χρηματοδότησης.

Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα δούμε την πραγματική Αριστερά – την Αριστερά που βουτάει μέσα στον βούρκο της καθημερινότητας για να παλέψει να σώσει τον πνιγμένο – την Αριστερά που συμβιβάζεται και με τον διάβολο για να γλυτώσει την χώρα από το θανατηφόρο σπιράλ του χρέους – την Αριστερά που πληγώνεται το ίδιο θανάσιμα με τον Πολίτη που χάνει την δουλειά του ή το σπίτι του, που δεν έχει ρεύμα ή φαγητό. Και που δεν παραδίδει τον αγώνα όπως έκαναν κατά σειρά η ΝΔ επί Κ.Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ επί Γ.Παπανδρέου και οι συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ επί Σαμαρά Βενιζέλου προσδοκώντας να πληρώσει άλλος τον λογαριασμό.

Έχουμε τεράστια υπομονή να συμμετάσχουμε στις μάχες που έρχονται. Και σε όσες ακόμη επιμέρους ήττες κι αν χρειαστεί μέχρι να ξημερώσει μια άλλη Ελλάδα, των δικαιωμάτων, της δημιουργίας, της ισότητας και της ανάπτυξης – η Ελλάδα των εργαζομένων, των μαστόρων, των εφευρετών και των παραγωγών.

Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που ακόμη και να συμφωνούσαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με το πρόγραμμα της Αριστεράς πάλι αμφίβολη θα ήταν η επιτυχία – πόσο μάλλον τώρα που εκείνες συνεχίζουν να υπηρετούν τις παρασιτικές ελίτ που κατέστρεψαν και διέφθειραν τον τόπο.

Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει.



Είναι αδιανόητο πολιτικά αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας: μια εκλεγμένη -για δεύτερη φορά και με το ίδιο ποσοστό- κυβέρνηση της Αριστεράς απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του λαού της για να διαχειριστεί την κοινή ήττα απέναντι στους πιστωτές της χώρας. Δλδ για να εφαρμόσει το μνημόνιο που της επεβλήθη, το οποίο είναι σχεδιασμένο με την ίδια αποτυχημένη συνταγή της λιτότητας και ταυτόχρονα να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του!

Η μοίρα ήταν σκληρή με την Αριστερά. Την έφερε στην εξουσία την χειρότερη στιγμή – όταν τα πέντε χρόνια μνημόνια και τα οκτώ χρόνια ύφεσης έδειχναν αδιανόητη την ανάκαμψη κάτω από το βάρος βουνό του χρέους. Σαράντα χρόνια διακυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σαράντα καταστροφικά χρόνια συνδυασμένα με την πολυετή κρίση χρέους και μνημονιακής διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έφεραν την στροφή του εκλογικού σώματος αριστερά. Και την Αριστερά χωρίς κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο ανάκαμψης πέραν ενός ακόμη δανείου από τους συνήθεις ύποπτους: τους ευρωπαίους πιστωτές και το ΔΝΤ – όλων σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και υπό γερμανική διεύθυνση…

Την δυσκολία της συγκυρίας μοιράζονται λαός και κυβέρνηση, έχοντας κοινή συνείδηση ότι η μάχη της διαπραγμάτευσης χάθηκε παρότι δόθηκε και δόθηκε αποφασιστικά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ Οικολόγων Πράσινων χρησιμοποίησε ότι όπλα είχε και δεν είχε κι ότι συμμαχίες μπόρεσε να δημιουργήσει. Και ηττήθηκε κάτω από έναν συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων όταν η σοσιαλδημοκρατία ελάχιστα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο δεξιό μπλοκ. Ολάντ και Ρέντζι κοιμόντουσαν τον ύπνο της «ποσοτικής χαλάρωσης» και ήσαν εχθρικοί στην χώρα μας όταν ξεκίνησε η διαπραγμάτευση για να αντιδράσουν στο παρά πέντε του grexit που δεν πίστευαν ότι μπορούσε να συμβεί. Και κράτησαν την Ελλάδα στο ευρώ ως οι καλοί μπάτσοι της ιστορίας – όταν ο κρατούμενος έγραφε ήδη την ομολογία του ζητώντας απλά να αναβληθεί η εκτέλεσή του για λίγα χρόνια ή και μήνες ακόμα.

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Οι υπό γερμανική διεύθυνση εταίροι δεν επιθυμούν την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Προτείνουν πεισματικά και επιβάλλουν χάρη στον ωμό εκβιασμό την ίδια αποτυχημένη πολιτική των μνημονίων. Η ελληνική αριστερή κυβέρνηση σηκώνει υποχρεωτικά το γάντι ποντάροντας σε κάποιες λίγες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις της άλλης πλευράς και στην ρητή υπόσχεση αναδιάρθρωσης και απομείωσης του χρέους που περιλαμβάνεται στην συμφωνία. Κυρίως επειδή καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ελάχιστα θετικά της συμφωνίας και κυρίως να συνεχίσει στην ίδια γραμμή διαπραγμάτευσης με τις ίδιες προτεραιότητες και στοχεύσεις.

Η Αριστερά εκλέχθηκε για να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του μνημονίου που θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση και θα αντιπολιτεύεται ως κόμμα. Η Αριστερά καλείται να κάνει το αδιανόητο: να εφαρμόζει προαπαιτούμενα και να τα εξουδετερώνει την ίδια στιγμή με παράλληλες προβλέψεις και μέτρα. Και ταυτόχρονα να προλάβει να χτυπήσει καίρια την διαφθορά και την διαπλοκή πριν χάσει την δύναμή της από τις παράπλευρες απώλειες σε λαϊκή στήριξη από την εφαρμογή του μνημονίου… Κι όμως, αυτή είναι η εντολή της: να ματώσει (όπως συχνά λέει και ο Αλέξης Τσίπρας) σε έναν άνισο αγώνα, μια απελπισμένη αντεπίθεση για φυγή προς το μέλλον και την ανάπτυξη που ακόμη δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα!

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στα πολιτικά μας χρονικά. Ένας λαός συνειδητοποιημένος, χτυπάει στην πλάτη και ενθαρρύνει την κυβέρνησή του που γυρίζει ηττημένη από την μάχη, να συνεχίσει έστω και με λιγοστές ελπίδες το αδιανόητο: τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ, την άνιση διαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του μη βιώσιμου χρέους, την απίθανα δύσκολη παραγωγική ανασυγκρότηση με μια δημόσια κρατική μηχανή κατεστραμμένη από τον πελατειασμό την διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Για πρώτη φορά ο λαός ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική κατάσταση και τις λιγοστές δυνατότητες ανάκαμψης – αγνοεί ΜΜΕ, δημοσκόπους, κεντροαριστερούς και ποταμίσιους «συστηματικούς» και αναγεννημένους (νεο)κομσομόλους της ρήξης. Αναγνωρίζει την ειλικρίνεια της διαπραγμάτευσης που έκανε η Αριστερά και της δίνει την ευκαιρία και να κυβερνήσει στο ίδιο στυλ: με διαφάνεια και αποφασιστικότητα. Της συγχωρεί και τους συμβιβασμούς της σε φλέγοντα αλλά αυτήν την στιγμή όχι πρώτα θέματα όπως το εκκλησιαστικό. Και περιμένει να ματώσει μαζί του – όπως εκείνος πνίγεται καθημερινά στην χρεοκοπία και ματώνει με τους φόρους και τις περικοπές, την ανεργία και την απουσία χρηματοδότησης.

Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα δούμε την πραγματική Αριστερά – την Αριστερά που βουτάει μέσα στον βούρκο της καθημερινότητας για να παλέψει να σώσει τον πνιγμένο – την Αριστερά που συμβιβάζεται και με τον διάβολο για να γλυτώσει την χώρα από το θανατηφόρο σπιράλ του χρέους – την Αριστερά που πληγώνεται το ίδιο θανάσιμα με τον Πολίτη που χάνει την δουλειά του ή το σπίτι του, που δεν έχει ρεύμα ή φαγητό. Και που δεν παραδίδει τον αγώνα όπως έκαναν κατά σειρά η ΝΔ επί Κ.Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ επί Γ.Παπανδρέου και οι συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ επί Σαμαρά Βενιζέλου προσδοκώντας να πληρώσει άλλος τον λογαριασμό.

Έχουμε τεράστια υπομονή να συμμετάσχουμε στις μάχες που έρχονται. Και σε όσες ακόμη επιμέρους ήττες κι αν χρειαστεί μέχρι να ξημερώσει μια άλλη Ελλάδα, των δικαιωμάτων, της δημιουργίας, της ισότητας και της ανάπτυξης – η Ελλάδα των εργαζομένων, των μαστόρων, των εφευρετών και των παραγωγών.

Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που ακόμη και να συμφωνούσαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με το πρόγραμμα της Αριστεράς πάλι αμφίβολη θα ήταν η επιτυχία – πόσο μάλλον τώρα που εκείνες συνεχίζουν να υπηρετούν τις παρασιτικές ελίτ που κατέστρεψαν και διέφθειραν τον τόπο.

Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει.



Είναι αδιανόητο πολιτικά αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας: μια εκλεγμένη -για δεύτερη φορά και με το ίδιο ποσοστό- κυβέρνηση της Αριστεράς απολαμβάνει την εμπιστοσύνη του λαού της για να διαχειριστεί την κοινή ήττα απέναντι στους πιστωτές της χώρας. Δλδ για να εφαρμόσει το μνημόνιο που της επεβλήθη, το οποίο είναι σχεδιασμένο με την ίδια αποτυχημένη συνταγή της λιτότητας και ταυτόχρονα να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του!

Η μοίρα ήταν σκληρή με την Αριστερά. Την έφερε στην εξουσία την χειρότερη στιγμή – όταν τα πέντε χρόνια μνημόνια και τα οκτώ χρόνια ύφεσης έδειχναν αδιανόητη την ανάκαμψη κάτω από το βάρος βουνό του χρέους. Σαράντα χρόνια διακυβέρνησης από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σαράντα καταστροφικά χρόνια συνδυασμένα με την πολυετή κρίση χρέους και μνημονιακής διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας, έφεραν την στροφή του εκλογικού σώματος αριστερά. Και την Αριστερά χωρίς κανένα χρηματοδοτικό εργαλείο ανάκαμψης πέραν ενός ακόμη δανείου από τους συνήθεις ύποπτους: τους ευρωπαίους πιστωτές και το ΔΝΤ – όλων σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και υπό γερμανική διεύθυνση…

Την δυσκολία της συγκυρίας μοιράζονται λαός και κυβέρνηση, έχοντας κοινή συνείδηση ότι η μάχη της διαπραγμάτευσης χάθηκε παρότι δόθηκε και δόθηκε αποφασιστικά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ Οικολόγων Πράσινων χρησιμοποίησε ότι όπλα είχε και δεν είχε κι ότι συμμαχίες μπόρεσε να δημιουργήσει. Και ηττήθηκε κάτω από έναν συντριπτικά αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων όταν η σοσιαλδημοκρατία ελάχιστα μπορούσε να διαφοροποιηθεί από το νεοφιλελεύθερο δεξιό μπλοκ. Ολάντ και Ρέντζι κοιμόντουσαν τον ύπνο της «ποσοτικής χαλάρωσης» και ήσαν εχθρικοί στην χώρα μας όταν ξεκίνησε η διαπραγμάτευση για να αντιδράσουν στο παρά πέντε του grexit που δεν πίστευαν ότι μπορούσε να συμβεί. Και κράτησαν την Ελλάδα στο ευρώ ως οι καλοί μπάτσοι της ιστορίας – όταν ο κρατούμενος έγραφε ήδη την ομολογία του ζητώντας απλά να αναβληθεί η εκτέλεσή του για λίγα χρόνια ή και μήνες ακόμα.

Το αδιέξοδο είναι μπροστά μας. Οι υπό γερμανική διεύθυνση εταίροι δεν επιθυμούν την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Προτείνουν πεισματικά και επιβάλλουν χάρη στον ωμό εκβιασμό την ίδια αποτυχημένη πολιτική των μνημονίων. Η ελληνική αριστερή κυβέρνηση σηκώνει υποχρεωτικά το γάντι ποντάροντας σε κάποιες λίγες παραχωρήσεις και υποχωρήσεις της άλλης πλευράς και στην ρητή υπόσχεση αναδιάρθρωσης και απομείωσης του χρέους που περιλαμβάνεται στην συμφωνία. Κυρίως επειδή καμιά άλλη πολιτική δύναμη δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί τα ελάχιστα θετικά της συμφωνίας και κυρίως να συνεχίσει στην ίδια γραμμή διαπραγμάτευσης με τις ίδιες προτεραιότητες και στοχεύσεις.

Η Αριστερά εκλέχθηκε για να προστατεύσει τον λαό της από τις επιπτώσεις του μνημονίου που θα εφαρμόσει ως κυβέρνηση και θα αντιπολιτεύεται ως κόμμα. Η Αριστερά καλείται να κάνει το αδιανόητο: να εφαρμόζει προαπαιτούμενα και να τα εξουδετερώνει την ίδια στιγμή με παράλληλες προβλέψεις και μέτρα. Και ταυτόχρονα να προλάβει να χτυπήσει καίρια την διαφθορά και την διαπλοκή πριν χάσει την δύναμή της από τις παράπλευρες απώλειες σε λαϊκή στήριξη από την εφαρμογή του μνημονίου… Κι όμως, αυτή είναι η εντολή της: να ματώσει (όπως συχνά λέει και ο Αλέξης Τσίπρας) σε έναν άνισο αγώνα, μια απελπισμένη αντεπίθεση για φυγή προς το μέλλον και την ανάπτυξη που ακόμη δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα!

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό στα πολιτικά μας χρονικά. Ένας λαός συνειδητοποιημένος, χτυπάει στην πλάτη και ενθαρρύνει την κυβέρνησή του που γυρίζει ηττημένη από την μάχη, να συνεχίσει έστω και με λιγοστές ελπίδες το αδιανόητο: τον αγώνα του Δαυίδ με τον Γολιάθ, την άνιση διαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του μη βιώσιμου χρέους, την απίθανα δύσκολη παραγωγική ανασυγκρότηση με μια δημόσια κρατική μηχανή κατεστραμμένη από τον πελατειασμό την διαφθορά και την αναξιοκρατία.

Για πρώτη φορά ο λαός ξέρει πέραν πάσης αμφιβολίας την πραγματική κατάσταση και τις λιγοστές δυνατότητες ανάκαμψης – αγνοεί ΜΜΕ, δημοσκόπους, κεντροαριστερούς και ποταμίσιους «συστηματικούς» και αναγεννημένους (νεο)κομσομόλους της ρήξης. Αναγνωρίζει την ειλικρίνεια της διαπραγμάτευσης που έκανε η Αριστερά και της δίνει την ευκαιρία και να κυβερνήσει στο ίδιο στυλ: με διαφάνεια και αποφασιστικότητα. Της συγχωρεί και τους συμβιβασμούς της σε φλέγοντα αλλά αυτήν την στιγμή όχι πρώτα θέματα όπως το εκκλησιαστικό. Και περιμένει να ματώσει μαζί του – όπως εκείνος πνίγεται καθημερινά στην χρεοκοπία και ματώνει με τους φόρους και τις περικοπές, την ανεργία και την απουσία χρηματοδότησης.

Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες θα δούμε την πραγματική Αριστερά – την Αριστερά που βουτάει μέσα στον βούρκο της καθημερινότητας για να παλέψει να σώσει τον πνιγμένο – την Αριστερά που συμβιβάζεται και με τον διάβολο για να γλυτώσει την χώρα από το θανατηφόρο σπιράλ του χρέους – την Αριστερά που πληγώνεται το ίδιο θανάσιμα με τον Πολίτη που χάνει την δουλειά του ή το σπίτι του, που δεν έχει ρεύμα ή φαγητό. Και που δεν παραδίδει τον αγώνα όπως έκαναν κατά σειρά η ΝΔ επί Κ.Καραμανλή, το ΠΑΣΟΚ επί Γ.Παπανδρέου και οι συγκυβέρνηση ΝΔ ΠΑΣΟΚ επί Σαμαρά Βενιζέλου προσδοκώντας να πληρώσει άλλος τον λογαριασμό.

Έχουμε τεράστια υπομονή να συμμετάσχουμε στις μάχες που έρχονται. Και σε όσες ακόμη επιμέρους ήττες κι αν χρειαστεί μέχρι να ξημερώσει μια άλλη Ελλάδα, των δικαιωμάτων, της δημιουργίας, της ισότητας και της ανάπτυξης – η Ελλάδα των εργαζομένων, των μαστόρων, των εφευρετών και των παραγωγών.

Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι κατάσταση είναι τόσο δύσκολη που ακόμη και να συμφωνούσαν όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις με το πρόγραμμα της Αριστεράς πάλι αμφίβολη θα ήταν η επιτυχία – πόσο μάλλον τώρα που εκείνες συνεχίζουν να υπηρετούν τις παρασιτικές ελίτ που κατέστρεψαν και διέφθειραν τον τόπο.

Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Πηγή: http://toideologio.gr/?p=3265

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 21, 2015