Η οπαδική δημοσιογραφία και τα κροκοδείλια δάκρυά της

της Άντζελας Βέργη

Μεγάλωσα με φιλοπαναθηναϊκά αισθήματα και αυτό είναι κάτι που δεν έκρυψα ποτέ. Δεν χρειάστηκε άλλωστε να προσποιηθώ ή να αναγκαστώ να «απαρνηθώ» την ομάδα μου, αφού η επιλογή μου σε δημοσιογραφικό επίπεδο δεν είχε καμία σχέση με τον χώρο του ποδοσφαίρου ή του αθλητισμού γενικότερα.

Εάν και εφόσον είχα αποφασίσει να κάνω κάτι τέτοιο, με τον χαρακτήρα που έχω, πολύ λίγο θα με ενδιέφερε να γίνω υπερασπιστής κοντυλοφόρος του κάθε επιχειρηματία, που για δικούς του λόγους θα αποφάσιζε και αποφασίζει, όχι πάντα εξαιτίας των γνήσιων συναισθημάτων του για το σωματείο… τσιφλίκι του, να επενδύσει σε στρατούς, διαιτησίες και σε κάθε λογής παραμέτρους προκειμένου να ικανοποιήσει άλλες δικές του προσδοκίες.

Μεγάλωσα, αν και κοριτσάκι, με έναν πατέρα να με παίρνει από το χέρι και να πηγαίνουμε στο γήπεδο, σε ένα σπίτι γεμάτο σε κάθε ντέρμπι από Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς, να κάνουν την πλάκα την καζούρα τους, πειράζοντας ο ένας τον άλλον, να λογομαχούν για ευχαρίστηση και όχι έτοιμοι να βγάλουν μαχαίρια όπως είναι τα πράγματα σήμερα.

Και απόψε κάθισα με μια παρέα Ολυμπιακών πάλι να δω το ματς, έναν αγώνα που τελείωσε πριν καλά, καλά αρχίσει. Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ των επεισοδίων απ΄όπου κι αν αυτά προέρχονται. Για μένα το επιχείρημα «Καλά οι Ολυμπιακοί τι είναι παρθένες; Δεν έχουν προκαλέσει με τη συμπεριφορά τους μέσα σε γήπεδο τους;» είναι τουλάχιστον τραγικό.

Όμως τη στιγμή που έχεις να κατασβέσεις μια σπίθα, μια φωτιά, την οποία αν είσαι σοβαρό κράτος μπορείς να θέσεις υπό έλεγχο- για την ακρίβεια αν θέλεις- τότε δεν προχωράς στην αναβολή ενός ντέρμπι, εξαντλώντας αίφνης την αυστηρότητα σου, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο λάδι στην φωτιά και δίνοντας της τις διαστάσεις μιας λαίλαπας που θα κατακάψει ότι βρει μπροστά της.

Και πάλι δεν θα επεκταθώ περισσότερο σ’ αυτό γιατί εδώ μέσα υπάρχουν κατηρτισμένοι άνθρωποι που μπορεί να σχολιάσουν το γεγονός αυτό έχοντας σαφώς περισσότερες γνώσεις από εμένα. Αυτό όμως που δεν άντεξα σε καμία των περιπτώσεων απόψε είναι η δημοσιογραφική υποκρισία που για μια ακόμα φορά χτύπησε κόκκινο.

Αναλύσεις επί αναλύσεων πάλι για ένα άθλημα, όπως το ποδόσφαιρο, που πεθαίνει, που χάνεται, που σβήνει εξαιτίας των χούλιγκαν. Σήμερα των πρασίνων, αύριο των ερυθρολεύκων, ελάχιστα με ενδιαφέρει προσωπικά το χρώμα του κασκόλ που φοράνε αυτά τα παιδιά.

Αυτό που με καίει όμως και με τσουρουφλίζει είναι ότι άνθρωποι που με την πένα τους, με τα λόγια τους, με τις βαθυστόχαστες αναλύσεις τους κάθε φορά πουλάνε οπαδιλίκι και φανατισμό, αυτοί που με κατάπτυστα πρωτοσέλιδα διαμορφώνουν κλίμα πολέμου, οι ίδιοι εμφανίζονται μετά σοκαρισμένοι, αηδιασμένοι να αναρωτιούνται ποιος οπλίζει το χέρι ενός δεκαεπτάχρονου με ένα σφυρί, με ένα δακρυγόνο και ποιος άραγε είναι υπεύθυνος που τον ρίχνει στην… αρένα να φαγωθεί σαν το σκυλί.

Λυπάμαι που θα το πω αλλά εσείς είστε. Εσείς και όσοι εξυπηρετείτε, εσείς και οι φτηνοί τίτλοι σας τυπωμένοι πολλές φορές σε ένα χαρτί άθλιας ποιότητας, εσείς που δεν αντισταθήκατε στη δυσωδία, στρατολογηθήκατε στρατολογώντας στη συνέχεια νέα παιδιά που θέλουν να εκτονώσουν το μίσος που έχουν μέσα τους.

Μίσος για ένα αδιάφορο κράτος, σε μια άθλια κοινωνία, που βλέπουν στα μάτια του αστυνομικού εκείνη την ώρα που βρίσκεται απέναντι τους όλα όσα θέλουν να πολεμήσουν και δεν μπορούν. Εσείς που ντιλάρετε με προέδρους, που παίζετε το παιχνίδι τους, που σέρνεστε πίσω από το άρμα τους για να καταδικάσετε την επομένη των επεισοδίων ότι εσείς σπείρατε.

Εσείς, που δέχεστε να μην προβάλετε τα όσα γίνονται, από την άλλη όμως δεν βλέπω να σοκάρεστε όταν δημοσιεύονται φωτογραφίες από τα πτώματα των προσφυγόπουλων που ξεβράζει η θάλασσα. Όλοι έχουμε το μερίδιο μας σε αυτό που έγινε στη Λεωφόρο. Όλοι. Διοικήσεις, διαιτησία, αστυνομία, δημοσιογράφοι ,κράτος, παρακράτος, αυτοί καλλιεργούμε τη βία και αυτοί που ντοπάρουμε αυτά τα παιδιά με κάθε τρόπο και τα ξαμολάμε να σπάνε, να καταστρέφουν. Καθρέφτης μας είναι, μόνο που αυτά φοράνε κουκούλες και πετάνε ότι βρουν, εμείς πάλι ντυμένοι κομψά εκτοξεύουμε λάσπη, παίζουμε παιχνίδια για να κλάψουμε την επομένη με μαύρο δάκρυ. Την ενταφιάσαμε κι απόψε την δημοσιογραφία καλοί μου συνάδελφοι, όπως εδώ και καιρό…

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 22, 2015