Συντριβή

Εδώ και 3 ώρες είμαστε χωμένοι μέσα σε ένα υπόγειο 200τμ γεμάτο ανθρώπους που ήρθαν από την απέναντι ακτή. Μπόχα, ανθρωπίλα, ζέστη, υγρασία και βόρβορος. Ξαπλωμένοι και καθισμένοι σε βρομερές μοκέτες της ύπατης αρμοστείας, τα παιδάκια και τα βρέφη αμέτρητα, άλλα να κλαίνε, άλλα να κοιμούνται, άλλα να τρέχουν ολόγυρα ξυπόλυτα. Όλοι μούσκεμα, να πατάνε δίχως υποδήματα μέσα στα λασπωμένα πατώματα. Απ’ έξω ρούχα όλων των μεγεθών απλωμένα να στεγνώσουν αλλά βρέχονται συνέχεις αφούη βροχή πάει κι έρχεται.

Καταγράψαμε με δυσκολία και με τη βοήθεια του κακήν κακώς μεταφραστή Τζιχάντ και της συζύγου του τις ανάγκες όλων σε παπούτσια, ρούχα, πάμπερς, τρόφιμα και γεμίσαμε μερικές μεγάλες σακούλες με προμήθειες για να τους τις διανείμουμε. Η διανομή συνεχίζεται τώρα που γράφω αυτό το ποστ.

Οι άνθρωποι ήσυχοι στην πλειονότητά τους κάθονται στις θέσεις τους και περιμένουν τους εθελοντές να πλησιάσουν και να τους δώσουν αυτό που χρειάζονται και τους αναλογεί. Μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι περιπτώσεις, συνήθως νεαρών ανδρών, που απαιτούν αγενώς ή φορτικά κάτι.

Ένα κοριτσάκι γύρω στα 5 ήρθε κοντά μου πριν λίγο και τα μελιά του ματάκια τρέχανε επειδή τα παπούτσια που τις δώσαμε ήταν μικρά για τα ποδαράκια της τα ξυπόλυτα. Τα πήραμε πίσω και μεριμνήσαμε αμέσως για άλλα.

Δεν έχω λόγια για αυτό που ζούμε εδώ στην άκρη της πολιτισμένης ευρώπης.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι δίχως καμιά ελπίδα. Και τα μωρά, τα βρέφη, τα παιδάκια αυτά, καμιά ελπίδα δυστυχώς δεν έχουν, το βάζει ο νους σου την ώρα που τα βλέπεις και πονά η ψυχή σου. Σχεδόν στο σύνολό τους αυτοί εδώ οι άνθρωποι στο υπόγειο είναι αφγανοί και ιρανοί, που είτε θα πεθάνουν από τις κακουχίες στο δρόμο για την βόρεια ευρώπη είτε θα τους ξαναστείλουν πίσω, βορά στα καθεστώτα των χωρών τους, στο θάνατο, είτε θα τους σκοτώσουν κάποιοι σε κάποια σύνορα για την ασφάλειά μας.

Πριν λίγο έβλεπα δυο κοπέλες μαντιλοδεμένες να κρατάνε η μια από δω κι η άλλη από κει, μια μαντήλα από τις τέσσερις γωνίες, σαν αυτοσχέδια κούνια και να κουνάνε πέρα δώθε το μωράκι που είχαν μέσα. Τα μάτια τους ήταν χαμένα, όπως όλων των ανθρώπων που προφανως δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται ούτε πού θα πάνε.

Αυτή είναι η πολιτισμένη και προοδευμένη ανθρωπότητα. Δυστυχώς. Δεν έχω άλλα λόγια, είμαι συντετριμμένος με όσα μου έμελλε να ζήσω.

23 / 10 / 2015

Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=7246

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 08, 2015