Μελλοθάνατα βρέφη και μάνες με βλέμμα κενό

Ούτε ένα λεπτό μέσα στη νύχτα δεν σταμάτησε η βροχή. Σε κάποιες φάσεις ήταν και καταρρακτώδης. Χιλιάδες άνθρωποι, εκατοντάδες βρέφη και παιδιά προσφύγων κοιμούνται κάτω από υπόστεγα. Ίσως βέβαια αυτές οι συνθήκες να μην είναι τίποτε μπροστά στον βέβαιο θάνατο που τους περιμένει στην Ευρώπη του 2015.

Ξαναγράφω. Τους κοιτάς και έχουν το βλέμμα κενό οι περισσότεροι, κυρίως οι μάνες. Δεν έχουν καμία τύχη, κανένα μέλλον και αν δεν το γνωρίζουν, το νιώθουν. Είτε θα πεθάνουν στο δρόμο από τις κακουχίες είτε θα απελαθούν από το ευρωπαϊκό καθεστώς και θα δολοφονηθούν από τα καθεστώτα στις πατρίδες τους ως φυγάδες.

Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων όταν τον κόσμο κυβερνά ο χυδαίος, κυνικός, απάνθρωπος και καταστροφικός για κάθε μορφή ζωής καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός που γεννά καθεστώτα ολοκληρωτικά παντού στον πλανήτη, αλλά φορά προσωπείο δημοκρατίας ο ίδιος. Ο καπιταλισμός που γεννά πολέμους, πρόσφυγες και μελλοθάνατα βρέφη.

Δεν είναι μετεωρολογικό φαινόμενο ο καπιταλισμός, δεν είναι θεομηνίες οι κρίσεις του. Είναι η συνισταμένη των μικρών και μεγάλων μηχανικών απερίσκεπτων και ασυνείδητων καθημερινών καταναλωτικών κινήσεων και δράσεων όλων μας, και όχι μόνον (όπως μας συμφέρει να σκεφτόμαστε και να υποστηρίζουμε προς αποφυγή τύψεων και μετάθεση ευθυνών), του κάθε χυδαίου πολιτικάντη ή μεγαλοεπιχειρηματία ή πολυεθνικής ή του κάθε ανήθικου φαντ, τους οποίους εμείς ευνοούμε και στηρίζουμε με τη συγκεκριμένη στάση ζωής μας και με το ευτελές αξιακό σύστημα που υιοθετήσαμε. Εμείς προκαλούμε τον πόνο στον κόσμο, εμείς έχουμε την ευθύνη να αλλάξουμε την πορεία του αλλάζοντας απλά τη δική μας έστω και λίγο.

Παραλειπόμενα μιας αδιέξοδης πορείας
Να σας πω και μερικά “άλλα” γύρω από το προσφυγικό

Άμα δείτε τι φέρνουν μερικ(ές) για να μοιράσουμε στους ανθρώπους, θα φρίξετε. Χτες έπεσα πάνω σε μια ολόκληρη σακούλα στρινγκάκια (δεν ξέρω και πώς γράφεται), επίσης σε κάτι σουτιέν που στην αρχή νομίζαμε ότι ήσαν ζαρτιέρες από το ξεχείλωμα και το μέγεθος. Επίσης παπούτσια με τακούνια δεκάποντα και μυτερά ή κάτι σανδάλια για περπάτημα στις αμμουδιές, κάτι παρανυφικά και κάτι φορέματα αραχνοϋφαντα, απίστευτη η κατάσταση κάποιων ανθρώπων, που αδειάζουν προφανώς τις ντουλάπες τους και νομίζουν κι ότι κάνουν ψυχικό αλλά αποτελούν μεγάλο πρόβλημα για τους λιγοστούς εθελοντές, αποτελούν βέβαια και νησίδες γέλιου και μιας κάποιας χαλάρωσης του κλίματος…
Οι ντόπιοι άντρες είναι πολύ χοντροί. Τα παντελόνια που φέρνουν, μόνο γέλιο προξενούν στους πρόσφυγες όταν τα δοκιμάζουν και χωρούν μέσα συνήθως τρεις ή τέσσερεις στο καθένα.
Από τη μια ευχαριστιέσαι όταν προσφέρεις κάποια πράγματα που βοηθούν τους ανθρώπους αυτούς, αλλά από την άλλη φρίττεις όταν σκέφτεσαι πόσα απορρίμματα “παράγεις” την ίδια στιγμή, άρα στηρίζεις αυτό το χυδαίο καταναλωτικό σύστημα που “παράγει” πρόσφυγες και όλα τα δεινά. Διότι όταν προσπαθείς να συνδράμεις αγοράζοντας τρόφιμα, νερά, και όλα τα χρειαζούμενα από εταιρίες και μεγαλοκαταστήματα, ταυτόχρονα με την ανακούφιση στηρίζεις και προωθείς τον καπιταλισμό, συμμετέχεις δηλαδή στον φαύλο κύκλο ενεργά και νιώθεις την ματαιότητα. Πριν μερικές δεκαετίες οι κάτοικοι της απέναντι ακτής συνέδραμαν τους δικούς μας πρόσφυγες που περνούσαν για τη μέση ανατολή, δίνοντάς τους αυτά που παρήγαγαν οι ίδιοι, σήμερα έχει αλλάξει μορφή η κοινωνία και δίνουμε αυτά που παράγουν οι ίδιοι που παράγουν και την προσφυγιά. Μόλις το συνειδητοποιήσει κανείς αυτό, νιώθει απλά το αδιέξοδο αυτού του τρόπου ζωής.
24 / 10 / 2015

Πηγή: http://yiannismakridakis.gr/?p=7253

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 01, 2015