Διαφορετική... με Ειδικές Δυνάμεις

Στη ζωή μου δέχτηκα κοινωνικό ρατσισμό από μικρή ηλικία. Το να είσαι παιδί χωρισμένων γονιών στα χρόνια μου, σε μια επαρχία δεν ήταν εύκολο πράγμα. Ήθελα να φύγω από τον τόπο μου που η φύση με αγκάλιαζε, τα λουλούδια με χάιδευαν, η θάλασσα μου μιλούσε και εισέπνεα τα δέντρα που μου έκαναν δώρο οξυγόνο. Η κοινωνία με έκανε να θέλω να φύγω μακριά από αγαπημένα μου πρόσωπα. Το κατάφερα. Στην ενηλικίωση μου που διαγνώστηκα με Διαβήτη Τύπου Ι δεν πίστευα ότι η κοινωνία μας θα ήταν επίσης ρατσιστική, πρόκειται εξάλλου για θέμα υγείας. Δεν το επιλέγεις, σε επιλέγει.

Όντας «εκπαιδευμένη» διαβητική έκανα τα βήματά μου πίσω στην κοινωνία. Ήμουν «εκπαιδευμένη», δεν ήμουν διαφορετική, δεν είχα τίποτα να ντραπώ, δεν ήμουν η μόνη με αυτοάνοσο, δε θα ένιωθα υποδεέστερη των άλλων ανθρώπων που ήταν υγιείς. Υγεία, το μεγαλύτερο δώρο που έχει δοθεί στη ζωή με ανυπέρβλητο υποβιβασμό αυτού. Δε θα ξεχάσω λίγους μήνες μετά, στη Σχολή που είχα πετύχει μέσω πανελληνίων, το Διευθυντή της Σχολής μου να βροντοφωνάζει στα αυτιά μου με την ανακοίνωσή μου για το πρόβλημα υγείας μου. «Εμείς δεσποινίς, δεν έχουμε «τέτοια» άτομα για σπουδαστές στη Σχολή μας».Ήταν από τους πρώτους ανθρώπους που παραδέχτηκα το πρόβλημα υγείας μου χωρίς φόβο. Ήταν η στιγμή που φοβήθηκα. Έσφιξα τα δόντια. Δε μίλησα. Δεν ανέφερα ποτέ το συμβάν σε κανένα αρμόδιο. Αποφοίτησα επιτυχώς φυσικά!

Στη μετέπειτα ενήλικη ζωή μου, ντρεπόμουν να πω για τη «διαφορετικότητά» μου. Φοβόμουν τις αντιδράσεις. Δικαίως όπως τύγχανε. Ο κάποτε συναισθηματικώς σύντροφος που είχε τολμήσει να μου πει ότι δεν είμαι «κελεπούρι» με το πρόβλημα που είχα, αναφερόμενος στο διαβήτη. Φίλοι με ανάλαφρη καρδιά που νόμιζαν ότι όλα ήταν καλά αρκεί να απέφευγα τη ζάχαρη. Γνωστοί που νόμιζαν ότι απλά μου είχε χορηγηθεί ένα χαπάκι και τρόμαζαν όταν έβλεπαν τις ενέσεις. Κάποιος που είχε τολμήσει να με αποκαλέσει «πρεζάκι». Συνάδελφοι αγνώμονες άνθρωποι που δε θα ανάλωναν στιγμή του χρόνου τους να ρωτήσουν περί τίνος πρόκειται. Μικροί άνθρωποι χωρίς παιδεία ανθρωπιάς που γίνονταν οι εμπειρίες μου.

Δεν έχει σημασία ίσως να εξομολογηθώ όλα τα παραδείγματα κοινωνικού ρατσισμού που δύναται να δεχτεί ένας άνθρωπος με μια αυτοάνοση, ανίατη ασθένεια που τον χαρακτηρίζει «α.μ.ε.α.». Δε μου άρεσε ποτέ ο όρος άτομο με ειδικές ανάγκες. Θεωρώ, όμως, ότι είμαι άτομο που χρήζει ειδική μεταχείριση. Αυτό που οι άλλοι θεωρούν αυτονόητο, για εμάς είναι μια καθημερινή μάχη. Μάχη με τον εαυτό μας και μάχη με τον περίγυρό μας. Άτομα με ειδικές Δυνάμεις!

Ειδική μεταχείριση θέλει ένας άνθρωπος ασθενής. Ειδική μεταχείριση απαιτεί ένας άνθρωπος ασθενής χρόνια και ες αει. Ως ειδική μεταχείριση νοούμε την αγάπη, τη συμπόνοια, την ενσυναίσθηση, τη διακριτικότητα, την ευγένεια καρδιάς και ψυχής, την προσπάθεια κατανόησης της δυσκολίας. Ως ειδική μεταχείριση νοούμε την ανθρωπιά.

Δε ντρέπομαι. Δε φοβάμαι. Δε ντρέπομαι, ούτε φοβάμαι πια να ομολογήσω αυτό που είμαι. Δε φοβάμαι να διεκδικήσω πια το σεβασμό. Σέβομαι τον εαυτό μου, όπως σέβομαι τη φύση που μου χάρισε τη ζωή και το σεβασμό διεκδικώ.

Κατάλαβα, ότι αυτό που με κάνει η κοινωνία να νιώθω, πολλές φορές δεν είναι η πραγματικότητα. Τη δική μου πραγματικότητα, μου τη δίδαξε η ζωή.

Τα άτομα ειδικής μεταχείρισης και ειδικών Δυνάμεων, έχουμε καλεστεί από τη ζωή να δείξουμε επί του πρακτέου που φτάνουν τα όρια της ανθρώπινης Δύναμης στην κάθε μέρα που χάνεται. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να παραδειγματίσουμε τα απαίδευτα όντα γύρω μας για την ευγένεια ψυχής, για την καθαρή καρδιά και τη διακριτική ενσυναίσθηση της ανθρωπιάς. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να καταστήσουμε δυνατό το αδύνατο, αποδεικνύοντας ότι μπορούμε να υποκαταστήσουμε επαρκώς ένα ευφυές ανθρώπινο όργανο, με το μικρό μας ανθρώπινο μυαλό. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να δημιουργήσουμε συναισθήματα ανθρωπιάς και να στηρίξουμε το μεγαλείο του να αναπνέει ένας άνθρωπος. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να δημιουργήσουμε συνειδήσεις και συνειδητότητες που θα μας κάνουν περήφανους για την έννοια Άνθρωπος. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να αποδείξουμε ότι είμαστε εν δυνάμει ενεργοί. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να είμαστε υπερβατικά όντα. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να ανακαλύψουμε από την αρχή τον άνθρωπο. Έχουμε καλεστεί από τη ζωή να υπάρξουμε, να ζήσουμε και να το απολαύσουμε, όπως καθείς εν ζωή.

Είμαι διαφορετική. Είμαι άτομο που χρήζω ειδικής μεταχείρισης με ειδικές Δυνάμεις και απαιτώ το σεβασμό του εαυτού μου. Δε θα χαρακτηρίσω κακώς τους ρατσιστές, δε θα θυμώσω, δε θα απογοητευτώ, δε θα στενοχωρηθώ, δε θα πληγωθώ και δε θα λιγοψυχήσω. Είμαι διαφορετική. Δε θα τα νιώσω αυτά τα αρνητικά, γιατί αυτοί είναι αρνητικοί, δική τους είναι η αρνητικότητα και σε αυτούς ανήκει. Είμαι διαφορετική. Δε θα επιτρέψω να μου μεταδώσουν τις αδυναμίες τις δικές τους, γιατί εγώ είμαι Δυνατή και έχω καλεστεί από τη ζωή να το αποδείξω.  Δε θα επιτρέψω να χαρακτηρίσουν την οπτική μου για την κοινωνία που ζω, όντα που δε προάγουν τις αξίες ενός ανθρώπου. Με σέβομαι. Είμαι διαφορετική. Είμαι Δυνατή. Σέβομαι. Τη ζωή και τη Φύση. Τον Άνθρωπο. Αυτό λέγεται παιδεία.

Βανέσα Δερεκοπούλου

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 02, 2015

• Επόμενο Αυτοί υπέγραψαν την Συνθήκη Σένγκεν, πριν από 30 χρόνια
• Προηγούμενο Η Ευρώπη στέλνει τελεσίγραφο στην Ελλάδα και την απειλεί με έξωση από την Σένγκεν