Υπόθεση Ρίχτερ: Το θράσος των αναθεωρητών της Ιστορίας

Είναι άλλο η ελευθερία του λόγου και άλλο η παραχάραξη της αλήθειας!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση λαμβάνει χώρα εδώ και καιρό στην περιοχή της Κρήτης, αναφορικά με τις καταγεγραμμένες απόψεις του γερμανού ιστορικού Χάινς Ρίχτερ. Μια αντιπαράθεση που από τη μια πλευρά έχει ακαδημαϊκούς και επιστήμονες όλων των πολιτικών τάσεων και από την άλλη βρίσκεται ένας θολοπολτός της αριστερίστικης… διανόησης (πρώην Ρηγάδες κλπ) μαζί με Συριζαίους και νεοφιλελεύθερα ποταμάκια που στο όνομα της ελευθερίας του λόγου παραφράζουν την ιστορική αλήθεια, αλλοιώνοντας την μνήμη και προσβάλλοντας τον ηρωικό αγώνα των Κρητών.

Ο καθηγητής κ. Ρίχτερ είναι ένας ιστορικός, ο οποίος έχει ασχοληθεί συστηματικά με την ελληνική και την κυπριακή ιστορία. Το 2011 με το βιβλίο του («Επιχείρηση Ερμής: Η Κατάκτηση της Νήσου Κρήτης τον Μάιο 1941») ο Ρίχτερ προχωρεί σε μια απαράδεκτη από κάθε πλευρά αναθεώρηση της ιστορίας της αντίστασης του κρητικού λαού στους ναζί κατακτητές, με προεκτάσεις στην αποδυνάμωση των ελληνικών διεκδικήσεων στις πολεμικές αποζημιώσεις από την Γερμανία. Το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Κρήτης αποφάσισε στις 29/2/2014 την αναγόρευση του σε επίτιμο διδάκτορα, μετά από εισήγηση του επίκουρου καθηγητή κ. Ανδρέα Στεργίου, ο οποίος ήταν μαθητής του Γερμανού καθηγητή κ. Ρίχτερ και ένθερμος υποστηρικτής των θέσεων του σχετικά με το «μύθο» για τη Μάχη της Κρήτης και τις πολεμικές αποζημιώσεις. Γεγονός που καθιστά το έργο του ελεγχόμενο για τα ίδια προβλήματα, αλλά και οι θέσεις αυτές αποδομούν τα εθνικά επιχειρήματα και τις νόμιμες διεκδικήσεις μας.

Εξαρχής, άλλωστε, από τον τίτλο του επίμαχου βιβλίου, που με πονηρό τρόπο στα Ελληνικά αποδόθηκε ως «Η Μάχη της Κρήτης» αλλά στα Γερμανικά είναι: «Επιχείρηση Ερμής: η κατάκτηση της νήσου Κρήτης το Μάιο του 1941», προκύπτει ένα βασικό πρόβλημα σχετικά με την ειλικρίνεια των προθέσεων του «φιλέλληνα» κ. Ρίχτερ. Το βιβλίο είναι γραμμένο από γερμανική οπτική γωνία και απευθύνεται σε γερμανικό ακροατήριο και αντίθετα με όσα διατείνονται οι υποστηριχτές του Ρίχτερ εύκολα διαπιστώνεται ότι και στη γερμανική βιβλιογραφία χρησιμοποιούνται κυρίως τίτλοι με τη λέξη «μάχη», ενώ μόνο από ακραίες περιπτώσεις ιστορικών ερευνητών ή δημοσιογράφων χρησιμοποιείται ο όρος «κατάκτηση» (eroberung). Το ότι μερικοί ακόμη χρησιμοποιούν αυτόν τον τίτλο, απλώς επιβεβαιώνει τη στρεβλή οπτική που προωθούν στρατευμένοι κύκλοι που στην εποχή της γερμανικής ηγεμονίας θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία στα μέτρα τους.

Ο ιστορικός αναθεωρητισμός του κ. Ρίχτερ όμως πηγαίνει ακόμη παραπέρα, εγκωμιάζοντας τους «ιππότες» αλεξιπτωτιστές και ζητώντας να αναγνωριστεί ο «ιδεαλισμός» τους στην τελευταία «δίκαια» και «καθαρή» μάχη του πολέμου. Σε κατάσταση παραληρήματος, ο κ. Ρίχτερ στο βιβλίο του αποφαίνεται πως «επρόκειτο για νέους γεμάτους ενθουσιασμό, οι οποίοι γνώριζαν πως ανήκαν σε μία ελίτ. Έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν και ρίσκαραν τη ζωή τους χωρίς να έχουν συνείδηση των κινήτρων. Έχει έρθει η ώρα να τους το αναγνωρίσουμε». Αν και πολύ δύσκολα συμβιβάζεται οποιοσδήποτε «ιδεαλισμός», ακόμη και σε εισαγωγικά, με μια αιμοσταγή κατακτητική επιχείρηση που έφτασε τα όρια της εθνοκάθαρσης, ο κ. Ρίχτερ δικαιολογεί ότι «συμμετείχαν σε μια στρατιωτική επιχείρηση χωρίς ιδεολογικά κίνητρα».

Την προηγούμενη Πέμπτη συνεχίστηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Ρεθύμνου η ακροαματική διαδικασία με κατάθεση του καθηγητή νεότερης ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Αντώνη Λιάκου, ο οποίος πλέον είναι και ο Πρόεδρος του Διαλόγου για την Παιδεία της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και υπερασπιστής των απόψεων Ρίχτερ. Ο κ. Λιάκος, γνωστός και από τις αιρετικές απόψεις του για ζητήματα όπως η καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού ή ο χαρακτήρας της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, υποστήριξε ότι τα ζητήματα ιστορίας δεν άπτονται της αρμοδιότητας του δικαστηρίου και άρα ο κ. Ρίχτερ, όσο προβληματικό και κακό κι αν είναι το βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης, δε θα έπρεπε να δικάζεται.

Από την άλλη ο Κώστας Λάβδας, καθηγητής και πρώην πρόεδρος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε άδεια και διδάσκει στην Αμερική, διευκρίνισε ότι η άποψη ότι τα εγκλήματα πολέμου προκλήθηκαν από την κτηνώδη κρητική αντίσταση, όπως λέει ο Ρίχτερ στο βιβλίο του, τα σχετικοποιεί και δεν αναδεικνύει την αυθύπαρκτη απαξία τους. Ο κ. Λάβδας ανέλυσε την άποψή του ότι πρόκειται για μια απόπειρα ενός ιστορικού αναθεωρητισμού αναφορικά με το ρόλο και τη διεξαγωγή του πολέμου από την Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα ότι σε συνέντευξη του στην "Καθημερινή" στις 5/12/2015, ο κ. Ρίχτερ ξεκαθάρισε ότι πράγματι αυτό που εννοούσε είναι ότι μέχρι τη Μάχη της Κρήτης ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε σχετικά "καθαρός" πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου, ενώ όταν ξεκίνησε το αντάρτικο των Κρητών και τα γερμανικά αντίποινα ο πόλεμος έγινε “βρόμικος”! «Για ποιον καθαρό πόλεμο πριν την Κρήτη μιλάει ο κ. Ρίχτερ;», αναρωτήθηκε ο κ. Λάβδας.

Καταπέλτης για το επίμαχο βιβλίο, τη στάση, το ρόλο και τις επιδιώξεις μέσω αυτού, του Χάινς Ρίχτερ, υπήρξε στη συνέχεια, κατά την πολύωρη κατάθεσή του, ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ Γιώργος Μαργαρίτης.

Σε κάθε περίπτωση δεν πρέπει να δημιουργηθούν παραπλανητικές εντυπώσεις όπως προσπαθούν κάποιοι, για να αποτραβήξουν τα φώτα από την ουσία της υπόθεσης που είναι η μάχη ενάντια στην παραχάραξη της Ιστορίας και να μετακυλήσει το ενδιαφέρον σε μία διαμάχη εξουσιών ή απλώς μια επιστημονική διαφωνία. Στην υπόθεση Ρίχτερ δεν πρόκειται ούτε για αμφισβήτηση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, ούτε για ενδο-πανεπιστημιακές έριδες, ούτε για «σκοταδισμό» κάποιων. Καμία προσπάθεια εξωραϊσμού της αλήθειας ή, ακόμη περισσότερο, καμία απόπειρα εκδούλευσης σε συγκεκριμένους χώρους δεν μπορεί να είναι σπουδαιότερη από τη διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης της Κρήτης και της Ελλάδας. Ακόμη κι αν θεωρηθεί κάπως υπερβολική η αντίδραση όσων αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι, είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους να εκφράσουν δημόσια τη διαφωνία τους. Είναι όμως τέτοια η παρεκτροπή των υπερασπιστών του γερμανού ιστορικού, που χωρίς καμία αναστολή εκφράζουν ένα χυδαίο ρατσισμό σε βάρος όσων διαφωνούν, χαρακτηρίζοντάς τους περίπου ως συνωμοσιολόγους, εθνικιστές και σκοταδιστές. Η στάση αυτή υποκρύπτει ένα στερεότυπο αρκετά διαδεδομένο σε συγκεκριμένους κύκλους, αυτό που αδυνατεί να κατανοήσει την ανάγκη ενός περήφανου λαού να περιφρουρήσει στη συλλογική μνήμη την ηρωική αντίσταση στο φασισμό και τη ναζιστική θηριωδία και που φυσικά αδυνατεί να κατανοήσει θεμελιώδεις αρχές της Ηθικής και της Ιστορίας.

Η αλήθεια είναι ότι για απροσδιόριστα προσωπικά οφέλη, κάποιοι στο

Πανεπιστήμιο Κρήτης επέλεξαν να τιμήσουν τον καθηγητή και συνεργάτη τους, που όμως με αυτά που έγραψε για την «κατάκτηση της Κρήτης» και το ρόλο των Κρητών στην «πρόκληση» των αντιποίνων και των ανατριχιαστικών εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε η Βέρμαχτ εναντίον τους, όχι επίτιμος διδάκτορας, αλλά ούτε απ’ έξω δε θα έπρεπε να είχε περάσει, ιδίως από το Πανεπιστήμιο της Κρήτης.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 23, 2016