«Θα ρίξουμε τόσα λουλούδια, που θα κρυφτεί ο ήλιος!»

Η φωτογραφία του Παντελή Παντελίδη με έναν μπαξέ λέλουδα μπροστά του, κατάφερε να χωρίσει την Ελλάδα σε δυο στρατόπεδα. Στους «δε ντρέπεστε ρε, να χαλάτε τόσα λεφτά σε λουλούδια εν μέσω κρίσης;» και στους «τι σας κόφτει πού χαλάμε εμείς τα λεφτά μας»; Και κάπου ανάμεσα σε αυτές τις δυο απόψεις, προσπαθεί να σταθεί η κακόμοιρη η κοινή λογική. Μάταια…

Γράφει ο Κώστας Βαϊμάκης

Πριν από οτιδήποτε άλλο, να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Παντελή Παντελίδη και με κανέναν άλλον καλλιτέχνη που γεμίζει λιγότερο ή περισσότερο ένα μαγαζί, που διασκεδάζει τον κόσμο, που βγάζει πολλά ή πάρα πολλά χρήματα, που τραβάει τα λουλούδια πάνω του σαν μαγνήτης. Αυτή είναι η δουλειά τους, αυτό είναι το lifestyle της ελληνικής νύχτας, αυτός είναι ο τρόπος που διασκεδάζουμε στην Ελλάδα και δεν έχει καμία ευθύνη ο καλλιτέχνης να αλλάξει τα χούγια του κόσμου, να διδάξει πολιτισμό, κοινωνική συνείδηση, τρόπους ή να κάνει μαθήματα μικροοικονομίας στον πελάτη ενός νυχτερινού κέντρου.

Αλλά εσύ πελάτη του νυχτερινού κέντρου, πόσο περήφανος είσαι σήμερα που έβαλες το λιθαράκι σου, ή έστω το λουλουδάκι σου, ώστε να φτιαχτεί ο «τύμβος» αυτός μπροστά στον Παντελή Παντελίδη; Πόσο μάγκας νιώθεις που πέταξες δέκα κιλά πανέρια και συμμετείχες στη δημιουργία αυτού του μοσχομυριστού βουνού; Πόσο καλύτερα νιώθεις σήμερα το πρωί που όλη η Ελλάδα, η μνημονιακή Ελλάδα, συζητάει αυτή την εικόνα;


Προφανώς ο καθένας έχει δικαίωμα να διασκεδάζει και να εκφράζεται με τον τρόπο που επιθυμεί. Και μακριά από εμένα οι κουβέντες ή οι λαϊκισμοί του τύπου «τόσες οικογένειες θα τρώγανε για έναν μήνα με τα χρήματα που ξόδεψαν σε ένα βράδυ οι πρωτοτράπεζοι σε λουλούδια». Αυτή είναι η κουλτούρα των μπουζουκιών, ο έχων πρώτο τραπέζι (το λεγόμενο και «καλτσάτο τραπέζι», διότι μπορεί όλο το μαγαζί να βλέπει την κάλτσα του όταν κάθεται σταυροπόδι, αφού είναι μπροστά – μπροστά) «οφείλει να κάνει ζημιά», με άλλα λόγια να κάνει μεγάλη κατανάλωση σε λουλούδια. Ο καθένας έχει προφανώς δικαίωμα να έχει ένα πολυτελές σπίτι, ένα ακριβό αυτοκίνητο, ένα χειροποίητο κοστούμι, να πηγαίνει ταξίδι σε έναν πολυτελή προορισμό, να τρώει αστακό και να πίνει ένα κρασί σπάνιας εσοδείας, αν τα λεφτά του δεν τα έχει κλέψει.

Αλλά αυτές τις εποχές, τις εξαιρετικά δύσκολες εποχές για όλη τη χώρα, όλη αυτή η φιγούρα, όλη αυτή η σαχλή επίδειξη (νεο)πλουτισμού, είναι τουλάχιστον προκλητική. Να πιεις τα ποτά σου, οκ. Να πάρεις και δεύτερο μπουκάλι, με γεια σου και χαρά σου. Αλλά να κάνεις ένα τόσο «άχρηστο» πράγμα, όπως να πετάς αμέτρητα πανέρια λουλούδια, είναι σαν να βάζεις φωτιά σε ένα πάκο με ευρώ και να τα καις. Και να βάλουμε και μια ακόμα παράμετρο, για να ευθυμήσουμε και λιγάκι; Κόπηκε απόδειξη για τα λουλούδια, ώστε να φορολογηθεί και ο πελάτης αλλά και το μαγαζί και να αποδοθεί ο αναλογούν φόρος; Και τώρα που γελάσαμε όλοι με την καρδιά μας, ας πάμε παρακάτω…

«Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος» σου λέει ο άλλος. Γιατί όμως; Επειδή υπάρχουν (και) αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας, ανάμεσά μας, είμαστε όλοι έτσι ή κάπως έτσι; Αξίζουμε όλοι μας αυτά που περνάμε και αυτά που πρόκειται να περάσουμε; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος, δεν χαρακτηρίζουν αυτοί οι άνθρωποι όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, δεν είναι όλοι αυτοί που έχουν (ακόμα) χρήματα αυτής της νοοτροπίας, δεν σκορπάνε στα λουλούδια το μηνιάτικό τους ή το μηνιάτικο ενός μέσου εργαζόμενου τέλος πάντων σε ένα βράδυ στα μπουζούκια. Υπάρχει και αυτή η Ελλάδα, όπως υπάρχει και η άλλη. Υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι δίπλα μας, όπως υπάρχουν και οι άλλοι.

Απλά είναι «εύκολο» να εντοπίσεις αυτούς που πάνε στον Παντελίδη και κάνουν «ζημιά», διότι προσπαθούν απεγνωσμένα να τραβήξουν την προσοχή, να πετάξουν παραπάνω λουλoύδια απ’ αυτόν στο δίπλα τραπέζι, να αποδείξουν ότι το πανέρι είναι η προέκταση του ανδρισμού τους και έχουν μεγαλύτερο «πανέρι» από τον άλλον. Τους άλλους είναι δύσκολο να εντοπίσεις, αυτούς που δεν φωνάζουν «έχω λεφτά», που δεν προσπαθούν απεγνωσμένα να δείξουν ποιοι είναι και τι κάνουν, που δεν επιδιώκουν την προβολή και τη «λεζάντα». Που κάνουν φιλανθρωπικό έργο χωρίς πρώτα να καλούν τις κάμερες, που βοηθούν τον συνάνθρωπο χωρίς να το διαφημίζουν, που πληρώνουν τους φόρους τους χωρίς να έχουν σαν πρώτο μέλημα πώς να κάνουν τη λαμογιά.

Και κάτι τελευταίο: μπορεί να μην είμαι ο μεγαλύτερος φαν των μπουζουκιών, αλλά έχω γράψει κάποτε κι εγώ κάποια χιλιόμετρα. Σε εποχές όπου πρώτα ονόματα στη νύχτα ήταν ονόματα σαν του Δημήτρη Μητροπάνου, του Πασχάλη Τερζή, του Τόλη Βοσκόπουλου (του τότε…) και άλλων διάφορων.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 18, 2016