ΗΜΟΥΝΑ ΝΙΟΣ ΚΑΙ ΓΕΡΑΣΑ…

Γράφει ο Παναγιώτης Κούφας
Aξιωματικός Τεθωρακισμένων
Ελληνικού Στρατού

Πιστοί στην κουλτούρα που έχει διαμορφωθεί στο μεταπολιτευτικό συνδικαλιστικό τοπίο, ακριβείς πάντα στην μεθεόρτια χειμερινή περίοδο, που κάθε άλλο παρά τυχαία είναι η επιλογή της, οι νεοέλληνες αγρότες, εκδηλώνουν για ακόμη μία φορά την αγανάκτησή τους στην δυσμενή αγροτική κυβερνητική πολιτική, με τον δυναμισμό που τους δίνουν τα εργαλεία της επαγγελματικής τους ενασχόλησης, τα αγροτικά οχήματα, παρακωλύοντας το εθνικό οδικό δίκτυο.

Είχα την τύχη, λόγω επαγγελματικής ιδιότητας, να υπηρετώ, εδώ και τρείς δεκαετίες, σε αγροτικές περιοχές, βιώνοντας από κοντά τις υπόψη εκδηλώσεις.

Αλλά συνάμα, να βιώνω και την αγροτική καθημερινότητα σε όλο το ημερολογιακό φάσμα του έτους.

Ώστε να μην καταπίνω εύπεπτα το παιχνίδι δημοσιότητας που με ευλαβική ομολογουμένως συνέπεια τα ΜΜΕ μεγεθύνουν.

Η διαπίστωση είναι πικρή και πλέον ενοχλητική.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πονεμένη αγροτιά, διαμαρτυρήθηκε στα όποια μέτρα απειλούσαν τα εισοδήματά τους, σε όλο πλέον το πολιτικό φάσμα των κυβερνήσεων που έχουν εναλλαχθεί στην εξουσία μεταπολιτευτικά.

Και σχεδόν πάντα, λίγο πριν την εαρινή έξαρση των αγροτικών εργασιών, οι φανατικοί αγώνες κατέληγαν πάντα σε μια ιδιότυπη ισοπαλία.

Με όλους νικητές και όλους ηττημένους.

Όσο μεγάλωνε η ηλικία μου, τόσο η αρχική συμπάθεια στον χειμαζόμενο αγρότη, μετατρεπόταν σε απορία, μετά σε σκεπτικισμό και τέλος στην καχυποψία.

Μέχρι που σήμερα, έχει μετατραπεί σε αντιπάθεια, στα όρια της ενόχλησης.

Και τις αφορμές, λυπούμαι, αλλά μου τις έδωσαν τόσο οι εκάστοτε ευνοϊκές αποφάσεις των κυβερνήσεων για το ειδικό καθεστώς ελάφρυνσης των αγροτών, όσο και η προκλητική εικόνα των ίδιων των αγροτών.

Γνωρίζω πλήθος αγροτών, που καρπώθηκαν και καρπώνονται ακόμη επιδοτήσεις και αποζημιώσεις για τα αγροτικά τους προϊόντα, έτυχαν μέχρι τώρα μιας ιδιότυπης αντιμετώπισης φοροαπαλλαγών και προνομίων, που οι υπόλοιποι πολίτες δεν τα φαντάστηκαν ούτε στα όνειρά τους.

Μέχρις ενός σημείου δίκαιες, καθόσον η αγροτική βιοπάλη είναι σκληρή και έχει απρόβλεπτους παράγοντες που καθορίζουν τη παραγωγή, όπως οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, οι φυσικές καταστροφές, αλλά και ο κακός προγραμματισμός που συχνά έστελνε στις χωματερές τα αγροτικά προϊόντα.

Αλλά, στο πέρασμα του χρόνου, όσο έβλεπα ότι συρρικνώνεται το εισόδημα των υπολοίπων και μαζί με αυτό και η καταναλωτική άνεση, τόσο δεν παρέβλεπα τις προκλητικές εικόνες των αγροτών στα μπουζούκια που επιδείκνυαν το πλούτο τους.

Όσο καιγόμουν να εξοφλήσω το μικρού κυβισμού ΙΧΕ όχημά μου, γραμμάτιο-γραμμάτιο στη τράπεζα, τόσο στραβωνόμουν βλέποντας τα Off Road τετρακίνητα πολυτελή οχήματα της βασανισμένης αγροτιάς να παρελαύνουν.

Όσο βίωνα την ανεργία της συζύγου μου, που έψαχνε απεγνωσμένα για μια εποχιακή έστω απασχόληση, τόσο εξόφθαλμα παρατηρούσα την ενασχόληση μεγάλης πλειοψηφίας των μοχθούντων αγροτών στους τοπικούς δήμους, τις κοινότητες, τις περιφέρειες, με υπαλληλική ιδιότητα και μια ειδικού τύπου μονιμότητα, να τακτοποιούν τα παιδιά τους στο στρατό και την αστυνομία, σε σημείο που πολλές φορές απόρησα γιατί τέτοιοι κρατικοδίαιτοι υπάλληλοι χαρακτηρίζονται αγρότες και απολαμβάνουν τις προνομιακές απαλλαγές, αφού ασχολούνται με τη γη τους εντελώς επικουρικά και σχεδόν ερασιτεχνικά.

Απορούσα πάντα, όταν μέσα σε τρείς δεκαετίες εργασίας, δεν έχω καταφέρει να εξοφλήσω ούτε το μισό στεγαστικό μου δάνειο για ένα σπίτι στην παραμεθόριο, που δεν υπερβαίνει τα 120 τ.μ., για τον τρόπο που ξεφύτρωναν γύρω μου πολυτελείς κατοικίες σε αγροτικές περιοχές πλησίον μεγάλων αστικών κέντρων, με περιφράξεις και κήπους, αλλά και τα ολοκαίνουργια αγροτικά μηχανήματα με τα αδιαφανή τζάμια, τους εκθαμβωτικούς προβολείς και τα κλιματιζόμενα πιλοτήρια με τα δερμάτινα καθίσματα.

Η αντιπάθεια, άρχισε να εκδηλώνεται, όταν τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώ τα συγκεντρωτικά στοιχεία των κρατικών εσόδων.

Γιατί, ομολογώ, πως δεν καταλαβαίνω ότι το 88% των δηλωμένων αγροτών δήλωνε μέχρι πέρυσι ετήσιο εισόδημα μέχρι 5000 ευρώ, αλλά συνεχίζουν να ασκούν το επάγγελμα τους.

Πως το 75% εξ αυτών, μάλιστα, δήλωσαν ετήσιο αγροτικό εισόδημα μέχρι 2000 ευρώ, απαλλασσόμενοι φυσικά από φορολόγηση, όταν εγώ ακόμη εξοφλώ τα έκτακτα φορολογικά χρέη του 2011 με διακανονισμό 100 δόσεων.

Και σήμερα, για ακόμη έναν Ιανουάριο, αναγκάζομαι ως πολίτης ίσος –κατ΄ ευφημισμό- με τους υπόλοιπους, να δέχομαι τον βομβαρδισμό της επικαιρότητας, καλούμενος να χωνέψω μηνύματα συμπαράστασης για την χειμαζόμενη αγροτιά που απειλείται ευθέως το εισόδημά της από την επικείμενη φορολογική και ασφαλιστική νομοθεσία που κατά κάποιο τρόπο -και πολύ φοβούμαι με πολλές εξαιρέσεις πάλι- δείχνει να τους εξισώνει στις υποχρεώσεις τους με τους υπόλοιπους θνητούς πολίτες αυτού του ταλαίπωρου κράτους.

Στον καιρό που πέρασε, παρότι δούλεψα, δεν πλούτισα.

Ενώ κάποιοι άλλοι, που δικαίωσαν τους συνδικαλιστικούς και δυναμικούς αγώνες τους, κλείνοντας με τρακτέρ και κομπίνες τους εθνικούς δρόμους, το κατάφεραν.

Και υποψιάζομαι ότι φοροδιέφυγαν, όταν εγώ δεν τόλμησα ούτε να το διανοηθώ.

Και σήμερα, κάποιοι που μέχρι χθες πιθανόν να τους συμπαραστάθηκαν στον ιδιότυπο αυτό τρόπο επιβίωσης τους –με το αζημίωτο ή χωρίς αυτό- τους έθεσαν ενώπιον των αυτονόητων ευθυνών τους, ως πολίτες του ίδιου κράτους. Και μάλλον αυτό, έχει προκαλέσει την οργή και την αγανάκτησή τους.

Μόνο που εγώ και η φαμίλια μου, χωρίς οργή και αγανάκτηση, τα λαχανικά και τα φρούτα μας, πάντα τα αγοράζαμε ακριβά, το ίδιο και το αλεύρι. Ακόμη και στις λαϊκές αγορές, το υποτιθέμενο λίκνο των παραγωγών. Ενώ εκείνοι τα είχαν σχεδόν δωρεάν, σίγουρα όμως κάτω του κόστους.

Εδώ και πολλά χρόνια το ίδιο ακριβά πλήρωνα τα καύσιμα για το ταλαίπωρο αυτοκινητάκι μου και δεν ήταν λίγες οι φορές που το έσπρωχνα μέχρι το βενζινάδικο για να του βάλω ένα-δύο λίτρα γιατί άδειασε το ρεζερβουάρ.

Ενώ κάποιοι τα προμηθεύονταν με την ευκολία σεΐχη των αραβικών εμιράτων και δεν είδαν ποτέ τον προειδοποιητικό δείκτη στάθμης καυσίμου να αναβοσβήνει.

Εδώ και μια πενταετία, ο καυστήρας της κεντρικής θέρμανσης του σπιτιού μου έχει βγάλει αράχνες και οι τοίχοι του γέμισαν τρύπες και καμινάδες για να ζεσταθούμε.

Ενώ ακόμη και σήμερα, κάποιοι εξ αυτών, δεν έχουν σβήσει τους δικούς τους καυστήρες γιατί καίνε αγροτικό πετρέλαιο και κυκλοφορούν ανέμελοι ακόμα με το φανελάκι στα δικά τους σπίτια.

Συγκρατώ προς το παρόν, κάθε αρνητικό συναίσθημα, περιοριζόμενος απλά στο σχολιασμό, σεβόμενος απόλυτα μια μεγάλη μερίδα αγροτών, που με υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια, συνεχίζουν να μοχθούν στη πατρώα γη τους, έχοντας σεμνά αποφύγει να εμπλακούν στις υπερβολές των πολλών, έχοντας εντίμως τηρήσει την υγιή σχέση τους με το κράτος και δεν απέκρυψαν ούτε τα εισοδήματά τους από την αγροτική εργασία, αλλά ούτε προσπάθησαν ποτέ να ωφελήματα.

Συγκρατούμαι, υποκλινόμενος στην αγωνία των λίγων αλλά θαρραλέων νέων μας, που είτε από κληρονομία, είτε από απελπισία, είτε από όρεξη, είτε από ανάγκη επιβίωσης, έχουν αρχίσει να επιστρέφουν στην επαρχία και ξεκίνησαν, μέσα στην δίνη της κρίσης, τη προσπάθειά τους στην αγροτική ενασχόληση. Ίσως αυτοί, να είναι και η τελευταία ελπίδα αναστροφής, της νοσηρής κατάστασης που σήμερα έχει φτάσει ο εθνικός αγροτικός πυλώνας της οικονομίας μας.

Όμως, ήμουνα νιός και γέρασα, κατά πως συνήθιζαν να λένε οι παππούδες μας. Κι όλο τα ίδια άκουγα κι έβλεπα.

Και χόρτασα από τα παραμύθια, πως στον τόπο αυτό, είμαστε τάχα όλοι ίσοι. Έτσι νόμιζα. Μετά σταμάτησα να νομίζω.

Σήμερα το ξέρω, πως κάποιοι δεν θέλουν να είναι ίσοι αλλά μόνο άνετοι.

Κι επιμένουν πεισματάρικα και ξιπασμένα σ΄ αυτό.

Και συνεχίζουν να με ενοχλούν, όχι γιατί είναι άνετοι, αλλά γιατί τόσο καιρό δεν ήταν ίσοι, αλλά σε βάρος μου και πολλών άλλων μόνο άνετοι.

Σήμερα ίσως περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά και περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είμαι ιδιαίτερα ενοχλημένος από αυτούς.

Τόσο που μπορεί να με κάνει να αγανακτήσω κι εγώ με τη σειρά μου, μαζί με άλλους σαν κι εμένα.

Και τότε, φοβάμαι, ότι δεν θα κόψουμε μόνο δρόμους, αλλά πολλά περισσότερα και ίσως πολύ σοβαρότερα.

Πηγή: http://www.geopolitics.com.gr/2016/01/blog-post_593.html

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 23, 2016