ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΑΡΟΤΑ. ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΑΡΕΤΕΣ; (αφιερωμένο στους νιόπαντρους)

Ένα από τα μόνιμα προβλήματα του δημόσιου λόγου, στη χώρα του παραλόγου, είναι ότι φωτίζει τα θέματα με λάθος τρόπο. Μια που το κριτήριο, και της επιλογής των θεμάτων και του φωτισμού, είναι το τι πουλάει περισσότερο, σ’ ένα θέμα που περιλαμβάνει σεξ, οι όποιες συζητήσεις θα γίνονται πάντα με επίκεντρο το σεξ.

Δεν είναι όμως έτσι. Μια ροζ ιστορία μπορεί όντως να είναι πολύ σοβαρή, αλλά για λόγους που δεν έχουν καμιά σχέση με σεξ.

Να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι θεωρώ πως η ιδιωτική ζωή του ανθρώπου είναι ιερή και απαραβίαστη. Μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται. Το σώμα μας είναι η μοναδική πραγματική ιδιοκτησία μας και στην επικράτειά της τίποτε δεν είναι αφύσικο. Γουστάρεις; Γουστάρει; Με τις ευλογίες μου.

Όμως, για τα δημόσια πρόσωπα, τα όρια μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου βίου δεν είναι πάντα σαφή. Να δώσω ένα παράδειγμα. Μια βουλευτής κάνει έκτρωση. Είναι, σαφέστατα, ιδιωτική επιλογή. Αν όμως η ίδια πρωτοστατεί σε κινητοποιήσεις κατά των αμβλώσεων, το θέμα παύει να είναι ιδιωτικό. Γίνεται δημόσιο γιατί αποδεικνύει ασυνέπεια λόγων και έργων. Και η ασυνέπεια σε ένα δημόσιο πρόσωπο ενδιαφέρει διότι συνήθως διαχέεται στο σύνολο της συμπεριφοράς του. Άλλο παράδειγμα: ένας πρωθυπουργός είναι «γκομενάκιας». Είναι ιδιωτικό θέμα; Πιθανόν, αν δεν εγκαταλείπει τα καθήκοντά του δηλώνοντας ασθένεια για να πάει κρουαζιέρα με ένα νέο αμόρε. Όμως γίνεται δημόσιο, από τη στιγμή που κάποια ευνοούμενη θα ζητήσει «μια μικρή εξυπηρέτηση» κι «ο καλός της» ενδώσει. Αν, μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την ηλικία ή και την ασθένεια του πρωθυπουργού, γίνει ένα παράκεντρο εξουσίας, με κολλητές, «πνευματικούς» και ξεματιάστρες, το θέμα μπορεί να απασχολήσει μέχρι και τη διεθνή πολιτική. Σας θυμίζει κάτι;

Το πρόβημα λοιπόν με το καρότο του κάθε Γκάμπριελ δεν είναι οι σεξουαλικές του ιδιαιτερότητες. Είναι ο τρόπος που ο ίδιος αντιλαμβάνεται την έννοια της προστασίας των δικών του προσωπικών δεδομένων. Ένας πολιτικός, επώνυμος, αναγνωρίσιμος, που μπαίνει σε site ερωτικών γνωριμιών και επιδίδεται on camera και φάτσα κάρτα, σε επίδειξη αυτοϊκανοποίησης, με άγνωστους θεατές, δείχνει ότι δεν έχει ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει. Δεν υποψιάζεται ότι οι θεατές των δραστηριοτήτων του μπορεί να υποδύονται έναν ρόλο για να διασκεδάσουν μαζί του, για να τον παγιδεύσουν ή για να τον εκθέσουν. Δεν ξέρει να εντοπίζει τους κινδύνους και να προστατεύεται, κάτι που το μαθαίνουν και παιδιά του Δημοτικού, πλέον. Οι παραγωγοί και οι διακινητές του βίντεο δεν υπέκλεψαν μια ιδιωτική του στιγμή. Ο ίδιος αποφάσισε να αφαιρέσει από την ιδιωτική του ζωή την ιδιωτικότητα.

Ασυγχώρητη αφέλεια ή σεξουαλικό βίτσιο π.χ. επιδειξιομανία; Δεν μας ενδιαφέρει καθόλου. Ως πολίτες, δεν μας ενδιαφέρει ο λόγος για τον οποίον κάποιος πολιτικός είναι ακατάλληλος για τον ρόλο του. Μας ενδιαφέρει η ακαταλληλότητα, αυτή καθ’ εαυτή. Δεν θα ήθελα, δηλαδή, ο κάθε Γκάμπριελ να χειριστεί κάποια στιγμή ένα πολιτικό θέμα με διαβάθμιση ασφάλειας, κάτι άκρως εμπιστευτικό για τα ελληνοτουρκικά, ας πούμε. Θα το είχαν μάθει οι Τούρκοι πράκτορες πριν προφτάσει να ακουμπήσει καν το καρότο.

Ο πολιτικός πρέπει να έχει πάθος, όχι πάθη. Τα πάθη τον καθιστούν ευάλωτο. Και δεν μιλάμε μόνο για σεξ. Το life style, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα πάθη στα οποία ενέδωσε όλη η πασοκική νομενκλατούρα. Όλοι αυτοί που δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους, ονειρευόντουσαν χλιδάτες διακοπές και χλιδάτους γάμους και χλιδάτα σπίτια απέναντι από την Ακρόπολη. Πώς να πεις όχι, όταν σου κλείσει το μάτι ο έμπορος όπλων: «και 5 εκατομμύρια ευρώ, κύριε υπουργέ, δώρο από μας, με την υπογραφή της συμφωνίας...»;

Υπερασπίζομαι λοιπόν το δικαίωμα του Γκάμπριελ και κάθε Γκάμπριελ αυτού του κόσμου να χρησιμοποιεί το σώμα του με τον τρόπο που θέλει. Να επιλέγει πότε θα εκτίθεται και πότε όχι. Να βάζει και να βγάζει ό,τι του κάνει ευχαρίστηση. Να κάνει και λάθη. Να ρισκάρει και την προδοσία. Αλλά σε ιδιωτικό πλαίσιο. Στο δημόσιο πλαίσιο υπερασπίζομαι το δικαίωμα του πολίτη να ξέρει ότι ένας φέρελπις πολιτικός μπορεί να φερθεί με τόση ανοησία, με τόση επιπολαιότητα, και να τον «πιάσουν Κώτσο» για πλάκα. Εξακολουθεί να έχει τη συμπάθειά μου, την αμέριστη υποστήριξή μου στο θέμα των ερωτικών του επιλογών, αλλά δεν κάνει για τη δουλειά. Όπως και στην ταινία του Μίκλος Γιάντσο: δεν ξέρεις ποτέ ένα ιδιωτικό βίτσιο, όταν ξεφύγει από τον έλεγχο, πού μπορεί να καταλήξει.

Θάνος Τζήμερος

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 30, 2016