Η αγάπη φίλε μου...

Γράφει η Δήμητρα Καφρομάνη

Η αγάπη φίλε μου δεν είναι φρούτο να το πουλήσεις στον πάγκο της λαϊκής.

«Έλα πάρε κόσμε», κι όταν πλησιάζει το μεσημέρι κι είσαι έτοιμος να μαζέψεις τον πάγκο, να την δώσεις όσο όσο για να την ξεφορτωθείς.

Δεν την ξεχωρίζεις με τις μέρες της εβδομάδος.


Δεν αγαπάς Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή και τις υπόλοιπες μέρες σου διαφεύγει το συναίσθημα και δεν το νιώθεις.

Δεν αγαπάς μόνο τις ώρες τις ραστώνης σου και τις υπόλοιπες το ξεχνάς και νευριάζεις όταν στο θυμίζουν.

Δεν αγαπάς όταν είσαι στα καλά σου και σου γίνεται επιπλέον βάρος όταν παλεύεις να λύσεις τα προβλήματά σου.

Δεν την προσαρμόζεις στους κανόνες σου. Εσύ προσαρμόζεσαι στους δικούς της κανόνες.

Είναι νόμος της ζωής, δεν είναι νόμος της αγοράς , ούτε περιέχει οικονομικά στοιχεία.

Δεν κάνεις ισολογισμό στο τέλος του χρόνου για να δεις τι κέρδισες και τι έχασες.

Τινάζει τις μαθηματικές πράξεις στον αέρα , σε κάνει και ξανακάθεσαι να μάθεις απ΄την αρχή το αλφάβητο.

Η αγάπη δεν γίνεται έρμαιο τυχαίων λέξεων που κάποια στιγμή έπρεπε να τις χρησιμοποιήσεις και αναγκάστηκες να τις πεις.

Δεν περιέχει υποσχέσεις για να καλύψεις το χρόνο, ούτε πράξεις που τις μετανιώνεις όταν δεν σου αποφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Δεν είναι συναίσθημα προς χόρταση.

Δεν την χορταίνεις ούτε ξεδιψάς μαζί της. Είσαι μόνιμα πεινασμένος, μόνιμα διψασμένος.

Δεν έχει παραθυράκια εξαιρέσεων. Δεν υπάρχει το «ναι μεν ,αλλά».

Δεν ταιριάζει με το «μη», το «πρέπει», το «αν», το «όταν», το «μήπως», το «αργότερα», το «βλέπουμε», το «ίσως», το «νομίζω», το «δεν ξέρω».

Όπου και να ψάξεις στις σελίδες της, αυτές τις λέξεις δεν θα τις βρεις πουθενά.

Κι αν τις βρεις, έχεις πιάσει στα χέρια σου λάθος βιβλίο και διαβάζεις.

Δεν έχει προϋποθέσεις , κανόνες, ψιλά γράμματα, θέση για υπογραφή και σφραγίδα.

Σε δεσμεύει χωρίς χαρτιά, συμβόλαια, τίτλους ιδιοκτησίας και καταχώρηση στο μητρώο παγίων.

Δεν μπορείς να την απορρίψεις ούτε να την αποδομήσεις ανά περίπτωση για να σε βολέψει στη ζωή σου.

Δεν είναι πάρτι, φιέστα, δεν μοιράζεις προσκλήσεις για να σε δουν να αγαπάς , ούτε την αφήνεις έρμαιο, κρεμασμένη σε τοίχους για μουτζούρωμα.

Είναι κρυμμένη μέσα στα πιο απλά πράγματα.

Ανθίζει όταν την προσέχεις και ξεραίνεται αν την αφήσεις απ’ τα μάτια σου.

Κι όταν ξεραθεί δεν φταίει εκείνη. Φταις εσύ, μόνο που αυτό είναι μια παραδοχή που δυσκολεύεσαι πάντα να την κάνεις.

Ο άνθρωπος που αγαπάς δεν είναι «σου». Δεν είναι κανενός. Ανήκει στον εαυτό του και επειδή ακριβώς ανήκει στον εαυτό του αξίζει να τον αγαπούν.

Δεν είναι ζώο να το μαρκάρεις με καμένο σίδερο, ούτε να το κλείσεις σε μαντρί αποτρέποντας τη φυγή του.

Τον αγαπάς μόνο όταν τον έχεις απόλυτα ελεύθερο να φύγει από δίπλα σου με τον ίδιο εύκολο τρόπο που ήρθε.

Δεν τη στολίζεις με μίσος, ενοχές, φοβίες, απειλές, σκοινί για κρεμάλα.

Δεν την απαιτείς και κυρίως δεν γίνεσαι επαίτης της.

Δεν την ενισχύεις με την πίεση, το ζόρισμα, την απαγόρευση, την άστοχη ζήλια, τον εγωισμό.

Δεν την υποβαθμίζεις σε κάτι απλό. Και κυρίως δεν προσπαθείς να την εξηγήσεις.

Η αγάπη δεν εξηγείται με κουβέντες.

Κι εγώ τόση ώρα δεν στην εξηγώ. Απλά στην περιγράφω.

Κι αν σου τύχει να συναντήσεις έναν άνθρωπο και θες να καταλάβεις τι άνθρωπος είναι, ένα μόνο πράγμα πρέπει να τον ρωτήσεις:

«Για πες μου σε παρακαλώ, έχεις αγαπήσει ποτέ πραγματικά;»

Facebook: Dimitra Kafromani

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 20, 2016