Περί λαϊκών ηρώων

H χώρα αυτή βουλιάζει για έναν πολύ βασικό λόγο, εκτός του ότι δεν εφαρμόζει τους νόμους. Είναι η έλλειψη προτύπων. Ανθρώπων που θα μας εμπνεύσουν, θα μας κινητοποιήσουν, θα επαναφέρουν λίγη από τη χαμένη αίγλη της πατρίδας μας. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι προφανής: Έλλειψη παιδείας. Τα Ελληνόπουλα την τελευταία 30ετία παίρνουν περισσότερα πτυχία αλλά είναι περισσότερο αμόρφωτα. Διότι παιδεία δεν είναι να έχεις διαβάσει όλη τη βιβλιοθήκη, αλλά να έχεις μάθει να εφαρμόζεις αυτά που διάβασες. Να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, να κάνεις πράγματα που θα ωφελήσουν εσένα αλλά και τη χώρα σου. Μια επανάσταση του αυτονόητου δηλαδή για τον καθένα Έλληνα από εμάς και για την πατρίδα γενικότερα.

Αυτά τα λέμε με αφορμή το θάνατο του Παντελίδη και την υστερία που έπιασε τα μέσα ενημέρωσης αμέσως μετά. Όλες οι παθογένειες της φυλής εμφανίστηκαν πάνω από το πτώμα ενός αδικοχαμένου παιδιού. Όμως, από πού προκύπτει όλος αυτός ο χαμός; Τι είναι αυτό που έκανε τις τηλεοράσεις να αφιερώνουν ώρες από το πρόγραμμά τους; Τι κινητοποίησε τα δελτία ειδήσεων να δώσουν περισσότερο χρόνο απ’ ότι π.χ. οι αποφάσεις για το Προσφυγικό ή ο θάνατος του Ουμπέρτο Εκο;

Η εύκολη απάντηση είναι «ρε φίλε για την τηλεθέαση γίνονται όλα. Για να πουλήσουν οι φυλλάδες, για να κάνουν κλικ οι ιστοσελίδες». Πράγματι έτσι είναι αλλά για να συμβούν όλα αυτά πρέπει να υπάρχει και το πρόσφορο έδαφος. Να υπάρχει ο κόσμος δηλαδή που θα φάει μασημένες ή αμάσητες όλες τις λεπτομέρειες γύρω από το χαμό του τραγουδιστή.

Τι μάθαμε τις τελευταίες ώρες:

Πώς σκοτώθηκε ο Παντελίδης με διάφορα σενάρια πριν ακόμη αποφανθούν οι εμπειρογνώμονες.

Μάθαμε για τα κορίτσια που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο. Ποια ήταν και τι έκαναν.

Μάθαμε απ’ έξω όλα τα τραγούδια του Παντελίδη, ακόμη και όσοι δεν τον είχαν ακουστά καν.

Ακούσαμε και διαβάσαμε θεωρίες συνωμοσίας για το πώς σκοτώθηκε ή ποιοι ενδεχομένως ευθύνονται για το θάνατό του. Όλα αυτά πασπαλισμένα με μυστήριο για να πουλάνε καλύτερα.

Διαβάσαμε επίσης τα «σπαραξικάρδια» μηνύματα συγγενών, φίλων ή συναδέλφων του παιδιού. Κάποιοι πόνεσαν πράγματι, κάποιοι άλλοι το έκαναν για δημόσιες σχέσεις.

Και τέλος είδαμε και τα εξής απίστευτα: Ο Παντελίδης να έχει γίνει λαϊκό προσκύνημα, λες και ήταν κάποιος λαϊκός ήρωας. Λεπτομέρειες από το λευκό του φέρετρο, πως βούλιαξε η εκκλησία και το νεκροταφείο, πώς λιποθύμησαν γυναίκες που τον αποχαιρέτησαν, πώς τον σκέπασαν με τη σημαία της Ελλάδας και άλλα πολλά που επιβεβαιώνουν τον κανιβαλισμό των μέσων ενημέρωσης σε ό,τι πουλάει.

Πράγματι ήταν συγκινητικό ότι πέθανε ένα παλικάρι που προφανώς είχε ταλέντο και έκανε γκελ σε πολύ κόσμο. Κάθε φορά που ο γονιός κηδεύει το παιδί του είναι σπαρακτικό και μακάρι να μη γίνεται ποτέ. Όμως, βρε παιδιά, βρε Έλληνες, γιατί τόση υπερβολή; Γιατί ο Παντελίδης πέρασε στον άλλο κόσμο ως λαϊκός ήρωας; Τι ήταν αυτό δηλαδή που τον ανύψωσε στα επίπεδα ενός… ημίθεου; Γιατί ένας τραγουδιστής, και μάλιστα με ελάχιστα χρόνια στο προσκήνιο (και μάλιστα στο χώρο της νύχτας και των μπουζουκομάγαζων) να κηδεύεται περίπου σαν ήρωας της πατρίδας, σαν να είχε η Ελλάδα τη μεγαλύτερη απώλεια εδώ και δεκαετίες; Τι είδους πρότυπο ήταν εν πάση περιπτώσει ο Παντελίδης ή τι είναι ο καθένας από τους τραγουδιστές της νύχτας; Ήταν σαν τους ήρωες που σκοτώθηκαν με το ελικόπτερο υπερασπιζόμενοι την πατρίδα; Ήταν σαν τους ήρωες των Ιμίων; Ήταν μήπως σαν τα παλικάρια που κάηκαν στην Μαρφίν;

Γιατί για όλους αυτούς που θα έπρεπε πράγματι να είναι πρότυπα ζωής, δεν έγινε αυτός ο χαμός που είδαμε με τον Παντελίδη; Ή μήπως το κακόμοιρο παιδί που δεν είναι πια μαζί μας, έχει προσφέρει στον πολιτισμό περισσότερα απ’ ότι ένας ποιητής ή συγγραφέας που πεθαίνει αλλά κανείς δεν το μαθαίνει;

Κι εν πάση περιπτώσει πέθανε για μια στραβοτιμονιά; Για μια παραπάνω ταχύτητα ή για ένα ποτό περισσότερο; Ξέρετε πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα στους δρόμους σε τροχαία στην Ελλάδα; ΕΝΝΙΑ κατά μέσο όρο αλλά κανείς δεν τους έκλαψε και βεβαίως το κράτος ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να φτιάξει δρόμους ή να τιμωρήσει άγρια όσους παραβιάζουν τους κανόνες και προξενούν δυστυχήματα.

Για όλα αυτά λέμε ότι ο Έλληνας δεν έχει πρότυπα ή για να ακριβολογούμε, καθοδηγείται από τα μέσα ενημέρωσης διότι δεν έχει την παιδεία να βρει μόνος του τι πραγματικά αξίζει. Γιατί ακόμη και στη λάσπη της χώρας υπάρχουν διαμάντια. Όμως οι πολίτες επιλέγουν να κάνουν… καθοδηγητή τους και σχεδόν… Θεό τους, ένα τραγουδιστή της νύχτας, έναν ποδοσφαιριστή που δεν ξέρει να μιλάει αλλά ξέρει να κλωτσάει, έναν πολιτικό που είναι ψεύτης αλλά που «πουλάει» και ξέρει να κοροϊδεύει το κοινό.

Έλεος, λοιπόν, με τον Παντελίδη και τον καθέναν που πεθαίνει και παθαίνουν όλοι υστερία. Το ξέρετε ότι δύο ημέρες πριν από το θάνατο του τραγουδιστή στη Λεωφόρο Πεντέλης σκοτώθηκε ένας 26χρονος και μια 20χρονη σε δυστύχημα με μηχανή; Διαβάσατε τίποτε γι’ αυτούς;

Κι από την άλλη, για να λέμε μερικές αλήθειες, πότε ο Παντελίδης έγινε μέλος μιας μικρής ομάδας ανθρώπων της τέχνης, του πολιτισμού, του τραγουδιού ή της συγγραφής που αξίζουν να πενθήσει όλη η Ελλάδα γι’ αυτούς διότι ήταν πρότυπα; Γιατί αν κάνουμε συγκρίσεις, τι θα πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα αν κάποια στιγμή π.χ. αφήσει τον μάταιο τούτο τόπο ο «βασιλιάς» Βοσκόπουλος, ο Νταλάρας ή όποιος άλλος τραγουδιστικός κολοσσός που έχει ένσημα καμιά 50αριά χρόνια;

Ηρεμήστε λοιπόν συνέλληνες κι αφήστε την εύπεπτη είδηση και τα ψευδοπρότυπα που φτιάχνουν άλλοι. Αναζητήστε πραγματικούς ηγέτες. Αυτό πιθανόν να ήθελε και το παλικάρι που έφυγε από τη ζωή και πίκρανε κυρίως τους δικούς του. Και βεβαίως μην πάτε στο άλλο άκρο να προσβάλλετε τη μνήμη ενός παιδιού που τα κατάφερε καλά μόνος του αλλά πέθανε στα 32 του χρόνια. Γιατί υπάρχουν και οι... κανίβαλοι της άλλης πλευράς.

Antinews

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 24, 2016