Οι Άγιοι της γης

Ουαί υμήν καθάρματα /Τραπεζιτών αδίκων όπου/

τους φόρους θέλετε/ των διαφόρων σύκων.
Σουρής.

Το θέμα τον αγροτών είναι επίκαιρο,  γι αυτό είναι ευκαιρία να αποτίσω φόρο τιμής στους αγρότες που γνώρισα στην Νεμέα τα χρόνια που έζησα εκεί .
Δεν υπάρχει πιο σκληρή δουλειά γεμάτη αγωνία και καρδιοχτύπι από την δουλειά των  αγροτών κυρίως αυτών που δεν έχουν τα μέσα.
Δεν έχω ακούσει κανέναν  άνθρωπο πριν κοιμηθεί  να κοιτάζει τον έναστρο χειμωνιάτικο ουρανό και να μην τον πιάνει ο ύπνος ." Κι αν πέσει πάγος και κάψει τα αμπέλια;"
Όταν εμείς κάναμε ηλιοθεραπεία αυτοί έτρεμαν  μην έλθει  λίβας και "λιβακώσουνε" τα σταφύλια. Οι πολλές βροχές  ορισμένους   μήνες  τους φόβιζαν γιατί θα τους τα  σάπιζε.
Και ο χιονιάς ήταν επιζήμιος γιατί τους τα πάγωνε.

Ή Θανασούλα η Χριστούλια ήταν λεβέντισσα ,γερόντισσα, που δούλευε μαζί με τον κυρ Θανάση τον άντρα της στα αμπέλια του κάμπου. Μιλούσε για τα νιάτα τους με ιστορίες που έκρυβαν κόπο πόλεμο αγωνία πόνο και το δάκρυ κατρακυλούσε εύκολα αφού οι αυλακιές στο πρόσωπο της ήταν πολλές και βαθιές. Δεν γελούσε, μόνο χαμογελούσε και στα μάτια της ξεχείλιζε  η υπομονή κι ή αγάπη. Ένα πνεύμα αγαθό που όλα τα πρόφταινε χωρίς παράπονα.

" ουαί δυνάσται τύρρανοι Ελλάδος νηστικής"
Την έδειραν ανεμόβροχα μεσοκαμπίς  και χιόνια ,Πρωτοβρόχια την μούσκεψαν στον κάμπο μαζί με τον ζευγολάτη σύντροφο της, συννεφόκαμα το θέρος την έπνιξε στο θέρο και στα αλώνια και όλα τ' άντεξε. Με τα χέρια τους και μια απαρχαιωμένη φρέζα προσπαθούσαν να βγάλουν τον επιούσιο.
Τα κατάφεραν μια χαρά και έκαναν μια πολύ όμορφη οικογένεια. Ποτέ όμως δεν σήκωσαν κεφάλι, δεν μπόρεσαν μέχρι να πεθάνουν  να αισθανθούν "μεγάλοι". Τα σημάδια  της ταλαιπωρίας στο πρόσωπο και το σώμα τους ήταν έντονα αλλά την ψυχή τους την είχαν κρατήσει ακμαία.
Κάθε χρόνο στο μαγκανοπήγαδο, στη μάχη με τη γη και τα θεριά της. Τους είχα δει να κάνουν "χαράκι" και να σέρνονται γονατιστοί από κούτσουρο σε κούτσουρο, να ψεκάζουν με την ψεκαστήρα ένα μπλε υγρό , στρέμματα ολόκληρα με σταφίδα και αμπέλια. Τα λιπόσαρκα κορμιά τους σήκωναν  βάρη πολλαπλάσια του δικού τους βάρους και  έγερναν σαν την καλαμιά στο φύσημα του ανέμου.  

Να ξεφυλλίζουν, να κορφολογάνε, όχι μια φορά  ,αξημέρωτα να σκάβουν γύρω  γύρω τα κούτσουρα και να βγάζουν τα χέρια τους αίμα. Ερχόταν και η ευλογημένη ώρα να τρυγήσουν, αν τους τα είχαν αφήσει τα στοιχειά της φύσης καρπό ,αλλά και εκεί ο κόπος δεν περιγράφεται. Μια φορά μόνο πήγα να βοηθήσω  και έπαθα ακατάσχετη ρινορραγία.

 Ποτισμένα όλα με ιδρώτα ,πόνο και αίμα. Αγωνία  μετά για την τιμή του "έμπορα" ,για τον καιρό γιατί ή βροχή τους έπαιρνε την σοδειά από τα αλώνια ,ή τους σάπιζε τα κρασοστάφυλα και πάει ο ετήσιος κόπος  . Συνήθιζε να δαγκώνει τον δείκτη του δεξιού της χεριού  με τα λιγοστά δοντάκια που τις είχαν απομείνει για να δείξει τον πόνο  που της προκαλούσε ή καταστροφή και μετά, άντε πάλι στεναχώρια για την αποζημίωση.

Ή Ιατρική περίθαλψη για τους αγρότες για πολλά χρόνια ήταν ανύπαρκτη.
Παραπονιόταν για αδικίες στην κατανομή της επιδότησης αλλά ή φωνή της δεν έφθανε στα αυτιά των αρμοδίων γιατί δεν ήταν παράγοντας. Οι αγρότες οι μικροί δεν αποζημιώνονται με τίποτα , οι αγωνίες και ο σωματικός κόπος δεν πληρώνονται με τίποτα.

Εδώ θέλω να πω πως οι διαπλεκόμενοι κομματικοί συνδικαλιστές των αγροτικών συλλόγων έκαναν λάθη και  δεν πρόσεξαν το καλό των απλών αγροτών αλλά το προσωπικό τους συμφέρον. Δεν μπορώ να φανταστώ τους αγρότες που άναβαν με τα χιλιάρικα  τα πούρα τους ,δίπλα στου "αγίους της γης" που πλήρωσαν με την υγεία τους όλα αυτά τα βάσανα . Νιώθω πολύ άσχημα όταν τους θυμάμαι δύο γεροντάκια  να συνεχίζουν να δουλεύουν για να  βοηθάνε ,γιατί οι άδικοι πολιτικοί μας, έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Τώρα που τους σκέπτομαι λυπάμαι που πόνεσαν  τόσο. 

Από τον αγώνα των σημερινών  αγροτών ,τους αγρότες αυτούς θέλω να δω δικαιωμένους  .
Αιωνία ή μνήμη των απανταχού Αγίων της  γης.

Μαρία Χρισταρά Σπυρογιαννάκη

http://denleei.blogspot.gr/2016/02/blog-post_18.html

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 19, 2016