Λίγες σκέψεις πάνω στη σημερινή απεργία...

Αυτό που ζούμε ξεκίνησε πριν από περίπου 24 μήνες όταν κάποιοι συμπολίτες μας είτε από καθαρή ιδιοτέλεια ή/και από ιδεολογική τύφλωση άρχισαν να εμπιστεύονται το θολό ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά οι "σπόροι" είχαν πέσει νωρίτερα, την εποχή των "αγανακτισμένων" της πάνω και κάτω πλατείας. Ο εκτσογλανισμός της κοινωνίας είχε αρχίσει να φουντώνει και σε λίγο παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του.

Πίστευαν λοιπόν αυτοί οι συμπολίτες μας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τρίξει τα δόντια στους Ευρωπαίους και θα τους αναγκάσει να πάρουν πίσω τα μνημόνια, θα φέρει την ανάπτυξη, θα χαρίσει τα κόκκινα δάνεια, θα κλείσει τα διόδια, θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και θα γίνουμε γη της επαγγελίας. Πίστευαν ότι λεφτά υπάρχουν αλλά μας τα κρύβουν οι κακοί Σαμαροβενιζέλοι. Υπήρχαν τα πετρέλαια του Αιγαίου και του Ιονίου, η τράπεζα της Ανατολής, τα δισεκατομμύρια του Σώρρα και τα χιλιάδες ευρώδενδρα που θα φύτευε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη την επικράτεια.

Αυτός ο συνδυασμός αφέλειας, ιδιοτέλειας και βλακείας δημιούργησε μια κρίσιμη μάζα μέσα στην κοινωνία που έδωσε μια δυναμική στο ΣΥΡΙΖΑ (θα μπορούσα να περιγράφω για ώρες την κρίσιμη αυτή μάζα, αλλά θα προτιμήσω να παραπέμψω στο βιβλίο "Η επαναστατικη μάζα" του Εὐάγγελου Λεμπέση). Τη δυναμική αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ την εξαργύρωσε μέχρι τώρα 4 φορές (ευρωεκλογές 2014, δημοψήφισμα και εκλογές 1/2015 και 9/2015). Φυσικά όμως δεν υπήρχε κανένα σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για απαλλαγή από τα μνημόνια. Απλά επί ένα χρόνο τώρα εξανέμισαν τις θυσίες των προηγουμένων ετών, δημιούργησαν νέα χρέη και αναγκάστηκαν να υπογράψουν ένα νέο μνημόνιο. Η δε ιδεολογική αγκύλωση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στην υπερφορολόγηση των πάντων. Ακόμη και το ασφαλιστικό προσπαθούν να το λύσουν με φορολογικές λογικές.

Κι όλα αυτά γιατί ο νεοέλληνας δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ο μεγάλος άρρωστος της ελληνικής οικονομίας είναι το κράτος και ο κρατικός μηχανισμός. Το οποίο στην προσπάθεια του να διατηρηθεί κατάστρεψε τις τράπεζες, τα ταμεία και την πραγματική οικονομία. Σήμερα λοιπόν έχουμε το κράτος και πάλι να κάνει ακόμη μία επιδρομή στην πραγματική οικονομία. Και μπροστά του για πρώτη φορά έχει ένα μέτωπο αντίδρασης, όχι συγκροτημένο αλλά υπαρκτό. Το αστείο είναι ότι πολλοί από αυτούς που αντιδρούν είναι κάποιοι που είχαν πιστέψει και είχαν εμπιστευθεί το ΣΥΡΙΖΑ που τώρα έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με τις επιλογές τους.

Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει προς στιγμήν οργανωμένη αντίδραση στον υπέρμετρο κρατικό παρεμβατισμό. Οι όποιες αντιδράσεις είναι σπασμωδικές. Η σημερινή απεργία κινείται μέσα σε αυτό το πλαίσιο ως ένα μέτρο πίεσης προς την κυβέρνηση. Πολύ φοβάμαι όμως ότι θα έχει περιορισμένο αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί δεν έχει ξεκάθαρο στίγμα. Δεν κινείται τόσο κατά της κυβέρνησης, όσο λειτουργεί περισσότερο ως μία προσωρινή εκτόνωση του θυμού που υπάρχει στην κοινωνία. Κάτι σαν τις διαδηλώσεις του "Μένουμε Ευρώπη" το καλοκαίρι. Δεν δημιούργησαν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό πόλο, αλλά έδειξαν την πορεία που θέλει να ακολουθήσει ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.

Περιμένω σαν πολίτης όλη αυτή η αντίθεση στην κυβερνητική πολιτική να μετατραπεί σε κάτι πιο ουσιώδες και αποτελεσματικό που θα οδηγήσει σε ένα κίνημα των πολιτών απέναντι σε κάθε κρατική αυθαιρεσία.

ΥΓ1.
Φυσικά το γελοίο της υπόθεσης είναι η συμμετοχή του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή απεργία, αλλά εδώ πάμε στη σφαίρα του μεταφυσικού σουρρεαλισμού και δε χωράει λογικής ανάλυσης...

ΥΓ2.
Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει σαν σκοπό να ξεπλύνει τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν ήταν όλα ιδανικά και ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ για να τα χαλάσει. Όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις έχουν τεράστια μερίδια ευθύνης, ακόμη και η κυβέρνηση Σαμαρά. Απλά το έγκλημα που συνετελέσθη από το ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προηγούμενο.

Σπύρος Μπλάτσιος

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 04, 2016