Σχέδιο πολέμου

Από την αρχή της κρίσης καταθέτω προτάσεις στον βρόντο, που τις παίρνει ο διαδικτυακός άνεμος, καθώς το ευθές και το δίκαιο δεν είναι και τόσο δημοφιλή σε αυτήν εδώ την χώρα. Τότε είχαμε ακόμη την πολυτέλεια για δημοκρατικές διαδικασίες, ήπια προσαρμογή και προοπτική μίας σχετικά σύντομης περιόδου ανάκαμψης. Τώρα όλα αυτά πήγαν περίπατο εξαιτίας της ανευθυνότητας, της φυγοπονίας και του ατομικισμού μας, τα οποία αποτυπώνονται (μεταξύ άλλων) και με την ψήφο μας.

Το να ελπίζω, ότι τώρα θα υπάρξει ανταπόκριση, είναι πλέον μία αστεία αυταπάτη, αλλά και πάλι νοιώθω την ηθική υποχρέωση να μην σιωπήσω (ακόμα). Το πώς θα μπορούσαν να υλοποιηθούν οι προτάσεις μου, δεν με απασχολεί πλέον· εάν ήθελε ο λαός όλα γίνονται. Εδώ πέσανε σκληρά καθεστώτα (ΕΣΣΔ) χωρίς να ακουστεί μία ντουφεκιά· οι Τσιπροκαμμένοι θα αντισταθούν στην θέληση του λαού;

Το πρόβλημα είναι οι αντιφάσεις και οι αμφιταλαντεύσεις του ίδιου του λαού, καθώς και η επίμονη άρνηση του να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, που δεν αφήνουν περιθώρια για λογικές και δίκαιες λύσεις, πολλώ δε μάλλον για πραγματικά δημοκρατικές διαδικασίες.

Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι ξεπερνιέται το κορυφαίο πρόβλημα των λαθεμένων επιλογών του ίδιου του λαού. Ας υποθέσουμε, ότι εξαφανίζονταν από το προσκήνιο τα κοπρόσκυλα (που τόσο λατρεύει) και αναλάμβαναν την διακυβέρνηση έντιμοι πατριώτες, προσηλωμένοι στις αρχές του δικαίου. [Ονειρα εαρινής νυκτός, αλλά μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε.] Και μια και ονειρευόμαστε, ας υποθέσουμε, ότι ο πορωμένος γραφειοκράτης, ο νεοέλληνας, καταλαβαίνει επιτέλους, ότι τα αγαθά δεν παράγονται «με το μυαλό», αλλά με τα χέρια και ότι «πνευματική εργασία» είναι αυτή που καθοδηγεί τα χέρια μας και όχι η παραγωγή άχρηστης χαρτούρας.

Θα μπορούσαμε σε αυτό το υποθετικό σενάριο, να ξαναανέβουμε από τον γκρεμό, που έχουμε πέσει; Κατά την γνώμη μου, θα μπορούσαμε ακόμα και από χειρότερη αφετηρία από την σημερινή· θέμα απόφασης είναι.

Για να μην είμαστε πολύ αιθεροβάμονες όμως, ώστε να μπορούμε να δώσουμε μία αμυδρή πιθανότητα στο όνειρο, ας μετριάσουμε λίγο τα προαπαιτούμενα για τον βαθμό συνειδητοποίησης του λαού σε ένα επίπεδο λίγο καλύτερο από το σημερινό· δηλαδή τουλάχιστον να καταλάβει, ότι δεν υπάρχει ανώδυνος δρόμος. Τι θα μπορούσε να κάνει αυτή η υποθετική κυβέρνηση; Τι θα μπορούσε να περισώσει και κυρίως πως;

Κατ αρχάς ας κάνουμε μία σύντομη επισκόπηση των εξωτερικών σχέσεων και της γεωπολιτικής κατάστασης στα σημεία που μας αφορά. Εγκλωβισμένοι στα δεσμά του δημόσιου χρέους, έχουμε χάσει κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας. Αποδεικνύεται όμως, ότι οι νταβατζήδες μας δεν είναι πανίσχυροι, καθώς δεν είναι ικανοί να απαλλαγούν από μία απλή αλητοσυμμορία ισλαμοφασιστών, που τους χορεύει στο ταψί. Ο ΙΣΙΣ δεν έχει ούτε ένα αεροπλάνο· δεν έχει βιολογικά, χημικά, πυρηνικά όπλα, ραντάρ, δορυφόρους. Δεν έχει καν βαριά άρματα, πυροβολικό μεγάλου βεληνεκούς, αλλά κανένας από τους διεθνείς νταήδες δεν τολμάει να προελάσει στην έρημο!!!!!!!!!! Δεν υπάρχουν δάση και δύσβατα βουνά, αλλά εκείνοι που κρύβονται δεν είναι οι τζιχαντιστές· είναι οι «μεγάλες δυνάμεις»!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Πόσα δισεκατομμύρια τον χρόνο δίνονται ως μισθοί σε εκατομμύρια κοπρίτες, που παριστάνουν τους «στρατιωτικούς»; Γιατί τους πληρώνουν οι λαοί, όταν δεν μπορούν να τους απαλλάξουν από τον Αλή Μπαμπά και τους σαράντα (χιλιάδες) κλέφτες;

Ζούμε έναν απίστευτο παραλογισμό. Για πρώτη ίσως φορά στην παγκόσμια ιστορία έχουμε έναν διεθνή ταραχοποιό χωρίς ούτε έναν σύμμαχο· ούτε μία, έστω μικρή, δύναμη, που να δηλώνει έστω επιφυλάξεις σε μία προοπτική επέμβασης εναντίον του ΙΣΙΣ. Κι όμως κανένας δεν το κάνει!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βεβαίως υπάρχουν πολλές ερμηνείες για αυτήν την αδράνεια, όπως τα υπόγεια παιχνίδια πολλών διεθνών παικτών και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των δυνάμεων, που ενέχονται σε αυτά. Το γεγονός όμως είναι, ότι οι μαχαιροβγάλτες φέρονται ως ακαταμάχητοι και οι λαοί αυτών των δυνάμεων, αντί να τα βάλουν με τις κυβερνήσεις τους, τις αφήνουν να κοπανάνε την Ελλάδα, λες και δεν είμαστε εμείς αυτοί, που υποφέρουμε πρώτοι αυτήν την παράδοξη σμηνουργία του Ισλάμ.

Πραγματικά ως μελισσοκόμος έχω εντυπωσιαστεί από την εκπληκτική ομοιότητα της εικόνας των ομάδων των προσφύγουν που περπατούν ανάμεσα στα χωράφια με τα σμήνη του αφεσμού· σχηματίζουν ακριβώς τα ίδια σχέδια καμπυλόκορφης χοάνης, που διαρκώς αναδιαμορφώνεται από τις εσωτερικές μετακινήσεις των ατόμων του σμήνους. Η εικόνα είναι τόσο ίδια ακόμα και στις λεπτομέρειες, που μοιραία οδηγεί και σε φιλοσοφικά – πολιτικά συμπεράσματα. [Δεν μπορώ να μην προσθέσω σε αυτήν την συγκλονιστική ομοιότητα τα άτομα που στην αέναη εσωτερική και εξωτερική κίνηση του σμήνους βρίσκονται μπροστά, στα πλάγια και πίσω από αυτό, ξεχωρίζοντας ως μικρές δορυφορικές κουκίδες, δίκην εμπροσθοφυλακής, πλαγιοφυλακής και οπισθοφυλακής.]

Αυτό ακριβώς συμβαίνει· ένας αφεσμός, μία μαζική σμηνουργία του Ισλάμ σε νέα λιβάδια. Το 1965 η Συρία είχε 5,5 εκατομμύρια πληθυσμό (και δεν της περίσσευαν τρόφιμα) το 2013 ξεπέρασε τα 22,5 εκατομμύρια (τετραπλασιάστηκε 48 χρόνια)!!!!! Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις Μουσουλμανικές χώρες· πληθυσμιακή έκρηξη. Το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο δημιουργεί το γόνιμο έδαφος για ακραίες καταστάσεις όπως η τρομοκρατία και οι πόλεμοι και αυτά με την σειρά τους εξαναγκάζουν τους πληθυσμούς σε προσφυγιά και μετανάστευση.

Εδώ είναι και η διαφορά μου με την αριστερή ερμηνεία του προσφυγομεταναστευτικού προβλήματος· εκείνοι μένουν μόνο στον πόλεμο ως αίτιο της μετανάστευσης, αλλά έχουν μαύρα μεσάνυχτα για τα αίτια του πολέμου, που τον αποδίδουν πάντα και μόνο στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν λέω, ότι δεν παίζονται και αυτά τα παιχνίδια, αλλά η πληθυσμιακή έκρηξη και η συναφής ανεπάρκεια πόρων δεν οφείλεται στους κακούς ιμπεριαλιστές. Είναι ένα πρόβλημα σύμφυτο της ματαιότητας του κόσμου τούτου. Το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» δεν ήταν μόνο ευχή· κατακυριεύοντας την γή δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια πληθυσμιακής επέκτασης. Συνεπώς δεν υπάρχει πλέον, παρά η γη των άλλων· αυτών που σταμάτησαν να πληθύνονται και το ρίξανε στα σύμφωνα συμβίωσης…

Ποιοι είναι οι λόγοι λοιπόν αυτής της παράδοξης αδράνειας όλων των μεγάλων δυνάμεων; Οι μεταξύ τους αντιθέσεις; Σίγουρα είναι ΚΑΙ αυτό, αλλά δεν αρκεί ως ερμηνεία, καθώς κανένας δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί, γιατί πολέμησε εναντίον τρομοκρατών. Τα οφέλη από την παράταση του χάους; (Πωλήσεις όπλων, κέρδη από την λαθροδιακίνηση ανθρώπων κ.λ.π.) Είναι ΚΑΙ αυτό, αλλά επίσης δεν αρκεί, για να ερμηνευτεί αυτή η παραδοξότητα, γιατί και η ζημιά είναι μεγάλη και ο κίνδυνος κατάρρευσης κρατών και συμμαχιών τεράστιος. Η αλλοτρίωση και η μαλθακότητα των δυτικών κοινωνιών; Κατά την γνώμη μου είναι ο κυριότερος λόγος. Όχι τόσο γιατί φοβόνται τον ίδιο τον ΙΣΙΣ, όσο την πιθανότητα ενός γενικευμένου πολέμου, όταν πέσουν εντελώς οι μάσκες των κρυφοτζιχαντιστών Ερντογάν και της Σαουδικής δυναστείας.

Δεν ξέρω, αν και πως σχεδιάζουν να ανατρέψουν αυτά τα δύο επικίνδυνα καθεστώτα, αλλά μέχρι ώρας απλά τα χαϊδεύουν και τα ενισχύουν. Φαίνεται, ότι στις ΗΠΑ εξακολουθούν να υπερισχύουν οι σκληροπηρυνικοί της «Αμερικάνικης ηγεμονίας», που προτιμούν την αντιπαράθεση και όχι την συνεργασία με την Ρωσία, αλλά αναρωτιέμαι, αν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν πλέον μόνοι τους (το ΝΑΤΟ) τέτοιου είδους αποφασισμένους αντιπάλους.

Η αδυναμία τους φάνηκε καθαρά στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ, παρά την εύκολη νίκη τους. Η μαζική χρήση μισθοφόρων των ιδιωτικών στρατών από τις ΗΠΑ είναι η αρχή του τέλους της Αμερικάνικης παντοδυναμίας και η επίσημη παραδοχή της. Πιστεύω, ότι και οι ίδιοι αντιλήφθηκαν την επικινδυνότητα αυτής της πρακτικής και γι αυτό διστάζουν για χερσαίες επιχειρήσεις. Στον (επιθετικό) πόλεμο εξαχρειώνονται τα ήθη ακόμα και των έφεδρων, όπως διαπίστωσαν στο Βιετνάμ. Πόσο μάλλον τα ήθη των καθαρών μισθοφόρων, όπως φάνηκε και από τα σεξουαλικά βασανιστήρια κρατουμένων στο Ιράκ (που φυσικά δημιούργησαν νέο μίσος και νέους τζιχαντιστές). Οι άνθρωποι αυτοί όμως είναι απλά σκληροί· όχι γενναίοι. Δεν έχουν καμία διάθεση να πεθάνουν για χάρη του εργοδότη τους. Οσο για τους λευκούς Αμερικάνους στρατιωτικούς καριέρας, επίσης δεν έχουν καμία όρεξη να αφήσουν τα κόκαλα τους στην έρημο.

Δεν είναι δική μου εκτίμηση, ότι τρέμουν στην ιδέα του μαζικού επαναπατρισμού μέσα σε φέρετρα, όπως έγινε στο Βιετνάμ· το λένε καθαρά οι ίδιοι. Ετσι όμως δεν διατηρείς την παγκόσμια επικυριαρχία· έτσι αρχίζει το ξήλωμα του ιμπεριαλιστικού πουλόβερ. Αν είχαν τουλάχιστον την σύνεση να συνεργαστούν με την Ρωσία (και την Κίνα) και να μοιραστούν την ηγεμονία, θα μπορούσαν να μείνουν στην κορυφή (έστω και με παρέα). Όμως μωραίνει Κύριος όντινα βούλεται απωλέσαι και η παρακμή κατατρώγει τα σωθικά της Αμερικάνικης κοινωνίας με αυξανόμενους ρυθμούς.

Με λίγα λόγια, ακόμα κι αν θέλουμε νταβατζήδες, δεν είναι οι αξιόπιστοι προστάτες. Το είδαμε στην Κύπρο, το βλέπουμε και τώρα στο προσφυγομεταναστευτικό, που «προσφέρονται» να μας πουλήσουν (κι άλλο) αέρα κοπανιστό. Θα ενημερώνουν, λέει, τoν FRONTEX, τον οποίο όμως δεν αναγνωρίζει η Τουρκία, επειδή συμμετέχει η Κύπρος!!!!!!!!!!! Τι θα έπρεπε να κάνει η υποθετική κυβέρνηση, που προανέφερα; Να ξεκαθαρίσει στο ΝΑΤΟ, ότι αν δεν μας προστατέψει ούτε από αυτό, δεν έχουμε κανέναν λόγο να παραμείνουμε. Το ίδιο και προς την ΕΕ, που μπουκώνει με δισεκατομμύρια την Τουρκία, για να μας κάνει (και αυτή) τον νταή. Αν δεν θέλουμε (ή δεν μπορούμε) να πορευτούμε μόνοι μας, υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι σύμμαχοι και εμπορικοί εταίροι (Ρωσία) που για διάφορους λόγους (που αναφέρω παρακάτω) θα μπορούσαμε να τους χειριστούμε καλύτερα και να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα από τις σημερινές μας κολεγιές.

1) Για την Ρωσία, η Τουρκία έχει τεράστια σημασία. Σίγουρα θα την προτιμούσε από την Ελλάδα και ως εμπορικό εταίρο και ως σύμμαχο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα ανεχόταν τον νεοοθωμανικό επεκτατισμό. Δηλαδή, αν εκμεταλλευόμασταν σωστά την κατάσταση, ο Ερντογάν και η αλαζονεία του θα ήταν τύχη για την Ελλάδα. Για την Ρωσία δύο σενάρια μπορούνε να γίνουν αποδεκτά όσον αφορά την Τουρκία. Ή να καταστεί ένας ισχυρός δορυφόρος της, ή η αποδυνάμωση, ακόμα και ο διαμελισμός της. Το πρώτο σενάριο το έκαψε οριστικά και για πολλά χρόνια ο Ερντογάν. Ακόμα κι αν άλλαζε η ηγεσία στην Τουρκία, ο Ρώσος πλέον δεν την εμπιστεύεται. Συνεπώς η Ρωσία ψάχνει για συμμάχους στην απομόνωση της Τουρκίας. Ηδη παίρνει από την επιρροή των Αμερικανών τους Κούρδους και έχει από καιρό τους Αρμένιους και τον Ασσαντ και πολύ καλές σχέσεις με το Ιράν. Είναι εύκολα κατανοητό το ενδιαφέρον τους για την Ελλάδα και την Κύπρο, με τις οποίες θα έκλεινε η περικύκλωση της Τουρκίας.

2) Κανένας από τους παραπάνω συμμάχους της Ρωσίας δεν έχει το ειδικό βάρος της Ελλάδας. Το να «αρπάξει» την Ελλάδα από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, θα είναι επιτυχία άνευ προηγουμένου, που θα ισοφαρίσει τουλάχιστον τις εντυπώσεις από την απώλεια της Ουκρανίας, των Βαλτικών χωρών και της Γεωργίας από την επιρροή της. Θα είναι η αρχή του τέλους της Αμερικάνικης και της Γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη. Καταλαβαίνει κανείς, ότι θα έκαναν τα πάντα για να μας καλοπιάσουν, εκτός βέβαια από το να πληρώνουν για πάρτη μας «χρέη» προς τους «θεσμούς» και εμείς να παραμένουμε οι κοτούλες του Σόιμπλε. Το ότι δήθεν μας θέλουν μέσα στην ΕΕ είναι παραμύθια των εγχώριων ευρωπροσκυνημένων. Αφού βλέπουν, ότι εμείς δεν το κουνάμε, τι να πούν; Μήπως παζάρεψε ο Τσίπρας την συμμαχία μας μαζί τους; Εμείς τους λέμε «παραμένουμε στην ευρωζώνη, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, σας κάνουμε εμπάργκο, αλλά δώστε μας λεφτά, να πληρώσουμε τους «εταίρους» μας»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τι άλλο να μας έλεγαν, εκτός από το «καθήστε στ αυγά σας»; Γιατί να φανούν ως υπονομευτές της Ευρωπαϊκής ενότητας, όταν η Ελλάδα φωνάζει «εγώ αποκλείεται να φύγω από την ευρωζώνη, ακόμα κι αν με βρίζουν, με κλωτσάνε, με διώχνουν οι «εταίροι»;

3) Οι οικονομίες της Ρωσίας και της Ελλάδας είναι απολύτως συμπληρωματικές και σε κανένα σημείο ανταγωνιστικές, το μέγεθος δε της Ρωσίας είναι τέτοιο, που δεν μας χρειάζεται καν άλλος εταίρος. Αντίθετα μέσα στην ΕΕ έχουμε τους κυριότερους ανταγωνιστές στο λάδι, στον τουρισμό κ.λ.π..

4) Η παραδοσιακή αντιμετώπιση της Ελλάδας ως προτεκτοράτου από τους ξιπασμένους Ευρωπαίους, δεν έχει το ανάλογο της στους (σχεδόν ταπεινόφρονες) Ρώσους.

5) Η Ρωσία περιμένει πως και τι, να εγείρουμε επιτέλους αξιώσεις για τις πολεμικές αποζημιώσεις, για να ακολουθήσει και η ίδια. Δεν θέλει να είναι η πρώτη, για να μην υπονομεύσει τον ρόλο της και τις φιλοδοξίες της ως παράγοντα σταθερότητας, αλλά αν προηγηθεί ένα κράτος με τόσο σοβαρές και τεκμηριωμένες απαιτήσεις (όπως η Ελλάδα) θα ακολουθήσει και η ίδια.

Αυτή θα έπρεπε να είναι και η δεύτερη απαίτηση προς «εταίρους» και «συμμάχους» της υποθετικής κυβέρνησης του σημερινού σεναρίου μου. Σε αυτό το σημείο πρέπει να (ξανα)εξηγήσω την τεράστια διαφορά μου με τα αντιμνημονιακά κόμματα, γιατί υποτίθεται, ότι λέμε το ίδιο (να μην πληρώσουμε το δημόσιο χρέος) αλλά στην πραγματικότητα απέχουμε παρασάγγας.

Κατ αρχάς όσον αφορά την ΛΑΕ παραμένει στην Βαρουφάκεια, παλαιοΣΥΡΙΖαίικη ασυναρτησία της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και της «απειλής χρεοκοπίας εντός της ευρωζώνης»… Θεωρώ περιττό να ανασκευάσω τις ηλιθιότητες τους.

Οσο για τους πιο σοβαρούς (ΚΚΕ και άλλα μικρά κόμματα) επίσης δεν λένε τα ίδια με εμένα, γιατί θέλουν να βάλουν την Ελλάδα στην μόνιμη απομόνωση των μπαταχτσήδων. Δηλαδή λένε να μην πληρώσουμε το χρέος, γιατί «είναι επαχθές και επονείδιστο». Ως παραδείγματα φέρνουν την Αργεντινή, την Ισλανδία κ.λ.π.. ΟΙ ΧΩΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΙ ΚΑΜΙΑΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ, ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΝΕΙΣΠΡΑΚΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ· το να βαρέσουν κανόνι ήταν μονόδρομος. Αν είχαν τέτοιο θησαυρό απαράγραπτων δικαιωμάτων, θα τον πέταγαν στα σκουπίδια, για να μπουν στον κατάλογο των διεθνών μπαταχτσήδων στην θέση της Γερμανίας; Δεν νομίζω.

Μία σοβαρή κυβέρνηση θα έβαζε την Γερμανία στην θέση που της αξίζει, την θέση του μεγαλύτερου χρεώστη όλων των εποχών. Θα της αφαιρούσε όλα τα επιχειρήματα. Θα έλεγε στην διεθνή κοινότητα «όλοι να πληρώσουν τα χρέη τους» αρχής γενομένης από τα προγενέστερα. ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΟΪΜΠΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ, ΟΤΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΧΟΥΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Γιατί εξαιρούν την ναζιστική περίοδο; Με εκλογές δεν ανέβηκε ο Χίτλερ; Δεν τον ακολούθησαν με ζήλο οι περισσότεροι Γερμανοί στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά της Ελλάδας; Οι ξεφτίλες μας χρωστάνε ακόμη και από την προναζιστική περίοδο (από το εμπόριο του μεσοπολέμου και τις αποζημιώσεις του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου) και τα υποτιθέμενα πατριωτικά –αντιμνημονιακά κόμματα τα κάνουν όλα γαργάρα, ψελλίζοντας για το Γερμανικό χρέος, ως δικαιολογία των ανόητων προτάσεων τους.

Όταν μιλάς στην διεθνή κοινή γνώμη, δεν έχει σημασία τι ψελλίζεις, ή τι υπονοείς· σημασία έχουν οι βασικές σου θέσεις. Είναι το ίδιο να λέμε «θα αποπληρώσουμε όλα τα χρέη μας, μόλις πληρωθούμε από αυτούς που έχουν προγενέστερα χρέη προς εμάς», με το «δεν πληρώνουμε, γιατί δεν αναγνωρίζουμε τις συμφωνίες των κυβερνήσεων, που ψηφίζαμε 70 χρόνια»; Πόσο ηλίθιος πρέπει να είναι κανείς, για να επιλέξει το δεύτερο;

Αυτονόητα λοιπόν, η υποθετική μας σοβαρή, πατριωτική κυβέρνηση θα στρίμωχνε τους «δανειστές» της με την προσχώρηση της Ελλάδας στον σκληρό πυρήνα των κρατών, που απαιτούν την αποπληρωμή των χρεών. Η Γερμανία θα στριμωχνόταν αναμφίβολα, γιατί έχει αποδεχτεί όλες τις καταστροφές, που μας προξένησε και απλά αρνείται να πληρώσει με έωλες δικαιολογίες (είναι παλιές υποθέσεις κ.λ.π.).

Αυτονόητα επίσης, δεν θα προσέφευγε στα διεθνή δικαστήρια, γιατί οι δικαστές είναι μίσθαρνα όργανα των εχθρών μας και το μόνο που θα μπορούσε να πετύχει είναι το κατοχικό δάνειο και οι προπολεμικές απαιτήσεις μας, δηλαδή το 5-6% των συνολικών μας απαιτήσεων. Μία τέτοια «επιτυχία» δεν θα είναι απλώς «Πύρρεια νίκη», αλλά εθνική καταστροφή. Τα περισσότερα που θα «παίρναμε» (στα χαρτιά) σε αυτήν την περίπτωση είναι 50-60 δις, ποσό μικρότερο και από αυτό που θα μας κούρευαν, ακόμα κι αν δεν μας χρωστούσαν τίποτα και που θα το ξαναβγάλουν με το πολύ παραπάνω από την υποτίμηση της δημόσιας και των ιδιωτικών περιουσιών, που αρπάζουν. Η καταστροφή όμως είναι, ότι έτσι θα έχουμε αποδεχτεί και την οριστική δικαιοδοσία του διεθνούς δικαστηρίου και το σημερινό στάτους του Ελληνικού χρέους. Δηλαδή, όπως είπε χαμογελαστός ο τότε υπουργός Βαρουφάκης «θα τους πληρώνουμε στο διηνεκές»…

Το πιο εξοργιστικό είναι, ότι αυτή η πανωλεθρία (μείωση του χρέους κατά 17-18%) θα παρουσιαστεί ως μεγάλη εθνική επιτυχία εις βάρος των Γερμανών!!!!!!!!!!!!!!!!! Τα παράσιτα που θα πάρουν την εργολαβία της εκπροσώπησης μας στο διεθνές δικαστήρια, θα κερδίσουν τεράστια αμοιβή και πολιτική δόξα και βέβαια οι Γερμανοί θα γελάνε με τους ρεζίληδες, που πούλησαν το αίμα των γονιών τους αντί πινακίου φακής.

Η υποθετική μας κυβέρνηση λοιπόν θα ασκούσε εθνική πολιτική, αλλά χωρίς τους φανφαρονισμούς και τις κορώνες εκείνων που πρόδωσαν τελικά την Ελλάδα (Τσίπρας, Σαμαράς κ.λ.π. κ.λ.π.). Η μετριοπάθεια στις εκφράσεις και την συμπεριφορά δεν είναι απλά μία ακόμη αρετή μίας σοβαρής πατριωτικής κυβέρνησης, είναι η απολύτως αναγκαία τακτική για την Ελλάδα. Ότι κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε χωρίς μεγάλα λόγια και ερειστική φρασεολογία. Δηλαδή δεν θα βροντήξουμε την πόρτα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ λέγοντας «ούστ από δω κοπρίτες» (όπως προτείνει το ΚΚΕ και άλλοι αντιμνημονιακοί). Εμείς θα κάνουμε την εθνική μας πολιτική, χωρίς φυσικά να διαπραγματευόμαστε τίποτα –απλά θα ακούμε ευγενικά τις σαχλαμάρες τους (και ότι σωστό λένε) αλλά θα κάνουμε πάντα, ότι εμείς νομίζουμε σωστό. Αν δεν τους αρέσουμε και μας πουν «φύγετε», εμείς ούτε θα φέρουμε αντίρρηση, ούτε θα τους βρίσουμε. Θα πούμε «Εντάξει παιδιά· και πάλι φίλοι· να βρισκόμαστε καμιά φορά να τα λέμε» και θα ακολουθήσουμε τον δρόμο μας. Ισως ακούγεται ειρωνικό αυτό (καλό είναι να τους φτύνουμε με το γάντι) αλλά πραγματικά το εννοώ, ότι δεν πρέπει να κλείσουμε οριστικά την πόρτα ακόμα και στους Γερμανούς. Μία πατριωτική κυβέρνηση δεν σημαίνει, ότι πρέπει να εξελιχθεί σε διεθνή ταραξία· αντίθετα πρέπει να αποδείξουμε στην διεθνή κοινή γνώμη, ότι οι εχθροί μας είναι οι διεθνείς ταραξίες.

Αν και παίρνω ως δεδομένο το χειρότερο σενάριο (να μας διώξουν) πιστεύω, ότι δεν θα συμβεί, γιατί θα αναγκαστούν να σταθμίσουν τις ζημίες (που σίγουρα θα είναι πολύ μεγαλύτερες από το να μας δεχτούν σαν ισότιμο εταίρο και να διαγράψουν το ψευτοχρέος). Ωστόσο, είτε μείνουμε σε ΕΕ και ΝΑΤΟ, είτε κάνουμε κολεγιά με την Ρωσία, ή άλλους, δεν φτάνει μία φωτισμένη και έντιμη κυβέρνηση. Κανείς δεν πρόκειται να μας δεί ως ισότιμους με τα σημερινά μας κουσούρια. Η ποιότητα κάθε κράτους (που γίνονται ελεύθερες εκλογές) αντανακλά την ποιότητα του λαού του. Αν αλλάζαμε εμείς, θα άλλαζε και το κράτος μας και η αντιμετώπιση του από τους άλλους. Μόνο αν σταθούμε στα δικά μας πόδια, θα μπορούμε να διαπραγματευόμαστε τα συμφέροντα μας με επιτυχία· διαφορετικά απλώς θα αλλάζουμε νταβατζήδες. Οι προοπτικές για κολεγιά με την Ρωσία είναι μεν καλύτερες, αλλά δεν θα κερδίσουμε τίποτα, αν παραμείνουμε κολλημένοι στην παρακμή μας.

Όπως πρέπει να επιδείξουμε πυγμή και θέληση απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, το ίδιο πρέπει να κάνουμε και με την Ρωσία. Εξ αρχής πρέπει να ζητήσουμε ανταλλάγματα ανάλογης βαρύτητας με την απόφαση μας. Π.χ. δεν είναι δυνατόν να γίνουμε σύμμαχοι και εταίροι και η Ρωσία να αναγνωρίζει τα Σκόπια και μάλιστα με το όνομα «Μακεδονία». Τότε τι θα έχει αλλάξει από την σημερινή απαράδεκτη κατάσταση; [Εννοείται βέβαια, ότι πρώτα εμείς θα διακόψουμε κάθε είδους διπλωματικές και εμπορικές σχέσεις με τα Σκόπια και θα άρουμε την αναγνώριση ακόμα και με το όνομα «ΠΓΔΜ» -είχαν πολλά χρόνια στην διάθεση τους και εξαιρετικά ελαστικές Ελληνικές κυβερνήσεις και δεν έδειξαν την παραμικρή διάθεση συνδιαλλαγής· ας πληρώσουν την αλαζονεία τους με την κατάλυση του κλεπτεπώνυμου «κράτους» τους.] Κάθε επίδοξος σύμμαχος πρέπει να κάνει έμπρακτα σαφές, αν είναι μεθ ημών, ή καθ ημών.

Βέβαια, αν υπάρξει ρήξη τελικά με την ευρωζώνη, είναι πολύ πιθανό, η Γερμανία να αμολήσει τα σκυλιά της, αλλά ούτως ή άλλως μυρίζει μπαρούτι η γειτονιά. Η μόνη περίπτωση να αποφύγουμε τις συνέπειες του πολέμου, είναι να ετοιμαστούμε γι αυτόν. Δεν λέω, ότι έτσι θα τον αποφύγουμε σίγουρα, αλλά θα αποφύγουμε τις οδυνηρές συνέπειες εκείνου που σύρεται στον πόλεμο άοπλος και απροετοίμαστος.

Η Τουρκία μόνο άτρωτη δεν είναι· αυτό το ξέρουν ακόμα και οι γυναίκες των Κούρδων. Ωστόσο, αν δεν βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι. Το να καθαρίσουν άλλοι για εμάς, ούτε γίνεται, αλλά και να γινόταν, δεν θα μας ωφελούσε καθόλου, γιατί θα μας υποδούλωνε αυτός που καθάρισε για εμάς. Η Ρωσία μπορεί να γίνει ο ισχυρός σύμμαχος μας, αλλά μπορεί να γίνει και ο σκληρός νταβατζής μας· από εμάς εξαρτάται να μην κάνουμε τα ίδια λάθη.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 04, 2016