Ο Γρηγόρης, η Σταματίνα κι ο Λουλεμπίθας

Απορώ, πως αυτός ο κολοσσός της διανόησης, ο ακούραστος υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο απηνής τιμωρός των ρατσιστών, των ομοφοβικών φαλλοκρατών και της ανισότητας γενικά, ο ιππότης της δημοκρατίας, ξέχασε να συμπεριλάβει τους γκέι στις ριζοσπαστικές του προτάσεις για την ισότητα ανδρών και γυναικών απέναντι στα φανάρια. Δηλαδή δώσανε ένα σύμφωνο συμβίωσης και καθαρίσανε; Υπάρχει δρόμος κι αγώνας αγαπητέ Σπύρο, μέχρι να φτάσουμε στην κοινωνία που οραματίζεσαι. Ρώτα και κανά Γρηγόρη (Βαλλιανάτο). Παντού ανισότητα και αδικία· στην υιοθεσία, στον θρησκευτικό γάμο, στην ελεύθερη έκφραση της σεξουαλικής ταυτότητας, στην ελεύθερη δημόσια συνουσία και αυτοσυνουσία, μέχρι και στα φανάρια της τροχαίας. Κακά τα ψέματα· μεσαίωνας είμαστε ακόμα. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι φωτισμένοι πρωτοπόροι σαν εσένα που πασχίζουν και αγωνίζονται να μας κάνουν ανθρώπους.

Αλλά στο προκείμενο πιάστηκες ελλιπής. Δεν πειράζει· άνθρωπος είσαι κι εσύ· τι να πρωτοδιορθώσεις από τα κακώς κείμενα. Αλλωστε γι αυτό υπάρχουμε κι εμείς, οι ασήμαντοι κολαούζοι των τιτάνων της πολιτικής· για τις λεπτομέρειες που τους διαφεύγουν, λόγω φόρτου εργασίας.

Η (ολοκληρωμένη πλέον) πρόταση (μετά και από την προσθήκη των ράδιο Αρβύλα) έχει ως εξής: Πράσινο ο Γρηγόρης (με ανδρικό εικονίδιο)· κόκκινο η Σταματίνα (με εικονίδιο γυναίκας –η πρόταση Κανάκη για την συγκεκριμένη Σταματίνα, την Τσιμτσιλή, απορρίπτεται) και κίτρινο, ή πορτοκαλί, ή ροζ φούξια, ο Λουλεμπίθας με εικονίδιο δύο ημικύκλια ενωμένα (σαν έψιλον πεσμένο μπρούμυτα) και ένα μπουκέτο λουλούδια να αναφύεται από την εσοχή.

Με αυτό το ποιητικό προσωνύμιο (Λουλεμπίθας = ο έχων ανθισμένα οπίσθια) προσαγόρευαν τους γκέι οι (δήθεν βάρβαροι) Αρβανίτες. Αν θέλουμε να πάμε μπροστά, να κοιτάξουμε και λίγο πίσω…

ΥΓ. Το ευρηματικό πνεύμα των Αρβανιτών φαίνεται και στην εξής ιστορία. Όταν μετοίκισαν στην Αττική, προσκεκλημένοι των Βυζαντινών αρχόντων για την αναβίωση της ερημωμένης υπαίθρου, εγκαταστάθηκαν στους προσδιορισμένους τόπους και άρχισαν την τοπωνυμιοδοσία της νέας τους πατρίδας, μεταφράζοντας συνήθως τα ήδη υπάρχοντα τοπωνύμια, ή ακόμα και αφήνοντας τα ως είχαν, αν τους άρεσαν ηχητικά. Ωστόσο το όνομα του αρχαίου δήμου «Πίθος» τους δημιούργησε πρόβλημα, γιατί συστέλλονταν να ονομάζουν μία τοποθεσία «οπίσθια», καθώς ήταν ομόηχο με το «μπίθας». Ετσι προέκριναν το ξενόγλωσσο για αυτούς «κώλος». Φυσικά οι γηγενείς παρεξηγήθηκαν για την ιερόσυλη μετονομασία, αλλά το σπινθηροβόλο Αρβανίτικο πνεύμα βρήκε την συμβιβαστική λύση και ονόμασαν τον τόπο «Κωλομπίθεσα»…

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 31, 2016