Θυμάμαι έναν τρελογιατρό στην Αϊτή

Του Πέτρου Κατσάκου

Τον Γιάννη Μουζάλα είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω πριν από μερικά χρόνια χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα. Ο Εγκέλαδος είχε ισοπεδώσει την Αϊτή. Η πρόσβαση στο νησί της Καραϊβικής ήταν απελπιστικά δύσκολη, αλλά είχαμε καταφέρει τελικά με ένα συνεργείο της ΕΡΤ να φτάσουμε ώς εκεί, όπου προς μεγάλη μας έκπληξη ανακαλύψαμε πως δεν ήμασταν οι πρώτοι Έλληνες που πατούσαν το πόδι τους στην κατεστραμμένη αυτή χώρα. Ο Γιάννης Μουζάλας ήταν ήδη εκεί εκπροσωπώντας το ελληνικό τμήμα των Γιατρών του Κόσμου. Θυμάμαι που μας υποδέχθηκε στο διαλυμένο αεροδρόμιο του Πορτ-ο-Πρενς και ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μας περιέγραψε τη δραματική κατάσταση που επικρατούσε στην Αϊτή μετά τον σεισμό των 7,3 βαθμών που άφησε πίσω του περίπου 200.000 νεκρούς.

Στο παρελθόν και κατά τη διάρκεια επισκέψεων και αποστολών σε πολλές «τραυματισμένες» περιοχές του πλανήτη, είχα ακούσει πολλά γι” αυτόν τον «τρελογιατρό», όπως χαριτωμένα τον αποκαλούσαν, και είχα καταγράψει στη μνήμη μου αυτό το όνομα που δήλωνε μόνιμα και συστηματικά την παρουσία του όπου η ανάγκη το απαιτούσε. Είχα ακούσει να μιλούν γι” αυτόν στην Καμπούλ, τη Βαγδάτη, την Ουγκάντα.

Εκείνο το μεσημέρι στο Πορτ-ο-Πρενς του έσφιξα το χέρι λέγοντάς του αυτό το τυπικό «τιμή μου που σας γνωρίζω» και το οποίο αμφιβάλλω αν σήμερα θυμάται. Τον ακολουθήσαμε στα πρόχειρα ιατρεία της οργάνωσης που είχαν στηθεί στην κατεστραμμένη πρωτεύουσα της Αϊτής καταγράφοντας την υπεράνθρωπη προσπάθεια των εθελοντών να απαλύνουν έστω και στο ελάχιστο τον πόνο των σεισμόπληκτων. Μας μίλησε για τη φτώχεια που χτυπούσε αλύπητα τη χώρα και πριν από τον σεισμό. Μας μίλησε για τις ανάγκες των ανθρώπων. Μας μίλησε για όλους και για όλα. Αλλά, θυμάμαι, δεν είπε ούτε λέξη για τον εαυτό του. Και όταν τον ρώτησα να μου πει κάτι για τον ίδιο, αρνήθηκε ευγενικά, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και έστρεψε την τηλεοπτική συζήτηση αλλού. «Άσε με εμένα και δείξε τα προβλήματα των ανθρώπων» ήταν τα λόγια του.

Έτσι τον γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο. Τον «τρελογιατρό» που όλοι μας κάποια στιγμή τον έχουμε ανάγκη. Και έτσι τον κράτησα ώς τα σήμερα στο μυαλό μου. Με το δικό του το μυαλό πάντα στους άλλους και στις ανάγκες τους. «Στηρίζουμε τον Μουζάλα επειδή μας στηρίζει κι αυτός» έγραφε χθες εδώ δίπλα ο Θανάσης Καρτερός. Του χρωστάμε, δεν μας χρωστάει, μπορώ να προσθέσω με τη σειρά μου για τον «τρελογιατρό» που κάποτε γνώρισα στα συντρίμμια της Αϊτής.

Αυγή

Δημοσίευση: Μαρτίου 20, 2016