Σκέψεις αναμένοντας τα ελικόπτερα της διαφυγής!

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Ποτέ δεν ήταν του χαρακτήρα μου, να αφήνω τα "ιπτάμενα γάντια" να πετούν ανεξέλεγκτα και να πέφτουν, κατά το δοκούν, χωρίς να τα σηκώνω... Αποφάσισα, εδώ και καιρό, όχι μόνο να τα σηκώνω, αλλά να τα επιστρέφω με "γδούπο", πίσω, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν την αδιάλλακτη πτήση τους, στα μούτρα του αποστολέα... Οι αλήθειες δεν πρέπει απλά να πλανώνται στους αιθέρες, έτσι απλά, για να υπάρχουν, κάπου, αλλά να λέγονται ξεκάθαρα και έξω από τα δόντια, με τ’ όνομά τους...

Τα τελευταία χρόνια, ζούμε, πορευόμαστε και καθημερινά σκοντάφτουμε, σε καταστάσεις, πέρα και έξω από την φύση του ανθρώπου! Αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι πέρα και έξω από οποιαδήποτε ανθρώπινη και κοινωνική λογική...

Χθες, διάβασα πως ένας νέος άνθρωπος, αφαίρεσε τη ζωή του... έτσι απλά, γιατί, δεν μπορούσε η αλήθεια, μέσα του, να συμβαδίσει με το ψέμα, την υποκρισία και την αδιαφορία αυτών που καθημερινά, συμβαίνουν γύρω μας, τα οποία, όλοι εμείς οι "ηλίθιοι", τα αποδεχόμαστε, τα συνηθίζουμε και ζούμε ανάμεσά τους, βγάζοντας, κάπου κάπου, άναρθρες κραυγές, όταν μέσα στη ραστώνη της άχαρης και άχρωμης ζωής μας, και για μερικά δευτερόλεπτα, συνειδητοποιούμε, πως, ο γκρεμός της ματαιοδοξίας μας δεν απέχει, πια, πολύ... Ένα "μονόστηλο", κάπου, αγκαλιάζει το γεγονός... κανένας δεν το διαβάζει και η ροή των γεγονότων συνεχίζει ακάθεκτη! Τα μπαράκια αγκομαχούν από τα πλήθη, τα αυτοκίνητα συνεχίζουν την προσπάθεια να φθάσουν στον προορισμό τους και οι άνθρωποι, σαν μαριονέτες, συνεχίζουν να ζουν όπως τους προγραμμάτισαν... όπως το τσιπάκι, το εμφυτευμένο στον εγκέφαλό τους, πάνω στο λοβοτομημένο τμήμα, τους καθοδηγεί...!!! Δεν πειράζει... μια πόλη ήταν τα τελευταία χρόνια που εξαφανίστηκε από το χάρτη... τόσα ήταν τα θύματα και άλλες τρεις - τέσσερις πόλεις, με φαντάσματα, που. απλά, αναπνέουν... Τόσοι και παραπάνω είναι αυτοί που έμειναν πίσω... οι επιζώντες, να αναζητούν τους αγαπημένους τους στα όνειρά τους... αλλά ποιος νοιάζεται...

Οι άνθρωποι, πεινάνε, κρυώνουν, αρρωσταίνουν... πεθαίνουν από όλα αυτά που τους προκάλεσαν, αυτοί που τώρα γυρνοβολάνε και μας σώνουν... κάθε μέρα... αλλά καμία αντίδραση ουσιαστική. Μόνο κάποια σκόρπια αλυχτίσματα, έτσι για να σπάνε τη μονοτονία της σιωπής! Και μετά η νέκρα των αντιδράσεων σκεπάζει τα πάντα... τα συναισθήματα, τις προσμονές, τα όνειρα και τους στόχους... Μόνο το μαύρο στις σκέψεις, κυριαρχεί, όπου αυτές απέμειναν!

Ποιος, αλήθεια, ασχολήθηκε με την οικογένεια που κάηκε μέσα στο σπίτι στην προσπάθεια να ζεσταθεί με καυσόξυλα, μιας και οι "άρχοντες" της κυβέρνησης, κατάφεραν να τους στερήσουν το δικαίωμα να εργασθούν και να ζήσουν με μία υποτυπώδη αξιοπρέπεια; Ποιος αλήθεια, ασχολήθηκε με τους φοιτητές που πέθαναν στον ύπνο τους από το μαγκάλι που άναψαν για να ζεσταθούν; Τα μονόστηλα έκαναν το καθήκον τους, κάποιοι σχολίασαν τα γεγονότα με την προσωρινή θλίψη της συνήθειας, και η ζωή επέστρεψε στους νορμάλ ρυθμούς της... Οι άνθρωποι που φεύγουν, γρήγορα ξεχνιούνται...

Οι αξίες, πλέον, έχουν χαθεί, και ο καθένας νταντεύει, μόνο, τον εαυτό του! Χάθηκε η οικογένεια στα κύματα της παράνοιας του "εγώ"! Χάθηκε η αλληλεγγύη στα μονοπάτια της ατομικής επιβίωσης... Χάθηκαν, όλα εκείνα τα αισθήματα που μας χαρακτήριζαν σαν λαό, και αυτό, γιατί, κάποιοι που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες, πάλι, μας πλάνεψαν... Μας πλάνεψαν για να δεχθούμε τα δικά τους θέλω, τη δική τους βούληση, τη δική τους ανύπαρκτη ψυχή, και μας παρέσυραν στη δίνη της δικής τους ματαιοδοξίας, μισαλλοδοξίας και μισανθρωπισμού!

Ζούμε, απλά και μόνο για να αναπνέουμε, και χαμπάρι δεν πήραμε για όλα αυτά που συνέβησαν... Κι όμως, οι άνθρωποι, αναπνέουν για να ζουν και να καταφέρνουν πράγματα, στο διάβα τους... Η αναπνοή, δεν είναι στόχος ζωής, αλλά το καύσιμο, το απαραίτητο, για να μπορεί, κάποιος να πορευθεί και να ζήσει μία ζωή, όση και αν είναι, και να καταφέρει κάποια επιτεύγματα, μικρά ή μεγαλύτερα...

Κι όμως, μία παρέα ψευτοεπαναστατών της πολυθρόνας, βγάζοντας τις γραβάτες και φορώντας πολύχρωμα παντελόνια, με τα πουκάμισα, τα επώνυμα, να κρέμονται απ' έξω, το έπαιξαν κοινωνικά εξελιγμένοι, παρασέρνοντας μεγάλη μερίδα ευκολόπιστων συμπολιτών μας, στον όλεθρο της επικράτησής τους... Ψέματα, ραδιουργίες, εξαπάτηση, ευσεβείς πόθοι μολυσμένων εγκεφάλων, συνθέτουν τη νέα πραγματικότητα που βιώνει ο ταλαίπωρος και νεόκουτος λαός των Ελλήνων! Μόνος του υπέγραψε την καταδίκη του... και μόνος του υπομένει τον, από χέρι χαμένο, αγώνα για την επιβίωση... χωρίς όραμα, στόχο, σχέδιο και προοπτική, σαν κουρδισμένα ζόμπι, που μόνο τη λύπηση μπορούν να προκαλέσουν...

Οι αγρότες επαναστάτησαν, οι ψαράδες βγήκαν στη στεριά, οι κτηνοτρόφοι έμειναν με τα σκυλιά τους, να αναζητούν στην πρωτεύουσα τα χαμένα κοπάδια τους, οι δικηγόροι χωρίς τη γραβάτα υπερασπίζονται για πρώτη φορά τη δική τους ζωή, ελευθερία και αξιοπρέπεια με το υπόλοιπο του λαού, να αναμένει τον ξαφνικό θάνατο με την απορία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους... Ακόμα και ο φόβος βαρέθηκε και έφυγε, μαζί με πολλά άλλα αισθήματα που και εκείνα έφυγαν μακριά... Η απόλυτη επικράτηση των συναισθηματικά νεκρών ιθαγενών! Αποστολή εξετελέσθη!!! Αυτό που κανένας δεν κατάφερε τα τελευταία 3.000 χρόνια, τα κατάφερε σε μερικούς μήνες, ένα τσούρμο "τίποτα" που έγιναν "κάτι"...

Αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν, μέσα στην αναμπουμπούλα αυτής της οικονομικής κρίσης, άνθρωποι που δεν ξέρουν να κρατάνε ούτε το κουπί, να παίρνουν στα χέρια τους το τιμόνι μίας χώρας... Αντιληφθήκαμε, ίσως, αργά, πως είναι, χειρότεροι από τους ανίκανους! Είναι αυτοί που είναι, δυστυχώς, ικανοί για όλα! Είναι η κάστα, εκείνη, των ανθρώπων, που ανοίγει το στόμα της, μόνο για να χασμουρηθεί ή για να βγάλει ακαταλαβίστικες κραυγές... Είναι το είδος των ανθρώπων που δεν μπορεί να κάνει τα περισσότερα, απλά, πραγματάκια και δεν έχει διάθεση να κάνει... ούτε τα υπόλοιπα...!!! Αν τους αναθέσει κανείς την "Ερημο Σαχάρα", σε "χρόνο μηδέν" θα υπάρχει έλλειψη άμμου στη συγκεκριμένη περιοχή. Είναι ανίκανοι να διαχειριστούν ακόμα και τα πιο απλοϊκά πράγματα! Δίνουν μάχη κατά της διαφθοράς και της ρεμούλας, αλλά έχουν φθάσει στο σημείο, πάνω στο τραπέζι, να μην αλείφουν, ούτε βούτυρο στο ψωμί τους, επειδή το θεωρούν... μαγείρεμα και λοβιτούρα, άσχετα με το τι γίνεται κάτω από το τραπέζι για το λίγδωμα του άντερου!!!

Σε αυτή την ιεραρχία που μας ταλανίζει, κάθε μέλος της, τείνει να ανέλθει μέχρι το επίπεδο της ανικανότητάς του...!!! Κάποιοι από αυτούς, επειδή αισθάνονται ότι τους λείπουν αυτά για τα οποία οι άνθρωποι θα τους εκτιμούσαν, είναι, συνήθως, έτοιμοι να μισήσουν την ίδια την κοινωνία των ανθρώπων...

Όμως, σε τελευταία ανάλυση, είναι πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο να σταθεί όρθιο ένα άδειο σακί...!!! Η έχω άδικο;

Η στιγμή της συναισθηματικής και έμπρακτης έκρηξης των πολιτών πλησιάζει... Δεν είναι ανθρώπινο αυτό που συμβαίνει στη χώρα που ζούμε...!!! Οι άνθρωποι, όταν κουβαλούν ψυχή... ακόμα και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, αντιδρούν, επιτιθέμενοι, ακόμα και αν οι σφαίρες τους βρουν νωρίτερα! Ας ξεκολλήσουμε, επιτέλους, από τα κόμματα και από την κατήφεια που, πλέον, μας χαρακτηρίζει! Η έκρηξη θα είναι, οικουμενικά... λαϊκή! Ας αναμείνουμε... ήρεμα τις αναπόφευκτες εξελίξεις και τα ελικόπτερα που θα απογειώνονται, βιαστικά...

* Ο κ. Θόδωρος Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος - πρώην διοικητής του Νοσοκομείου Ελπίς

Δημοσίευση: Μαρτίου 02, 2016