Ή θα γράψουμε ιστορία ή η ιστορία θα μας ξεγράψει…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Τερζής 

Το κύριο ερώτημα που κανείς δεν έχει θέσει επίσημα και το οποίο απασχολεί ολοένα και περισσότερο τους θλιβερούς κατοίκους της χώρας, είναι: «Έχουμε δημοκρατία;» Εάν και όποτε απαντηθεί το συγκεκριμένο ερώτημα, τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την λύση όλων των προβλημάτων που μας απειλούν σαν χώρα.

Προσεγγίζοντας αρχικά το ερώτημα αυτό, όλοι μας θα συμφωνούσαμε πως έχουμε μία δημοκρατία η οποία όμως είναι… κοινοβουλευτική! Δηλαδή, ορίζεται και ελέγχεται από το Κοινοβούλιο, το οποίο είθισται να απαρτίζεται από εκπροσώπους των πολιτών, τους βουλευτές. Όμως, αυτοί με τη σειρά τους, απολαμβάνοντας τα αγαθά και τις εξουσίες αυτού του τύπου της δημοκρατίας, εγκλωβίζονται στις εντολές των κομμάτων τους, δηλαδή των κομματικών αρχηγών τους, τις οποίες και εκτελούν ανερυθρίαστα υπό την απειλή της άμεσης ή της μελλοντικής τους απομάκρυνσης από την θέση του βουλευτή. Δηλαδή, μία ομάδα ανθρώπων που περιστοιχίζει τον εκάστοτε πρωθυπουργό (ή και αρχηγό κόμματος) αποφασίζει, διατάσσει και επιβάλει την άποψή της σε όλους, βουλευτές και πολίτες. Ενίοτε, ακόμη και ο πρωθυπουργός, ως άτομο, μπορεί να επιβάλει την άποψή του στην χώρα…!
Αυτό, όμως δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία, η οποία είναι ένα πολίτευμα που πηγάζει από τον λαό και απευθύνεται στον λαό, στο σύνολό του. Είναι ένα πολίτευμα που λειτουργεί υπέρ του κοινού συμφέροντος, υπέρ της προάσπισης του συνόλου των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των πολιτών, υπέρ της με κάθε τρόπο και μέσο υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων…

Η σημερινή κυβέρνηση (αλλά και οι προηγούμενες των τελευταίων δεκαετιών) απέχει έτη φωτός από την έννοια και την λειτουργία της δημοκρατίας. Και αυτό διαφάνηκε περίτρανα στις αλληλοκατηγορίες που εκτοξεύθηκαν μεταξύ των πολιτικών αρχηγών στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, οι οποίες εξέθεσαν τόσο την ποταπότητα και ιταμότητα, όσο και το χαμηλό επίπεδο των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής της χώρας. Εκείνοι που έχουν θωρακιστεί από την δημοκρατία, μίλησαν για την διαφθορά χωρίς να έχουν το θάρρος να αναφέρουν τα ονόματα διεφθαρμένων και διαφθορέων…! Επιδόθηκαν σε μία κωμικοτραγική δημόσια επίδειξη της μικρότητας, της ανικανότητας, της φοβικότητας και της εξάρτησής τους από το παρασκήνιο (εγχώριο και εξωχώριο) που καθορίζει τις εξελίξεις και χρησιμοποιεί ως μαριονέτες το σύνολο σχεδόν του πολιτικού προσωπικού.

Η λέξη «πολιτική» έχει διαφθαρεί, έχει αλλοιωθεί και στρεβλωθεί και λειτουργεί αποτρεπτικά σε οποιεσδήποτε προσωπικότητες που έχουν τόσο τα ηθικά όσο και τα πνευματικά προσόντα να μετέχουν επί των κοινών και να διαμορφώσουν εκείνες τις συνθήκες που θα λειτουργήσουν ως βάση για την ολική επαναφορά και την έξοδο της πατρίδας μας από το τραγικό σημείο που σήμερα έχει τοποθετηθεί από πολλούς εμπλεκόμενους και για ποικίλους λόγους οι οποίοι κάθε άλλο παρά εξυπηρετούν την χώρα και τους κατοίκους της.

Εάν όμως η έννοια της πολιτικής έχει καταργηθεί επί της ουσίας της, αυτό δεν είναι παράγωγο της έλλειψης δύο σημαντικών παραγόντων: της ηθικής και της πνευματικής κενότητας. Αυτά είναι τα δύο σημαντικά στοιχεία που ένα πλήθος παραγόντων λειτούργησε μεθοδικά (σε βάθος δεκαετιών) για να τα εξαφανίσει.
Η έλλειψη πνευματικότητας, συνοδευόμενη από την απώλεια της ηθικής, είναι τα στοιχεία εκείνα που επέτρεψαν ανθρώπους μη ικανούς να εμπλακούν στα κοινά και να λειτουργήσουν αποδομητικά σε βασικούς πυλώνες λειτουργίας του κράτους αλλά και του πολιτεύματος.
Ας μην γελιόμαστε… Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατία, οπότε και το σημερινό αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων προσεκτικών εμβόλιμων επί του Συντάγματος διεργασιών οδήγησαν «εκ του ασφαλούς» στην κατάπτωση των θεσμών, στην αυτοκατάργηση της ίδιας της πολιτικής, η οποία δεν άντεξε το βάρος των επίχειρων των λαθροχειριών της.

Στο σημείο που βρισκόμαστε ως χώρα και ως πολίτες, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να συνεχίζουν να μας κυβερνούν οι υπεύθυνοι της κατάντιας της χώρας, αλλά και κάποια γλοιώδη και γελοία πολιτικά υποκείμενα που εμφανίστηκαν (ή αποτολμούν να εμφανιστούν) στην πολιτική για να παρέχουν υπηρεσίες ειδικού σκοπού.
Στην χώρα όπου γεννήθηκε το μέτρο... Στην χώρα όπου κυριαρχεί το μέτρο... Κάποιοι ξεπέρασαν τα μέτρα και εισήγαγαν το χάος. Και για να μην γίνει το χάος κανόνας, κάποιοι θα πρέπει να αντισταθούν και να αγωνιστούν για το μέτρο και όχι μόνο...

Θα πρέπει, εμείς, ως πολίτες (και θύματα), να αντιληφθούμε ότι οι παρούσες πολιτικές επιλογές αποτελούν συνέχιση της τραγωδίας που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρό μας. Η απόδειξη επί αυτού βρίσκεται γύρω μας, αλλά και στους συμπατριώτες μας που έχουν μεταναστεύσει επειδή η πατρίδα δεν μπορούσε να τους καλύψει τις πάγιες βιοτικές τους ανάγκες.

Εμείς οι πολίτες, λοιπόν, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως είναι αδήριτη η ανάγκη της μεταξύ μας συνεννόησης, της συνεργασίας και της προετοιμασίας μίας ουσιαστικής, ολοκληρωμένης και υλοποιήσιμης πρότασης. Εάν μεταξύ μας δεν υπάρχουν εκείνοι οι «σοφοί» που θα «γεννήσουν πολιτική», τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε στα αυτονόητα. Δηλαδή, να κατανοήσουμε και να ξεχωρίσουμε τους παράγοντες εκείνους που μας διατήρησαν ως έθνος ακόμη και στη διάρκεια μίας κτηνώδους κατοχής από τους οθωμανούς. Να τοποθετήσουμε, λοιπόν, εκείνα τα συνεκτικά υλικά στο κέντρο της δημιουργίας της πρότασής μας και αφού προσανατολιστούμε γεωπολιτικά και γεωοικονομικά (με γνώση της γεωστρατηγικής μας θέσης), στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε μία σύνθεση με στοιχεία – προτάσεις που θα δίνουν το δικαίωμα της δημιουργίας, θα έχουν κοινωνικό πρόσημο, θα στηρίζουν και θα προάγουν την Παιδεία, θα κινούνται στα πλαίσια της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας, ενώ ταυτόχρονα θα οριοθετούν με απόλυτη αυστηρότητα μία ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, αλλά και τα όρια λειτουργίας και τις ευθύνες όλων όσων θα εμπλέκονται με την κοινωνική εκπροσώπηση, δηλαδή την πολιτική.

Οι υπεράνω του νόμου λειτουργίες προσώπων και θεσμικών φορέων κατέστρεψαν την χώρα, για την οποία εμείς σήμερα έχουμε την ευθύνη και καλούμαστε, να ανορθώσουμε ή να την εγκαταλείψουμε στην καταβαράθρωσή της. Επειδή εξαιτίας της παρούσας άθλιας κατάστασης, είναι ελάχιστοι εκείνοι που πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει αναστροφή, αλλά κι επειδή όλα πλέον δείχνουν πως βρισκόμαστε σε πορεία προγραμματισμένη στον όλεθρο χωρίς επιστροφή, από την οποία μπορεί να μας σώσει μόνο ένα (πραγματικό) θαύμα ορατό σε ολόκληρο τον πλανήτη… πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους πως θα πρέπει να προχωρήσουμε στην αυτοκριτική μας, να αποβάλλουμε την όποια μικροσκοπιμότητά (ή άλλου τύπου ανηθικότητα) μας, να αναζητήσουμε την πνευματικότητα που εγκαταλείψαμε και να αναδείξουμε τα καλά στοιχεία της «ράτσας» μας…

Είμαστε σε έναν μονόδρομο που είτε θα μας οδηγήσει στον εξανδραποδισμό και στην εξαφάνισή μας (εσχάτως και με τη συνέργεια των ιδεοληπτικών αγκυλώσεων εθνομηδενιστών, απάτριδων, διεθνιστών και εχθρών μόνο της πίστης μας και καμίας άλλης πίστης) είτε θα μας τοποθετήσει σε θέση σύγκρουσης με όλους εκείνους που είτε σχεδίασαν είτε συνήργησαν στην δουλοποίησή μας. Ζούμε στην χρονική στιγμή που πρέπει να θυμηθούμε τους νεκρούς μας και τα όσα έζησαν για να μας παραδώσουν πίστη κα τιμή, να αναλογιστούμε τους αγέννητούς μας και να προχωρήσουμε στο ραντεβού μας με την ιστορία, την οποία είτε θα γράψουμε είτε θα μας ξεγράψει…

Από αυτό το βήμα, κάνω την αρχή και καλώ όλους εκείνους που έχουν μέσα τους την πατρίδα και αναλλοίωτη γενεσιουργό την πίστη, να είμαστε έτοιμοι για την στιγμή της κλήσης του καθενός μας.
Η κλήση αυτή είναι πολύ κοντά σε όλους μας και θα την καταλάβετε όταν γίνει, εάν είστε προσεκτικοί και δεν πέσετε θύματα της δίκαιης οργής ή των διάφορων «σειρήνων» που βγήκαν και που έρχονται για να μην μας επιτρέψουν να ενωθούμε κάτω από ένα κοινό και δίκαιο σκοπό.

Ας ακούσουμε, λοιπόν, όλοι μας την καρδιά μας, ας αναλογιστούμε τα σφάλματά σας και ας αποφασίσουμε, γιατί η ελευθερία και η πατρίδα δεν χαρίζονται, αλλά κερδίζονται με αγώνες και διατηρούνται με πολύ κόπο.

Ας έχουμε το νου μας στην πόρτα και στο χτύπημα εκείνο που θα μας καλέσει να σταθούμε άξιοι απέναντι στους νεκρούς και τους αγέννητους, απέναντι στην τιμή και το χρέος, απέναντι στην πίστη μας…

Από τον αγώνα που έρχεται, δεν πρέπει να λείψει κανείς.
Γιατί, αυτός ο αγώνας έχει ήδη χαρακτηριστεί ως "υπέρ πάντων"...

ΥΓ: Το μεγαλύτερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο ήταν η ελευθερία του. Και η ελευθερία είναι ένα αγαθό που δεν χαρίζεται σε κανέναν..., απαιτεί όμως την προσοχή σε όσους ισχυρίζονται πως θα σου την προσφέρουν...

Δημοσίευση: Απριλίου 25, 2016