Από την αστακομακαρονάδα, στο «λόμπυ της δραχμής»

Όταν το 1980 ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γεράσιμος Αρσένης, ο Κ. Βαΐτσος, ο Μένιος Κουτσόγιωργας, ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο Αντώνης Λιβάνης αποφάσιζαν, σε μία ταβέρνα του Χαλανδρίου, ότι το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είχε αρκετή ρευστότητα για να μπορεί η Ελλάδα να δανείζεται χρήμα που θα «μοίραζε» στους «μη προνομιούχους», ξεκινούσε και η «μεγάλη ληστεία» που το 2010 κατέληξε στην παρ’ ολίγον άτακτη χρεοκοπία της χώρας.

Μία χώρα που, με χρέος τότε 270 δισεκατ. ευρώ, σώθηκε αποκλειστικά και μόνον γιατί ήταν μέλος της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και οι εταίροι της δεν μπορούσαν αν την αφήσουν να χρεοκοπήσει. Έτσι, η Ελλάδα την περίοδο 2010-2014 δεχόταν την μεγαλύτερη δανειακή βοήθεια της παγκόσμιας οικονομικής ιστορίας, ήτοι 312 δισεκατ. ευρώ. Στο μεταξύ, όμως, στο πλαίσιο της μεγάλης ληστείας, η χώρα είχε κατασπαταλήσει 1.250 δισεκατ. ευρώ κοινοτικές επιδοτήσεις και δάνεια από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα –όχι, βέβαια, και χωρίς την συνενοχή ξένων και μη τραπεζών.

Στην σημερινή, λοιπόν, πτωχευμένη ουσιαστικά Ελλάδα υπάρχει η «τάξη της αστακομακαρονάδας» –η οποία είχε «τσεπώσει» μεγάλο μέρος από τα κοινοτικά λεφτά και δάνεια, είχε αρπάξει ό,τι μπορούσε από την χρηματιστηριακή άνοιξη του 1999, είχε δε παράλληλα «φεσώσει» και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα με περίπου 30 δισεκατ. ευρώ, αν όχι τα διπλάσια.

Αυτή η τάξη –που πρέπει να έχει στις ξένες τράπεζες περί τα 160 δισεκατ. ευρώ καταθέσεις– όταν, με αφορμή το πρώτο μνημόνιο που υπέγραψε ο Γιώργος Α.Παπανδρέου, είδε ότι η «μάσα» τελείωνε πλέον στην Ελλάδα, έβαλε μπρος να φέρει στην εξουσία τον αδαή καταληψία της αριστεράς Αλέξη Τσίπρα και την παρέα ιδεοληπτικών μαρξιστών-λενινιστών που τον πλαισίωνε. Παράλληλα, η «τάξη» αυτή, για να είναι σίγουρη ότι θα πετύχαινε τον στόχο της, έρριξε χρήμα και στον ακροδεξιό χώρο ενισχύοντας Πάνο Καμμένο και Χρυσή Αυγή. Δημιούργησε επίσης και ομάδες κρούσεως στο Διαδίκτυο, οι οποίες καθημερινά λασπολογούν, απειλούν, βρίζουν και γενικά χρησιμοποιούν κάθε χυδαίο μέσο που τους προσφέρεται.

Προέκυψε έτσι το περίφημο «λόμπυ της δραχμής», το οποίο ήταν και παραμένει αποφασισμένο να οδηγήσει την Ελλάδα εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρωζώνης.

Με επικοινωνιακή αιχμή τον Λάκη Λαζόπουλο –ο οποίος, όπως γράφτηκε, εισέπραξε 7 εκατομμύρια ευρώ για να πουλάει αντιμνημονιακή προπαγάνδα– το «λόμπυ της δραχμής» άπλωσε τα πλοκάμια του σε ολόκληρο το φάσμα των μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) και επιστράτευσε προπαγανδιστές εντός και εκτός Ελλάδος. Προετοίμασε έτσι την κοινή γνώμη για την μεγάλη απάτη «πρώτη φορά αριστερά».

Μία απάτη που μέσα σε έξι μήνες πήγε την Ελλάδα πέντε χρόνια πίσω με κόστος, για την ώρα, 40 δισεκατομμύρια ευρώ! Αν δε στο αριθμητικό αυτό κόστος προσθέσουμε την διεθνή γελοιοποίησή μας, τότε η ζημιά προσλαμβάνει δύσκολα μετρήσιμες διαστάσεις. Μέσα σε έξι μήνες η Ελλάδα, ζητιανεύοντας δανεικά από Ρώσους, Ιρανούς και Κινέζους (για να μάς περάσουν στην δραχμή Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Λαπαβίτσας και Κωνσταντοπούλου), απώλεσε διπλωματικό κύρος και κυριολεκτικά εξευτέλισε την γεωπολιτική της θέση.

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν –έμπειρος παλαιός πράκτορας της KGB– θα πρέπει να αισθάνθηκε βαθειά περιφρόνηση βλέποντας ένα ράκος του μαρξισμού-λενινισμού, που δεν ήξερε καν να ζητιανεύει, να τού ζητάει λεφτά με δουλοπρέπεια. Προφανώς δε, το θλιβερό αυτό ανθρωπάκι δεν είχε την παραμικρή ιδέα από τον πολύπλοκο κόσμο του Κρεμλίνου και τους περίφημους «σιλοβίκι» που είναι σήμερα η ψυχή του.

Ωστόσο, παρά το ανυπολόγιστο κόστος της μεγάλης απάτης, το «λόμπυ της δραχμής» δεν το έχει βάλει κάτω και σίγουρα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Συνεπώς, όσοι αισιοδοξούν ότι τελικά ο κ. Αλέξης Τσίπρας θα ολοκληρώσει την κωλοτούμπα του με την υλοποίηση του τρίτου μνημονίου, ας έχουν υπ’ όψη τους ένα απόφθεγμα της συλλογικής μνήμης των Εβραίων, που μάς υπενθύμισε ο Αντώνης Καρακούσης στο Βήμα της Κυριακής, σύμφωνα με το οποίο «οι απαισιόδοξοι Εβραίοι που ζούσαν στην Ευρώπη στα χρόνια του Μεσοπολέμου κατέληξαν στην Νέα Υόρκη και οι αισιόδοξοι στο Άουσβιτς»… Υπενθυμίζουμε ότι οι τελευταίοι ήσαν αυτοί που πίστευαν ότι ο Χίτλερ δεν θα εφάρμοζε τίποτε από αυτά που είχε γράψει στο «Mein Kampf».

Κάποιοι δε ακόμα πιστεύουν ότι ο Γ.Βαρουφάκης δεν θα έκανε τίποτα από τα όσα έλεγε σε συνεντεύξεις του και έγραφε σε άρθρα και βιβλία του. Και όμως, μπορεί την πρώτη φορά το πραξικόπημα να απέτυχε, αλλά υπάρχει πάντα και δεύτερη δοκιμή.

ΤΟΥ ΑΘΑΝ. Χ. ΠΑΠΑΝΔΡΟΠΟΥΛΟΥ

Δημοσίευση: Απριλίου 11, 2016