Ο κομμουνισμός δημιουργεί θύματα ακόμα και νεκρός

Η περιώνυμη “ελαστικότητα” την οποία οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι έχουν δαιμονοποιήσει είναι προϋπόθεση επιβίωσης, δεν είναι κόλπο του καπιταλισμού για να έχει υπερκέρδη. Υπερκέρδη στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν, διότι έρχεται ο ανταγωνισμός και σου ψαλιδίζει κάθε "υπέρ" σε dt.

γράφει ο Τζήμερος Θάνος

Αυτό που κατάφερε ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" ήταν να εξαθλιώσει τόσο πολύ τους ανθρώπους των χωρών στις οποίες επιβλήθηκε, ώστε όταν κατέρρευσε άφησε δισεκατομμύρια πεινασμένους, πρόθυμους να εργαστούν για ένα κομμάτι ψωμί για να επιβιώσουν. Αυτό δημιούργησε μια τερατώδη ροή κεφαλαίων από τον δυτικό κόσμο στις πρώην κομμουνιστικές χώρες, και μετατόπισε το κέντρο βάρους της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής. Ταυτόχρονα κατέστησε πάμφθηνα τα προϊόντα υψηλής τεχνολογίας ή εντάσεως εργασίας που έγιναν προσιτά και στα "λαϊκά στρώματα" του Δυτικού κόσμου. Όμως αυτή η αλλαγή είχε αναπόφευκτα επιπτώσεις στις εργασιακές σχέσεις. Μια παραγωγική μονάδα στη Γαλλία υφίσταται τον ανταγωνισμό μιας κινέζικης, μιας βιετναμέζικης ή μιας ρουμανικής. Άρα, ή θα κλείσει ή θα προσπαθήσει να μειώσει το κόστος με κάθε τρόπο. Οι εταιρείες ήδη έχουν εφαρμόσει τεχνικές μείωσης του κόστους οι οποίες δεν ακούγονται στις ειδήσεις διότι δεν προκαλούν διαδηλώσεις, όμως έχουν σημαντικές επιπτώσεις σε όσους θίγονται. Για παράδειγμα, η εταιρεία μου, πριν δέκα χρόνια, έκανε σημαντικό τζίρο, αναλαμβάνοντας την προσαρμογή στα Ελληνικά επιστημονικών εντύπων πολυεθνικών εταιρειών. Από κάποια στιγμή και ύστερα, όλη αυτή η δουλειά γίνεται κεντρικά και ταυτόχρονα αποκεντρωμένα. Δηλαδή τα κεντρικά γραφεία της πολυεθνικής στη Γενεύη ή στην Ν. Υόρκη δίνουν τα κείμενα για μετάφραση σε επαγγελματίες που βρίσκονται οπουδήποτε στον κόσμο - έτσι κι αλλιώς η επικοινωνία γίνεται διαδικτυακά, τα έντυπα σελιδοποιούνται από γραφίστες που βρίσκονται π.χ. στην Ινδία και τα αρχεία αποστέλλονται πάλι διαδικτυακά π.χ. στην Πολωνία για εκτύπωση. Και το κάνει αυτό για όλα τα τμήματά της, σε όλες της χώρες του κόσμου. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι το ίδιο, ποιοτικώς, αλλά η συνολική μείωση του κόστους είναι πολύ μεγάλη, άρα συμφέρει. Δεν σχολιάστηκε αυτό στα πρωινάδικα, δεν έγραψε κανένας αριστερός ανθρωπιστής δακρύβρεκτα κείμενα για τον “θάνατο του γραφιστάκου” όμως η τοπική παραγωγή υπέστη πλήγμα. Μεταφραστές, γραφίστες, επιμελητές κειμένων, τυπογράφοι, έμποροι χαρτιού, είδαν τον τζίρο τους να μειώνεται και για κάποιους να εξαφανίζεται εντελώς. Τι έπρεπε να κάνουν; Οδομαχίες για να ζητήσουν από το κράτος να τους εξασφαλίσει τα… κεκτημένα; Τι είναι κεκτημένο σ΄ αυτή τη ζωή; Προσαρμόζεται ο καθένας όπως μπορεί. Αν δεν μπορεί, κλείνει και κάνει μια άλλη δουλειά.

Το ίδιο ισχύει με τις εργασιακές σχέσεις. Η περιώνυμη “ελαστικότητα” την οποία οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες και οι επαγγελματίες ευαίσθητοι έχουν δαιμονοποιήσει είναι προϋπόθεση επιβίωσης, δεν είναι κόλπο του καπιταλισμού για να έχει υπερκέρδη. Υπερκέρδη στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν, διότι έρχεται ο ανταγωνισμός και σου ψαλιδίζει κάθε "υπέρ" σε dt. Υπερκέρδη υπήρχαν μόνο στον κομμουνισμό, όπου ο διορισμός σου στο κομματικό όργανο σού ανέβαζε αμέσως, χωρίς να εργαστείς, το επίπεδο ζωής. Αυτή την εβδομάδα λοιπόν σε μια εταιρεία στην Γαλλία, στην Ελλάδα, στο Βέλγιο έχει πέσει πολλή δουλειά. Αν πρέπει να τηρηθούν οι εργασιακές ρυθμίσεις όπως ισχύουν μέχρι σήμερα, θα πρέπει κάθε ώρα υπερωρίας να πληρωθεί διπλά. Την άλλη εβδομάδα όμως που θα βαράει μύγες η εταιρεία δεν μπορεί να πει στον εργαζόμενο “σήμερα μην έρχεσαι και δεν θα πληρωθείς διότι δεν θα παράξεις τίποτε”. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα να συμψηφίζονται οι ώρες εργασίας όπως προβλέπει ο νόμος "Ελ Κομρί" που προωθεί το Υπουργείο εργασίας στη Γαλλία το κόστος της παραγωγής θα είναι 15% τουλάχιστον μεγαλύτερο και σε λίγο δεν θα υπάρχει καμία εβδομάδα με δουλειά, άρα η εταιρεία θα κλείσει. Ας σημειωθεί ότι ο νόμος δεν ακουμπάει καν το 35ωρο εργασίας την εβδομάδα. Απλώς σου λέει ότι αν δουλέψεις κάποιες ώρες παραπάνω μια μέρα (το πολύ μέχρι 12), θα το πάρεις μια άλλη σε ρεπό. Ο Ολάντ μπορεί να είναι σοσιαλιστής αλλά εντελώς χαζός δεν είναι. Βλέπει μεγάλες εταιρείες στη Γαλλία να κλείνουν ή να μετεγκαθίστανται. Βλέπει εταιρείες που ελέγχονται από το κράτος να είναι επί σειρά ετών ζημιογόνες. Αφού μάζεψε τις ανοησίες που έλεγε προεκλογικά για φορολόγηση 75% στους πλούσιους (όλοι οι σοσιαλιστές νομίζουν ότι ο πλούσιος είναι ένα αδρανές υλικό της φύσης, που όσο και να τον φορολογείς αυτός πλούσιος θα παραμένει και κυρίως θα κάθεται ακίνητος στο κράτος που τον γδέρνει...) τώρα καταλαβαίνει πως αν δεν μεταρρυθμίσει το πλαίσιο "προστασίας" των εργαζομένων, σε λίγο δεν θα υπάρχουν εργαζόμενοι για να προστατευθούν.

Οι Γάλλοι κομμουνιστές (η Γαλλία υπήρξε πάντα μεγάλη κομμουνιστομάνα) αντιδρούν. Πρώτον, διότι αυτό έχουν ως πάγιο αντανακλαστικό σε οποιαδήποτε αλλαγή. Όταν νομίζεις ότι όλος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον σου, κάθε αλλαγή, ακόμα και της λαδομπογιάς στα πατζούρια, την εκλαμβάνεις ως απειλή των “δικαιωμάτων” σου. Δεύτερον, διότι ως εκ φύσεως μικρόνοες (ευφυής κομμουνιστής δεν υπάρχει - υπάρχει καπάτσος, δολοπλόκος, ραδιούργος κ.λπ. - ευφυής, ποτέ!) δεν μπορούν να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα. Τρίτον, διότι ο συνδικαλισμός στη Γαλλία είναι εντελώς απαξιωμένος (μόνο το 15% των εργαζόμενων στον Δημόσιο τομέα το 4-5% των εργαζόμενων στον Ιδιωτικό είναι γραμμένοι σε συνδικάτα) και βρήκε ευκαιρία, σε συνεργασία με την πανταχού παρούσα και πάντα δραστήρια “πολυεθνική των μπαχαλάκηδων”, να κάνει αισθητή την παρουσία του. Τέταρτον, διότι και στη Γαλλία τα προνόμια των μεγαλοσυνδικαλιστών είναι σκανδαλώδη όπως και στην Ελλάδα και δεν θα ήθελαν οι εργατοπατέρες να χάσουν ας πούμε την προστασία από απόλυση ή το "κεκτημένο δικαίωμα" να κηρύσσουν απεργία όποτε γουστάρουν και όποιοι γουστάρουν, χωρίς υπερψήφιση από το συνδικάτο και χωρίς να προειδοποιήσουν την επιχείρηση.

Αν υπήρχε ακόμα ο σοσιαλιστικός παράδεισος θα άξιζε οι διαδηλωτές της Γαλλίας και οι Έλληνες ομοϊδεάτες τους να πάνε να δουλέψουν για κανένα εξάμηνο, κάτω από την σκέπη του Πατερούλη. Αλλά δεν υπάρχει. Το οικονομικό τσουνάμι που προκάλεσε η κατάρρευσή του κομμουνιστικού τέρατος, ακόμα και μετά από 25 χρόνια, εξακολουθεί να χτυπάει τις μέχρι τώρα ειδυλλιακές ακτές των εργασιακών σχέσεων, που όλες, να μην το ξεχνάμε, διαμορφώθηκαν σε περιβάλλον ακραιφνούς καπιταλισμού. Στη Σοβιετία ούτε να ονειρευτούν τολμούσαν το δικαίωμα της απεργίας. Η εβδομάδα είχε 41 εργάσιμες ώρες - θεωρητικά, γιατί στην πράξη όλοι ήταν σταχανοβίτες με το ζόρι, κι αν δεν ήθελαν να είναι, o Πατερούλης τούς άλλαζε περιβάλλον για να ανανεωθούν και να απολαύσουν τα εργασιακά δικαιώματα των στρατοπέδων της Σιβηρίας. Φυσικά ο όρος υπερωριακή αμοιβή δεν υπήρχε καν στο λεξικό.

Είναι τραγική ειρωνεία, αλλά τα απόνερα της κατάρρευσης του ήταν το μόνο πλήγμα που μπόρεσε να καταφέρει ο αλήστου μνήμης κομμουνισμός κατά του καπιταλισμού. Θα το έλεγες και εκδίκηση του νεκρού!

Δημοσίευση: Μαΐου 29, 2016