Τρώμε... αμάσητα τα αριστερά μνημόνια

Τα στοιχεία είναι εντυπωσιακά και δείχνουν μια βασική αιτία της κατάρρευσης της χώρας. Δείχνουν κυρίως την μεθόδευση που έγινε τα τελευταία χρόνια προκειμένου η Αριστερά να υφαρπάξει την εξουσία, να μετατραπεί σε ΠΑΣΟΚ και να κυβερνά χωρίς κανείς να μπορεί να αντιδράσει για την… επιστροφή στο παρελθόν.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα στοιχεία:

·Την πενταετία 2011-2015 πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα 27.103 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, δηλαδή 15 κατά μέσο όρο καθημερινά.

·Η ελληνική αστυνομία διέθεσε για τις κινητοποιήσεις αυτές (αθροιστικά) 702.443 αστυνομικούς, δηλαδή περίπου 25 για την «καθεμία».

·Το 2011 πραγματοποιήθηκαν 5.910 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών σε όλη τη χώρα, στις οποίες διατέθηκαν συνολικά 120.078 αστυνομικοί.

·Το 2012 πραγματοποιήθηκαν 5.654 διαδηλώσεις και διατέθηκαν 171.423 αστυνομικοί.

·Το 2013 έγιναν 6.231 διαδηλώσεις και κινητοποιήθηκαν 162.743 αστυνομικοί.

· Το 2014 έγιναν 5.198 διαδηλώσεις και απαιτήθηκαν 139.719 αστυνομικοί.

· Το 2015 έγιναν 4.110 διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις πολιτών, για τις οποίες διατέθηκαν συνολικά 108.479 αστυνομικοί.

·Στην Αθήνα και κυρίως στο κέντρο, πραγματοποιήθηκαν το 2010 4.268 συγκεντρώσεις, οι περισσότερες από τον Μάιο και μετά.

·Το 2011 έγιναν 1.705 συγκεντρώσεις, το 2012 1.563 συγκεντρώσεις, το 2013 1.594, το 2014 1.362, το 2015 1.157, ενώ τους πρώτους δύο μήνες του 2016 έγιναν 219 συγκεντρώσεις.

·Βεβαίως, δεν ήταν όλες οι εκδηλώσεις μαζικές: Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΑΔΑ, πάνω από 1.000 άτομα είχαν 61 διαδηλώσεις το 2012, 72 διαδηλώσεις το 2013, 58 το 2014, 72 το 2015 και 16 το πρώτο δίμηνο του 2016.

Προφανώς δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι τα μνημόνια έβγαλαν τον κόσμο στους δρόμους, τον έβγαλαν από τη βόλεψή του και τον οδήγησαν στο να διεκδικήσει αυτά που πίστευε ότι δικαιούνταν. Και φυσικά το δικαίωμα στην απεργία, την πορεία, τη διαδήλωση είναι σεβαστά απ’ όλους. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με αυτό που η αριστερά έκανε σύνθημα και το περιέφερε χρόνια πολλά, μέχρι να υφαρπάξει την εξουσία. Είναι αυτό που λένε «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». Μπροστά στο νόμο αυτό δεν υπάρχουν τα δικαιώματα των υπολοίπων πολιτών για ελεύθερη πρόσβαση στις δουλειές τους. Δεν υπάρχει το δικαίωμα των καταστηματαρχών να βγάλουν λίγα χρήματα προκειμένου να μη βάλουν λουκέτο.

Ούτε υπάρχει το δικαίωμα του κράτους να μην πληρώνει δισεκατομμύρια αυτές τις κινητοποιήσεις. Και ακόμη πιο σημαντικό: Οι διαδηλώσεις αυτές δεν ήταν μαζικές ώστε να δικαιολογηθεί το κλείσιμο δρόμων και η παρεμπόδιση της ζωής των πόλεων. Σκεφτείτε το εξής: Το 2012 στην Αθήνα έγιναν 1.563 διαδηλώσεις αλλά μόνο οι 61 από αυτές είχαν πάνω από 1.000 άτομα. Διαλύθηκε το κέντρο δηλαδή για 50 και 100 διαδηλωτές που… είχαν το νόμο του εργάτη με το μέρος τους.

Ενδιαφέρον έχει επίσης το γεγονός ότι τις περισσότερες διαδηλώσεις τις αντιμετώπισε η κυβέρνηση Σαμαρά. Από το 2012 έως το 2014 έγιναν πάνω από 17 χιλιάδες διαδηλώσεις και θα θυμάστε πόσες από αυτές κατέληξαν σε μπάχαλο, σε καταστροφή της πόλης, σε λαϊκή κατακραυγή κατά της κυβέρνησης που δεν αντιμετώπιζε το πρόβλημα. Θα θυμάστε ότι την περίοδο εκείνη στο κέντρο της Αθήνας έκλαιγαν με μαύρες πλερέζες οι καταστηματάρχες και οι ξενοδόχοι και φυσικά… τα έβαζαν με την κυβέρνηση Σαμαρά.

Ούτε τυχαίο είναι το γεγονός ότι από το 2015 και μετά οι διαδηλώσεις μειώνονται, παρά το γεγονός ότι τα μέτρα λιτότητας γίνονται όλο και πιο σκληρά. Το γιατί είναι προφανές. Οι διαδηλωτές, οι «αγανακτισμένοι», οι επαγγελματίες των δρόμων και των πεζοδρομίων απλά κατέλαβαν την εξουσία. Ένα μεγάλο μέρος των διαδηλώσεων από το 2011 και μετά ήταν στημένο από τη νυν κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και από τους συνδικαλιστές που βρήκαν καταφύγιο στην Κουμουνδούρου. Ήταν αποτέλεσμα μιας δήθεν ακτιβίστικης δράσης κατά των «κυβερνήσεων των μνημονίων», όπως θα θυμάστε ό,τι έλεγε ο Τσίπρας, ο Δραγασάκης, ο Λαφαζάνης, ο Βαρουφάκης, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος κ.λπ. προτού όλοι αυτοί από «ηγέτες της αντίδρασης» πάρουν υπουργικούς θώκους.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, και μακάρι οι πολίτες να βγαίνουν και να διεκδικούν το δίκιο τους. Αλλά να βγαίνουν μαζικά, να κινητοποιούνται χιλιάδες και να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Όχι να βγαίνουν 50 συνδικαλιστές και να μπλοκάρουν τη ζωή όλης της χώρας.

Κι όχι οι πολίτες να βγαίνουν κατά περίπτωση ή να βαρέθηκαν να διαμαρτύρονται και τώρα… τρώνε αμάσητα τα αριστερά μνημόνια.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Μαΐου 18, 2016