Είναι οι Ευρωπαίοι οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Αμερικής;

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Στις 23 Ιουλίου 1952 με την Συνθήκη του Παρίσι έξι χώρες της δυτικής Ευρώπης (Βέλγιο, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Κάτω Χώρες και Λουξεμβούργο) συγκρότησαν την πρώτη ευρωπαϊκή οργάνωση κρατών, την CECA(Communauté Européenne du Charbon et de l’Acier), Ευρωπαϊκή Κοινότητα του Κάρβουνου και του Χάλυβα, η «θητεία»(!) της οποίας τυπικά έληξε στις 23.7.2002, μετά από 50 χρόνια.

Εν τω μεταξύ, με τις Συνθήκες της Ρώμης στις 25.3.1957 η CECA μετεξελίχθηκε σε CEE (ECC), European Economic Community, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, η οποία είχε σαν στόχο την οικονομική ένωση των μελών της και η οποία στη συνέχεια, με την Συνθήκη του Maastricht στις 7.2.1992 (που τυπικά «έληξε» το 2009), έγινε πιο απλά CE (EC), European Community, αποβάλλοντας το πολύ προσδιοριστικό “economic”, σε μια πονηρή απόπειρα απόκρυψης των αληθινών και βασικών σκοπών και πρακτικών και των τριών έως τότε ευρωπαϊκών συνασπισμών.

Έως τότε όμως η αποκλειστικά οικονομική φιλοσοφία των διαφόρων ευρωπαϊκών συνασπισμών καθρεφτίζεται και στον Ευρωπαϊκό Συνεταιρισμό ελευθέρου εμπορίου (EFTA) ο οποίος συγκροτήθηκε το 1960 μεταξύ Αυστρίας, Δανίας, Νορβηγίας, Πορτογαλίας, Σουηδίας, Ελβετίας και Ηνωμένου Βασιλείου και, όταν το 1973 το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ιρλανδία και η Δανία προσχώρησαν στην CEE, συνδέθηκε με αυτήν μέσω του νεοσύστατου οργανισμού EES, European Econimic Space, Ευρωπαϊκός Οικονομικός Χώρος, ώστε να διασφαλιστεί η οικονομική ομοιομορφία(!) των δυο οντοτήτων.

Τελικά, με τη Σύμβαση της Λισαβόνας (1η.12.2009), σε μια τελευταία επίδειξη μεγίστης υποκρισίας, η CE(EC) μεταμορφώθηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ σε «Ένωση», UE(EU), European Union, Ευρωπαϊκή Ένωση, μια καθαρά εμπορικο-οικονομική ένωση στη βάση και στον πυρήνα του όλου ευρωπαϊκού οικοδομήματος, μέσα σε μια συνεχή κίνηση προς την φαντασιακή, «εδεμική» και εθνικά περιληπτική «ολοκλήρωση»!

Κιόλας όμως με την Συνθήκη του Maastricht είχε, ως μη όφειλε, επιβεβαιώσει και για την τότε CE τον κεντρικό προσανατολισμό της αφού στο κείμενο διαβάζουμε πως και εκείνη η Ευρωπαϊκή Κοινότητα είχε την υποχρέωση να προάγει στο σύνολό της ειδικά:
– την αρμονική, ισορροπημένη και υποστηρίξιμη ανάπτυξη των οικονομικών δραστηριοτήτων
– μια οικονομική διάρκεια ανάπτυξης
– ένα υψηλό επίπεδο ανταγωνιστικότητας και σύγκλισης των οικονομικών αποτελεσμάτων
– την οικονομική και κοινωνική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών(την οποία αλληλεγγύη είδαμε πώς άπλετα εφαρμόστηκε στην Ελλάδα από τον 2010 και μετά!),
ένα τεράστιο, λοιπόν, θα έλεγα πολυ-οικονομικό πρόγραμμα που εμφανώς υπερτερεί όλων των άλλων μη οικονομικών προγραμμάτων (και ειδικά εκείνων μιας απίθανης «πολιτικής σύνθεσης» και το οποίο συμπληρώθηκε και υπερτονίστηκε με την επόμενη και τελειωτική «νομισματική ένωση» και συνεπώς και αμιγώς «τραπεζική ένωση» η οποία μάλλον συνοψίζεται άνετα σε μια τραπεζική αιχμαλωσία των εθνικών Τραπεζών μέσα στα δίχτυα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας υπαγόμενης φυσικά στις εντολές του επικρατέστερου οικονομικά κράτους της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε αυτό τη σημείο θα πρέπει να πούμε πως οι «οραματισμοί» των διαφόρων Αντενάουερ, Ντε Γκάσπερι, Μονέ, Σουμάν, Σπάακ, Σπινέλλι, Χάλσταιν, Μπεχ δύσκολα, αν ήμαστε πολύ αισιόδοξοι, αν όχι διόλου, αν ήμαστε αντικειμενικοί, όπως πρέπει να ήμαστε, συμβιβάζονται με τους ασφυκτικά πρωτεύοντες σκοπούς των διαφόρων ευρωπαϊκών «κοινοτήτων», στις οποίες ευθύς εξαρχής το οικονομικό στοιχείο δεσπόζει και γίνεται σε κάθε τομέα η κατευθυντήρια γραμμή πλεύσης.

Ίσως γι’ αυτό και από την CEE (ECC) φρόντισαν απλώς φαρισαϊκά και υποκριτικά να αφαιρέσουν το δεύτερο Ε της αποκλειστικής οικονομικής διάστασης μήπως και αμβλυνθεί στην συνείδηση του κόσμου το αρνητικό πρόσημο που αποδίδει σε αυτό το κοινοτικό «συνοικέσιο του χρήματος».
Αλλά αρκούν αυτά τα ολίγα για όσο αφορά το ένα από τα δυο βασικά σκέλη της ευρωπαϊκής συστηματοποίησης.

Το δεύτερο σκέλος είναι βεβαίως το στρατιωτικό, πρώην αμυντικό, νυν (από το 1999: Κόσοβο) επιθετικό. Και εδώ εμφανίζεται, «απορροφητικό» και των πάντων ρυθμιστικό, το ΝΑΤΟ, ένας τερατώδης πια, υπερτροφικός και τελικά πολεμοκάπηλος συνεταιρισμός που ακολουθεί πιστά – όλοι μπορούμε να το διαπιστώσουμε χωρίς να φανούμε υπερβολικοί ή φανατικά αντίθετοι – τα επεκτατικά και επιτακτικά δόγματα των ΗΠΑ.

Και ακριβώς οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο η οποία αδιάψευστα, στην ουσία από το 1952 έως σήμερα, με τον ένα ή άλλο τρόπο, παράγει συνέχεια σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη πολέμους, πολιτικές αιματηρές (και όχι μόνο) ανατροπές, αναταραχές, συγκρούσεις με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, «παράπλευρες απώλειες», για να το πούμε με την «αθώα» κυνική έκφραση του Τζέιμι Σι, το βάρος των οποίων δεν βαρύνει βέβαια τις ίδιες τις ΗΠΑ, που τις προκαλούν με την «ευγενή» συνδρομή των συνήθων «προθύμων» ευρωπαίων και της Τουρκίας, αλλά μόνο τον ευρωπαϊκό χώρο, προσφιλές πεδίο αφόρητων πιέσεων και αναστατώσεων.

Ολόκληρη η ΕΕ, εκτός από την Σουηδία και την Ιρλανδία, είναι μέλη του ΝΑΤΟ. Αλλά και η Σουηδία και η Ιρλανδία αναγκάστηκαν να υπογράψουν με το ΝΑΤΟ μια partnership, το ήθελαν ή όχι! Στις 2 Δεκεμβρίου 2015 το Μαυροβούνιο «προσκλήθηκε» να εισχωρήσει στο ΝΑΤΟ ενώ, καλοσύνη του ΝΑΤΟ, η FYROM θα γίνει μέλος του μετά που θα λυθεί το πρόβλημα του ονόματος μετά από ανάλογες πιέσεις στην Ελλάδα!

Κατά τα άλλα η Συνθήκη ονομάζεται ΝΑΤΟ, North Atlantic Treaty Organization, όπου ο Βόρειος Ατλαντικός μάλλον «κολλάει» μόνο σε ΗΠΑ, Καναδά και Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ όλες οι άλλες χώρες καμία σχέση δεν έχουν με τον Ατλαντικό και δη «Βόρειο»! Αφού όμως το θέλει ο αφέντης…
Το ΝΑΤΟ λοιπόν πανταχού παρόν και επιβλητικό. Και όταν λέμε ΝΑΤΟ, ένα όνομα μόνο έρχεται στο νου και στα χείλη: ΗΠΑ! Η «γκρίζα εξοχότητα» πίσω από κάθε πράξη και παράλειψη όλων των χωρών ποικιλοτρόπως συνδεδεμένων με το αμερικάνικο άρμα. Η vis americana στο μεγαλείο της, με την μεγαλύτερη βάση της στο κόσμο λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Θεσσαλονίκη, άσχετο κι εάν έπειτα κατηγορεί τη Ρωσία για…επεκτατισμό και της επιβάλλει embargo μαζί με τα απαραίτητα ευρωπαϊκά «κολλητήρια»!

Αυτή η στενή συνάφεια με την κοινοτική παρουσία δεικτικά φανερώνει και μια «λεπτομέρεια» που ίσως είναι άγνωστη στους περισσότερους πολίτες στην Ευρώπη: το ΝΑΤΟ είναι ο προθάλαμος της ΕΕ!

Τουτέστιν, οποιαδήποτε χώρα πριν εισέλθει στην ΕΕ, πρέπει αμετάκλητα να προσχωρήσει προηγουμένως στο ΝΑΤΟ, δηλαδή η εισδοχή στο ΝΑΤΟ είναι απαράβατος όρος εισδοχής και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οποιαδήποτε κι αν ήταν ή είναι η ονομασία αυτής(CECA, CEE, CE, UE).

Η υπαγωγή της ΕΕ στο ΝΑΤΟ (θα είναι άδικος κόπος να παραθέσουμε εδώ όλες τις ημερομηνίες των αντίστοιχων εισόδων των κρατών σε ΝΑΤΟ και ΕΕ) προϋποθέτει, και είναι condicio sine qua non, (για) την υπαγωγή στις πρωτοβουλίες των ΗΠΑ: έτσι, στην ορισμένη περίπτωση της ΕΕ, απ’ την αρχική της υπόσταση και έκφανση (1952) έως την σημερινή της οντότητα(2016), η αιτία είναι οι ΗΠΑ και το αιτιατό είναι η ΕΕ, όσο παράξενο ή παράλογο αυτό κι αν φαίνεται.

Πριν από μερικούς μήνες εμφανίστηκε στο διαδίκτυο μία μικρή αλλά πυκνή μελέτη με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ένα αμερικάνικο προϊόν». Η ανάγνωσή της αποδεικνύει ασφαλώς την αλήθεια των έως εδώ και επόμενων λεγόμενων.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Ευρώπη εμφανίζεται σαν ένα απέραντο στρατόπεδο εθνικών οικονομικο-πολιτικών «ατομικοτήτων», η κάθε μια με επαυξημένες ανάγκες επιβίωσης και εξέλιξης στο εσωτερικό της όπως και στο εξωτερικό.

Για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, νικήτριες σε δυσμάς και ανατολάς, ο ευρωπαϊκός κατακερματισμός, και ειδικά η Γερμανία, έστω και κατεστραμμένη, παρουσίαζε ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο στην πρόθεσή της ελέγχου και προσδιορισμού του γενικού πολίτικού και οικονομικού γίγνεσθαι της Δυτικής Ευρώπης όπου τα κομμουνιστικά κόμματα βρίσκονταν σε επικίνδυνη θέση ισχύος.

Με τόσα κράτη, τόσες τάσεις, τόσες φυγόκεντρες δυνάμεις το αμερικάνικο πρόγραμμα ελέγχου και επίσης τιθάσευσης όλων αυτών των εν δυνάμει αντιπάλων αν όχι εχθρών κινδύνευε να είναι ανέφικτο και ανεφάρμοστο, με τεράστια απώλεια συμφερόντων και προπαντός επιρροής σε μια μεγάλη περιοχή ζωτικής σημασίας, δίπλα στο τεράστιο δυναμικό των ανατολικών κομμουνιστικών χωρών!

Στην Άπω Ανατολή η αμερικάνικη στρατιωτική επικράτηση είχε ήδη παράγει μια εκτενή pax americana με κέντρο την ίδια την ηττημένη Ιαπωνία, ενώ στην ενδιάμεση ζώνη από την Μέση Ανατολή έως την Ινδία τα πάντα είχαν πέσει υπό τον πλήρη έλεγχο της Αγγλίας, με την διακριτική εποπτεία των ΗΠΑ.

Το «στοίχημα» λοιπόν ήταν η Ευρώπη. Και η μόνη δυνατότητα να κερδηθεί ήταν η δημιουργία μια συνολικής οντότητας μέσα στην οποία τα επιμέρους μέλη θα έχαναν τελείως ή σε πολύ μεγάλο βαθμό την κρατική τους προσωπικότητα στον λαβύρινθο μιας συλλογικής και ενιαίας έκφρασης πολιτικής και οικονομικής βούλησης «άνωθεν» κατευθυνόμενης.

Πράγματι, όσο δύσκολο θα ήταν για τις ΗΠΑ να «διαχειριστούν» λ.χ. 15-20 ευρωπαϊκές πολιτικές χωριστά η μια από την άλλη, τόσο πιο εύκολο και αποδοτικό θα ήταν να «διευθύνουν» ένα υπερ-κράτος ή έστω μια «σύνοψη κρατών» στριμωγμένη στα ασφυκτικά νομικά και λειτουργικά πλαίσια μια «κοινότητας» ή «ένωσης», άσχετο κι αν μέσα σε αυτήν υπήρχε ή όχι κάτι το πραγματικά «κοινό» ή «ενωτικό» μεταξύ των διαφόρων κρατών ή λαών.

Έτσι, το 1949 ιδρύθηκε το ΝΑΤΟ και το 1952, κατ’ επέκταση και συνέπεια, ιδρύθηκε και η CECA, εξελικτικός πρόδρομος της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης», μια τεχνική ορολογία μέσα στην οποία υπήρχε απ’ την αρχή, και υπάρχει πάντα, η λέξη «συμφόρηση», όπως βλέπουμε να συμβαίνει τόσο περισσότερο όσο περισσότερα κράτη «μπαίνουν» στο ΝΑΤΟ και μετά παίρνουν μέρος στην «ολοκλήρωση»!

Η ίδρυση υπήρξε τόσο επιτυχημένη που τα πρώτα έξι κράτη χαρούμενα και δοξαστικά «έκαναν πως» ήταν εκείνα οι αληθινοί ιδρυτές, ενώ τίποτα άλλο δεν είχαν κάνει από το να εκτελέσουν στην εντέλεια την οργανωμένη επιθυμία/εντολή των ΗΠΑ ώστε να διασφαλίσουν το συμφέρον αυτών, όπως εξάλλου έκαναν και με τις επόμενες εισδοχές κρατών στις οποίες τηρήθηκε πιστά το «πρωτόκολλο» ΝΑΤΟ→ΕΕ.

Όσο για τους καημένους τους «οραματιστές» της νέας Ευρώπης (ευτυχώς που δεν ζουν πια!), τους οποίους λίγο πριν μνημονεύσαμε, άλλα «οράματα» έδειχναν να έχουν, ίσως και «ποιητικά», ίσως και απρόσιτα, αλλά με κέντρο πάντα τον άνθρωπο, και άλλα ήταν τα «οράματα» που οι «πραγματιστές» μερίμνησαν να εφαρμόσουν κατά την όλη διάρκεια «ανάπτυξης» της «ευρωπαϊκής κοινότητας», με κέντρο πάντα το χρήμα.

Άλλωστε, από εκεί και πέρα άρχισαν να πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια οι διάφορες πολυεθνικές εταιρείες που τώρα κυβερνούν τον κόσμο και προετοιμάζονται να τον κυβερνήσουν ακόμη καλύτερα στο μέλλον.

Το αποτέλεσμα είναι ένα και το ίδιο: η ευρωπαϊκή οικονομία μαζί με την πολιτική και την στρατιωτική στρατηγική είναι τόσο ισχυρά δεσμευμένες στην αμερικάνικη παρουσία που η κάθε «ατασθαλία» και ο κάθε κλυδωνισμός στις ΗΠΑ αντανακλώνται πολλαπλασιαστικά και διαρθρωτικά, όπως και εντόνως καταστρεπτικά και διαλυτικά, πάνω στα δεδομένα της Ευρώπης, πρώτα μόνο της δυτικής, τώρα και της ανατολικής, πρώην σοβιετικής πολύ πιο ευαίσθητης στο «ξεπούλημα» για μια δήθεν προστασία από την «ρωσική αρκούδα» που δεν ξέρει να προσφέρει το κοινοτικό μόρφωμα.

Δεν υπάρχει, επομένως, καμία αμφιβολία ότι προϋπόθεση και προκαταρτικό ολόκληρης της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής είναι η «ενωμένη» Ευρώπη και ο έλεγχός της. Επίσης πρωταρχικό εργαλείο για την επίτευξη αυτής της διαδικασίας ορίζεται η δράση και η longa manus του ΝΑΤΟ: τίποτα δεν συμβαίνει στην ΕΕ σε επίπεδο κρατών εάν δεν έχει την προηγούμενη έγκριση και των δυο νατοϊκών βραχιόνων, του πολιτικού και του στρατιωτικού.

Ήδη από το 1944 και έως το 1950 είχαν σχηματιστεί οι κατευθυντήριες γραμμές και το διεθνές σύστημα αμερικάνικης διαχείρισης με το δολάριο μοναδικό κριτήριο οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συναλλαγών και, οποία σύμπτωση!, σχεδιάστηκαν επίσης στα πρώτα έτη ’50 και τα πρώτα σχήματα «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» προωθούμενα και υποστηριζόμενα από τις ΗΠΑ οι οποίες και επέβαλαν τους σχετικούς κανόνες στις διατλαντικές σχέσεις εντός του περιγράμματος, εξίσου δικής τους έμπνευσης, των κανόνων διαχείρισης της παγκόσμιας αγοράς.

Δεν αξίζει τον κόπο εδώ να συζητήσουμε για το ποιο είναι το «μερίδιο» των ευρωπαϊκών χωρών – βέβαια των μεγαλυτέρων και ισχυρότερων – στην «πατρότητα» των προαναφερθέντων κανόνων. Αστείο είναι το ποσοστό του.

Η χαλιναγώγηση της Ευρώπης από τις ΗΠΑ δεν θα μπορούσε σίγουρα να αρκεστεί και να σταματήσει στην ελεγχόμενη συγκρότηση του ενιαίου οργανικού συνόλου κρατών γνωστό ως «Ευρωπαϊκή Ένωση».

Έπρεπε λοιπόν να δημιουργηθεί και το κατάλληλο και παράλληλο νομισματικό εργαλείο ελέγχου και «επιτήρησης» το οποίο θα διευκόλυνε τα μέγιστα την πορεία του δολαρίου: τα ως τότε 32 νομίσματα που ίσχυαν στην Ευρώπη και περιέπλεκαν την προσπάθεια του επικράτησης, ήταν αδύνατον να «δαμαστούν» και να «διευθυνθούν» αναλόγως των καταστάσεων και αναγκών.

Μια πρώτη απόπειρα είχε γίνει με την θέσπιση του ECU (European currency unit), ευρωπαϊκή λογιστική μονάδα που χρησιμοποιήθηκε από το 1979 ως το 1998, αν και είχε «παγώσει» από την 1η.11.1993 με την θέση σε ισχύ της Συνθήκης του Maastricht.

Η ανεπιτυχής ή ατελής εξέλιξη του ecu οδήγησε στην «εφεύρεση» και υιοθέτηση του Ευρώ(1.1.1999), με την καθίδρυση της ΟΝΕ, Οικονομική και Νομισματική Ένωση, αγγλιστί EMU, European Monetary Union, ένα άλλο αμερικάνικο προϊόν, ένα άλλο αμερικάνικο δηλητηριώδες «φρούτο» ή «φυτό», αν προτιμάτε, μέσω του οποίου καταργήθηκαν τα νομίσματα των χωρών που συμμετέχουν, προκλήθηκε ένας άνευ προηγούμενου πληθωρισμός και ο δούρειος ίππος του νεοφιλελευθερισμού εισχώρησε ακάθεκτος και βαθιά σε όλες τις ευρωπαϊκές οικονομίες, αργά αλλά σίγουρα, ξεχαρβαλώνοντάς τες υπέρ των ισχυρότερων, αυξάνοντας με γεωμετρική πρόοδο τους πλούσιους, υπεραυξάνοντας με τον ίδιο τρόπο τους φτωχούς και επισπεύδοντας την διάρρηξη των κοινωνιών, ειδικά στις ασθενέστερες χώρες και στις μεσαίες τάξεις που ήταν από ανέκαθεν η σπονδυλική στήλη της εθνικής ζωής.

Ως γνωστόν, ευρώ σημαίνει «ελευθέρωση» των αγορών και των εμπορικών συναλλαγών, και ακριβώς αυτή η «ελευθέρωση» είναι ο πρώτος και βασικός όρος που τίθεται σε κάθε κράτος που επιθυμεί ή προτίθεται να ενταχθεί στην αμερικανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση ή μάλλον ολόκληρη την Ευρώπη πλην Ρωσίας και Λευκορωσίας. Η δημιουργία, η έκταση και η ενδυνάμωση της ελεύθερης αγοράς, της τόσο συμφέρουσας για το αμερικάνικο ισοζύγιο, είναι και ο κυριότερος σκοπός της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, το ξαναείπαμε.

Και βέβαια την «λαίμαργη» ευκαιρία του ενός κοινού και μοναδικού νομίσματος στην Ευρώπη, άμεσα ελεγχόμενου, ασφαλώς δεν την άφησαν να πάει χαμένη!

Όπως αναλύει το θέμα ο Morris Mottale, καθηγητής στην Franklin University (Λουγκάνο Ελβετίας) στον τομέα των διεθνών σχέσεων, της συγκριτικής πολιτικής και των στρατηγικών μελετών, έντονη και καταληκτική ώθηση στην δημιουργία αυτού του ενός για όλους νομίσματος προκάλεσε η πτώση της ανατολικής Γερμανίας το 1989.

Η προοπτική μιας Γερμανίας ενωμένης, με 80 εκατομμύρια κατοίκους και με μια οικονομία άκρως διαφοροποιημένη και ιδίως επιθετική η οποία θα μπορούσε να καταστήσει το μάρκο μεγάλο «παίχτη» στη παγκόσμια σκηνή εις βάρος του δολαρίου, έθεσε τις βάσεις της επιβολής του ευρώ, μέσα στο οποίο το μάρκο θα εξανεμίζονταν δια παντός και μαζί του ο γερμανικός κίνδυνος (το μέγα λάθος αυτής της σύλληψης θα το δούμε και θα το ζήσουμε μια δεκαετία αργότερα).

Τα φαντάσματα των γερμανικών «αναγεννήσεων» από τις στάχτες του πολέμου «ξύπνησαν» τα ανακλαστικά των Άγγλων, Γάλλων, Ιταλών και άλλων «ενδιαφερόμενων» οι οποίοι άλλο δεν περίμεναν για να δεχθούν σαν την τέλεια πανάκεια την αμερικάνικη «λύση» του κοινού νομίσματος, ενός δήθεν νομίσματος-φαγοκύτταρου της γερμανικής οικονομικής εδραίωσης, απ’ τη μια πλευρά, και από την άλλη ανά πάσα στιγμή ελεγχόμενου από την FED.

Το βασικό συμφέρον του αμερικάνικου παράγοντα έβγαινε ενισχυμένο από τον φόβο των ευρωπαίων πρώην εχθρών της Γερμανίας.

Αυτό σήμαινε επίσης και την παράδοση των ευρωπαίων στις αποφάσεις των ΗΠΑ που κιόλας από το 1950 μεριμνούσαν κανονικά ώστε οι πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη να οδηγούνται όσο γίνεται περισσότερο σε ιδεολογικά «συνεργάσιμες» κυβερνητικές οντότητες. Και εκεί που αυτό δεν ήταν εφικτό, διαφόρων ειδών «δυσκολίες» απ’ το πουθενά φρόντιζαν να «συνετίσουν» τους «αντιφρονούντες».

Τελικά, δυο είναι οι «πυλώνες» της αμερικάνικης ικανότητας αποφάσεων: η νομισματική της πολιτική και η στρατιωτική της παρουσία: μια διπλή δαμόκλεια σπάθη.

Απ’ ό, τι φαίνεται όμως η ομηρεία της Ευρώπης προς τις ΗΠΑ ως έχει τώρα δεν είναι αρκετή και δεν έχει τέλος. Και μιας και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι αποδεδειγμένα πια τόσο υποτελείς στους υπερατλαντικούς «φίλους και συμμάχους τους» και τόσο χυδαία προσηνείς στις «προσφορές» τους, αυτοί οι «παραδοσιακοί» φίλοι και σύμμαχοί τους έχουν πάντα μια καλή προσφορά να προτείνουν, για το καλό όλων μας!

Και αυτή τη φορά, όπως έγινε πριν από περίπου 70 χρόνια, ισχύει ακόμη ο «μπαμπούλας» του «κοινού εχθρού»: τότε, το 1949, η Σοβιετική Ένωση, τώρα, το 2014, η Ρωσία – ο παντοτινός εχθρός εξ ανατολάς!

Ναι, δεν αρκεί πια το ΝΑΤΟ. Ζούμε σε μια εποχή όπου θριαμβεύει οι οικονομία μέσα στην οποία χάνονται η πολιτική, η ηθική, ο πολιτισμός, η θρησκεία, τα πάντα.

Οπότε η νέα πρόταση/προσφορά που θα «θωρακίσει», δήθεν, την ΕΕ ενάντια των δήθεν ρωσικών επιβουλών και θα δημιουργήσει, όπως κάποιοι είπαν, ένα «υπερόπλο ΗΠΑ-ΕΕ», και μια νέα χρυσή εποχή με την συμβολή των πολυεθνικών, είναι το TTIP, το ολοκαίνουριο σύστημα «κρυπτής» προσαρμογής και υπόταξης της ΕΕ στις θελήσεις των ΗΠΑ και επέκτασης/ισχυροποίησης των συμφερόντων των ΗΠΑ σε όλη την Ευρώπη, ένα βήμα ακόμη προς τη αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση και ιδίως περικύκλωση της Ρωσίας (και της Κίνας), μετά και την ίδρυση στις 5.10.2015 του ΤΡΡ (Trans Pacific Partnership) μέσω του οποίου έντεκα χώρες του Ειρηνικού, και όχι μόνο, συνασπίζονται με τις ΗΠΑ σε μια πρωτοφανούς μεγέθους ελεύθερη αγορά όπου η μαζική εισβολή και υπερεξουσία των αμερικάνικων πολυεθνικών είναι απόλυτα εξασφαλισμένη.

Και όχι μόνο, διότι με αυτές τις δυο “partnership” οι ΗΠΑ θα είναι σε θέση άνετα, με έναν ή άλλο τρόπο, να φορτώσουν το τερατώδες συνολικό χρέος τους του 380% σε όλες τις 39 χώρες-θύματα, αλλά κατά τα άλλα «εταίροι»!

Η νέα συνθήκη κατ’ ευφημισμόν ελεύθερων συναλλαγών, (ΤΤΙΡ: Transatlantic Trade and Investmernt Partnership), Διατλαντική Εταιρική Σχέση Εμπορίου και Επενδύσεων, συζητείται εδώ και περίπου τρία χρόνια ανάμεσα στην ΕΕ και τις ΗΠΑ εντελώς στα κρυφά, όπερ σημαίνει σε πλήρη αδιαφάνεια! Μια διαδικασία αυτού του είδους δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει πολλά ερωτηματικά και πολύ φόβο.

Και έχει βέβαια διαιρέσει ως ένα σημείο τη κοινοτική «ομοιομορφία» και προκαλέσει διεθνές κίνημα εναντίον της: από τη μια μεριά οι αντιρρήσεις προς την πράγματι τεράστια αμερικάνικη απειλή του φιλελεύθερου εμπορίου με ό, τι αυτό συνεπάγεται, απ’ την άλλη ο φόβος να μην αντέξει η ΕΕ τον συναγωνισμό με τις ΗΠΑ και από την άλλη ακόμη η άκριτη έλξη προς το αμερικάνικο μοντέλο οικονομικής κουλτούρας και αδιαφορία για τις συνέπειες του στον ευρωπαϊκό χώρο.

Ας ελπίσουμε πως οι οπαδοί της απόρριψης του ΤΤΙΡ δεν θα έχουν, mutatis mutandis, το ίδιο τέλος του Λαοκόοντα στην Αινειάδα του Βιργιλίου: πολύ το περιεχόμενο του ΤΤΙΡ μοιάζει με το περιεχόμενο του ίππου του Οδυσσέα!

Σε αυτό το πλέγμα ανισορροπίας, ανασφάλειας και σύγχυσης μεταξύ των διαφόρων κοινοτικών συντελεστών προστίθεται και η διχογνωμία, ο πραγματικός ή φαντασιακός φόβος της ρώσικης γειτνίασης. Και ουδείς αμφιβάλλει πως ακριβώς και ειδικά πάνω σε αυτόν τον συντελεστή συμπεριφοράς, επίσης άκριτα μεγεθυμένο, θα «πατήσει» το αμερικάνικο σχέδιο για να «εκπορθήσει» τους άφρονα ευκολόπιστους αλλά και ενδοτικούς κοινοτικούς ηγετίσκους, προπαντός των 12 πρώην σοβιετικών «δορυφόρων», φανατικούς πλέον φιλοαμερικάνους και μισορώσους.

Η μόνη δυνατή άμυνα σε αυτή την καταστρεπτική σχέση που επιχειρείται μπορεί να είναι η δυναμική αντίδραση πολλών λαών και η αντίθετη τοποθέτηση του Ευρωκοινοβουλίου. Αλλά ίσως αυτό να μην αρκεί, μιας και η ευρωπαϊκή Βουλή ουδεμία δυνατότητα έχει αλλαγής ή ακύρωσης της πολιτικής δράσης της Επιτροπής.

Ορθότερα όμως η πιο έντονη αντίδραση θα πρέπει να προέρχεται από τις κυβερνήσεις των κοινοτικών κρατών απλά γιατί αυτές με το ΤΤΙΡ κινδυνεύουν να «αλωθούν» από τις μεγάλες πολυεθνικές με τις οποίες η «Κομισιόν» διατηρεί αγαστές και «συμφεροντολογικές» σχέσεις.

Εξάλλου δεν είναι μυστική επίσης η τάση ή, καλύτερα, η επιδίωξη του κοινοτικού ιερατείου να μειωθούν στο ελάχιστο και οι απομένουσες εθνικές εξουσίες των κρατών προς όφελος μια υπερεξουσίας της Επιτροπής που επιδιώκει να διαμορφωθεί σε υπερκυβέρνηση, μέλος της παγκόσμιας διακυβέρνησης με δικαιοδοσία στην ευρωπαϊκή ήπειρο, όπως την ορίζουν οι ΗΠΑ, όσο ευφάνταστο μπορεί να φαίνεται αυτό.

Επιπλέον το ΝΑΤΟ είναι πάντα εδώ! Και έως ότου θα υπάρχει το ΝΑΤΟ, η Ευρώπη θα εξαρτάται παντελώς από τις ΗΠΑ.

Τώρα, ποιος θα καταλάβει επιτέλους – αν ποτέ κάποιος καταλάβει! – ότι αυτή η Ευρώπη είναι ο «χρήσιμος ηλίθιος» των ΗΠΑ, και αναλάβει τις κατάλληλες πρωτοβουλίες, αυτή είναι μια άλλη υπόθεση, «αλλουνού παπά ευαγγέλιο», για να θυμηθούμε το κεφαλλονίτικο ανέκδοτο!

Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Ελληνιστής

Πηγή MIgnatiou

Δημοσίευση: Μαΐου 12, 2016