Για ποια επανάσταση μιλάμε;

Είναι πολλά τα κείμενα που διαβάζω που μιλούν για το κατάντημα της πολιτείας και την παθητικότητα των Ελλήνων. Στους τίτλους τέλους μάλιστα, ένας γνωστός σε όλους μας bloger τόνισε πως εγκαταλείπει την αρθρογραφία πρώτον γιατί δεν βλέπει κανέναν Έλληνα να αντιδρά και δεύτερον γιατί βρήκε κάτι καλύτερο στο εξωτερικό και εγκαταλείπει τη χώρα απογοητευμένος.
Αυτά τα δύο επιχειρήματα τα ακούω πολύ τακτικά, δεξιά και αριστερά, και αναρωτιέμαι μήπως τελικά κάποιοι ψάχνουν απλώς προφάσεις εν αμαρτίες;

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Από την ημέρα που ξεκίνησε η κρίση και μετά βλέπω από παντού να ξεπετάγονται ιεροκήρυκες μιας αόριστης επανάστασης. Πρόσωπα που ποτέ πριν δεν είχαν διατυπώσει έστω και μία πολιτική θέση, άνθρωποι που δε συμμετείχαν ποτέ ούτε σε μία κοινωνική δράση.
Και διερωτώμαι. Πριν την κρίση η Ελλάδα ήταν παράδεισος; Πριν την κρίση δεν υπήρχαν άνθρωποι με σοβαρά οικονομικά προβλήματα; Τι είναι αυτό που ξαφνικά αφύπνισε το «αγωνιστικό» πνεύμα κάποιων συμπολιτών μας;
Δυστυχώς θα είμαι σκληρή και ενοχλητική αλλά προ κρίσης υπέβοσκε παντού ένας ύπουλος και συγκαλυμμένος κοινωνικός ρατσισμός προς τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.
Στην Ελλάδα της χρυσής φούσκας, ναι, ήταν ντροπή να είσαι χαμηλόμισθος και απόφοιτος λυκείου. Ήταν ντροπή να μην έχεις αυτοκίνητο και να εργάζεσαι σαν πωλητής ή σερβιτόρος, πόσο μάλλον να είσαι άνεργος.
Στην Ελλάδα της χρυσής φούσκας όσοι συμπολίτες μας κατέβαιναν σε κοινωνικούς αγώνες ήταν απλά κάποιοι αριστεροί «άπλυτοι» κουλτουριάρηδες.

Το ερώτημα ''γιατί δεν αντιδρούμε'' δεν το καταλαβαίνω, γιατί δεν μου εξηγεί κανείς τι εννοεί με αυτή τη διατύπωση;
Να αντιδράσουμε πώς; Να κάνουμε μπάχαλα; Να ρίξουμε τις κυβερνήσεις μας; Και μετά τι; Θα γίνουμε ξανά ευκατάστατοι ως δια μαγείας; Κι αν γίνουμε ξανά ευκατάστατοι ο διπλανός μας ο χαμηλόμισθος, ο σερβιτόρος ή ο εργάτης θα είναι και πάλι ο κατώτερός μας;
Και πώς γίνεται κάποιος να μου μιλά για ''επανάσταση'' αλλά να καμαρώνει για το παιδί του που είναι εγγεγραμμένο σε κομματικές νεολαίες και περιμένει στη σειρά για ένα μελλοντικό ρουσφετάκι;

Αυτοί που δρουν δεν έχουν χρόνο να μιλούν για επαναστάσεις. Αυτοί που δρουν ήταν είναι και θα είναι κρίκοι μιας μεγάλης κοινωνικής αλυσίδας που δεν κάνει τίποτα άλλο εκτός από το να αγωνίζεται.
Η Ελλάδα δεν έπεσε σε αυτό το χάλι γιατί οι πολιτικοί είναι απατεώνες, αλλά γιατί ποτέ δε μας ένοιαξε ο διπλανός μας. Κι αν θέλουμε να ''επαναστατήσουμε’’ απλά και μόνο για να φουσκώσει και πάλι το πορτοφόλι μας και να φτιάξουμε τη ''ζωούλα'' που ονειρευόμαστε και να το πετύχουμε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πάλι στα ίδια και χειρότερα θα έρθουμε. Συμπόνια, συλλογικότητα, ουσιαστική κοινωνικοποίηση, συνεργασία, ομαδικότητα. Μόνο αυτές είναι οι λέξεις κλειδιά για να χτιστεί αυτή η χώρα από την αρχή.
Δεν μπορούν όλες οι αμαρτίες δεκαετιών να σβηστούν μια κι έξω με μερικά μπάχαλα. Πληρώνουμε πολλές και μεγάλες αμαρτίες που έχουν την απαρχή τους σε εποχές ακόμα και προ Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Ας μη γελιόμαστε, θέλει υπομονή κι επιμονή για να γίνουμε καινούριοι και πάνω απ’ όλα θέλει συμμετοχή σε κοινωνικές δράσεις. Θέλει να βγούμε έξω όχι απλά για να φωνάξουμε, θέλει να βγούμε έξω για να βιώσουμε στο πετσί μας το πρόβλημα του διπλανού μας. Να τον γνωρίσουμε και να γίνουμε ένα μαζί του.
Θέλει να είμαστε ολιγαρκείς κατ' ουσίαν και όχι κατ’ ανάγκη. Να είναι μπολιασμένη μέσα μας η απλότητα και η μετριοπάθεια του τρόπου ζωής μας.
Τότε και μόνο τότε ναι αυτός ο περιβόητος Ήλιος του Ελύτη θα γυρίσει...

Χριστίνα Ανδρομέδα

Δημοσίευση: Μαΐου 22, 2016