Μεταναστευτικό: Μπαίνει η Ελλάδα στο περιθώριο της Ευρώπης;

H Ελλάδα έχει περιέλθει, λόγω του μεταναστευτικού/προσφυγικού
σε «χώρα ειδικού καθεστώτος», εκτός του πυρήνα της Ευρώπης

Από την δεκαετία του ’80 ακόμη, επί εποχής Ανδρέα Παπανδρέου, γινόταν λόγος για την «Ευρώπη δύο ταχυτήτων», γνωστού όντος ότι δεν παρουσίαζαν όλες οι 15 -τότε- χώρες τον ίδιο βαθμό ανάπτυξης, με τις μεσογειακές να υστερούν.

Γίνονταν συζητήσεις πώς μπορεί εντός της ΕΟΚ να υπάρχουν διαφοροποιήσεις υποχρεώσεων και δικαιωμάτων μεταξύ ισοτίμων χωρών, όπου εκτός των άλλων κάθε αδύναμη χώρα έχει την ίδια ψήφο με την ισχυρή, και το δικαίωμα βέτο, με το οποίο καθίσταται δυνατή η παρεμπόδιση στη λήψη αποφάσεων.

Συζητήθηκε μάλιστα να δοθούν περισσότερες αρμοδιότητες στο Ευρωκοινοβούλιο και οι αποφάσεις να λαμβάνονται με την αρχή της πλειοψηφίας μετά από ψηφοφορία των Ευρωβουλευτών, ώστε ουσιαστικά οι μικρές σε αριθμό βουλευτών χώρες να μη έχουν λόγο. Ήταν τότε που ο γαλλογερμανικός άξονας ήταν ισχυρός και που οι δύο χώρες, με τους δορυφόρους τους, είχαν καταφανή πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο.

Αυτή η προοπτική εγκαταλείφθηκε μάλλον, μετά και την είσοδο της Πολωνίας -με πολυπληθή ομάδα ευρωβουλευτών- όπου μαζί με την Βρετανία, ως τα δόρατα των ΗΠΑ στην Ε.Ε. και την εξασθένηση του γαλλογερμανικού άξονα, η πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο αλλάζει ίσως κατεύθυνση.

Όμως, με την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης στις μεσογειακές χώρες, μηδέ της Γαλλίας εξαιρουμένης -στην οποία απλώς δίδεται τεχνητή ανάσα ζωής-, η αρχική ιδέα των δύο Ευρωπαϊκών Ζωνών επανέρχεται, όχι με την προτέρα μορφή αλλά για κάθε χώρα χωριστά, αναλόγως του βαθμού οικονομικής καχεξίας της. Η Ελλάδα επί του προκειμένου, με την ακολουθούμενη από τα 2015 πολιτική της μάλλον θέτει εαυτόν να κάνει έναρξη μιας περιθωριοποίησης, αν δεν υποχρεωθεί σε Grexit.

Ο καθηγητής της Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Ενοποίησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Π. Κ. Ιωακειμίδης (ο οποίος υπήρξε σύμβουλος για Ευρωπαϊκά θέματα του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη) σε άρθρο του στο globalview.gr, αναφέρεται στην Ελλάδα ως «χώρα ειδικού καθεστώτος» στην Ε.Ε. σχολιάζοντας κατ’ αρχάς την «ανίερη» συμμαχία του Α. Τσίπρα με Ολάντ και Μέρκελ, όπου οι ιδεολογικές θέσεις του Έλληνα πρωθυπουργού βρίσκονται σε καταφανή αντιπαλότητα με αυτές των Γάλλων σοσιαλιστών και των Γερμανών χριστιανοδημοκρατών.

Εξηγεί την συμμαχία αυτή, ότι προσλαμβάνει μάλλον προσωπικό στοιχείο, όπου Α. Μέρκελ και Φ. Ολάντ εμφανίζονται να «αγκαλιάζουν» ένθερμα τον Α. Τσίπρα, ξεχνώντας ακόμα και τις βιτριολικές προσβολές που ο τελευταίος είχε εκστομίσει εναντίον τους, επειδή, γράφει ο κ. Ιωακειμίδης, έτσι εξυπηρετείται η προσωπική πολιτική ατζέντα των δύο ηγετών. Για τη Μέρκελ στη διαχείριση κυρίως του προσφυγικού / μεταναστευτικού, για τον Ολάντ στην αναζήτηση ενός «αριστερού προσωπείου» (αφού έχει χάσει το αριστερό του πρόσωπο στο εσωτερικό της χώρας του) ενόψει εκλογών.

Ο αθρογράφος δεν θεωρεί ότι ο σημαντικός λόγος αυτού του εναγκαλισμού οφείλεται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί ευκολότερα από ό,τι τα αστικά κόμματα να απορροφήσει τους κραδασμούς από τα αντιλαϊκά μέτρα, ώστε να τυγχάνει ο κ. Τσίπρας της υποστήριξής τους, αλλά πιστεύει πως το προέχον είναι το γεγονός πως το δόγμα που τείνει να επικρατήσει στις κεντρικές πρωτεύουσες της Ένωσης είναι ότι λόγω προσφυγικού/μεταναστευτικού, της οικονομικής κρίσης και κυρίως λόγω της μεταρρυθμιστικής αδυναμίας, είναι προτιμότερο η Ελλάδα να οριοθετηθεί ως «χώρος άτυπου ειδικού καθεστώτος» στο πλαίσιο της ΕΕ, ως χώρα - ειδική περίπτωση.

Αν συμβαίνει έτσι, τότε μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι δεν έχει ιδιαίτερο νόημα για την Ευρώπη να επιμείνει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιτευχθεί π.χ. η θεσμική και διοικητική αναβάθμιση της χώρας, όπως απαιτεί το ΔΝΤ. Η Ευρώπη, με άλλα λόγια, έπαψε ουσιαστικά να ενδιαφέρεται για τη μεταρρύθμιση της χώρας, γι’ αυτό κλείνει αυτιά και μάτια στα όσα δυσάρεστα συμβαίνουν σε Διοίκηση, σε Δικαιοσύνη, σε αδυναμία εξευρωπαϊσμού.

Η αλήθεια είναι ότι ως προς το μεταναστευτικό, η Ελλάδα πράγματι έχει περιέλθει σε «χώρα ειδικού καθεστώτος», όπου μετά τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας η χώρα μας βγήκε από τον πυρήνα της ΕΕ και ομαδοποιείται με την Τουρκία ως ειδικό πεδίο δράσης. Το ότι η κυβέρνηση αποδέχτηκε τόσο ανέμελα και χωρίς πρόσθετες εγγυήσεις το καθεστώς αυτό, ερμηνεύει και τη στήριξη πολλών Ευρωπαίων.

Αν η υπόθεση του κ. Ιωακειμίδη είναι βάσιμη, τότε δύσκολα θα βρισκόταν άλλος ηγέτης, αντί του Α. Τσίπρα, που θα δεχόταν τόσο εύκολα η Ελλάδα να διολισθήσει σε «χώρα ειδικού καθεστώτος». Στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος, το βασικό που ενδιαφέρει την Ευρώπη είναι να εκπληρωθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του Μνημονίου και η ανακοπή της ροής των προσφύγων. Και η κυβέρνηση Τσίπρα προσφέρει αυτά με αντάλλαγμα τη στήριξη για την παραμονή στην εξουσία.

Εξηγείται επίσης και το γεγονός, ότι δεν μπορεί η «αδυναμία» που δείχνει Α. Μέρκελ στον Α. Τσίπρα να οφείλεται μόνον στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός δέχτηκε να παραμείνουν στην χώρα οι 50 χιλιάδες πρόσφυγες, την ώρα που η Γερμανία δέχθηκε κοντά στο ένα εκατομμύριο. Οι 50 χιλιάδες θα την βάρυναν;

Πηγή Voria

Δημοσίευση: Μαΐου 04, 2016