"Ασφαλιστική μεταρρύθμιση" του ΣΥΡΙΖΑ: Η μεγαλύτερη ΑΠΑΤΗ!

Ο Σύριζα ισχυρίζεται σήμερα ότι κάνει μια "γενναία μεταρρύθμιση" στο Ασφαλιστικό και "εξασφαλίζει τη βιωσιμότητά του" για τις επόμενες γενιές.

Σου λέει, εντάξει, δεν κάνω αυτά που υποσχέθηκα πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 (όταν είχε τάξει 13η σύνταξη)...

Εντάξει, δεν κάνω όσα υποσχέθηκα πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 (όταν είχε τάξει ότι δεν θα αγγίξει τις βασικές συντάξεις)...

Αλλά τουλάχιστον πραγματοποιώ μια από χρόνια αναγκαία μεταρρύθμιση για την επιβίωση του Ασφαλιστικού συστήματος!

Και στον ισχυρισμό αυτό, πήγαν αρχικά να "τσιμπήσουν" διάφοροι τάχα μου "μεταρρυθμιστές". Μέχρι που κατάλαβαν κι αυτοί την απάτη.

Γιατί όλα τα "μεταρρυθμιστικά" που ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια ακόμα τεράστια απάτη. Ίσως τη μεγαλύτερη απ' όλες...

* Πρώτον, πραγματική μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό έγινε το 1992 επί Σιούφα, όταν όντως μειώθηκαν τα εξωπραγματικά "ποσοστά αναπλήρωσης" των συντάξεων που υπήρχαν ως τότε. Η ΝΔ την έκανε, και όλοι στην Αντιπολίτευση ήταν αντίθετοι τότε: Και το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός (από τον οποίο προέκυψε ο ΣΥΡΙΖΑ αργότερα)...

Η μεταρρύθμιση Σιούφα, όπως ομολογούν σήμερα πολιτικά στελέχη και αναγνωρισμένοι εμπειρογνώμονες που ΔΕΝ ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία (π.χ. Πάνος Τσακλόγλου) έδωσε τότε στο Ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, τουλάχιστον 10-15 χρόνια ζωής! Κάνοντας από τότε, αυτά που σήμερα αναγνωρίζονται απ' όλους (και από το ΣΥΡΙΖΑ πλέον) ως "αυτονόητα και απαραίτητα"...

Το 1994, όταν επανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ, κατάργησε εν μέρει τη μεταρρύθμιση Σιούφα. Αλλά δεν τόλμησε να την καταργήσει συνολικά, ούτε να επαναφέρει τα προηγούμενα και "εξωπραγματικά" ποσοστά αναπλήρωσης.

* Το 2001 ο Γιαννίτσης πρότεινε ουσιαστικά επαναφορά της μεταρρύθμισης Σιούφα, και μάλιστα στο "πιο αυστηρό" (μείωση των ποσοστών αναπλήρωσης ακόμα περισσότερο). Η πρόταση αυτή δεν πέρασε τότε και ο Γιαννίτσης απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη. Ο Συνασπισμός (από τον οποίο προήλθε αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ) πρωτοστατούσε μαζί με το ΚΚΕ και το οργανωμένο ΠΑΣΟΚ στις κινητοποιήσεις ενάντια στο "Σχέδιο Γιαννίτση". Αυτό που σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ως "σωτήριο", τότε το πολέμησε λυσσαλέα...

* Το 2008, η Φάνη Πετραλιά πέρασε μια άλλη μεγάλη μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό: Μείωσε τα ταμεία από 133 σε 13! Το ΠΑΣΟΚ και σύμπασα η Αριστερά τότε (του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου) πρωτοστατούσαν να ματαιωθεί η μεταρρύθμιση εκείνη. Που έδωσε επίσης κάποια χρόνια ακόμα "επιβίωσης" στα ταμεία.

* Το 2011 η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου μείωσε τα ασφαλιστικά ταμεία ακόμα περισσότερο: από 13 σε 5! Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε πρωτοστατούσε μαζί με το ΚΚΕ στην ματαίωση εκείνης της μεταρρύθμισης. Η οποία, όμως, δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί πλήρως...

* Το 2013 η κυβέρνηση Σαμαρά (δηλαδή της ΝΔ μαζί με το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου πλέον), προχώρησε ακόμα πιο πέρα: Ενοποίησε τα ασφαλιστικά ταμεία από 5 σε 3, ενοποίησε το μηχανισμό είσπραξης και πληρωμών, διαχώρισε το συνταξιοδοτικό από την υγειονομική περίθαλψη, έλεγξε το σύστημα συνολικά, εντόπισε και κατάργησε χιλιάδες συντάξεις-μαϊμούδες και επιδόματα-μαϊμούδες, ενώ μείωσε και εξωπραγματικά επιδόματα (που δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο, π,χ συντάξεις σε "άγαμες θυγατέρες εφ' όρου ζωής) , χωρίς, όμως, να καταργεί τα βασικά που υπάρχουν παντού στον κόσμο (όπως π,χ, συντάξεις χηρείας).

Φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση τότε ήταν κατηγορηματικά αντίθετος με όλα αυτά. Τα πολέμησε και προσπάθησε να τα ματαιώσει. Ευτυχώς δεν τα κατάφερε...

* Το 2014, επί κυβέρνησης Σαμαρά πάντα, η Κομισιόν έδωσε για πρώτη φορά πιστοποιητικό βιωσιμότητας στο ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα για τέσσερις δεκαετίες! Το μόνο που ζητούσε - κι αυτό ζητούσε και η Τρόϊκα τότε - ήταν να μην αυξηθούν οι κύριες συντάξεις για τα επόμενα τρία χρόνια και να αποκατασταθεί η "ρήτρα μηδενικού ελλείμματος" στις επικουρικές (που ίσχυε έτσι κι αλλιώς ως το 2011).

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση χάλασε τον κόσμο, υποσχόταν να αυξήσει τα πάντα, να μη μειώσει τίποτε και να δώσει και 13η σύνταξη.

Και διηγώντας τα να κλαίς...

Τι συνέβη μετά;

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε αρχές του 2015 και μετά από ενάμιση χρόνο και πλέον "υπερήφανης διαπραγμάτευσης" έκανε τα εξής:

--Μείωσε το άθροισμα κύριων και επικουρικών στα 1300 ευρώ. Πράγμα που ισοδυναμεί με μεγάλη περικοπή - μέχρις εξαφανίσεως - για πολλές επικουρικές.

--Μείωσε όλες τις κύριες δραστικά για τους νέους και μελλοντικούς συνταξιούχους (20% με 30%).

--Μείωσε τις κύριες και για τους τωρινούς συνταξιούχους κατά 2% (μέσω αύξησης των κρατήσεων για υγεία από 4% ως τότε, στο 6%).

--Μείωσε επιπρόσθετα και τις επικουρικές για τους σημερινούς συνταξιούχους κατά 6% (έβαλε και σε αυτές κράτηση για υγεία που δεν υπήρχε ως τότε).

--Μείωσε το αφορολόγητο όριο (που αφορά κυρίως τους χαμηλοσυνταξιούχους), με αποτέλεσμα να πληρώνουν περισσότερο φόρο όλοι όσοι βρίσκονται στα χαμηλά και τα μεσαία εισοδήματα.

--Αύξησε τους φορολογικούς συντελεστές συνολικά (και των συνταξιούχων).

--Μείωσε δραστικά ακόμα και τις συντάξεις χηρείας!

Για να μείνουμε μόνο στους συνταξιούχους και να μην πάμε στην υπόλοιπη φοροκαταιγίδα που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, που αφορά, όμως, και τους συνταξιούχους: π.χ, αύξηση του ΦΠΑ σε εκατοντάδες αγαθά που επιβαρύνουν το λογαριασμό του σουπερμάρκετ για κάθε οικογένεια, αλλά και τους οικιακούς λογαριασμούς κάθε σπιτιού.

Μπορεί να πει κανείς ότι αυτά εξασφαλίζουν τουλάχιστον "βιωσιμότητα" στο ασφαλιστικό σύστημα;

Όχι! Εδώ είναι το τραγικό...

Η βιωσιμότητα είχε εξασφαλιστεί πριν. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξόκειλε το "καράβι". Και τώρα αναγκάστηκε να επιβάλει ένα νέο "χαράτσι" 1,8 δισεκατομμυρίων κάθε χρόνο μόνο στο ασφαλιστικό, για να επαναφέρει τα πράγματα εκεί που ήταν το Νοέμβριο του 2014. Και να γιατί:

Αυτό που λέμε "βιωσιμότητα" του Ασφαλιστικού εδώ, είναι η "εθνικολογιστική βιωσιμότητα" δηλαδή η μείωση του ποσοστού που επιβαρύνουν οι συντάξεις τον Προϋπολογισμό ως προς το ΑΕΠ.

Γενικά οι συντάξεις πληρώνονται από τα ταμεία (δηλαδή τις εισφορές εργαζομένων) και τον Προϋπολογισμό (δηλαδή το φορολογούμενο). Όσο λιγότεροσυμμετέχει ο Προϋπολογισμός (δηλαδή όσο περισσότερο συμμετέχουν τα ταμεία) τόσο πιο "βιώσιμο" θεωρείται το ασφαλιστικό σύστημα.

Διεθνώς, και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, ένα ασφαλιστικό σύστημα θεωρείται απολύτως βιώσιμο, αν το κράτος συμμετέχει μέχρι 3% ως 4% του ΑΕΠ το πολύ στην χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.

Στην Ελλάδα μέχρι πριν την κρίση είχε φτάσει να συμμετέχει 6% του ΑΕΠ.

Στη διάρκεια της κρίσης το ποσοστό αυτό εκτινάχθηκε πάνω από 10%!

Γιατί;

--Γιατί πρώτον έπεσε το ΑΕΠ (στον παρανομαστή)! Κι όταν πέφτει ο παρανομαστής το κλάσμα αυξάνεται...

--Και γιατί δεύτερον, οι εισφορές στα ταμεία μειώθηκαν (λόγω ανεργίας). Και έτσι η συμμετοχή του κράτους ανέβηκε (στην αριθμητή).

Κι όταν ο αριθμητής ανεβαίνει (αυξημένη κρατική συμμετοχή), ενώ ο παρανομαστής πέφτει (μειωμένο ΑΕΠ), το κλάσμα αυξάνεται πολύ πιο γρήγορα.

Έτσι η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος πλησίαζε το 11%.

Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν στο τέλος της διακυβέρνησης ΓΑΠ, επί κυβερνήσεων Παπαδήμου και επί κυβερνήσεων Σαμαρά (όταν και εφαρμόστηκαν στην πράξη όλα όσα είχαν εξαγγελθεί πριν), σταμάτησαν και ανέστρεψαν αυτή την αυξητική τάση.

Επέβαλαν μείωση στην συντάξεις, ενοποίησαν τα ταμεία, εξορθολόγησαν τη λειτουργία τους, εντόπισαν και κατάργησαν ένα σωρό σπατάλες ή "μαϊμουδιές", κι έτσι πέτυχαν για πρώτη φορά από καιρό να πέσει η συμμετοχή του κράτους στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού γύρω στο 9,5%.

Αυτά το 2014...

Η προοπτική όμως ήταν να πέσει η συμμετοχή του κράτους στο 6,5% περίπου το 2016 (από το 9,5% το 2018). Κι από εκεί να βρεθεί κάτω από το 4% ως το 2019-2020.

Δηλαδή να βρεθεί στον ευρωπαϊκό μέσον όρο μέσα σε 5-6 χρόνια...

Γι' αυτό και στα τέλη του 2014 το βασικό που ζητούσε η Τρόϊκα από την κυβέρνηση Σαμαρά ήταν να ΜΗΝ αυξηθούν (όχι να... σφαγιαστούν), οι συντάξεις τα επόμενα χρόνια. (Στο email Χαρδούβελη αναφέρεται ρητά ο όρος της ΜΗ αύξησης των συντάξεων και του περαιτέρω εξορθολογισμού από την ενοποίηση των ταμείων).

Πώς θα γινόταν αυτό;

Με την πρόβλεψη που είχαν τότε όλοι οι Οργανισμοί (και η Κομισιόν, και το ΔΝΤ, και ο ΟΟΣΑ και η ΕΚΤ) για ανάπτυξη στην Ελλάδα 2,9% το 2015 και 3,7% το 2016 και πάνω ή γύρω στο 3% τα επόμενα χρόνια! Με αυτό...

Τι θα σήμαινε αυτή η αναπτυξιακή τροχιά για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος;

--Ότι θα αυξανόταν η απασχόληση, άρα (με σταθερές συντάξεις) θα μειωνόταν η συμμετοχή του κράτους στην χρηματοδότηση του ασφαλιστικού. Θα έπεφτε λοιπόν σταθερά ο αριθμητής του κλάσματος.

--Με την ανάπτυξη, όμως, θα αυξανόταν και το ΑΕΠ σταθερά. Κι αυτό θα αύξανετον παρανομαστή. Κι έτσι η κρατική χρηματοδότηση ως ποσοστό το ΑΕΠ θα μειωνόταν ακόμα πιο γρήγορα.

--Ακόμα με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, την ενοποίηση των ταμείων και την ένταση των ελέγχων μειωνόταν σταθερά η αδήλωτη εργασία και η εισφοροδιαφυγή. Αυτό είχε αρχίσει ήδη να αποδίδει από τα τέλη του 2013 και όλο το 2014 κι είχε πιστωθεί (από την Τρόϊκα, αλλά και από τον ΟΟΣΑ) στον υπουργό του Σαμαρά Γιάννη Βρούτση.

Τα δύο τρίτα μείωσης της κρατικής επιβάρυνσης ως ποσοστού του ΑΕΠ θα γίνονταν μέσω της Ανάπτυξης και το ένα τρίτο μέσω διαρθρωτικών αλλαγών που μείωναν την εισφοροδιαφυγή.

Αυτό ήταν το πλάνο της μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό που ολοκληρώθηκε επί κυβέρνησης Σαμαρά, ήταν απόλυτα ικανοποιητικό και αποδεκτό απ' όλους, κι είχε αρχίσει να αποδίδει χειροπιαστά αποτελέσματα. Χωρίς σφαγιασμό των συντάξεων...

Όταν ήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε ξανά την οικονομία σε ύφεση, προκάλεσε άνοδο των ασφαλιστικών εισφορών και της αδήλωτης εργασίας, κι οδήγησε σε εκτροχιασμό όλου του πλάνου.

Κι έτσι ήλθαν σήμερα να επιβάλλουν στο ΣΥΡΙΖΑ να κόψει 1,8 δισεκατομμύρια από τις συντάξεις, για να ξαναφέρει το ασφαλιστικό στην τροχιά που το είχε βάλει ο Σαμαράς.

Η μεταρρύθμιση είχε γίνει από πριν και λειτουργούσε. Την "εκτροχίασε" ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα "σφαγιάζει" του συνταξιούχους για να το ξαναφέρει εκεί που το είχε βάλει ο Σαμαράς.

Και μάλιστα τώρα κανείς δεν είναι σίγουρος ότι το νέο σχέδιο θα λειτουργήσει. Γιατί καθώς επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την ανάπτυξη, και θεωρείται και ΜΗ "εφαρμόσιμο" (κυρίως όσον αφορά τις νέες τεράστιες επιβαρύνσεις σε ασφαλιστικές εισφορές), είναι πολύ πιθανό σε ένα χρόνο από τώρα να οδηγηθούμε σε νέες μειώσεις συντάξεων.


Παλαιά έλεγαν πως όταν "ευημερούν" οι αριθμοί αλλά όχι οι άνθρωποι, οι κυβερνήσεις πέφτουν.

Όταν όμως δεν ευημερούν ούτε οι αριθμοί ούτε οι άνθρωποι, οι κυβερνήσεις πέφτουν με πάταγο.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Μαΐου 22, 2016