Από την αυταπάτη στο έγκλημα

Η λογική συνήθως δεν είναι το κατάλληλο εργαλείο για να ερμηνεύσεις την τρέλα των κυβερνώντων· παρ’ όλα αυτά, βάσει της λογικής, ο υπουργός ο οποίος τη μία μέρα ψηφίζει μια νομοθετική ρύθμιση και, μόλις την επομένη, τη χαρακτηρίζει εγκληματική πράξη, είτε είναι ψυχοπαθής, είτε μας δουλεύει.

Φοβάμαι ότι και τα δύο ισχύουν – και γιατί όχι, αφού και τα δύο είναι θεμιτά. Το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, αλλά και του εκλέγειν, δεν προϋποθέτουν πιστοποιητικό ψυχιάτρου (δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν στην Ελλάδα – θα έχανε τα πολιτικά δικαιώματά του το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού), ούτε όμως απαγορεύεται το δούλεμα των ψηφοφόρων από τους πολιτευόμενους. Είδατε να δυσανασχετεί κανείς από το ακροατήριό του; Αντιθέτως, όπως δείχνει η ζωή στον Υπαρκτό Ελληνισμό, το δούλεμα επιβραβεύεται από όσους το υφίστανται. (Παρεμπιπτόντως, η «Αυγή» είχε την είδηση στη σελίδα 14, υπό τον τίτλο: «Π. Καμμένος: Παραμένει πρώτη προτεραιότητα ο ΦΠΑ στα νησιά»...)

Ισως πιο αξιοσημείωτο και από αυτήν τη δήλωση του υπουργού Εθνικής Αμύνης είναι η απαίτηση της αντιπολίτευσης να πάρει θέση το Μαξίμου επί του ζητήματος που προέκυψε. Πόσο μάταιο να το ζητάς, ιδίως μάλιστα αν πιστεύεις ότι υπάρχει μια μικρή έστω πιθανότητα να συμβεί. Γιατί να έχει υποχρέωση ο Τσίπρας να αντιδράσει, όταν ο κυβερνητικός εταίρος του παραδέχεται ότι εγκλημάτησε; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν ήταν αυτός που παραδέχθηκε την αυταπάτη του, η οποία μας κόστισε 86 δισ.; Αφού η παραδοχή δεν προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση τότε, γιατί να ενοχλήσει τώρα η παραδοχή ενός εγκλήματος, νοουμένου έστω μεταφορικώς; Σιγά σιγά αυξάνεται η δόση του δουλέματος και ο οργανισμός μας συνηθίζει.

Γιατί δεν αντιδρούν οι Ελληνες, όταν οι κυβερνώντες τούς χλευάζουν τόσο κατάφωρα; Μήπως επειδή η γλώσσα αλλάζει και δεν πολυδίνουμε πια σημασία σε σύνθετους όρους, όπως «αυταπάτη»; Δεν ξέρω, αλλά ίσως αν μας έλεγαν με περισσότερη ευθύτητα αυτό που θέλουν να μας πουν, φερ’ ειπείν, «έκανα μ***» ή «είμαι μ***», να αντιμετωπίζαμε το θέμα με τη σοβαρότητα που του αρμόζει...

Οφείλουν, πάντως, να μιλήσουν με περισσότερη ευθύτητα και να μη φοβούνται, διότι και η απάτη –εις βάρος τρίτων, όχι του εαυτού μας– συγχωρείται άνευ συνεπειών. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν τουλάχιστον εξοργιστικό αυτό που έγραψε η «Αυγή» προ ημερών, δηλαδή ότι ετοιμάζονται εξετάσεις πιστοποίησης για όσους είχαν προσληφθεί με πλαστά πτυχία στο Δημόσιο και δικαίως απολύθηκαν επί Σαμαρά. Oλο αυτό, δε, μεθοδεύεται ακριβώς την εποχή που τα κορόιδα και οι γονείς τους –ακριβέστερα, ένας στρατός από κορόιδα– υφίστανται το μαρτύριο των εξετάσεων παπαγαλίας για μια θέση σε κάποιο από τα πανεπιστήμια της επικράτειας: αυτά που κατρακυλάνε όλο και πιο χαμηλά στις διεθνείς κατατάξεις. Γιατί να χάσεις τέσσερα χρόνια σε ένα κακό πανεπιστήμιο, όταν κάνεις τη δουλειά σου με ένα πλαστό πτυχίο και κάποιες δήθεν εξετάσεις που το επικυρώνουν;

Ευτυχώς, όμως, μόνον στην Ευρώπη δεν περνά η ελληνική απάτη. Φυσικά, όπως διαπιστώσαμε από τις παραχωρήσεις των Ευρωπαίων προς την κυβέρνηση, στην Ευρώπη δεν τους νοιάζει αν μας αρέσει να αυταπατώμεθα – είναι δική μας επιλογή αυτή και κανείς δεν μπορεί να μας σώσει από τον εαυτό μας. Δούλεμα εις βάρος τους, όμως, δεν σηκώνουν. Είδαμε πώς το Eurogroup συνέδεσε την εκταμίευση των δόσεων με την εκπλήρωση συγκεκριμένων υποχρεώσεων (Ελληνικό, ΕΚΑΣ, «κόκκινα» δάνεια κ.ά.) και πώς απέβησαν μάταιες οι κουτοπονηριές της κυβέρνησης να αλλάζει μέσα αυτά που έχει προηγουμένως συμφωνήσει έξω.

Ευτυχώς, το ξαναλέω, που είμαστε στην Ευρώπη – φαντασθείτε για λίγο, αν τολμάτε, τι θα ήμασταν εκτός Ευρώπης. Γι’ αυτό, λοιπόν, υποστηρίζω την ιδέα του υπερταμείου, έτσι όπως το έχουν σχεδιάσει, δηλαδή για εκατό χρόνια και με ενισχυμένο τον ρόλο των ξένων στη λήψη αποφάσεων. Θα συμφωνήσω ότι είναι ταπεινωτικό και συνιστά υποχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Και λοιπόν; Το υπερταμείο είναι, κατά κάποιον τρόπο, σαν ίδρυμα για τα καθυστερημένα της Ευρώπης, δηλαδή εμάς. Προσωπικώς –και μιλώ ως καθυστερημένο– προτιμώ να είμαι στο ίδρυμα, όσο και αν είναι δύσκολη εκεί η ζωή, παρά στον δρόμο...

Από το πλυντήριο

Παρατηρώντας τις φωτογραφίες του Γιούκλιντ Τσαλακώτου, κατά την προσέλευσή του στο Eurogroup, αναρωτήθηκα πώς καταφέρνει ο μπαγάσας να είναι πάντα τόσο τσαλακωμένος. Θέλω να πω ότι αυτό, στον βαθμό που το πετυχαίνει ο υπουργός Οικονομικών, είναι τέχνη. Πώς το καταφέρνει και δείχνει ολόκληρος σαν να έχει βγει κατ’ ευθείαν από το πλυντήριο; Κάνει τα ρούχα της επόμενης ημέρας ένα κουβάρι και τα τοποθετεί κάτω από το μαξιλάρι του πριν κοιμηθεί το βράδυ; Κάτι τέτοια σκεπτόμουν, όταν ξαφνικά μού ήρθε η λεγόμενη φλασιά: όχι! Ξέρω τι κάνει και πετυχαίνει το μοναδικό στυλ του. Οταν ξυπνά το πρωί, παίρνει πρωινό, ξυρίζεται, πλένει τα δόντια του και μετά, χωρίς να έχει προηγουμένως κάνει το πρωινό ντους, φοράει τα ρούχα της ημέρας. Επειτα μπαίνει ολόκληρος μέσα στο πλυντήριο-στεγνωτήριο, όπου πλένεται και στεγνώνει μαζί με τα ρούχα του. Τελειώνει η πλύση, βγαίνει σαν κύριος από τον θαλαμίσκο, παίρνει την τσάντα του, στραβώνει τον γιακά του (αν κατά λάθος έχει βγει ίσιος), δίνει ένα φιλί στη γυναίκα του και πάει στη δουλειά του, που είναι να επινοεί νέους φόρους...

Στέφανος Κασιμάτης
Καθημερινή

Δημοσίευση: Ιουνίου 13, 2016