Οι πολιτικοί και οι αυταπάτες της εξουσίας

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

Η Δύναμη και η Εξουσία δεν είναι το ίδιο πράγμα.
Δύναμη σημαίνει να μπορείς να πετύχεις άμεσα αυτό που πιστεύεις, αυτό που οραματίζεσαι και σχεδιάζεις.
Εξουσία σημαίνει ότι μπορείς να δώσεις εντολή για την επίτευξη ενός στόχου.
Διατάζεις για να γίνει αυτό που θέλεις.
Για να γίνει πράξη όλο αυτό όμως, δεν εξαρτάται από σένα.
Αλλά πότε και πως θα φτάσει αυτή η εντολή, στο χωράφι, στο σχολείο, στον ελεύθερο επαγγελματία, στον δημόσιο υπάλληλο.

Στην παντοδυναμία του ΠΑΣΟΚ την εξουσία μπορεί να την είχε η κυβέρνηση του Σημίτη, την δύναμη όμως την είχε το μπουμπούκι ο Φωτόπουλος και ο Τσουκαλάς. Ναι ο σημερινός του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εξουσία με εκφραστή τον υπουργό εργασίας Γιαννίτση είχε την πρόθεση να κάνει μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό, την δύναμη όμως την είχαν τα συνδικάτα,
που όχι μόνο δεν επέτρεψαν τις αλλαγές, αλλά ήταν τόση η δύναμη τους που έστειλαν τον εκπρόσωπο της εξουσίας Γιαννίτση σπίτι του.
Το ίδιο συνέβη και πιο παλιά με την προσπάθεια πάλι για το ασφαλιστικό του Σιούφα επι Ν.Δ.

Και αν στα χρόνια των μνημονίων οι αντιστάσεις του κόσμου δεν ήταν τόσο δυνατές ώστε να αποτρέψουν την ψήφιση των μέτρων, είχαν όμως την δύναμη να αποτρέψουν την εφαρμογή τους.
Ακόμα και σήμερα, 5 χρόνια μετά την ψήφισή τους δεν έχουν εφαρμοστεί πολλές από της μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο ούτε και το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.

Αυτή την διαφορά δεν μπόρεσαν να την αντιληφθούν ούτε στον ΣΥΡΙΖΑ.
Νόμιζαν ότι μαζί με την εξουσία απέκτησαν και την δύναμη.
Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
Λαλίστατοι φαφλατάδες υπουργοί και βουλευτές υπόσχονταν ό,τι ανοησία κατέβαζε η κούτρα τους με την βεβαιότητα ότι είχαν και την δύναμη να την εφαρμόσουν.
Απέκτησαν την εξουσία και σε ένα παραλήρημα ενθουσιασμού πίστεψαν ότι είχαν και την δύναμη να υποκύψουν όλοι απέναντι τους ντόπιοι και ξένοι.
Δεν ήταν σε θέση να καταλάβουν ότι δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι που θα αποφασίσουμε για το μέλλον μας. Υπάρχουν πολλά εξωθεσμικά κέντρα που αποφασίζουν για μας.
Πήρε έξι μήνες στον Αλέξη να καταλάβει ότι η εξουσία δεν βαδίζει δίπλα-δίπλα με την δύναμη αλλά με την υποτέλεια.
Η εξουσία δεν πάει αγκαλιά με την δύναμη αλλά με την υποταγή.
Αυτό συνέβαινε πάντα στην Ελλάδα.
Υποταγή στα ντόπια συμφέροντα στην διαπλοκή και φυσικά τα 6 τελευταία χρόνια στους δανειστές.
Έτσι για να μην αυταπατάσαι για άλλη μια φορά βρε Αλέξη.

Και αυτές τις αυταπάτες δεν τις είχε μόνο ο Αλέξης αλλά και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ.
Ένα ντελίριο ενθουσιασμού κατέλαβε τους οπαδούς, φαντάστηκαν ότι μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν και αυτοί στην αίθουσα του θρόνου.
Πανηγυρισμοί, συγκεντρώσεις, λάβαρα και συνθήματα σε ημερήσια διάταξη.
Τι απέμεινε σήμερα από όλα αυτά;
Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν χωριστεί σε τρεις κατηγορίες.

Στους οργισμένους
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν εκείνοι που θεωρούν ότι αυτό που είναι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με αυτό που διακήρυττε χθες, έχει απομακρυνθεί από τις αρχές και την ιδεολογία του και πιστεύουν ότι έχει αποκτήσει πια, συνήθειες, συμπεριφορές και παθογένειες του σάπιου πολιτικού συστήματος που ήθελε να ανατρέψει.
Είναι όλοι εκείνοι που νοιώθουν μια τεράστια οργή μέσα τους, γιατί πιστεύουν ότι κάποιοι τους πρόδωσαν το όνειρο, την ελπίδα, τις αρχές, τις αξίες και τα ιδανικά τους.
Είναι οι 320.160 λιγότεροι ψηφοφόροι των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη συν κάποιες άλλες χιλιάδες που έχουν απομακρυνθεί από τότε μέχρι σήμερα.
(εκλογές 25ης Ιανουαρίου 2.246.064 - 1.925.904 εκλογές 20ης Σεπτέμβρη)
Είναι εκείνοι που δεν μπορούν να «χωνέψουν» ότι έπεσαν θύματα
ανίκανων τσαρλατάνων.
Είναι θυμωμένοι περισσότερο με τον εαυτό τους που επέτρεψαν σε έναν δημαγωγό της δεκάρας να τους εξαπατήσει.
Δεν συγχωρούν στον εαυτό τους, που δεν μπόρεσαν να αντιληφθούν πόσο ανέφικτες και έκτος πραγματικότητας ήταν οι υποσχέσεις του.
Είναι όλοι αυτοί που νοιώθουν εκτεθειμένοι και ντροπή απέναντι σε φίλους και γνωστούς για τις θέσεις που υπερασπίζονταν τότε και ψάχνουν σήμερα να βρουν νέα κομματική στέγη.

Στους ενάρετους.
Γιατί ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτή την δεύτερη, μικρή και αυτή, αλλά μεγαλύτερη από την πρώτη κατηγορία, είναι όλοι αυτοί που σιωπούν.
Που δεν παίρνουν θέση και απέχουν από οποιαδήποτε πολιτική κουβέντα.
Είναι οι άνθρωποι που εντάχτηκαν στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ όχι λόγω των αριστερίστικων ρητορειών του, αλλά από την επιθυμία τους να αλλάξει το σάπιο πολιτικό σύστημα εξουσίας, αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Είναι εκείνοι που προσδοκούσαν μια καλύτερη διαπραγμάτευση μέσα στα πλαίσια της ΕΕ με λιγότερο επώδυνα μέτρα.
Και νοιώθουν ότι έσπασαν τα μούτρα τους.
Στέκονται αμήχανα, απέναντι στο θέαμα μιας κυβέρνησης που τα υποσχέθηκε όλα και τα αρνήθηκε όλα!
Είναι εκείνοι που παρακολουθούν προβληματισμένοι τα γεγονότα από απόσταση, δεν παραδέχονται δημόσια τα λάθη τους και συνεχίζουν να δίνουν ακόμα και τώρα την σιωπηρή τους υποστήριξη στον Αλέξη.

Και υπάρχει και η Τρίτη κατηγορία η πιο μεγάλη.
Οι μεταλλαγμένοι.
Αυτοί που ζούνε την δική τους παράκρουση.
Εδώ πραγματικά σηκώνεις τα χέρια ψηλά.
Είναι οι άνθρωποι που συνεχίζουν να υπερασπίζονται τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Με ηλίθια και σαχλά επιχειρήματα προσπαθούν να δικαιολογήσουν και τις δικές τους «πιρουέτες» και τις «κωλοτούμπες» του Αλέξη.
Είναι οι άνθρωποι που έχουν ένα τεράστιο κενό μνήμης και είναι και επικίνδυνα αφελείς.
Είναι όλοι εκείνοι που χωρίς καμία διάθεση αυτοκριτικής συνεχίζουν να χειροκροτούν ό,τι λέει ο αρχηγός αν και είναι κόντρα σε όλα εκείνα που χθες χειροκροτούσαν.
Δούλοι. Χωρίς προσωπική άποψη και θέση.
Ό,τι πει ο αφέντης. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει.

Το έλεγε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά»:
«Ώστε από τη φύση, γίνεται δούλος εκείνος που είναι κατάλληλος να γίνει το κτήμα ενός άλλου ανθρώπου, και για αυτόν τον λόγο γίνεται δούλος».

Είναι αυτοί, ανώριμοι και ασταθείς, που υπερασπίζονται τώρα αυτό που πολεμούσαν χθες και είναι πιο μνημονιακοί σήμερα από αυτούς που έβριζαν σαν μνημονιακούς χθες.
Είναι εκείνοι που πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις για έξοδο από τα μνημόνια, στο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος βρίζοντας και απειλώντας όποιον είχε αντίθετη άποψη, κρατώντας ψηλά το λάβαρο της αντιμνημονιακής επανάστασης.
Είναι όλοι εκείνοι που υπερασπίζονται τον ακροδεξιό Καμένο όχι ως αναγκαίο κακό για την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά τον ίδιο και τις θέσεις του σαν ένα κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτοί που επιχειρούν να προσαρμόσουν την πραγματικότητα στην άποψη τους και όχι να διαμορφώσουν άποψη με βάση την πραγματικότητα.
Είναι οι υπερασπιστές της παρατεταμένης παρωδίας του κλεισίματος της αξιολόγησης, που στο μέλλον θα διδάσκεται σε όλα τα πανεπιστήμια «πως μπορείς να χάσεις σε μια διαπραγμάτευση», και του ξεπουλήματος των πάντων για 99 χρόνια, χωρίς αγανακτισμένους στις πλατείες και καμένες τράπεζες.
Είναι όλοι αυτοί που σήμερα μάλλον νοιώθουν περηφάνια για τα καλά λόγια, το χειροκρότημα, τα εύσημα και τα μπράβο των λαών της «Ευρώπης των τοκογλύφων».

Και αναρωτιέται κανείς:
Ποια είναι σήμερα τα κίνητρα τους;
Είναι ταξικά;
Είναι ιδιοτελή και συντεχνιακά;
Είναι προσωπικές προσδοκίες;
Τι;

Δημοσίευση: Ιουνίου 21, 2016