Ζήτω που καήκατε…

Του Κώστα Στούπα

Με την Ανάσταση του 2016 θα έρθει και η ανάσταση της ελληνικής οικονομίας είχε δηλώσει πριν μερικούς μήνες ο πρωθυπουργός.

Την ίδια περίοδο περίπου ο Υπουργός των Οικονομικών κ. Τσακαλώτος είχε δηλώσει πως αν η διαπραγμάτευση με τους δανειστές δεν έχει κλείσει μέχρι το Μάη, ζήτω που καήκαμε...

Αισίως έχουμε εισέλθει στον Ιούνη και όχι μόνο ανάσταση δεν παρατηρείται στην οικονομία αλλά συνεχίζεται το σερί των λουκέτων γνωστών επιχειρήσεων. Την εβδομάδα που τρέχει έγινε γνωστό πως κατεβάζει ρολά ένα από τα ιστορικά μεγάλα ξενοδοχεία της Αθήνας το Ledra Marriott αφήνοντας στο δρόμο περί τους 150 τουλάχιστον εργαζόμενους και η εταιρεία security Πυρσός που απασχολούσε 800 άτομα.

Ζήτω που καήκαμε λοιπόν...

Στην κυβέρνηση, όπως μονότονα επαναλαμβάνουμε εδώ και πολλούς μήνες, έχουν την ψευδαίσθηση πως οι επενδυτές μοιάζουν με αιχμάλωτους από τον κρατικοδιαιτισμό και την κομματοκρατία ψηφοφόρους, πως δηλαδή μπορούν να τους δουλεύουν με φθηνές υποσχέσεις.

Στην κυβέρνηση τρέφουν την ψευδαίσθηση πως αφού έχουν τη στήριξη ή έστω την ανοχή του Σόιμπλε και της Μέρκελ έχουν στο τσεπάκι τη στήριξη των αγορών (δηλαδή των καταθετών, των επενδυτών και όλων αυτών που κινούν την οικονομία και δημιουργούν θέσεις εργασίας, εισοδήματα και επιτρέπουν σε μια κοινωνία να στέκεται στα πόδια της...).

Δεν είναι έτσι. Ο κ. Σόιμπλε και η κ. Μέρκελ έχουν απομονώσει την Ευρώπη από τις συνέπειες μιας ελληνικής κρίσης και δεν ασχολούνται πλέον με την Ελλάδα. Επειδή ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν μια έκφραση του αυξανόμενου ευρωσκεπτικισμού και της αριστερής εκδοχής εξόδου από την κρίση έχουν κάθε λόγο να τον αφήσουν να εφαρμόσει μερικά από αυτά που πρεσβεύει και εν συνεχεία η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας να χρησιμέψει σαν παράδειγμα προς αποφυγείν στις μεγάλες οικονομίες της Ευρώπης.

Η Ελλάδα πάει καλά, δήλωσε δημόσια ο κ. Σόιμπλε, για να συμπληρώσει ότι η αύξηση των φόρων είναι μια ανοησία. Από τη μια πλευρά στηρίζει την κυβέρνηση έτσι που κανένας να μην μπορεί να τον κατηγορήσει πως της τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια, όπως έκανε με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά από την άλλη πλευρά έχει ετοιμάσει και την αιτιολόγηση της ελληνικής αποτυχίας στη φράση "είναι και ανοησία".

Στην κυβέρνηση τρέφουν την ψευδαίσθηση πως με δέκα αποκρατικοποιήσεις τύπου ΟΛΠ, Ελληνικού μπορούν να ανατάξουν την οικονομία. Οι αποκρατικοποιήσεις σίγουρα αποτελούν την αιχμή του δόρατος αλλά δεν επαρκούν. Ακόμη και 20 μεγάλες επενδύσεις σαν του ΟΛΠ να γίνουν στην Ελλάδα δεν αναμένεται να μειώσουν την ανεργία περισσότερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες θέσεις.

Μπροστά στο 1,5 εκατ. ανέργων αυτό αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό.

Για να μειωθεί η ανεργία εκτός από την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων χρειάζεται και η δημιουργία ελκυστικού κλίματος για μικρές επενδύσεις από αυτές που απασχολούν από 3, 5 ή 15 άτομα.

Για μια ισχυρή εξωστρεφή οικονομία χρειάζεται ένας συνδυασμός μεγάλων επιχειρήσεων που θα έχουν οικονομία κλίμακας και την ανταγωνιστικότητα να διεκδικούν μερίδια σε ξένες αγορές και ένα πλήθος μικρότερων επιχειρήσεων πίσω που θα τις στηρίζουν σαν υπεργολάβοι και προμηθευτές.

30.000 χιλιάδες επιχειρήσεις των 10 ατόμων δημιουργούν 300.000 θέσεις εργασίας.

Η κυβέρνηση με το νέο φορολογικό και ασφαλιστικό εξοντώνει ακριβώς αυτήν την κατηγορία επαγγελματιών και επιχειρήσεων. Εξοντώνει το δικηγόρο, το γιατρό, τον εστιάτορα, τον οινοποιό, τον μινιμαρκετά με εισόδημα 50-100.000 ευρώ το χρόνο που απασχολούν 3-10 άτομα.

Η εξόντωση των μικρών επιχειρήσεων δεν επιτρέπει στις μεγάλες να έρθουν να επενδύσουν στη χώρα, ακόμη και αν τους εκμηδένιζαν τη φορολογία, τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά.

Στην κυβέρνηση εκπονούν σχέδια τρεις κρατικοδίαιτοι καθηγητές και πέντε αργόσχολοι μαρξιστές. Είναι φυσικό να μην καταλαβαίνουν ούτε τι συμβαίνει στην οικονομία ούτε που οδηγούνται τα πράγματα.

Έχουν εφησυχασθεί τώρα πως αφού τους εγκρίνει τα σχέδια η Μέρκελ και ο Σόιμπλε πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Νομίζουν πως αρκούν οι δηλώσεις ανανηψάντων μαρξιστών που παριστάνουν ή έχουν γίνει σοσιαλδημοκράτες για χάρη της καρέκλας, πως είναι φιλικοί προς την επιχειρηματικότητα για να προκύψουν οι επενδύσεις.

Οι αγορές δεν πείθονται με δηλώσεις αλλά με πράξεις. Οι πράξεις της κυβέρνησης δεν πείθουν κανέναν ούτε καν τους συνταξιούχους καταθέτες των 15.000 ευρώ να κρατήσουν τα χρήματά τους στις τράπεζες.

Φυσικά ανοησίες του τύπου εφαρμόζουμε ταξική πολιτική γι’ αυτό βάζουμε υψηλούς φόρους σε όσους ψήφισαν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα δεν βοηθούν στην αποκατάσταση της αξιοπιστίας.

Ταξικά προσανατολισμένη οικονομική πολιτική σημαίνει πως θα τα πάρεις από αυτούς που προσκαλείς να επενδύσουν. Δηλαδή είναι σαν να ψάχνεις για κορόιδα.

Αυτό που χρειάζεται η χώρα δεν είναι ο ταξικός πόλεμος αλλά η ταξική συνεργασία, από την οποία θα κερδίσουν και αυτοί που θα φέρουν τα χρήματα να επενδύσουν και αυτοί που θα εργαστούν και θα αποκτήσουν εισόδημα και την αξιοπρέπεια που προσφέρει η ανεξάρτητη επιλογή και η ελεύθερη αγορά.

Επειδή όλα αυτά απέχουν ακόμη από την ελληνική πραγματικότητα, τα πράγματα έχουν το περιθώριο να χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο. Είναι βέβαιο πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει παταγωδώς και δεν μπορεί να αντιστρέψει το κλίμα και το ερώτημα είναι πόσες κυβερνήσεις μετά το ΣΥΡΙΖΑ θα αναλωθούν μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να κάνει αυτό που πρέπει για να βγει από την κρίση χρεοκοπίας...

Ο σοσιαλισμός όπου επικράτησε έφερε μόνο ερείπια και φθηνά μεροκάματα δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η ιδεολογική του κυριαρχία στο κρατικοδίαιτο μεταπολιτευτικό παρασιτικό μοντέλο θα αφήσει στην Ελλάδα μόνο ερείπια.

Ζήτω που καήκαμε, λοιπόν… Οπότε και ζήτω που καήκατε, γιατί καμιά καταστροφή δεν είναι χωρίς κέρδος.

kostas.stoupas@capital.gr

Δημοσίευση: Ιουνίου 02, 2016