Τραβάτε με και ας κλαίω

Καταντάει πρόκληση. Ο Σπίρτζης ξαναχτύπησε πάλι. Ως αρμόδιος υπουργός υποδομών, όπως έκανε με την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, πάλι δηλώνει ανερυθρίαστα ότι υπογράφει την επένδυση του Ελληνικού με βαριά καρδιά γιατί λέει επιμένει ότι το τίμημα θα έπρεπε να είναι 3 δις όπως υποστήριζε και ως πρόεδρος του ΤΕΕ.

Μπορεί να έχει και δίκιο, μπορεί να έχει και άδικο. Αλλά το ουσιαστικό ζήτημα είναι άλλο. Είναι κυβέρνηση ή δεν είναι; Αν το τίμημα και οι όροι εν γένει των ιδιωτικοποιήσεων δεν τους ικανοποιούν γιατί τις υπογράφουν; Τις διαπραγματεύτηκαν οι ίδιοι, ναι ή όχι; Το Μαξίμου δεν λέει ότι βελτίωσε τους όρους της επένδυσης στο Ελληνικό; Τελικά τι ισχύει; Άλλα λέει το Μαξίμου και άλλα ο αρμόδιος υπουργός;

Σε κάθε περίπτωση οφείλουν ο καθένας υπουργός και η κυβέρνηση συνολικά να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Ή φέρουν και την ευθύνη των ενεργειών τους ή όχι. Μισόλογα εδώ δεν χωράνε. Τι ακριβώς θέλουν να μας πουν; Ότι δεν κυβερνάνε; Ότι είναι μαριονέτες που σύρονται από τρίτους; Τότε γιατί ακριβώς θέλουν να παραμείνουν στην κυβέρνηση αν υπογράφουν και πρέπει να υλοποιούν μια πολιτική που δεν τους εκφράζει;

Πόσο νομίζουν ότι μπορεί να τραβήξει η γραμμή «και στον κλέφτη τσίλιες και στο χωροφύλακα χαμπέρι»; Όπως και αν έχει κανένας Σπίρτζης και οποιοσδήποτε άλλος Συριζαίος δεν μπορεί να δηλώνει αθώος του αίματος. Που νομίζουν ότι απευθύνονται και πόσο νομίζουν ότι μπορούν να τα έχουν καλά με όλους; Εκτός και αν… συμβαίνει κάτι άλλο, όπως ας πούμε ότι, μέσα στην κυβέρνηση σκοτώνονται μεταξύ τους οι υπουργοί και τα διάφορα συστήματα εξουσίας για λογαριασμό της μιας ή της άλλης πλευράς της διαπλοκής που θα διεκδικούν φιλέτα από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας.

Ας μιλήσουν καθαρά και ας μην παίζουν με τα νεύρα και την υπομονή των πολιτών.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιουνίου 25, 2016