Θάνος Τζήμερος: Έτσι θα μηδενιστεί η φοροδιαφυγή

Όλο το άρθρο που ακολουθεί, αν ζούσαμε σε σοβαρή χώρα, θα μπορούσε να είναι μία μόνο φράση, η εξής: «ο μόνος τρόπος για να παταχθεί η φοροδιαφυγή είναι να την κάνεις ασύμφορη».

Στη χώρα όμως που το αυτονόητο είναι το τελευταίο που σκεφτόμαστε, θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί και το πώς.

Ας δούμε το θέμα, ξεκινώντας από την νόμιμη πλευρά του. Επάγγελμα: φοροτεχνικός. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιος που παρακολουθεί το δαιδαλώδες, αυτοαναιρούμενο και μεταβαλλόμενο καθημερινά, πλέγμα των χιλιάδων νόμων και εγκυκλίων σχετικά με την φορολογία, έρχεται να σου πει πώς να μαγειρέψεις την επαγγελματική σου δραστηριότητα για να γλυτώσεις φόρο.

Αυτή η δουλειά έχει κάποιο κόστος. Και ως προς την αμοιβή του φοροτεχνικού και ως προς όλα τα άλλα. Αν δηλαδή σου πει ότι σε συμφέρει να έχεις μια προσωπική εταιρεία που φορολογείται με άλλον τρόπο και μία Ο.Ε. για να μεταφέρεις εκεί μέρος του τζίρου ή μια Ε.Π.Ε ή μια off shore ή να κάνεις την Α ή τη Β κίνηση, όλα αυτά κοστίζουν σε χρήμα και σε χρόνο.

Εσύ λοιπόν υπολογίζεις. Πόσο φόρο θα γλυτώσω με αυτές τις ντρίπλες; 5.000 ευρώ. Πόσο θα μου κοστίσει ο φοροτεχνικός και υπόλοιπα; 2.000 ευρώ. Με συμφέρει, θα το κάνω. Αν η διαφορά ήταν ανάποδα, δεν θα το έκανες. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σκέπτεται ο άνθρωπος για κάθε οικονομική του απόφαση. Πόσο φόρο θα πληρώσω, λέει ο γιατρός, αν κόβω απόδειξη σε κάθε ασθενή τον χρόνο; 100.000 ευρώ. Πόσο θα μου κοστίσει να λαδώσω τον έλεγχο; 20.000 ευρώ. Άρα δεν κόβω. Είναι τόσο απλό!

Το ίδιο ισχύει με κάθε μάστορα που θα φωνάξεις στο σπίτι. Σου λέει: με απόδειξη 120, χωρίς απόδειξη 70. Τι θα διαλέξεις; Το κράτος είναι τόσο ανόητο που πιστεύει ότι δύο άνθρωποι θα συμφωνήσουν να χάσουν και οι δύο για να αυγατέψει το δημόσιο ταμείο, όταν μάλιστα όλοι ξέρουμε με ποιον τρόπο διαχειρίζεται τα φορολογικά έσοδα και σε ποιανών τσέπες καταλήγουν.

Όσο αυξάνεται το ποσοστό του φόρου, τόσο περισσότερο γίνεται συμφέρουσα η φοροδιαφυγή. Αλλά και τόσο περισσότερο γίνεται μη συμφέρουσα η εργασία, αν πρέπει όλα να τα κάνεις νόμιμα. Σε όσους ασχολούνται με τα οικονομικά, είναι πολύ γνωστή η καμπύλη Laffer, η οποία αποτυπώνει σε ένα διάγραμμα την αυτονόητη αλήθεια ότι η απόδοση ενός φόρου, ενώ στην αρχή, όταν οι φορολογικοί συντελεστές είναι χαμηλοί, ακολουθεί την άνοδό τους, φτάνει κάποια στιγμή που “ταβανώνει”, κι από κει και ύστερα, κάθε φορά που ανεβαίνουν οι συντελεστές, τα φορολογικά έσοδα μειώνονται. Αν, θεωρητικά, ο φόρος γίνει 100% τα φορολογικά έσοδα θα είναι μηδέν γιατί κανένας δεν θα έχει κίνητρο να εργαστεί. Την αλήθεια αυτής της αρχής την διαπίστωσε η κυβέρνηση Σαμαρά με κάθε φορομπηχτική της απόφαση. Φορολόγησε τα ακίνητα; Πάγωσε η αγορά! Κατέρρευσαν 200 επαγγέλματα που σχετίζονται με την οικοδομή. Φορολόγησε τα αυτοκίνητα; Ο κόσμος παρέδωσε τις πινακίδες! Νέκρωσαν συνεργεία, μάντρες, πρατήρια. Φορολόγησε τα καύσιμα; Πάγωσε η Ελλάδα! Πέθαναν άνθρωποι! Κάηκαν παιδιά! Θα την διαπιστώσει σύντομα και η κυβέρνηση Τσίπρα.

Στην συναλλαγή Κράτους – Πολίτη, ο ισχυρός, που είναι το Κράτος, φέρεται ως νταβατζής: τόσα θέλω, τόσα θα σου πάρω, έχεις δεν έχεις. Με ποιο ηθικό δικαίωμα ζητάει από τον πολίτη να είναι συνεπής; Και συνεπής σε τι; Στην φορολογική υποχρέωση που είχε όταν αγόραζε το σπίτι του κι έκανε το κουμάντο του ή σ’ αυτή που του βγαίνει κάθε λίγο και λιγάκι, ανάλογα με το ποια «τρύπα» βρίσκουν κάθε πρωί στο Υπουργείο Οικονομικών;

Όμως, φαίνεται ότι οι κρατιστές, γενικά, δεν έχουν και πολύ επαφή με την πραγματικότητα. Και στο μοναδικό θέμα που συμφωνούν Σαμαράς, Τσίπρας και Τρόικα είναι η φοροκαταιγίδα. Μπορεί να διαφωνούν στα ποσοστά του ΦΠΑ ή στο ποιους θα φορολογήσουν περισσότερο αλλά το κύριο θέμα τους ήταν και είναι το πώς θα τα πάρουν. Νομίζουν οι κακόμοιροι ότι αρκεί να κάνεις μια πράξη στο χαρτί για να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους. Αμ, δε!

Επιπλέον, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία που μπορείς να ιδρύσεις εταιρεία στην άλλη άκρη του κόσμου μέσω internet και να παραγγείλεις ή να στείλεις προϊόντα παντού, τα έσοδα του φορομπήχτη μειώνονται γιατί κανένας δεν θα καθίσει να τον γδάρεις! Δεκάδες χιλιάδες εταιρείες ιδρύθηκαν από Έλληνες στην Αγγλία, στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στη Μάλτα, στα νησιά Τρέχα-Γύρευε και εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, δισεκατομμύρια έφυγαν από το ΑΕΠ κι από τις Τράπεζες επειδή καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο φόρος δεν πρέπει να σου δίνει κίνητρο να τον αποφύγεις! Αν ο φορολογικός συντελεστής ήταν χαμηλός, 10% - 15% το πολύ, ο ίδιος για φυσικά και νομικά πρόσωπα, και γραμμικός, δηλαδή δεν άλλαζε ο συντελεστής ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος, το ΑΕΠ μας σε ένα χρόνο θα αυξάνονταν από 60% - 100%. Πρώτον, γιατί όλη η μαύρη οικονομία θα γινόταν νόμιμη και δεύτερον γιατί θα δημιουργούσε κίνητρο σε ελληνικές επιχειρήσεις να επαναπατριστούν και σε ξένες να εγκατασταθούν εδώ. Επιπλέον αν φορολογούνταν το πραγματικό σου διαθέσιμο, δηλαδή το κράτος αναγνώριζε σε ιδιώτες και επιχειρήσεις όλα τα έξοδα, τα αφαιρούσε από τα έσοδα και φορολογούσε το υπόλοιπο, θα είχαν οι πάντες κίνητρο να ζητούν αποδείξεις. Η κυκλοφορία του χρήματος θα πολλαπλασιάζονταν, διότι θα είχες συμφέρον να καταναλώνεις, το κράτος θα εισέπρατε από τον ΦΠΑ κάθε μέρα κι όχι στο τέλος του τριμήνου (κι αυτό είναι πολύ εύκολο να γίνει) και όλο το σύστημα θα ήταν τόσο απλό που θα είχε σχεδόν μηδενικό κόστος διαχείρισης και ανάλογα μηδενική επιβάρυνση της φορολογικής δικαιοσύνης. Βέβαια, αυτό το καθεστώς θα έπρεπε δια νόμου να μείνει σταθερό για τα επόμενα 10 χρόνια, διότι κανένας δεν πάει να δουλέψει ή να επενδύσει εκεί που δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει αύριο. Μεγαλύτερο υφεσιακό μέτρο από το «βλέποντας και κάνοντας» δεν υπάρχει.

Τα φορολογικά έσοδα, με ένα τέτοιο σύστημα, σε έναν το πολύ χρόνο, θα εκτοξεύονταν ενώ θα άλλαζε άρδην το επενδυτικό κλίμα, η ψυχολογία των ανθρώπων και οι εκτιμήσεις των αγορών.

Η φορολογία δεν είναι μόνο ένας τρόπος να πάρεις έτοιμο χρήμα. Είναι ο οδηγός για το χρήμα που θες να παραχθεί. Η χαμηλή φορολογία είναι αναπτυξιακό μέτρο. Η Ελλάδα θα ξεκολλήσει από την ύφεση όταν κυβερνήσουν επιτέλους όσοι αντιλαμβάνονται αυτή την απλή αρχή.

(άρθρο στην Kontra News)

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιουνίου 10, 2016