Τι όμορφη που ήτανε η Κόρινθος και οι άνθρωποι το Σαββατόβραδο στις 2 Ιουλίου του 2016!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Να πλέξω έναν στέφανο με ανθούς, τον οφειλόμενο έπαινο και τις ευχαριστίες προς όλους εσάς, που συνεργαστήκατε να ζήσουμε εμείς οι τυχεροί, μοναδικά αλλιώτικα το Σαββατόβραδο στις 2 Ιουλίου του 2016 στην πόλη της Κορίνθου.

Να πλέξω έναν στέφανο και πώς ν’ ανθολογήσω που ήταν όλα τόσο εκλεκτά και αγαπησιάρικα και μαγικά κι απρόσμενα;

Θα βάλω πρώτα λεμονανθούς, στολίδια στης Βάννας το κεφάλι, που ιδανική δουλευταρού δασκάλα τροφοδοτεί με τις γνώσεις της, την αγάπη της για τα κοινά και με ενθάρρυνση τα κορίτσια και τ΄ αγόρια που εθελοντικά και αθόρυβα δουλεύουν για την πόλη και διάλεξαν σημαδιακά για όνομα το ‘’ Δίολκοι.’’

Να πλέξω έναν στέφανο ισοβαρή της ομορφιάς και της δροσιάς των νιάτων σας Δίολκοι. Να ‘χουν οι ανθοί του κάτι από την απλότητα και την αθωότητά σας, την όρεξή σας για δουλειά και τη λοξή ματιά σας. Να ‘χουν και τη σεμνότητα και την ανοιχτοσύνη του μυαλού σας… Που σκάψατε συλλογικά να αναδυθούν και γνώση και μνήμες και συγκίνηση και στοχασμός, όπως παλιότερα στην Αγορά και στο Σταθμό και το Ξενία της Αρχαίας. Έτσι και τώρα… Που μας πήρατε από το χέρι και μας αποκαλύψατε την πόλη την κρυμμένη, την διαρκή… και μεις οι μεγαλύτεροι αφεθήκαμε με εμπιστοσύνη στην παιγνιώδη διάθεση των διαδρομών σας. Και μας άρεσε η αντιστροφή των ρόλων, σας καμαρώναμε που μπήκατε μπροστά, καθοδηγητές και οδηγοί μας… και δεν πειράζει που μείνατε κοντά μας, που δεν απορφανίστηκε η πόλη. Κι είναι ωραία που δε χρειάζεται να ανοίγουμε το skype. Είναι ωραία που σηκώσατε ανάστημα… και… πετάξατε ένα μπόι!

Που εμπνεύσατε εμπιστοσύνη στους νοικοκυραίους και άνοιξαν τις πόρτες και τις αυλές τους και μας υποδέχτηκαν φορώντας τα καλά τους, αληθινοί άρχοντες και αληθινές αρχόντισσες στις ιδιωτικές οάσεις τους. Που καλέσατε συνεργάτες και ήρθαν και κατέθεσαν μεράκι και δουλειά και ιδέες και βρήκαν χρόνο από το στέρημά τους…έτσι …αφιλοκερδώς από αγάπη.

Άραγε ποια άνθη να ταιριάζουν στα κορίτσια που μας χόρεψαν μοντέρνες χορογραφίες για διαχρονικά πράγματα; Κι οι φωτισμοί του Τάσου; Η εκφραστικότητα της Δήμητρας; Πώς γίνεται η γραφίδα να μεταδώσει αρώματα και χρώματα και γεύσεις και τα λόγια του Άρη Βελουχιώτη, υποθήκες για πάντα σε μας, ανάμεσα στο μπαγλαντί και τον μπερτέ τον αταξίδευτο… και δεν πειράζει…Και ο χρησμός από κείνο το μακρινό μεσημέρι του Αϊγιαννιού του Ριγανά; Και τι να πρωτοπαινέψω; Τα μικρά θαύματα από την πρόβα του εργαστηρίου ψαλτικής στο αίθριο του Δεσποτικού; Και τ’ άλλο θαύμα… να ‘κει στην Κολοκοτρώνη, στον πιο κομψό πεζόδρομο της πόλης, στις εμβληματικές εισόδους των διώροφων αρχοντικών με τις στιβαρές τις σκάλες και το γυναικείο φωνητικό σύνολο να μας τραγουδά και οι μελωδίες να διαχέονται, να μας φτάνουν, να μας τυλίγουν και δίπλα η οθόνη να προβάλλει σκηνές από τον ελληνικό κινηματογράφο; Και το δέντρο με τις κορδέλες;… Και η στάχτη του αγαπημένου συζύγου στη γλάστρα και η παρουσία της απούσης κυρίας Νένως με την υπέροχη μαγνητοφωνημένη φωνή;… Και η κομψότητα της σιδερένιας σκάλας πίσω, της σκάλας της υπηρεσίας όπως την έλεγαν τότε;

Να μην ξεχάσω μήτε τα σημάδια της φθοράς, τα χνάρια του ανεπίστρεπτου, τα αποτυπώματα της ερημίας σαν τον εγκαταλελειμμένο πετεινό πάνω στο στερεμένο το πηγάδι . Μήτε, όμως, τον θρίαμβο της ζωής στης Χριστίτσας την αυλή, με τους ήχους, τα βήματα και τα τραγούδια της παράδοσης, ανάμεσα στις βουκαμβίλιες και τη μυρωδιά από τα τσιγαρισμένα τα κρεμμύδια.

Και να μην τελειώνουνε τα θαύματα, να μην τελειώνουν. Ο τελευταίος σταθμός, ο κήπος του Μαέστρου και της κυρίας Φούλης. Οι ομάδες να καταφθάνουν μια- μια. Ο Μαέστρος να τραγουδάει για μας. Να μην τελειώνουνε τα θαύματα, να μην τελειώνουν…

Τι όμορφη που ήτανε η Κόρινθος και οι άνθρωποι το Σαββατόβραδο στις 2 Ιουλίου του 2016!

Σοφία Στ. Δασκαλοπούλου

Δημοσίευση: Ιουλίου 08, 2016