Εθιζόμαστε στην ιδέα της εκτροπής

Του Σάκη Μουμτζή

Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες γεγονότων που μας βάζουν σε σκέψεις όχι πλέον για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, αλλά για την ίδια την ύπαρξη της.

Η αποκάλυψη του plan b, ως επιθετικού εργαλείου στην επιλογή της ρήξης με τους δανειστές και ο ρόλος του στρατού στην ροή των γεγονότων, εγείρουν το ερώτημα που χθες έθεσε ο Θανάσης Μαυρίδης.Τι προέβλεπε το συγκεκριμένο σχέδιο γι΄αυτούς που θα αντιδρούσαν σε αυτό; Δεν είναι νοητό ένας σχεδιασμός για ένα τόσο σοβαρό θέμα να μην διαθέτει και το πολιτικό «δια ταύτα». Ποιο είναι αυτό; Τι επιπτώσεις θα είχε στην κοινοβουλευτική δημοκρατία;

Η δολοφονία ενός αλλοδαπού εμπόρου ναρκωτικών από αυτόκλητους τιμωρούς, που αυτοαποκαλούνται «πολιτοφύλακες» θέτει το αυτονόητο ερώτημα, τι θα γίνει αν κάποιοι άλλοι εμφανισθούν ως τιμωροί των πολιτικά αντιφρονούντων.Αυτή η αντίληψη και η πρακτική της αυτοδικίας είναι ένας δρόμος χωρίς τέλος. Ένας δρόμος που οδηγεί στην κόλαση.

Αλλά το πιο ανησυχητικό φαινόμενο είναι η εκκωφαντική σιωπή της Δικαιοσύνης απέναντι στα δύο αυτά γεγονότα.Νομίζω πως η παθητική στάση των δικαστών, η χαρακτηριστική αδράνεια τους, είναι δείγμα της βαθιάς νόσου της Δημοκρατίας μας.Γιατί πράξεις ή σχεδιασμοί συνταγματικής εκτροπής ή αυτοδικίας μπορεί να συμβαίνουν. Το ζητούμενο είναι πώς αυτά αντιμετωπίζονται από τα συντεταγμένα όργανα του Κράτους.Και η αφασία της Δικαιοσύνης γίνεται πολύ πιο ύποπτη, αν αναλογισθούμε πως ο Πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκανε δήλωση-χωρίς να υπάρχει λόγος- για τις τηλεοπτικές άδειες με σαφείς αιχμές κατά του ενός μέρους των διαδίκων και εξ αντικειμένου υπέρ του άλλου. Όλως τυχαίως, το άλλο μέρος είναι η κυβέρνηση. Αφασία κατά περίσταση.

Και η κοινή γνώμη τι σκέφτεται; Ο πολίτης πώς αντιδρά; Μα όταν βλέπει τα εντεταλμένα όργανα του Κράτους να σιωπούν στην παρατεταμένη ανομία, ή εξωθείται και αυτός στην παρανομία της μικροκλίμακας του ή εθίζεται σε αυτά τα γεγονότα.Μπορεί να εξοργίζεται, αλλά δεν μπορεί να αντιδράσει, απέναντι σε έκνομους σχεδιασμούς της εξουσίας ή σε παραβατικές συμπεριφορές οργανωμένων ομάδων.

Πολύ δε περισσότερο, αισθάνεται οργισμένος μεν, ανήμπορος δε, όταν βλέπει την διαπλοκή των μηχανισμών της εξουσίας με τις περιθωριακές φατρίες που οδηγούν στην πλήρη παράλυση των κρατικών λειτουργιών και την επικράτηση του «νόμου της ανομίας». Η απόσυρση του Ελληνικού Κράτους από την περιοχή των Εξαρχείων, επειδή υπάρχει ιδεολογική συγγένεια κάποιων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ με αυτούς που ελέγχουν την περιοχή, αποτελεί καταστρατήγηση της έννοιας του Κράτους Δικαίου και η de facto εκχώρηση εξουσιών σε αυτούς τους ανεξέλεγκτους, πλέον, μπαχαλάκηδες υποδηλώνει το αυτόνομον και άβατον των Εξαρχείων.

Αυτή η σταδιακή μεν, διαρκής δε υποβάθμιση της Δημοκρατίας μας, αυτή η ανεπαίσθητη μεν, σταθερή δε μετάβαση των θεσμικών λειτουργιών του Κράτους σε καθεστώς παραλυσίας δημιουργούν μία κατάσταση εθισμού του πολίτη στο minimum, κάτι που περιορίζει και την διάθεση αλλά και την ικανότητα αντίδρασης του.
Η καλλιέργεια της παθητικής αντιμετώπισης των συμβάντων είναι χαρακτηριστικό κοινωνιών που βρίσκονται στα πρόθυρα της σήψης.Η άνευ όρων παράδοση των πολιτών στους εξωθεσμικούς σχεδιασμούς των κυβερνώντων βάζει νάρκη στα θεμέλια της Μεταπολιτευτικής Δημοκρατίας μας.
Η ανοχή οδηγεί στην εκτροπή.

Πηγή Liberal

Δημοσίευση: Ιουλίου 28, 2016