Περιμένοντας το σκοινί για να κρεμαστούμε...

Του Κώστα Στούπα

Στο περίφημο θεατρικό έργο ("θέατρο του παραλόγου") του Σάμουελ Μπέκετ, "Περιμένοντας τον Γκοντό", δυο άνδρες, ο Βλαδίμηρος κι ο Εστραγκόν, συναντιούνται κοντά σε ένα δένδρο.

Ανταλλάσσουν απόψεις για διάφορα θέματα και ανακαλύπτουν ότι περιμένουν έναν άνδρα, που ονομάζεται Γκοντό.

Όσο περιμένουν, εμφανίζονται άλλοι δυο, ο Πότζο και ο Λάκι: ο πρώτος πηγαίνει στην αγορά για να πουλήσει τον δεύτερο, που είναι δούλος του.

Ο Πότζο συζητάει με το Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν όσο ο Λάκι τους διασκεδάζει και στη συνέχεια φεύγουν.

Στη συνέχεια, εμφανίζεται ένα αγόρι που λέει στο Βλαδίμηρο ότι είναι αγγελιαφόρος του Γκοντό: ο Γκοντό δε θα 'ρθει σήμερα, αλλά σίγουρα θα έρθει αύριο. Αφού φύγει το αγόρι, οι δυο άνδρες αποφασίζουν να φύγουν, αλλά δεν μετακινούνται καθώς πέφτει η αυλαία.

Το επόμενο βράδυ, ο Βλαδίμηρος κι ο Εστραγκόν συναντιούνται ξανά κοντά στο δέντρο περιμένοντας τον Γκοντό. Εμφανίζονται ξανά ο Λάκι και ο Πότζο, μόνο που αυτή τη φορά ο πρώτος είναι μουγγός και ο δεύτερος τυφλός.

Ο Πότζο δε θυμάται τη συζήτηση με τους δυο άνδρες το προηγούμενο βράδυ, φεύγει μαζί με το Λάκι και οι δυο άνδρες συνεχίζουν να περιμένουν.

Το αγόρι ξανάρχεται για να πει ότι ο Γκοντό δε θα 'ρθει, αλλά επιμένει ότι δε μίλησε χτες με το Βλαδίμηρο. Οι δυο άνδρες αποφασίζουν να κρεμαστούν από ένα δένδρο και να αυτοκτονήσουν.

Όμως αποτυγχάνουν, γιατί σαν "σχοινί" έχουν μόνο τη ζώνη του ενός. Αποφασίζουν να φύγουν, αλλά η αυλαία πέφτει και κανείς από τους δυο δεν έχει φύγει από τη θέση του...

Στο Υπουργείο των Οικονομικών περιμένουν την ανάπτυξη, όπως οι ήρωες του Μπέκετ. Μετά από μια 8ετία ύφεσης, η οποία ενδεχομένως αποτελεί και παγκόσμιο ρεκόρ, περιμένουν την ανάπτυξη χωρίς να έχουν μετριάσει κάποια από τα αντικίνητρα που έχουν βυθίσει τη χώρα στη μεγαλύτερη ύφεση. Αντιθέτως παρά τη βαριά φορολογία και την ακόμη βαρύτερη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, εκτιμούν πως με κάποιο μαγικό τρόπο κάποιοι θα επενδύσουν ό,τι έχουν γλυτώσει από την εφορία. Προφανώς για να δώσουν στο κράτος "σατράπη" μια τελευταία ευκαιρία να τους τα πάρει για να θρέψει τις στρατιές των αργόσχολων πελατών του.

Σε γενικές γραμμές στην κυβέρνηση βλέπουν πως το ΑΕΠ θα πρέπει να κλείσει φέτος με μικρή πτώση της τάξεως του 0,3% για να επανέλθει σε ανοδική τροχιά από το 2017.

Προβλέπεται ανάπτυξη 2,7% για το επόμενο έτος, αύξηση του ΑΕΠ κατά 3,1% για το 2018, 2,8% ανάπτυξη για το 2019 και 2,5% για το 2020.

Επιβεβαίωση αυτών των προβλέψεων συνεπάγεται ότι το ΑΕΠ σε τρέχουσες τιμές θα εκτιναχθεί από τα 175 δισ. ευρώ στο τέλος του 2016, στα 205,3 δισ. ευρώ στο τέλος του 2020.

Στην κυβέρνηση μοιάζουν με τους δυο ήρωες του Μπέκετ που περιμένουν τον από μηχανής Θεό να τους βγάλει από το αδιέξοδο. Το μόνο βέβαιο είναι πως στο τέλος όταν θα αποφασίσουν να αποδημήσουν πολιτικά σαν το Βλαδίμηρο με τον Εστραγκόν, για να αποφύγουν τις ευθύνες της διάψευσης, αλλά δεν θα τα καταφέρουν και πάλι όπως οι ήρωες του Μπέκετ.

Υπάρχουν δυο παραδείγματα που αποτυπώνουν την κατάσταση που βαδίζει η χώρα μας αυτήν την περίοδο. Το πρώτο αφορά τη Βενεζουέλα.

α) Στη Βενεζουέλα έχουν ελλείψεις σε όλα τα βασικά είδη μεταξύ των οποίων και το χαρτί υγείας. Αποτελεί χαρακτηριστικό στοιχείο των σοσιαλιστικών καθεστώτων η έλλειψη βασικών αγαθών και ειδικά του χαρτιού υγείας.

Οι εταιρείες που παράγουν χαρτί υγείας έχουν μειώσει δραστικά την παραγωγή λόγω ελλείψεων πρώτων υλών. Ο Μαδούρο κρατικοποίησε τα εργοστάσια παραγωγής χαρτιού υγείας προκειμένου να εξασφαλίσει την επάρκεια στην αγορά. Αν δεν κατάφεραν οι ιδιώτες να καλύψουν τις ανάγκες της αγοράς για να κερδίσουν, αποκλείεται να το καταφέρουν οι κρατικοί γραφειοκράτες. Το έργο το έχουμε δει πολλάκις τον τελευταίο αιώνα. Το κλειδί είναι η πρόσβαση στις φθηνές πρώτες ύλες. Οι συναλλαγματικοί περιορισμοί και τα μέτρα προστασίας από τις εισαγωγές έχουν διαλύσει την οικονομία της χώρας.

Αν οι κάτοικοι της Βενεζουέλας πάνε στα σούπερ μάρκετ της γειτονικής Κολομβίας για να προμηθευτούν βασικά αγαθά, είναι θέμα χρόνου να δούμε το ίδιο και στην Ελλάδα μαζικά.

Β) Το δεύτερο αφορά την Ιρλανδία. Η Ιρλανδία προχθές άφησε άφωνο ολόκληρο τον κόσμο όταν ανακοίνωσε πως η μεταβολή του ΑΕΠ το 2015 αναθεωρήθηκε και από αύξηση 7,8% τελικά έφτασε το 26,3%.

Η Ιρλανδία μπήκε στο μνημόνιο μετά την Ελλάδα και βγήκε πριν από όλους. Όταν μπήκε στο μνημόνιο χάραξε μια μόνο κόκκινη γραμμή: Να μην αυξηθεί η χαμηλή φορολογία.

Η Ελλάδα δεν άνοιξε τις αγορές, ούτε τα ντεπόν δεν έχουν φτάσει ακόμη στα σούπερ μάρκετ. Η Ελλάδα έδωσε μάχες για τα εφά(ρ)παξ και τη σιέστα των δημοσίων υπαλλήλων.

Υπερασπίστηκε με πάθος την ύπαρξη του ορίου του χαμηλού εισοδήματος και τους περιορισμούς στις απολύσεις. Στην Ελλάδα οι μισθοί ξεκινάνε από τα 400 ευρώ και στην Ιρλανδία από τα 1.400. Η Ελλάδα παραμένει πρωταθλήτρια της ανεργίας στην Ευρώπη και η Ιρλανδία το αντίθετο.

Η ιρλανδική οικονομία αναπτύχθηκε με τον απίστευτο ρυθμό 26,3% εξαιτίας μιας εκτίναξης στον αριθμό ξένων εταιρειών, κυρίως αμερικανικών, που μετέφεραν τη φορολογική τους έδρα το 2015 στη χώρα λόγω του χαμηλού φόρου που είναι 12,5%.

Στην Ελλάδα φέτος μετά 8 χρόνια ύφεσης αναμένουμε νέα ομοβροντία λουκέτων και φυγής επιχειρήσεων. Στην Ιρλανδία έχουν ανάλγητο καπιταλισμό και στην Ελλάδα φιλεύσπλαχνο σοσιαλισμό.

Μεταξύ των οικονομικών μοντέλων της Βενεζουέλας και της Ιρλανδίας η Ελλάδα έχει επιλέξει το πρώτο. Τούτο σημαίνει πως σαν χώρα θα πρέπει να πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι το τέλος. Μέχρι στάση πληρωμών για μισθούς του δημοσίου και συντάξεις. Μέχρι τότε θα περιμένουμε το Γκοντό, μήπως έρθει και πανηγυρίσουμε κάποια αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,5%.

kostas.stoupas@capital.gr

Δημοσίευση: Ιουλίου 14, 2016