Φτάσαμε στο «άει στα κομμάτια»

Βρίζουμε τους δανειστές και ταυτόχρονα τους παρακαλάμε για ελεημοσύνη (έτσι μας παρουσιάζει μέρος του ξένου Τύπου – πηγή)

Έχουμε πια στιγματισθεί ως οι ζητιάνοι της Ευρώπης από τις ηγεσίες που επιλέγουμε, αφού επιμένουν στην πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων

Ίσως κάποιοι έχουν διαβάσει για τη φράση που προέρχεται από τους Έλληνες πρόσφυγες, μετά την ανταλλαγή πληθυσμών με τους Τούρκους. Εμείς δεν τη γνωρίζαμε, αλλά μας την ανέφερε φίλος, από μία τηλεοπτική εκπομπή (Η μηχανή του χρόνου, πηγή – μετά το 31 λεπτό).

Ειδικότερα, κάθε πρωί οι Έλληνες πρόσφυγες επέλεγαν κάποια μικρά παιδιά, τα οποία αναλάμβαναν να ζητιανέψουν από τα παιδιά των εγχωρίων ένα κομμάτι ψωμί – λέγοντας σε αυτούς που τους έτυχε ο κλήρος «άει στα κομμάτια». Δηλαδή, πήγαινε να μας φέρεις ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές ηγεσίες που επιλέγουμε, έχοντας μας μετατρέψει στους ζητιάνους της Ευρώπης – σε αυτούς που ζητούν συνεχώς δανεικά, επειδή φοβούνται να αναλάβουν τις συνέπειες των λαθών τους.

Λογικά δε υποθέτει κανείς πως για να τους επιλέγουμε, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία, σημαίνει πως είμαστε ευχαριστημένοι μαζί τους – ότι εγκρίνουμε την υποτέλεια, τις υποκλίσεις, καθώς επίσης τη συνεχή ζητιανιά τους. Αυτή είναι ακριβώς η τραγωδία που βιώνουμε σήμερα – ενώ όλα τα άλλα είναι απλά δικαιολογίες (άρθρο).

Ως εκ τούτου, δεν έπρεπε να εκπλαγούμε καθόλου με τη συμπεριφορά του Γερμανού, όταν είπε «μη με αγγίζεις βρωμιάρη Έλληνα», κατά την επίσκεψη του αντικαγκελαρίου στην Αθήνα, παρά το ότι το διέψευσε αργότερα – ενώ προφανώς απευθυνόταν έμμεσα στον πρωθυπουργό, όπως συνηθίζουν οι πολιτικοί αυτής της χώρας. Αυτοί είναι όμως οι Γερμανοί και δεν αλλάζουν – ενώ, ανάλογα, αυτοί είναι οι Έλληνες πολιτικοί που πρέπει οπωσδήποτε, υποχρεωτικά να αλλάξουν, πριν μας καταστρέψουν εντελώς!

Η ευθύνη όμως όλων αυτών που συμβαίνουν, τουλάχιστον μετά τις τελευταίες εκλογές όπου η πλειοψηφία επέλεξε συνειδητά τη σημερινή κυβέρνηση της, ανήκει σε όλους εμάς τους Πολίτες – αφού με την τρομακτική ανοχή μας εγκρίνουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές «ένθεν κακείθεν». Εμείς στέλνουμε δηλαδή τους πολιτικούς να ζητιανέψουν, κανένας άλλος – γεγονός που τεκμηριώνεται από την εκκωφαντική σιωπή των αμνών που επικρατεί.

Περαιτέρω, είναι ασφαλώς οδυνηρό να χρεοκοπεί μία χώρα. Είναι όμως εντελώς ανόητο να μην το αποδέχεται, παρά το ότι γνωρίζει πως έτσι θα πληρώσει τα πολλαπλάσια – πόσο μάλλον όταν συνεχίζει να ζητάει δανεικά που δεν πρόκειται ποτέ να τα επιστρέψει, ενώ οι δανειστές της το γνωρίζουν καλύτερα από την ίδια.

Όταν δε επιμένει να παρακαλάει γονατιστή έναν υπουργό οικονομικών που δεν διαφέρει σε τίποτα από τους προγόνους του, ενώ δεν δίστασε να υποβάλλει σε οδυνηρά μαρτύρια τους ίδιους τους συμπολίτες του στην πρώην ανατολική Γερμανία, μετά την προσάρτηση της, τότε είναι δυστυχώς καταδικασμένη.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από το ξεκίνημα της άλωσης της Ελλάδας (άρθρο), από την πρόσφατη αυτοκτονία ενός έντιμου επιχειρηματία που δεν ήθελε να βιώσει την άδικη κοινωνική κατακραυγή, αφού υπέθετε πως θα τον τοποθετούσαν στο ίδιο «καλάθι» με τους όποιους διεφθαρμένους συναδέλφους του, από τις κατασχέσεις και από τους πλειστηριασμούς που μας επιβάλλει η γερμανική Ευρώπη – λεηλατώντας τη δημόσια και ιδιωτική μας περιουσία, έτσι ώστε η χώρα να μετατραπεί σε αποικία και οι Πολίτες της σε σκλάβους χρέους στο διηνεκές.

Analyst Team
Πηγή Analyst

Δημοσίευση: Ιουλίου 23, 2016